Diagnose Kanker lotgenotenforum

Drie maanden geleden werd bij mijn stiefvader (al 14 jaar de vriend van mijn moeder en vader van halfbroertje van 12) longkanker geconstateerd. Het is uitgezaaid, niet te genezen en hij word nu palliatief behandeld dmv een aantal chemokuren. Echter het herstellen van deze kuren gaat niet zoals het zou moeten gaan, en zo komt er steeds meer tijd tussen de verschillende kuren. Ik als 17jarige, vang zijn werk op, het leiden van een kinderdagverblijf.
Gister werd ik gebeld door mijn vader, met slecht nieuws over mijn tante, zijn zusje. Zij heeft 2 jaar geleden borstkanker gehad en is na een operatie genezen verklaard. Deze week is na een langere periode van rugpijn gebleken dat de kanker is uitgezaaid in de botten van haar ruggenwervels, maandag horen of het ook verder uitgezaaid is. Ook dit is niet te genezen. Ik voel me nu even zo verschrikkelijk klote. In beide verhalen acht ik mezelf niet als degene die het 't zwaarst heeft, het is niet mijn eigen vader of zusje. Daarom wil ik mezelf nog weleens wegcijferen en gaan gesprekken met familieleden meestal over de ander. Vrienden zijn ontzettend lief maar weten ook niet meer wat ze met mijn verdriet en woede moeten. Ik weet even niet meer wat ik moet, weet niet met wie ik wil praten, of ik nog wel wil praten. Het enige wat ik nog kan is met de muziek op z'n hardst en een berg chocoladereepverpakkingen naast m'n computer heel hard huilen. Ik ben zo ongelooflijk kwaad dat ik niet meer weet wat de boven- en de onderkant van de kamer is, alleen dat ik, of het nou het plafond of de vloer is, ergens doorheen wil zakken en wil oplossen, gewoon voor heel even.

hoi hoezo,
gillen en een partij janken mag best hoor!!!
jij bent er zelf ook nog!
zo te lezen trek je het niet zo.
heb jij zelf wel iemand om mee te praten joh?
de verantwoordelijkheid hoef je niet op jou schouders alleen te dragen,je moeder draait een grote rol hierin mee.
een kinderdagverblijf in je eentje draaien mag niet,daar moet je hulp bij vragen!!!
daar ben je nog te jong voor.
hebben jullie al thuishulp?
en dan je tante ook nog!
heb je weleens met je huisarts gepraat voor jouzelf?
of je wat hulp kan krijgen ,en erbij vertellen ook dat je het werk van je vader doet.
je kan dit niet in je 1"tje trekken.
als je behoefte hebt kom je hier maar even praten.
je moet het toch ergens kwijt.
zit je nog op school erbij?
zoja je mentor inlichten.
heb je een goed contact met je moeder,zodat je wat met haar kan praten?
probeer ook leuke dingen te ondernemen voor jezelf,dat je wat ontspand.
maar nogmaals je kan niet alles op je schouders nemen ,vraag hulp daarbij!
je huisarts weet de weg en de situatie.
en huil het er maar flink uit hoor dat lucht wat op.

hoor wel stoffeltje

Ik sluit me helemaal aan bij Stoffeltje.
Jouw reactie is heel normaal.
Dus het is ook normaal dat je hier hulp bij vraagt.
Wat het kinderdagverblijf betreft, is er een bestuur of andere leiding?
Zo ja, regel dan op zeer korte termijn een gesprek, want er moet een oplossing komen
en die oplossing is niet dat jij het kinderdagverblijf runt.
Nog afgezien van het feit dat het runnen van het kinderdagverblijf helemaal niet is toegestaan.
Je voldoet niet aan de vereissten van vakkennis en diploma's.

Toen bij mijn man longkanker werd vastgesteld, was het ook al terminaal.
Hij reageerde wel goed op de chemo en heeft alles bij elkaar nog 7 maanden geleefd.

Heel veel sterkte en zoek hulp zoals Stoffeltje al meldde.

Danke voor de reacties,
Het is een familiebedrijfje, en het bestuur word gevormd door de bewuste patient.. Er word nu wel heel hard aan een oplossing gewerkt en die zal ook vast snel komen, alleen tot die tijd moet er wel een noodoplossing zijn, en dat zijn mijn moeder en ik. Het is ook zeker niet dat ik er alleen voor sta, het voelde alleen even zo op het moment van schrijven van het bovenstaande berichtje. Smacked in the face van het bericht van m'n tante, nadat de hele zomer al in het teken van die klotekanker had gestaan. En het idee dat in nu bij geen familieleden meer terecht kan om het even lekker over mij te hebben, maar ach, vrienden, dokters en therapeuten zat. Gewoon lekker om hier even flink anoniem te zeuren. Welk verhaal ik ook hoor over mensen die toch langer dan verwacht blijven rondlopen ik ook hoor, ik kan niet anders dan over begrafenissen na te denken en te dromen als zoiets op je pad komt. En dan twee keer zo'n verhaal, met alle betrokkenen erom heen, ging er bij mij even niet in. Maar 't kan blijkbaar niet anders. Hoe doe je dat in godsnaam, in het laatste jaartje nog even flink tijd door brengen, lekker -zo mogelijk- nóg hechter worden, en dan afscheid nemen? Absurd. Wat moet je er ook over zeggen? Weet zelf ook niet wat ik nou moet zeggen, gecondoleerd met je verlies liddy, of gefeliciteerd met dat je man nog wel even bij je bleef? Sorry als dit bot klinkt, ik leef nog steeds -als geen ander- mee met degene die hetzelfde mee- (heeft) gemaakt, maar ik weet even niet anders dan dit soort bizarre dingen.

Als ik eerlijk ben, denk ik, dat je me mag feliciteren en condoleren.
Het een sluit het ander niet uit.
Dat is het verwarrende in de hele situatie, dat je dubbele gevoelens hebt.
Het van je af schrijven, je hart luchtten, dat is nu net wat je hier mag.
Och, dan komt het voor dat je je laat meeslepen door je emoties, daar is niets mis mee.
En een antwoord klopt dan niet helemaal. Geen probleem.
Ik redde het enkel door niet vooruit te kijken.
Leef bij de dag, want iedere dag gaat toch weer anders dan je je kunt bedenken.
Laat je gevoelens toe.
Sterkte.