in memoriam...mijn moeder 19 december 2007 overleden

[ketelbink]

Mijn naam is Wim, 55 jaar uit Rotterdam. Deze week is het alweer een jaar geleden dat mijn moeder op 82 jarige leeftijd is overleden aan endeldarmkanker.
Verleden jaar in het voorjaar werd mijn moeder in 3 dagen tijd heel ziek, ze herkende me amper en de huisarts werd geroepen. Ze was altijd een hele sterke vrouw, die zich altijd wegcijferde voor anderen die haar dierbaar waren. Met spoed werd ze opgenomen in het havenziekenhuis in Rotterdam. In de ziekenauto aan het infuus kwam ze al weer bij en lag grapjes te maken met de broeder. Na onderzoek op de eerste hulp werd mij al te verstaan gegeven dat ze heel erg ziek was. 's-avonds is ze in een soort coma geraakt en naar de intensive care gebracht. Toen ik de volgende dag weer kwam, was ze nog steeds niet bij en de dokters konden eigenlijk niet veel meer doen, eigenlijk was ze opgegeven. Ze had uitdroging, bloedarmoede, maagontsteking, blaasontsteking en het ergste was nog niet ontdekt, wel hadden ze een vlek bij haar endeldarm gezien. In tranen ging ik weer naar huis en verwachtte ieder ogenblik haar overlijdingsbericht. De volgende morgen vroeg belde ik naar het zieknhuis en hoorde tot mijn verbazing dat ze op zaal lag en weer bij was... Ze was zo opgeknapt van antibiotica en veel extra bloed dat ze weer vol plannen zat. Het ene na het andere onderzoek volgde, hetgeen ze dapper doorstond. Ineens kwam die dag, dat we bij de doktoren moesten komen om de uitslagen te horen....Endeldarmkanker kreeg ze te horen, niet meer te behandelen....
Ze was eerst een tijdje stil en zei toen...nou dan ga ik maar weer....geen traan, geen boosheid...ze bleef kalm en vertelde het haar kamergenoten. het was toen april 2007. Ze wilden nog maar een ding, naar huis , niet naar een verpleeghuis.
Ik ben enigst kind en kon langdurig zorgverlof krijgen van mijn werkgever om haar te verzorgen, samen met de thuiszorg. Ik wilde haar niet meer alleen laten en bleef dag en nacht bij haar, ik sliep zelfs naast haar, omdat ze soms 's-nachts hulp nodig had. De volgende maanden hadden we een onvergetelijke tijd, die ik nooit meer zal vergeten en tevens de mooiste van mijn leven is. Samen in bed naar een crimi kijken, gezellig samen eten...we hadden niet veel woorden nodig, we waren één met elkaar. Af en toe eens lekker knuffelen, of gewoon tegen elkaar aan zitten. Na 3 maanden ging ze toch weer achteruit en weer het ziekenhuis in. Weer liet ze de doktoren versteld staan, door weer lopend het zieknhuis uit te gaan. Ik waste en verschoonde haar en de lakens ook tussendoor, als thuiszorg er niet was. In oktober ging ze met mij naar mijn vader,die in een verpleeghuis zit en jarig was. Begin December ging het ineens hard, ze kreeg veel meer pijn en medicijnen innemen en de verzorging werd een crime...Ze zonderde zich geestelijk ook meer af en nam afstand/ al afscheid??? De huisarts moest in de nacht komen, ze had morfine nodig, dan gelijk maar vloeibaar en pleisters voor later. Eten en medicijnen innemen ging niet meer, drinken ook niet....De pijn werd mensonterend en ze kreeg een morfineinjectie. Dan voor haar laatste rit naar het ziekenhuis, waar ze vaststelden dat ze haar kaliumgehalte torenhoog was en ze ieder moment kon overlijden. De volgende middag is ze rustig ingeslapen, ze had het moment uitgekozen dat ik even naar huis was....Ze heeft een prachtige uitvaart gehad, een zee van bloemen en ik heb samen met een vriend een stuk van Bach voor haar gespeeld. Ook nog een lange toepsraak over haar leven gehouden. Verdriet was er natuurlijk, gemis, maar ook dankbaarheid dat we het laatste 3/4 jaar zo'n fijne tijd samen hadden.
Als het deze week weer 19 december is zal ik het best moeilijk hebben, maar als je de wetenschap hebt dat je goed voor iemand geweest bent en tot het laatst samen dan rest alleen dankbaarheid en geen wroeging.
Af en toe zijn er de tranen, op de meest onverwachte ogenblikken...bij een stuk muziek, een foto of een herinnering...
Het gemis is vreselijk, iemand niet meer kunnen knuffelen of om raad vragen....
Maar...en dat is mede een vande redenen van dit verhaal...juist het bijstaan van iemand in zijn laatste levensfase helpt je zelf het meest met de verwerking. Ik kan er meer omgaan en ben zelf door haar een beter en rijker mens geworden....
Dat dit iedereen maar tot steun kan zijn....

Wim

[stoffeltje]

bedankt voor de verwoordingen wim,
het vasthouden van mooie herinneringen is erg van belang voor later en de verwerking ,zeker tijdens en voor de ziekte periode zijn ze ook belangrijk voor je moeder geweest.
het gevoel dat er iemand voor haar was en niet alleen te staan.
mooi dat je haar hebt kunnen helpen thuis.

alsnog gecondoleerd en veel sterkte in de komende tijd.

in februarie is mijn broer een jaar geleden overleden,maar het leven gaat verder,dat zou hij gewild hebben ook de feestdagen.
liefs stoffel

[liddy]

Wat een fijne herinneringen, Wim.
Ook van mij, nog gecondoleerd en sterkte de komende dagen.