lieve mama

[Shorty]

Leeg…

Het is nu bijna een maand geleden dat je ons verlaten hebt mama, en het huis is zo enorm leeg zonder jou!

Je krijgt ineens een hele dikke arm, en besluit toch maar naar de dokter te gaan. Wat op zich al iets heel bijzonders is, aangezien ik jou nog nooit ziek gezien heb en me niet kan herinneren wanneer je voor het laatst naar de dokter geweest bent.
De dokter vertrouwt het niet, en stuurt je naar het ziekenhuis op verdenking van een trombose-arm, dit is het begin van alle ellende!

Aangekomen in het ziekenhuis moet je blijven omdat het inderdaad een trombose-arm is, en je medicatie nodig hebt. Je lig de hele week in het ziekenhuis, maar de medicijnen slaan aan en je arm slankt af. Vrijdag mag je eindelijk naar huis, maar je moet wel blijven spuiten met bloedverdunners. Voor zover ik weet is er verder niets aan de hand.

Maandag moet je naar het ziekenhuis, voor controle vertel je me. Voor mij nog steeds niets om me zorgen over te maken, gewoon routine denk ik.

’S middags kom je thuis, maar papa gaat gelijk weg, hij heeft andere dingen te doen vertel je me. Papa heeft eerst Sam naar ons toe gebracht (de hond van mijn broer) dus Chris moet haar bij ons op komen halen.

Chris komt aan en je vraagt ons om te gaan zitten. Ik raakte al een beetje in paniek en wist niet wat ik moest verwachten. En dan komt het nieuws….

Het hoge woord komt eruit, je hebt longkanker! Ik schrok me helemaal kapot en er ging van alles door mij heen. Had geen idee wat ik kon verwachten, maar wist wel dat het niet goed was. Er waren al uitzaaiingen naar je bijnieren, dus opereren had geen nut meer. Het was een aflopende zaak. Maar het goede nieuws was dat we nog wel 2 tot 5 jaar hadden om van elkaar te genieten.

De tijd die volgt is hectisch en ik zie je jezelf door de chemo heen slaan. Beetje bij beetje verdwijnt mama, en is er niet veel meer over.. Je zit op de bank, en hebt geen fut meer om dingen te ondernemen. De chemo maakt je zwak, en op een gegeven moment ben je vel over been. Maar al snel heb je 4 kuren achter de rug, en komt er een rustperiode waarin je aan kan sterken.

1Augustus ben je jarig! Je word alweer 60! Esther en ik weten al vanaf het begin dat we dit groots aan gaan pakken, en dat we het goed moeten vieren! Je zit op dat moment al een tijdje zonder chemo, en gelukkig ben je sterk genoeg om van deze dag te genieten. We vieren het op de camping, zodat als het je te veel word je lekker naar huis kan gaan. Maar je houd vol tot het eind! En ik zie aan je gezicht dat je er van genoten hebt. Het was een geslaagde verrassing!

Er ligt een rustige maand in het verschiet, zonder al te veel gebeurtenissen. Heel de maand augustus blijft rustig. Maar aan het eind begint een nieuw obstakel

Op de camping krijg je bezoek van een maatje van tennis, en haar valt op dat je hand zo dik is. Maar je schuift het af, en besluit het even aan te zien. Na een paar dagen is papa het zat, en neemt je mee naar je longarts.

Eigenlijk zou je eind september de hele riedel weer ondergaan, scans foto’s de hele mikmak. Maar daar wil je dokter niet op wachten, en je ondergaat in 1 week vele onderzoeken. De uitslag belooft niet veel goeds.
Er zijn uitzaaiingen naar je lymfeklieren, dit is dan ook de reden dat je arm opgezet is. En al het werk van de chemo is ongedaan gemaakt door de tijd.. De tumor in je longen is 2 keer zo hard gegroeid, en je rechterlong zit bijna helemaal dicht! Van 2 tot 5 jaar gaan we naar maximaal een half jaar!!! Het is gewoon niet eerlijk allemaal.

Er zijn afspraken gemaakt om toch bestraling te beginnen, zodat je rechterlong nog op minimaal niveau kan blijven functioneren. Je krijg je bestraling in het AVL. Maar hier komen we nooit aan toe.

Op 12 september word je ’s ochtends al wat grauw wakker, en je bent ook iets kortademig Maar koppig als je bent zeg je dat het goed gaat als we vragen of het gaat. En ‘s middags ga je lekker naar bed je middagdutje doen. Maar na 15min kom je helemaal snakkend naar adem beneden, en we schrikken ons helemaal kapot! Papa wil gelijk met je naar het ziekenhuis, maar moet eerst Gwen naar huis brengen dus moet ik even zorgen dat je je aankleed. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, je hebt de puf gewoon niet!

Uiteindelijk ga je in je ochtendjas naar het ziekenhuis, wat voor jou iets heel ongebruikelijks is! En je word gelijk opgenomen zodat je zuurstof kan krijgen. En de zuurstof helpt zegt papa, je kreeg al weer wat kleur terug.

Om 4uur kreeg je een kleine dosis morfine, zodat je rustig kon worden, en om 7 uur kreeg je dat weer. Alles ging zoals het moest gaan, en toen papa Oma naar huis ging brengen kwam ie eerst nog wat spulletjes naar je toe brengen, en toen was je lekker wat aan het eten. Er was dus niets om zorgen over te maken.

Nadat papa Oma weggebracht had, kwam ie op de terug weg nog even bij je langs, maar toen lag je heerlijk te slapen. Hij heeft even gepraat met de zuster, maar alles ging goed.

Om 21:30 is papa thuis, en om 22:15 gaat de telefoon …

Mama je bent in je slaap overleden, en hebt als je koppige zelf gewacht tot papa weg was! Tot het eind wou je niemand tot last zijn, en dat heb je hiermee maar weer bewezen!

We zijn nu bijna een maand verder, en wat is het huis leeg. Als ik de huiskamer in kom lopen gaan mijn ogen als eerst naar jouw plekje op de bank, maar je bent er niet… ’S nachts is het stil in huis, want ik hoor je niet meer hoesten. Alles gaat nog steeds op automatische piloot, en ik kan het nog steeds allemaal heel moeilijk bevatten..
Het is vreemd om te zien hoe alles gewoon maar doorgaat, terwijl ik net mijn moeder verloren heb. Maar het is ongelofelijk hoeveel steun ik en natuurlijk mijn familie gekregen hebben. Helaas is ook gebleken wie je echte vrienden zijn, en het is jammer dat er zoiets voor nodig is om zoiets te ondervinden.

Love,
Irene

[liddy]

Wat is het snel gegaan bij je moeder.
Van harte gecondoleerd.
Neem genoeg tijd voor jezelf, want zoiets heb je niet een, twee, drie verwerkt.
Ja, helaas is het inderdaad zo dat je nu pa echt je vrienden leert kennen.
Koester degenen die wel blijven.
Sterkte.

[stoffeltje]

hoi irene,
alsnog van harte gecondoleerd,
zo te lezen was je moeder erg sterk.
en in zulke periode"s na het overlijden van je moeder leer je idd. je echte vrienden kennen.
het verlies van je moeder is nog zo vers,verwacht niet dat je er zelf al overheen moet zijn.
praat met vrienden en kennisen,praten helpt!!!
praten helpt je door de eerste periode van je rouwproces.
hou al je goede momenten van je moeder en jullie samen goed vast.
je moeder blijft altijd in je hart bij je!
neem nu de tijd en rust voor jezelf,en zoek afleiding.

veel sterkte stoffeltje