Mijn vader heeft longkanker

[AssieB]

Afgelopen donderdag hebben we te horen gekregen dat mijn vader uitgezaaide longkanker heeft. Het zit inmiddels in zijn luchtpijp, hart, borstbeen, enz.
Het is alsof iemand mij gigantisch met een moker in het gezicht heeft geslagen.
Vorig jaar werd bij mijn vader een vlekje op de longen gevonden. Alleen kreeg hij toen een ongeluk waardoor zijn ribben gebroken zijn en de onderzoeken gestaakt werden. Helaas heeft niemand (ziekenhuis, huisarts en vader) de onderzoeken weer opgepakt. Hij kreeg klachten en ze hebben een long- en nierpunctie gedaan en ook een PET-scan. Het eerste wat er gezegd werd na de longpunctie en PET-scan is dat het in één nier zou zitten en in de long, maar het was te behandelen.
Afgelopen donderdag werd dus verteld dat het op meerdere plekken zit en dat genezing niet meer mogelijk is.
Hij is vandaag met vitaminetabletten begonnen en als het goed is, beginnen ze volgende week met de chemo's. Tijdens die chemo's krijgt hij ook vitamine injecties.
Er is 40% kans dat de chemo's aanslaan. Is dit het geval dan krijgt hij nog een jaar tot een paar jaar toegeschreven. Is dit niet het geval dan is het minder dan 10 maanden.
Ik zit momenteel zo vol woede dat ik niet meer weet waar ik er mee naar toe moet.
Het griepje zat aardig te drukken, maar is vannacht ook echt wel naar buiten gekomen. Of te wel, ik zit ziek thuis. En wat doe ik thuis? Nadenken.
Ik heb begrepen dat het ziekenhuis waar hij onder behandeling is in contact met het Antonie van Leeuwenziekenhuis staat en dat zijn ziekenhuis de behandeling met het van Leeuwenziekenhuis afstemt. Het zou een nieuw soort chemo zijn en de indicatie die is genoemd zou gebasseerd zijn op het gemiddelde van het oude type chemo...
Mijn vader is 61 jaar, heeft zijn vrouw, dochters en twee schatten van kleinkinderen waarvan de jongste een paar maanden is.
Mijn zus wil ook graag dat haar dochtertjes hun opa beter leren kennen.
Mijn vader heeft altijd heel hard gewerkt en weken van 80 uur waren geen uitzondering. Nu heeft hij eindelijk tijd om samen met mijn moeder te gaan genieten en dan komt dit.
Ik weet het, ik ben niet de enige. Ik ken zoveel mensen van mijn leeftijd die al een vader, moeder of beide zijn verloren. Maar toch, ik kan nog niet zonder die 'ouwe'. Het is een eigenwijs stuk vreten en ik hoop zo dat hij die eigenwijzigheid vast kan houden tijdens de behandeling.
Ik weet niet meer waar ik met mijn verdriet naar toe moet. Ja, ik heb steun van familie, vrienden, mijn vriend en zijn familie. Maar niemand kan dat ene stukje woede bij mij weghalen.
Morgen maak ik een afspraak met de huisarts. Ook omdat kanker een veel voorkomende ziekte is in onze familie (mijn moeder is 8 jaar geleden voor borstkanker onder behandeling geweest en genezen, en meerdere ooms, tantes, opa's en oma's zijn aan kanker overleden).
Ik ben in ieder geval erg blij met deze website zodat ik toch het eea van me af heb kunnen schrijven.

[liddy]

Helaas krijg je weer met kanker te maken.
Laat die woede naar buiten komen. Krop het niet op.
Zoek een manier om iets te doen met die woede.
Ga papier verscheuren, sla op een kussen of iets dergelijks.
Je draait waarschijnlijk in een kringetje rond met je gedachten.
En dan ben je geneigd het somberder in te zien dan het werkelijk is.
Ga eens bij jezelf na hoe je de komende tijd er wilt zijn voor je vader en hoe dat in te passen is in de leven.
Dan ben je met positiviteit bezig, dan kijk je naar wat mogelijk is.
In ieder geval is het heel goed om te horen dat het behandelend ziekenhuis contact met het AVL heeft.
Sterkte.

[stoffeltje]

allo assie,
het is ook een dreun die je dan te verwerken krijgt.
het is ook niet niks,het is jou vader en dat verwacht je niet.
en dan nog vaker kanker in de fam.te hebben gehad.
logisch dat je nu het emotioneel veel te zwaar hebt.
en dan nog veel tijd om te piekeren.
huil en praat,en zoek goed afleiding.
het is ook altijd veel te jong.
ik hoop echt dat het aanslaat.
probeer ff uit de sfeer van het doemdenken te komen.stop je verdriet en boosheid niet weg.
schrijf het hier rustig van je af.
alleen het van je afschrijven verlicht al iets.
als je teveel met je gevoel in een 8baan raakt kom dan hier pennen.
deed ikzelf ook ,en het deed toch wat!
ook meerdere in fam.
gevoelens die herkend worden en gedeeld,even buiten fam. om is ook wel eens goed.
tuurlijk met fam. het belangrijkste.
maar soms heb je van die momenten dat je ff wilt luchten.
goed dat je dat deed.
als het te moeilijk word kan je ook de huisarts om raad vragen.
sterkte stoffel

[AssieB]

Bedankt allebei voor jullie reactie. Dat doet me goed.
Ik heb zojuist nog even met pa en ma gebabbeld. Ze gaan vandaag over een week beginnen met de chemo. Dan na 3 weken weer een chemo en dan gaan ze kijken of het aanslaat.
Hij is er in ieder geval een stuk positiever over dan vorige week en dat helpt mij ook weer om positiever te zijn.
Gelukkig heeft hij nog steeds zijn zwartgallige humor.
De arts had hem een lijst gegeven van instanties waar hij gebruik van kan maken zoals o.a. een psycholoog.
Mijn vader gaf aan dat hij nog het eea miste op de lijst, namelijk de timmerman, schilder,tuinier, enz... .
Dit aangezien ze het huis willen verkopen.
Dus ja, dat is zijn manier om er mee om te gaan.
In ieder geval lacht hij nog steeds....
En iedereen is positiever dan vorige week

We wachten het af.

[stoffeltje]

hoi assie,
knap die humor behouden,is ook een bescherming voor andere gevoelens.
het maakt het ook voor jou gemakkelijker.
met humor kom je verder dan gelijk bij de pakken neer te gaan zitten.
sterkte hè!
stoffel

[AssieB]

Nou, inmiddels zijn we 5 maanden verder en er bestaat toch zoiets misschien als wonderen?
Toen hij met zijn eerste chemo begon was de kans 60% of deze aan zou slaan.
Nou en of dat de chemo aansloeg !!
Hij heeft 4 chemo's gehad en bij iedere controle bleken de gezwellen weer kleiner te worden.
Op 28 december (zijn verjaardag) heeft hij een CT-scan gehad en de uitslag bleek dat er alleen nog maar een vlekje op de long zou zitten.
Wie had dat ooit gedacht.
Zo was ik in september met zijn begrafenis bezig en zo denk je nu dat hij er misschien nog wel 20 jaar is.
De artsen kunnen het niet verklaren, maar hij is wel door het oog van de naald gekropen.

Maar laten we reëel blijven.
Op 3 maart moet hij terug naar het ziekenhuis voor een controle betreffende de gang van zaken.
Hij wil dan weer om een PET-scan vragen om echt te kijken of het zo is.
De kans is natuurlijk erg groot dat de kanker gewoon uitbreidt of terug komt.

We wachten het af.

De goden zijn ons goed gezind en het heeft hem (en ons) ook goed geholpen om de boel te relativeren.
Nu weet je wat belangrijk is.

Groetjes,

Astrid

[stoffeltje]

hoi astrid,
wat fantastisch dat jullie die tijd er met je vader erbij gekregen hebben!
dat is echt iets om dankbaar voor te wezen.
zo zie je maar weer ,wonderen kunnen nog voorkomen.
helaas bij vele niet.
maar wees dankbaar en geniet van deze periode.
zal duimen dat de pet-scan goed uitpakt.
stoffeltje

[AssieB]

He stoffeltje,

Ja, genieten doen we zeker!
Hij heeft nu aangepaste schoenen gekregen, dus kan ook weer beter lopen.
We hebben een hele mooie loopband boven staan, die gaan naar mijn ouders. Dan kan hij daarop oefenen.

Ik laat zeker even weten hoe de PET-scan is afgelopen.

Groetjes,

Astrid

[liddy]

Wat een fijn nieuws.
Een loopband is een goed idee, nu het buiten niet bepaald weer is om loopoefeningen te doen.
Wat blijft kanker toch een ziekte die heel raar kan lopen, ook in positieve zin.

[AssieB]

Nou, helaas was het positieve gevoel van korte duur. ......
De kanker is terug en er zitten ook al spikkels in de hersenen. Volgende week moeten ze naar Enschede om te kijken wat er nog mogelijk is.
Ze geven aan dat de hersenen goed te behandelen zijn. Maar het is maar de vraag wat het in de longen gaat doen.
Vanmiddag zijn we bij mijn ouders geweest en mijn vader is er erg rustig onder.
Hij geeft aan dat hij de garantie wil dat hij minimaal een half jaar verlenging krijgt als hij zich laat behandelen. Indien ze dit niet kunnen toezeggen, dan wil hij zich niet meer laten behandelen. Hij zegt dat hij dan liever korter, maar met waardigheid leeft dan 1 of 2 maanden langer doodziek.
Wij steunen hem hierin.

Het zet even ons volledige leven weer op zijn kop, maar ik heb er wel berusting in. Hij is heel zeker van zijn zaak.
Dat houdt nu ook in dat mijn vriend en ik ons oorspronkelijke plan tot uitvoering gaan brengen en dat is dat we op ons 10-jarig jubileum gaan trouwen.
over 2 maanden ben ik getrouwd....
Dan gaan we er van uit dat hij het allemaal nog zeker zo lang trekt.
Ik wil hem er graag nog bij hebben. Mijn zus is 10 jaar geleden getrouwd.
We doen het heel simpel. We gaan naar het gemeentehuis met onze naaste familie en beste vrienden en nog wat drinken.
That's it.

Ik heb er nu wel meer berusting in dan de vorige keer.

Het is en blijft rotziekte nummer 1....

[liddy]

Kanker blijft toch een onvoorspelbare ziekte.
Het is goed om te lezen dat jullie er samen over praten.
Als het heel moeilijk is om te beslissen of er grote twijfel is wel of niet behandelen,
kan het een optie zijn om wel te beginnen, aangezien iedere behandeling op ieder moment gestopt kan worden.
Ik probeer je vader hiermee een derde mogelijkheid te geven.
Het is zijn goed recht om te beslissen wat hij wil.
Zelf ben ik op een holletje getrouwd toen mijn man te horen kreeg dat hij terminaall was.
Ik bewaar nog heel goede herinneringen hieraan. Op het stadhuis wisten ze waarom het zo snel moest.
We zijn met familie en vrienden samen gaan eten. Zulke fijne herinnergen wens ik jou ook toe.
Heel veel sterkte de komende week.

[stoffeltje]

hoi assie,
wat schrikken dat het toch minder positief is dan jullie dachten.
goed van je vader dat hij de beslissing zo zelf nog neemt.
de 3 dochters van mijn broer zijn ook vrij snel achter elkaar getrouwd zodat mijn broer dit mee mocht maken..
ook hun hebben daar dierbare herinneringen aan over.
het is mooi als je vader dit mag meemaken.
zorg dat je zelf ook wat ontspanning hebt,en erover kan praten.
sterkte stoffeltje..

[AssieB]

Inmiddels zitten we een kleine 3 weken voor ons trouwen en kan ik alleen maar iedere dag hopen dat hij dit nog redt.
Hij heeft aangegeven bij mijn vriend dat hij nog knokt tot aan de bruiloft en dat het dan genoeg is geweest.
Naar buiten durft hij niet meer, omdat hij bang is een longontsteking op te lopen.
Dan hebben ze ook nog een vervangend huisarts waar ze geen donder aan hebben.
Afgelopen donderdag was mijn vader erg slecht in orde. Mijn moeder heeft 's ochtends de arts gevraagd te komen en 's middags belt hij dat hij pas
de volgende ochtend wil komen. Ma was echt pissed off. Hierdoor is hij nog wel geweest.
Pa vroeg of zijn suiker nog gecontroleerd moest worden en toen kreeg hij als antwoord dat hij zich daar helemaal niet meer druk om moest maken en gewoon alles mocht eten en drinken.. Of te wel, geniet er nog maar van zolang het kan.
Nou, daar zat hij ook net op te wachten op zo'n antwoord.. Ze hebben echt niets aan die gast. Maar ja de huisarts die ze normaal hebben, is veel weg.
Ma zegt al dat de volgende keer als ze een arts nodig heeft, gewoon gelijk de huisartsenpost belt.

Momenteel slaapt hij erg veel.
Het is zo rot dat je moet toekijken en verder niets kunt doen.
Hij maakt ruzie met allerlei instanties, net of die er wat aan kunnen doen dat hij dood gaat.
Maar dat is zijn manier van afreageren.
Hij heeft altijd de touwtjes in handen gehad en nu moet hij ze loslaten, omdat hij hier niets over te zeggen heeft.
Eten doet hij nog wel, maar heel minimaal.
Gelukkig drinkt hij nog wel.
Mijn moeder loopt inmiddels ook op haar tandvlees. Ze moet zelf nog geopereerd worden ivm een breuk in het middenrif.
Maar dit probeert ze uit te stellen tot aan de bouwvak.
Ik heb het flauwe vermoeden dat mijn vader de bouwvak niet eens gaat halen....

Het is nu erg dubbel. We leven naar onze bruiloft toe, maar weten ook dat we binnen een korte tijd afscheid gaan nemen van mijn vader.
Life sucks....

[liddy]

Het lijkt er inderdaad op dat het gaat lukken dat je vader bij jullie trouwdag kan zijn.
Wat je moeder betreft: zou ze iets aan thuiszorg hebben, zodat ze niet alles zelf hoeft te doen?
Je hebt in ieder geval goed door wat er omgaat in je vader.
Hierdoor kun je hem nog meer tot steun zijn.
Probeer de vervelende zaken naar de achtergrond te schuiven en
het accent op de leuke dingen te leggen. Geniet daar ten volle van.
Ik hoop dat het zonnetje schijnt op jullie bruiloft.

[AssieB]

Het probleem is dat mijn vader nooit veel op heeft gehad met vreemden in huis.
Ze hebben nu al wel een vrouw die 1 ochtend in de week poetst.
Maar thuiszorg, nee dat is niet wat.
Iemand die hem de hele tijd op zijn vingers kijkt en (naar zijn idee) veroordeeld wat hij wel of niet doet..
Ik kan hem zo goed doorgronden omdat onze karakters in veel opzichten hetzelfde zijn.
Daarom kunnen we ook niet samen in één huis leven .

Ik vind het erg fijn dat ik hier ook altijd van me af kan schrijven.
Petje af voor de moderators!
Jullie zijn een geschenk voor alle mensen die hier hun ei kwijt willen of op zoek zijn naar informatie.
En dat mag ook gezegd worden.

Ik laat even weten hoe het verder verloopt.

[annepanne]

Lieve Astrid,

Wat een verhaal, meid. Toen ik je berichtjes las tussen de reacties door, kreeg zelfs ik een beetje hoop dat het even beter zou gaan. Ik heb er geen woorden voor, hoe erg ik het vind dat het nu een aflopende strijd aan het worden is. Ik hoop dat jullie als gezin veel steun aan elkaar hebben.

Ik hoop dat je straalt op je bruiloft, ik zal niet voor anderen praten, maar als je vader dit mag meemaken is hij vast heel gelukkig. Maak er een mooie dag van, geniet van en met elkaar en koester de herinneringen aan en met je vader.

Heel veel sterkte en een fijne trouwdag toegewenst,

Liefs Anne.

[AssieB]

Nou, afgelopen vrijdag was dan onze bruiloft.
Het was een heel geslaagde dag en alles zat mee.
Pa heeft alle energie bij elkaar geraapt en heeft het best lang volgehouden.
Hij heeft me zelfs weggegeven .....
De ceremonie was om 13.00 uur en daarna zijn we naar ons huis gegaan voor een feestje in de tuin.
Ik had gedacht dat pa het echt niet langer dat tot een uurtje of drie zou redden dus ik had de catering ook al op tijd laten komen.
Hij heeft toch nog tot 18.00 uur hier gezeten. Toen was hij echt bekaf.
Alleen...... hij eet bijna niet.
Op onze bruiloft heeft hij ook helemaal niets gegeten. Ik was vergeten de soesjes uit de diepvries te halen en daar baal ik wel van, want misschien had hij dan
daar nog van gegeten (is hij nog wel gek op).
Maar dat weet je toch niet.
's Avonds in bed komt dan toch het besef dat nu de bruiloft voorbij is en dat we moeten gaan toewerken naar het afscheid.
Dat is een heel zwaar besef geweest, vooral na de intimiteit tijdens de bruiloft. De herinneringen neemt niemand me meer af.
Het is ook gefilmd en ik denk dat er nog heel wat tranen zullen vloeien bij het terugkijken van die DVD.
Dit hele weekend zijn er dan ook rijkelijk tranen gevloeid bij het besef dat ik er toch niet zoveel vrede mee heb dan dat ik had gedacht.
Ik wil die man nog niet kwijt, maar helaas beslist het lot anders.
Toen hij vrijdag thuis kwam, was hij helemaal bekaf en is hij gelijk gaan slapen. Hij heeft de hele nacht flink liggen zweten.
Vorige week heeft hij 3 zakken met bloed gehad in het ziekenhuis en daar is hij wel wat van opgeknapt.
Gisterenmorgen belde ik mijn ouders en toen wilde hij me perse zelf aan de telefoon om te laten weten dat het wel goed met hem ging.
Hij wist gewoon dat ik me er zorgen over zou maken.

Nu moet ik alle moed bij elkaar rapen en mezelf bij elkaar houden om de komende tijd er nog wat moois van te maken.
Maar hoe, dat weet ik nog niet.

[liddy]

Wat een huwelijksgeschenk dat je vader er bij kon zijn.
Probeer nu niet te ver vooruit te kijken.
Het motto is nu: leef bij het moment.
Praat met je vader over je huwelijksdag, zodat jullie samen kunnen nagenieten.
Straks loopt het toch anders dan je denkt, dus leef nu.
Succes met het nagenieten.

[AssieB]

Inmiddels zijn we bijna 2 weken na de bruiloft. Pa is er (gelukkig) nog steeds,maar gaat wel hard achteruit.
We hebben zelfs nog vaderdag kunnen vieren. Dat hadden we ook niet meer verwacht.
Hij krijgt nu 's ochtends en 's avonds iemand die hem helpt met wassen een aan-/uitkleden.
Afgelopen donderdag was de huisarts bij mijn ouders en toen heeft mijn moeder eea nagevraagd.
Prompt ging mijn vader van donderdag op vrijdagnacht onderuit op de douche.
Mijn moeder heeft toen de huisartsenpost gebeld, omdat mijn vader niet helemaal bij was en ze hem ook niet alleen rechtop kreeg.
Toen ze aankwamen, had mijn vader zich inmiddels zo weten te zetten dat hij met de rug tegen het bad aan zat.
Zeiden ze tegen mijn moeder: "Ja mevrouw, hier komen we normaal niet voor hoor, de volgende keer moet u maar de wijkverpleging bellen".
Mijn moeder wist niet eens of mijn vader iets gebroken had of misschien wel iets met het hart.
Ze voelde zich zo onbegrepen door die gasten.
Die lui hebben de tas niet eens open gehad. Niet eens gekeken of zijn bloeddruk normaal was.
Ze trokken mijn vader zo snel rechtop dat hij weer helemaal duizelig werd.
In ieder geval hebben ze hem weer in bed gekregen.
Ma is echt helemaal gefrustreerd.
Ik heb al aangegeven dat ze bij Sensire een thuisalarm moet vragen, maar dat wil mijn vader niet.
Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat mijn vader daar nu niets over te zeggen heeft, omdat zij ook bij iemand terecht moet kunnen als er weer zoiets
gebeurd. Dan kan ze 's nachts op die alarmknop drukken.
Anyway, ze heeft ook een po-stoel voor hem geregeld voor op de slaapkamer, maar daar wil hij nog niets van weten.
Wel begint hij er over te praten om beneden in de woonkamer te gaan slapen.
Hij kan gewoon omhoog met een traplift, maar misschien is dat al te vermoeiend.
We vinden allemaal dat hij sinds de bruiloft al heel sterk weer achteruit is gegaan.
Ik wilde dat we wisten welke tijd er nog was.
Inmiddels ben ik zelf tegen de bekende muur opgelopen en zit ik net tegen een overspannenheid / burnout aan.
Ik mag de hele week niet werken van de huisarts.
Hij zegt dat ik nu aan mezelf moet denken, anders als pa straks gaat, ga ik mee....
Dat kan ik ma ook niet aandoen. Haar man verliezen en dan ook nog haar dochter in de lappenmand.
Stapje voor stapje.....

[liddy]

Het is zo belangrijk je grenzen in de gaten te houden.
Je hebt zo naar je bruiloft toegeleefd en in spanning gezeten of je vader erbij zou zijn,
dat het er nu allemaal uitkomt.
Ga naar buiten, ga wandelen, fietsen en ik hoop dat er iemand in jouw omgeving is die goed kan luisteren.
Petje af voor je moeder, die is heel goed bezig.
Net wat je zegt, het alarm is voor je moeder, die heeft het nodig.
De aanwezigheid van zo'n alarm geeft je moeder een gevoel van geruststelling, is wat jij haar graag gunt.
Probeer iedere dag een moment voor jezelf te zoeken.
Even rustig genieten van een kop drinken bijv.
En laat emoties komen, ze moeten er toch uit.
Ik hoop dat het van je af schrijven hier, je ook wat helpt.
Sterkte.

[AssieB]

Gisteren bij mijn ouders geweest.
Eergisteren is de huisarts daar geweest en hebben ze gebeld met de behandelend arts in het ziekenhuis.
Het is gewoon simpel: Het is over en uit.
Gisteren hebben ze een bed gebracht voor in de woonkamer.
Toen ik gisteren daar kwam, zat hij op de rand van het gewone bed in de slaapkamer voor zich uit te staren.
We hebben nog even met elkaar gebabbeld en ik heb hem heel duidelijk gezegd dat wij achter hem staan.
Toen we het bed hadden opgemaakt, hebben we hem naar beneden geholpen.
Gelukkig hadden mijn ouders al een traplift.
Hij liep de slaapkamer uit, keek om en zei 'ajuu' tegen de slaapkamer. Dat was wel even slikken.

Gisterenmiddag is de Vpk oncologie geweest en die heeft hem eea verteld.
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij niet meer wil. Het liefst zou hij vandaag nog sterven dan morgen.
Ook heeft hij nadrukkelijk om euthanasie gevraagd. Maar dit is weer afwachten op de huisarts.
Hij heeft altijd geroepen dat als het zo moet, hij gewoon niet meer wil.
En dat is nu ook zo. Het valt hem zo zwaar dat hij met alles geholpen moet worden. Druist tegen zijn principes in.

Ik hoop dat alles een beetje snel verloopt en hij snel van deze kwelling verlost kan worden.
Hij wil gewoon echt niet meer.
Nu afwachten hoe het verder gaat.....

[liddy]

En dan zet je de volgende stap...
Goed te lezen dat de huisarts langs is geweest.
Nu weet iedereen wat de verwachting is.
Dat je vader zijn mening zo duidelijk heeft uitgesproken, maakt het ook makkelijker voor jullie.
Dan hoeft niemand te raden.
Wacht niet te lang op de huisarts, maar vraag aan hem/haar hoe hij/zij met het verzoek om euthanasie omgaat.
Een huisarts mag nee zeggen tegen euthanasie, echter het is dan wel normaal dat hij/zij verwijst naar
iemand die wel positief tegenover staat. Ook zijn er procedures die gevolgd moeten worden.
De huisarts kan jullie daarover inlichten.
Meer informatie kun je ook vinden op de site van de Vereniging voor een vrijwillig levenseinde.
http://www.nvve.nl
Geniet van de kleine dingen, die ene glimlach etc.
Sterkte.

[AssieB]

Inmiddels zijn we weer bijna 3 weken verder en hebben we vanmiddag mijn vader gecremeerd......
2 Weken geleden heeft hij zijn euthanasie aangevraagd en dit is vorige week vrijdag gebeurd.
Samen met mijn moeder, mijn zus en haar man en mijn man en ik hebben we afscheid van hem genomen.
Het was erg mooi en voor hem nog een beetje waardig.
Mijn zus en ik hebben hem samen aangekleed en mijn man en ik hebben geholpen hem in de kist te leggen.
Vandaag hebben we een geweldige dienst voor hem gehouden. Na de dienst hebben wij als gezin hem naar de ovenruimte gereden en hem ingevoerd.
Dat was wel heel moeilijk, maar we zijn wel blij dat we dit hebben gedaan.

Helaas heeft hij de strijd tegen de kanker niet gewonnen, maar hij is wel op zijn manier gegaan.
En daarom zal hij altijd mijn held blijven.

[liddy]

Van harte gecondoleerd.
Goed om te horen dat je vader op een waardige manier afscheid heeft mogen nemen.
Hopelijk geeft het je troost dat jullie samen je vader tot het laatst hebben begeleidt.
Neem de tijd voor jezelf, want nu komt pas het besef wat er allemaal de afgelopen tijd gebeurd is.

[stoffeltje]

van harte gecondoleerd met het verlies van je vader.
mooi dat alles naar zijn wens is verlopen.
hou het goede van je vader vast, in je hart blijft hij bij je!
sterkte stoffeltje ..