Mijn moeder heeft kanker,

[M.H1985]

Eergisteren kreeg ik van mijn moeder te horen dat zij kanker heeft de ziekte van Kahler, multipel myeloom. Het was een erge schok voor mij en ik was ontroostbaar. Mijn moeder neemt een heel belangrijk standpunt in mijn leven in. Ik heb niet het gevoel er klaar voor te zijn om zonder haar verder te moeten. Het moet echter wel want het leven gaat gewoon door. Toch doet het heel veel pijn en ik weet nog niet zo goed raad met mijn gevoelens. Mijn leven lang ben ik goed verzorgd door mijn ouders en heb ik zelf weinig tot niks hoeven doen. Het is voor mij dan ook ontzettend eng om alleen verder te moeten. Mijn vader had het al ver van tevoren te horen gekregen. Zij zijn gescheiden maar ondanks dat leveren ze veel steun aan elkaar. Momenteel huil ik nog regelmatig als ik alleen ben. Ik woon op kamers en als 23 jarige is het voor mij allemaal te vroeg. Het leven had er in mijn ogen heel anders uitgezien. Ik zou een opleiding afronden een leuke vriendin vinden trouwen kinderen noem maar op. Dat alles kan nog, maar in mijn beeld zou mijn moeder oma zijn. Dit zal helaas nooit gebeuren. De Prognose is gesteld op 3 maanden tot anderhalf jaar. Mijn moeder zal het ook zwaar gehad hebben aangezien ze het al die tijd stil gehouden heeft en mijn zusje en ik zijn niet de meest brave kinderen ook nog eens. Mijn zusje 19 woont samen met haar vriend. Ik hoop dat zij troost zal vinden bij hem en ik zal er natuurlijk voor haar zijn. Het leven lijkt in eens zo groot en ongrijpbaar. Mijn vader zegt dat verdriet nog geen nut heeft omdat mijn moeder nog bij ons is en dat we moeten genieten van de tijd met haar. Zelf ben ik nog ontroostbaar, alleen zijn op een kamer is erg pijnlijk en lastig vooral omdat ik steeds ga nadenken. Omdat ik wil dat mijn moeder nog trotser op mij kan zijn dan ze al is, ben ik gestopt met roken en heb gezworen dit niet meer te doen. Ik vind het zo erg allemaal voor mijn moeder, die altijd zo wijs en ontastbaar leek voor mij. Momenteel is ze stabiel maar dat kan dus elk moment omslaan. Sorry dat het zo'n lang bericht is geworden maar ik ben blij dat ik hier mijn ei kwijt kan!

[liddy]

Natuurlijk komt dit als een schok voor je.
Jouw reactie is dan ook heel normaal.
Niemand is klaar om zijn ouder(s) te verliezen.
En al zeker niet als je nog zo jong bent.
Het is goed dat je huilt, je emoties moeten er uit.
Ik begrijp dat je nog aan het studeren bent.
Ga eens met je mentor praten en vertel hem/haar wat er aan de hand is.
Je hebt dan tenminste een aanspreekpunt en kunt dan samen met hem/haar bespreken wat er
voor mogelijkheden zijn om een plek te vinden die aansluit bij jouw behoefte.
Ook kunnen jullie dan samen bekijken hoe je verder gaat met de studie.
Fijn dat je dit forum hebt gevonden, je bent er van harte welkom.

[stoffeltje]

hoi mh1985,
wat een rot nieuws om dat zo te horen.
je gaat nu echt door een 8baan van gevoelens,zekers als je alleen op een kamer zit.
huilen kan echt geen kwaad.
je steld het je ook anders voor als je nog zo jong bent.
zoek mensen met wie je goed kan praten .
is het in je fam. goed bespreekbaar?
probeer door te gaan ,hoe moeilijk het kan zijn ,met je eigen leven<het leidt ook af.
probeer zoveel mogelijk met je moeder als het lukt nog prettige en mooie dingen te ondernemen.
probeer positief te blijven ,ondanks dat het moeilijk.
het is er vaak samen ,het verdriet en het er samen nog wat van maken.
dit herken ik bij mijn broer,een soort dubbel gevoel.
zoek voor jezelf ook wat steun en wees er voor je moeder,
veel sterkte en liefs stoffeltje.