Mijn moeder en mijn zus hebben kanker

[Védelaruelle]

Hey,
9 jaar geleden kwam m'n moeder (55j.) op bezoek, met de boodschap dat ze borstkanker had.
Eén week later werd mijn tweede zoontje, Arthur, geboren.
Behandeling : borstsparende operatie, bestraling en gedurende 5 jaar anti-hormonenbehandeling.
Nadien, kankervrij verklaard. Gedurende 10 maanden voortdurend klachten allerhande... en ineens... uitzaaiingen tussen longen, borstbeen, lymfeklieren, lever.... Dus heel hevige chemo!...
Man, dit is zwaar voor dochters om je moeder zo te zien afzien....
En uiteindelijk heeft de chemo alles maar stabiel gehouden. Dan is het een hele tijd redelijk gegaan... Je leeft van "controle" tot "controle".
En dan begint het terug he... Gewichtverlies... heel veel. Mijn mamske is 63 en een week voor haar verjaardag was haar gewicht amper 50 kg.. En dan weer terug bij af... volledig uitgezaaid naar de lever. Terug chemo. En als deze niet werkt.... voorbereiden op afscheid nemen. Man dit is moeilijk.
Ik heb 3 zonen : Louis, bijna 13, Arthur, 8 en Maxime net 6. Ik ben altijd open geweest tegen m'n kids. M'n verdriet proberen uit te leggen tegen hen..... Dus iedereen terug verdrietig.... voorbereiden. In november werd ze 63.. Ik kon zelfs niet "gelukkige verjaardag" wensen. Al wat ik kon zeggen was : mamsie, ik zie jou toch zo graag... Heavy! Maar mirakel! De chemo slaagt aan! Mijn mamoechkatje reageert super goed op de chemo! Dus ik en m'n zusje super enthousiast, euforisch.
Maar klote! 4 weken geleden voelde m'n zus een gezwel in d'r borst... En yep... Kwaardaardig!
Zij heeft een dochtertje van dezelfde leeftijd als mijn oudste zoon.... Ondertussen hebben wij gesprekken : Veer, als ik het niet haal, kan jij je dan ontfermen over Lisa?... Ik ben in shock! Ik kan dit niet plaatsen, ik huil elke dag, en moet er toch zijn voor m'n 3 zonen.
Het is donderdagavond... half twaalf... en ik zit hier al uren te wenen.... dit klopt niet. Ik kan dit niet plaatsen, ik kan dit niet vatten! Ik weet niet hoe dit verder moet.... dit is zo onréeel....
Ook angst..... ga ik het ook krijgen... (volgende week onderzoek op erfelijkheid).... Ik kan er alleen maar zijn voor m'n zusje en haar prachtige dochter....
Ze heeft heel veel steun uit haar vriendenkring.. Maar uiteindelijk, je kan de computer uitzetten, GSM ook. je kan in de armen van je lief gaan slapen... maar dan ben je toch alleen in je hoofd en je maakt je geen zorgen om al je onderzoeken en pijn die je zal hebben... je kan alleen denken aan je dochtertje..... hoe moet dit kind verder. Hoe kan zij dit verwerken.
Mensen denken vaak met chemo : ziek zijn, braken en kaalheid.... Maar de ontnuchterende ervaring met m'n mamske... er komt zo veel meer van verschrikkelijke bijwerkingen.... die een meisje van 12 niet zou moeten meemaken.

[liddy]

Nu komt het wel heel dichtbij voor je.
Toch goed dat ze een erfelijkheidsonderzoek doen.
Ook al zou je het willen, je kunt de wereld niet mooier maken dan ze is voor je dochter.
Ga eens praten met de huisarts.
Misschien is het een idee om een mammagrafie te laten maken.
Zodat je weet hoe de situatie op dit moment bij jou is.
Probeer vooral niet te ver vooruit te kijken.
Je hebt het al bij je moeder gezien, het loopt iedere keer weer anders dan je denkt.
Wat je altijd voor je dochter kunt doen is haar laten merken hoe jij met de situatie omgaat.
Dat jij er emotioneel van wordt en dat je toch doorgaat. Dat je emoties niet op moet kroppen,
maar ze moet uiten en dan jezelf weer bijeen rapen.
Dat je hulp mag zoeken, het van je afschrijven enz. hoe jij je een weg zoekt om er mee om te gaan.
Kortom jezelf serieus nemen.
Heel veel sterkte.

[dribbel]

hai,

Allereerst vind ik het verschrikkelijk voor je, maar zit dus in hetzelfde schuitje. Mijn moeder en mijn tante hebben nu allebij nog maar kort te leven. Ik heb 2 kindjes van 5 en 8, maar ik weet echt niet hoe ik het hun moet vertellen. Tuurlijk heb ik heel erg verdriet, maar dat zien ze nooit, want overdag ben ik mama en zitten ze op school en ga ik gewoon naar het werk. Ook op het werk weet niemand er iets van, best wel zwaar, want je moet altijd maar die knop omzetten. Wanneer ik alleen zit of met mijn man samen kan ik mijn verdriet de vrije loop laten, maar het liefste alleen. (herkenbaar????). Maar wie kan mij advies geven hoe ik het mijn kleintjes vertel? Veel sterkte!!

Groetjes Debby

[stoffeltje]

hoi debby,
best moeilijk je moeder en je tante tegelijker tijd.
is het niet goed om het op je werk ook te melden ,bij je werkgever bv.
dan weten ze het als er iets aan de hand is.
en het maakt het voor jou gevoel toch ook wat lichter.
het is zwaar als je het zo meedraagt.

eerst laten weten aan je kinderen dat oma ziek is en niet beter wordt.
er bestaan boekjes die het voor kinderen begrijpelijker maken.
kinderen kunnen vaak soepeler zijn dan je denkt.
laat ze ook goed hun gevoel uiten.
en huil er samen om als het kan.
neem ze ook mee naar je moeder,dat zal haar ook goed doen.
ook naar je tante.

toch het langzaam naar voren brengen bij de kinderen,
zodat ze niet voor een voor hun angstige gebeurtenis staan.
leg het ook bij hun school uit.
ivm. opvang en begrip hiervoor.

wat weten ze van doodgaan?
is er wel eens een fam.lid of een huisdiertje overleden?
daar kan dan op ingegaan worden.
en oma krijgt een eigen bloemenbedje<als ze begraven wordt bv.>
tekeningen maken voor oma als ze weten dat ze niet beter word,dat is ook een manier van uiten voor hun.

het is en blijft moeilijk.
kom met vragen gerust hier,het kan altijd anders lopen dan je denkt ,en er zijn lotgenoten.
sterkte stoffel

[stoffeltje]

hoi debby,
de namen van de boekjes voor kinderen die ik schreef dat ze er zijn,
even opgezocht,andere hadden er veel aan.

"Ik heb voor mijn dochters 2 boekjes gekocht, over Radio Robbie en Chemo Casper.
Voor kleine kinderen echt heel handig, omdat die natuurlijk ook met bepaalde gevoelens zitten die ze niet kwijt kunnen."

er bestaan ook andere maar dat is na te vragen.