Mijn moeder heeft uigezaaide borstkanker..

[Flower.]

Hallo Allemaal,
Ik ben nieuw hier en wil even mijn verhaal kwijt.
Ik ben een meisje van 19 en vorig jaar rond precies deze tijd moest mijn moeder met spoed naar het ziekenhuis.
Ze had vocht achter haar longen zitten wat er gelijk uit moest.
Na ong 3 week in het ziekenhuis gelegen te hebben en na heel veel onderzoeken kregen we te horen dat ze kanker heeft, ongeneesbaar..
Een hele klap, zij, die nooit ziek was, is nu ongeneeslijk ziek, zomaar uit het niets.
Na nog meer onderzoeken bleek dat het borstkanker was met uitzaaiingen in de botten en borstvlies.
Huilen, huilen, huilen en bang zijn.. dat kon ik alleen nog maar.
Zij is de enige ouder die ik heb, mijn vader is verleden toen ik 9 was.. Wat moet ik zonder haar ??

Ze krijgt Arimidex, want het bleek dat de kanker hormoongevoelig was.
En APD, voor haar botten, om die sterk te houden.
Elke 3 maand moest ze heen voor controle, het ging goed. We kregen te horen dat het stofje dat de kankercellen aanmaakt ofzoiets?? minder was geworden
Het was van 380, na 360, na 170, na 140 gegaan.
Maar nu moest ze vorige week weer bloedprikken en had ze vandaag controle.
Kut gevoel dat wachten totdat je aan de beurt bent, ik werd er misselijk van.

Nou, kregen niet het nieuws waar we op gehoopt hadden.
Dat stofje of iets was weer gestegen. De arts heeft niet verteld hoeveel.
Ik heb ook niks gevraagd, weet niet waarom, misschien bang om te horen dat het heel erg was?
Naja, standaard gesprekje over hoe mama zich voelde enz.
Die voelt zich goed, beter dan paar maanden geleden. Ze ging haar nog onderzoeken, was ook allemaal goed.
Nu willen ze weer echo van der lever maken, en foto van haar longen.
Ik ben zooooooooooooooo bang dat het verder is uitgezaaid. :'(
Ik snap het niet, hoe kan dit nou? terwijl zij zich zo goed voelt?
of zal ze het voor me verbergen? maar nee dan had ik het wel gemerkt ..
Pffff.. ik ben zo bang om haar kwijt te raken!
Ik heb me de hele dag groot gehouden, positief gedaan tegen haar, in de hoop dat zij zich niet zo rot zou voelen.
en nu loop ik al een dik uur 8er elkaar te huilen...

Klote ziekte!!!

[liddy]

Wat verschrikkelijk voor je.
Wel goed dat je loopt te huilen, laat je emoties eruit komen, dat heb je heel hard nodig.
Kanker neemt iedere keer weer een andere weg, je weet nooit waar je aan toe bent.
Dat maakt kanker zo moeilijk, dat heb je nu, helaas, zelf ook gemerkt.
Ja, je kunt je goed voelen en toch heel erg ziek zijn.
Je angst om haar te verliezen is heel herkenbaar.
Ik wil je vooral aanraden om naar de huisarts te gaan.
Hij/zij kan je nu en straks tot steun zijn en samen met jou bekijken wat je nodig hebt.
Niemand verwacht van jou dat je dit in je eentje opknapt.
Laat bij je studie en/of je werk weten wat er aan de hand is.
En blijf vooral je gevoelens op schrijven, hier willen mensen met je meedenken.
Er zijn er genoeg die hetzelfde hebben meegemaakt.
Sterkte.

[suzannemaria]

Hoiiii sinds vandaag ingeschreven op deze forum, omdat ik jullie mijn verhaal wil vertellen over mijn moeder Ria 57 jaar. Mijn moeder kreeg borstkanker 5 jaar geleden, en dachten deze te hebben overwonnen na ń lange moeilijke periode. Dit jaar kwamen er plots problemen, ze kreeg oedeem arm, omdat haar lympfeklieren zijn verwijderd net als haar linkerborst na 3 operaties. Haar arm daar begon het mee de ellende, tot de huisarts haar doorstuurde naar t ziekenhuis. Zoals ik altijd al deed, ging ik met haar mee. Dit keer vertelde de arts dat ze weer borskanker heeft en we konden het niet geloven. We waren erg van slag maar dachten komt goed, we knallen die chemo er door heen en overleven het vast weer. Week later moesten we terug gaan naar t ziekenhuis en daar vertelde een andere arts dat mijn moeder niet meer genezen kan worden en als ze geen chemo zou nemen maar 3 - 6 mnd zal leven. Met chemo 1-2 jaar. Dit verschrikkelijke nieuws kwam zo hard aan, dat ik en me moeder ik t kleine artsen kamertje moesten huilen. Eenmaal thuis kwam t nog heftiger en huilde de hele tijd, en belde me zus op dat ze zo snel mogelijk naar ma moest komen. Iedereen was in rep en roer in de familie. Nu op t moment 6 maanden later is mijn moeder klaar met de chemo waarvan ze ontzettend ziek is geweest, haar nagels laten los en de oedeem arm is ook geen pretje. Uiteindelijk moest ze weer terug naar t ziekenhuis voor de uitslag of de chemo goed is aangeslagen. Mijn hart ging tekeer om de uitslag te horen, wat als het weer negatief is. Maar natuurlijk toch gegaan en nerveus in de wachtkamer, werden we geroepen en gelukkig was de arts positief en vertelde dat de chemo goed zijn werk heeft gedaan, en nu de tijd is gekomen om te doen wat me moeder wilt doen, en lekker genieten. Opgelucht liepen we naar buiten en kochten een broodje kroket, iets wat ik samen met me moeder at als er goed nieuws kwam. Dus het smaakte super.
Het blijft moeilijk en elke dag denk ik er wel aan. Ik ben 31 jaar en wil graag dat mijn moeder nog oma wordt, maar dat gaat lastig zonder vriend lol. Op t moment gaat t redelijk maar door mijn verhaal hier te vertellen, ben ik benieuwd wie er in een dezelfde situatie zit. Hoe voel jij je, hoe denk je over cremeren of begraven, misschien kunnen we elkaar helpen. Hoop echt dat me moeders hart nu nog goed blijft werken aangezien ze om de 3 weken nog aspertin krijgt, wat niet goed is voor der hart. volgende stap, eind juli afspraak voor een hart filmpje.

groeten van Suzanne

[stoffeltje]

hallo suzannemaria,
allereerst welkom op dit forum,al is de rede niet prettig.
wat een moeilijke tijd hebben jullie al achter de rug en dan de schrik dat de kanker terug is.
met klachten van dien.
de schrik en angst kan ik me voorstellen een stevige huilbui kan dan echt geen kwaad.
maar wat goed dat de chemo geholpen heeft,en dat broodje smaakt dan echt wel.
doe zoveel mogelijke dingen ,gezellige en mooie samen ook tuurlijk met je zus en fam.
de beslissing ivm. cremeren of begraven blijft voor je moeder.
jullie kunnen je mening erbij geven.
en alles regelen is altijd goed van tevoren <voor iedereen>
zelf had ik een broer ,hij had voor euthanasie gekozen en begraven worden.
wie wat beter vindt is per persoon verschillend.
dus heb het er met je moeder ook over.
liefs stoffeltje en veel sterkte.

[fluitekruid]

Hoi flower en suzannemaria

Ik voel me in jullie verhalen zo begrepen.
Mijn moeder heeft ook borskanker uitgezaaid naar botten...deze week weer bestralingen gehad...straks volgt een chemokuur!
Wat dit met zich mee brengt is niet te beschrijven en daarom is het zo fijn om lotgenoten te vinden die weten hoe het voelt.
Ik ben zo verdrietig,boos en angstig...

Liefs Fluitekruid...

[stoffeltje]

hoi fluitekruid,
wat een moeilijke periode die jullie nu doorgaan.
het is ook een periode waar je gevoelens een aardig loopje met je nemen.
het is allemaal zo herkenbaar.
je verwacht het niet,en dan treft het je moeder,zo dichtbij!
en altijd te jong.
heeft je moeder veel pijn?
kunnen jullie er samen over praten?
jullie verdriet samen wat delen.
je moeder zal ook erg bang zijn.
probeer samen tussendoor ook wat te genieten tot zover mogelijk.
en het klinkt hard ,maar het erover hebben hoe ze het wenst voor later.
het is moeilijk,maar het wordt moeilijker als het later pas gedaan wordt.
maar voorlopig er nog wat van maken.
dat het doorgetrokken is naar de botten ,wat naar.
het is dan voor jezelf erg fijn dat er mensen zijn die hetzelfde meemaken en het begrijpen.
andere die maken het niet mee en begrijpen of voelen het niet goed aan.
het is een kl... ziekte ,en de gevoelens liggen ong. bij de meeste gelijk die 8baan met gevoelens.
en hier het herkennen van borstkanker.
aan de chemo moet ze nog beginnen?
heb je een broer of zus die jou ook wat kan steunen?
en ook aan jezelf denken,geef je gevoel de ruimte,maar neem ook wat ontspanning en plezier in je eigen leven.
groetjes en sterkte stoffeltje

[fluitekruid]

Hoi stoffeltje..

Bedankt voor je reactie!

Mijn moeder heeft inmiddels de eerste chemokuur gehad! Ze is moe...heeeel erg moe..maar komt waarschijnlijk ook door de medicijnen die ze slikt voor de depressie waarin ze zit!
Ik heb zussen,gelukkig! We kunnen er wel over praten , maar mijn moeder is heel erg down!..
Het is errug moeilijk allemaal... maar ik probeer er zelf wat afstand (voor zover me dat lukt) van te houden anders word ik gek!
Straks vallen haar haren uit... en ben bang dat ze er echt ziek uit gaat zien...
Ze heeft best wel pijn ja..vooral bij het lopen,dat gaat niet echt meer.
Ik vind het fijn dat ik mensen ontmoet die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt... brengt wat rust.

Liefs Fluitekruid

[stoffeltje]

hoi fluitekruid,
fijn dat je zussen hebt,dan wordt het verdriet en het aanwezig zijn ook wat verdeeld.
het is ook moeilijk je moeder zo te zien,en iedereen gaat er anders mee om.
zoek wat prettige ontspanning tussendoor,dan kan je op moeilijkere momenten het wat beter aan.
bij mijn broer was het helaas ook naar zijn botten getrokken,helaas geen chemo mogelijk.
maar na een chemo is vrijwel iedereen flink ziek en moe.
dat je je gevoel en praten erover ergens kwijt wil is heel goed.
anders prop je het alleen maar op en denk je ook de enige te zijn met die gevoelens waar je doordraait.
je moeder zal er idd ws.slechter uit gaan zien ,kanker is ook zo een kl.... ziekte.
maar <moeilijk>probeer niet van tevoren al het ergste te denken.
probeer wel naar haar toe te gaan en nog prettige dingen ,al zijn ze maar klein met haar te delen.
als je je helemaal terug trekt mis je mooie momenten voor later waar je toch aan terug kan denken.
bij mijn broer ging het lopen ook moeilijker en moest met veel dingen geholpen worden.
probeer samen te kijken wanneer thuiszorg nodig is.
ik weet niet of er iemand bij je moeder thuis woont,dit ivm. hulp.
je kan hier altijd komen bijna iedereen maakt de zelfde angst door,ieder op zijn eigen manier ,maar toch.
de angst je moeder te verliezen is ook iets waar je erg verdrietig van wordt.
veel liefs stoffeltje,hou je haaks hè,en geef je emoties de ruimte.

[fluitekruid]

Mijn moeder is gisteren weer naar het ziekenhuis gegaan... ze trekt ALLES gewoonweg niet!
Ze kan er niet mee omgaan... ziek zijn, de angst ,tabletten slikken, bijna niet meer kunnen lopen, van alles moeten missen,maagpijnen, en wat er nog komen gaat, En noem maar op.

Ze slikt ook kalmeringstabletten maar nog is ze zeer gespannen.(en dan druk ik het nog zachtjes uit)
Ik zat gisteren aan haar ziekenhuisbed en toen zei ze me dat het zo niks zou worden... (haar geest zit haar in de weg met het genezingsproces!) Dat ze zo niet nog 5 chemokuren kan doorstaan!
En weet je wat het erge is... ze heeft gelijk!!!!
Ik kon wel janken.. en schreeuwen ik kan er eigenlijk met mijn verstand niet bij... laat staan dit in woorden uit te drukken!
ik vind het zo moeilijk... ik wil mezelf behoeden om er niet aan onderdoor te gaan.
Maar hoe doe je dat... als je moeder je onder je vingers vandaan glipt... heel zachtjes.

Ze beseft met haar volle gevoel en verstand... wat er op het spel staat. .wat ze zou moeten missen... en dat kan ze niet verkroppen!!!! Ze weet ook donders goed dat haar geest haar finaal in de weg staat, dat ze beter positief kan zijn... maar hoe doe je dat?!

Ik vind het zo erg mijn moeder zo te zien, en in haar ogen te zien hoe moeilijk ze het allemaal vind.

Het valt me allemaal zo reuze zwaar.

Fluitekruid

[stoffeltje]

hoi fluitekruid,
moeilijke situatie voor jullie en verdrietig.
je kan er zo weinig aan doen.
dat zal je moeder ook voelen, haar leven glijdt weg terwijl ze het nog niet wil.
daar wordt je ook deprie van.
en je dan ook erg beroerd voelen.
je moeder kan altijd haar chemo stoppen als zij het wil.
de chemo kan levensrekkend werken, maar ze kan zich daar ook flink beroerd door gaan voelen.
zonder de chemo, daar geen last van hebbend ms. wat korter leven, maar zich beter voelen.
het gevoel dat je je moeder zo weg ziet glijden en er niks aan kunnen doen geeft je een verdrietig en machteloos gevoel.
en huilen mag en lucht ook wat op, prop je gevoelens niet weg.
deze kunnen later hard terug komen.
bewaar ook wat kracht deze heb je nog nodig later.
zoek iets van afleiding.
veel liefs en kracht stoffel

[liddy]

Misschien zou een goed gesprek je moeder kunnen helpen.
Dat kan een gesprek zijn met een maatschappelijk werker, een psychologe, een pastoraal werker, een oncologisch verpleegkundige.
'Gewoon' iemand waarmee ze haar zorgen, angsten, twijfels kan bespreken.
Soms draai je in een kringetje met je gedachten en kan een gesprek met iemand anders je ineens de ogen openen.
Dat er nog een andere weg is, dan de opties die jezelf had.

Goed dat je kunt janken, laat je emoties eruit komen.
Praat erover met je zussen, schrijf erover ...
En bovenal koester de momenten met je moeder waarop het even 'goed' gaat.
Die ene glimlach, dat ene moment dat je echt iets voor haar kunt doen.
Dat kan iets heel kleins zijn, zoals samen luisteren naar muziek die ze graag hoort.
Ik nam gewoon de radio-cassetterecorder mee. Dit was geen probleem, tenzij je hem op 'stadionsterkte' zet
Sterkte.