mijn moeder heeft nog een paar maanden

[lisa17]

Je hoopt altijd dat je stoel in de grond weg zakt wanneer je dat echt nodig hebt. Maar meestal gebeurd dat niet. Op 22 januari heeft mijn moeder
na een epileptisch insult te horen gekregen dat er een tumor in haar hoofd zit.

Inmiddels zijn we een dikke maand verder tussen hoop en vrees. En heel veel verdriet.

Hoop dat bestralingen nog iets zouden helpen, hadden we nog, tot afgelopen vrijdag. Maar ook dat, heeft geen zin meer. Te laat.
Op de vraag, hoe lang heeft ze nog, werd in de term van maanden gesproken. Maanden.

Je loopt weg. Geeft de arts een hand, en zegt nog bedankt ook. Verdoofd rijd je samen met haar in de auto terug naar huis.
Door het te vertellen aan anderen die nieuwsgierig zijn naar de uitslag, komt het dichterbij. Wordt het echt.

We weten allemaal dat we ooit eens dood gaan. Maar meestal denken we eraan als of het iets is wat nog ver weg is.

Ineens wordt sterven iets wat niet ver meer van je bed afstaat. Of wat je leest in de krant. Bij de rouwadvertenties.
Waarvan je denkt, gut, wat erg, terwijl je de pagina omslaat. En verder leest.
Het wordt iets tastbaars. Tot hier en niet verder. Ineens is niets nog vanzelfsprekend, of wat we allemaal zo gemakkelijk zeggen 'voor later'.
Later als ik groot ben. Want later is er ineens niet meer.

[stoffeltje]

hoi lisa,
wat snel is het allemaal achter elkaar om dat te horen!
het zal nog als een waas om jullie heengaan.
en dan nog niet te spreken over alle gevoelens die door elkaar gaan lopen.
normaal verwacht je het ook niet en dan toch plots bij je moeder .
probeer zoveel nog met je moeder te praten en mooie/prettige dingen te doen.
meestal vergeten mensen het snel, maar is alles al voor later geregeld.
het klinkt erg hard, maar zo niet, dan kan je moeder nu nog alles naar haar eigen wensen aangeven.
daarna kun je verder zonder dat jullie je daar druk over hoeven te maken.
het kan ook dat je moeder, doordat het een tumor in de hersenen is, stemmingswisselingen krijgen.
het zal nog onwezenlijk zijn dat je je moeder eerdaags niet meer hebt.
zorg dat je zelf iemand hebt bij wie je je gevoelens kunt uiten en kan praten/huilen.
praat ook samen met je moeder over je gevoelens.
prop het niet op hier kan je het ook van je afschrijven, je bent te allen tijde welkom.
er zijn veel lotgenoten.
veel sterkte stoffeltje.

[lisa17]

Het is een hard gelach stoffeltje.

Mijn vader is zes jaar geleden overleden aan slokdarmkanker, en dat was in één woord een drama, en een vreselijke lijdensweg.

Alles waar ik nu nog op hoop is dat mijn moeder dat bespaart blijft. We praten veel. Dat wil zeggen zij praat, ik luister.
Ik corrigeer haar nergens op, ook niet wanneer ze dat al voor de honderdste keer verteld heeft.
Wat de artsen zeiden over de termijn die ze nog heeft, wanneer ze dat vraagt, ik zwijg er over. "geen idee'
Zelf is ze dat gedeelte al weer vergeten. En dat laat ik zo. Het voegt immers niets meer toe, en zorgt alleen maar voor nog meer angst.

We zitten dus samen hand in hand op de bank. Net zoals dat ik met mijn vader deed.
Ze zegt me wel honderden keren hoe blij ze wel niet is, dat ik er ben. En als zij het niet meer weet, ben ik haar tolk.

Maar het is zo verschrikkelijk moeilijk en vooral oneerlijk.

[stoffeltje]

hoi lisa,
zwaar om dan ook zo weer bij je moeder te zitten.
een zware lijdensweg, ja dat wens je niemand toe.
zeker je ouders niet.
heb dit met mijn broer mee gemaakt.
het is zwaar maar je gaat er goed mee om.
zorg je ook wel wat voor jezelf!
ontspanning, afleiding en iemand om mee te praten?
woont je moeder nog thuis, ivm thuiszorg?
laat ook steeds iemand met haar meegaan naar de arts.
zorg dat je zelf voldoende slaap krijgt, geloof me je hebt je krachten nog nodig.
met je moeder foto"s kijken of muziek draaien waar ze van houd doet vaak ook wat.
veel sterkte stoffel.

[Sophietje]

Hoi Lisa,

Ook mijn moeder, 57 lentes jong, heeft kanker en niet lang meer te leven. De artsen hebben haar een jaar gegeven. We zijn nu 10 maanden verder.

De eerst tijd heerst er chaos, alsof de wereld onder je voeten weggeslagen is. Compleet overdonderd, veel verdriet en angst. Mijn moeder die ik op korte termijn moet missen. Het doet verschrikkelijk veel pijn.

Ik ben zelf erg op zoek naar 'tastbare' dingen voor als ze er niet meer is. Zo heb ik mijn onlangs meegenomen kater uit het asiel laten benoemen door mijn moeder.
Ik weet niet of je er wat aan hebt. Ik schrijf tegenwoordig in een 'mama-dagboek' waarin ik zoveel mogelijk fijne herinneringen in vastleg voor later.

Ik denk dat vooral tijd de dingen een plek kan geven. Ik kan me voorstellen dat er veel op je af komt op dit moment.
Ik hoop voor jou en je moeder dat het niet een verschrikkelijke lijdensweg wordt, zoals je dat bij je vader helaas hebt moeten meemaken.

Misschien hebben andere lotgenoten nog tips? Ik wens je veel sterkte.

Groetjes,

Sophietje

[Milika]

Hee,

ook ik weet helaas hoe jullie je voelen.. sinds half januari is bekend dat mijn vader uitgezaaide kanker heeft, ze dachten eerst longkanker en toen was er eigenlijk niets meer voor hem te doen, maar nu twijfelen ze toch.. wat voor kanker het dan wel is weten ze nog niet, al ziet het er helemaal niet goed uit.. en ik maak me zoveel zorgen, omdat alles zo langzaam gaat in het ziekenhuis en hij keihard blijft aftakelen..

Maargoed, waarom ik wilde reageren: als je op zoek bent naar iets fijns voor later, misschien is het boek "Mam, vertel 's" een tip (gewoon te vinden via bol.com). Beetje het 'vriendschapsboekje'-idee van vroeger, maar dan heel uitgebreid, met vragen over het leven van je ouder en ook over hoe jij bijvoorbeeld was als baby. Ik heb het net aangeschaft voor mijn vader (maar dan dus de "Pap, vertel 's" versie, de dure uitgave. Ziet er echt heel erg mooi uit en is het geld zeker waard), al kan hij het zelf momenteel niet invullen vanwege enorme pijn in zijn rechterhand door uitzaaingen..

Veel sterkte, en wellicht hebben we nog iets aan elkaar op dit forum..

[stoffeltje]

hoi milika,
voor de kinderen van mijn broer is dit ook gemaakt en foto"s kunnen daar ook bij.
en als het kan er wat bij geschreven wat bij jou vader momenteel helaas niet lukt.
nog samen van kleine dingen proberen te genieten al kan dit met pijn vaak moeilijk zijn.
veel sterkte alle ,stoffeltje.

[seppie]

Gecondoleerd.
Ik schrok van je bericht. Mijn moeder heeft nu precies hetzelfde.