Pap heeft nog ongeveer een jaar

[Milika]

Zo. Dingen zijn nu weer wat rustig, dus kan even de tijd nemen een bericht te posten.

Het ging de laatste tijd allemaal heel snel. Op 3 mei heeft papa een 'delerium' gehad, door alle medicijnen die hij gebruikte. Hij begon 's avonds voor de tv opeens overal te trillen en te schudden, wilde naar buiten zonder krukken (dat kan niet), wilde een shaggie draaien (dat kon hij ook al niet meer), en sloeg wartaal uit. Mijn moeder is de hele nacht met hem in de weer geweest, volgende dag dokter erbij die besloot dat er gestopt moest worden met de morfine, methadon en lyrica. Hij kreeg nu mofinepleisters, maarja, voordat die dosis hoog genoeg was waren we ook alweer 2 weken verder. Sinds die 'aanval' was hij niet meer dezelfde. Voorheen kon je nog hele gesprekken met hem voeren, lachte hij nog soms en kon hij goed zeuren op de politiek, nu was hij meer in zichzelf gekeerd, antwoordde alleen nog op wat je hem vroeg, had geen verhalen meer. Hij was niet wazig, gewoon wat afwezig.

Ik ben een week voor zijn overlijden weer naar mijn ouderlijk huis gekomen, ben nog een hele dag alleen met hem thuis geweest om hem te verzorgen en te helpen met alles, omdat mijn moeder aan het werk was. Het was naar maar ook fijn tegelijk. Hij werd zo snel dunner, at niks meer, zelfs nutridrink ging er niet meer in, het bleef bij een pakje yogi en wat brinta, op een hele dag.

Op zondagochtend kwam ik de woonkamer binnen. Hij zat in bed, hield met 1 hand de rand van het bed vast, zo benauwd was hij. De laatste dagen had hij steeds meer last van slijm in zijn luchtpijp, als hij lag had hij het gevoel dat hij stikte en als hij zat deden zijn schouders en armen ontzettend veel pijn (door de tumoren die op de zenuwen drukten, de pijn daarvan is eigenlijk sinds de hele mallemolen begon in januari nooit weg geweest). Hij wisselde dus van houding tussen liggen en zitten, maar eigenlijk ging het allebei niet. Zondagochtend hebben we de huisartsenpost gebeld, omdat hij ook erg dikke voeten had en we dachten dat hij misschien vocht achter de longen had, wat weg zou kunnen gaan dmv een plaspil. De huisarts uit een nabijgelegen dorp luisterde naar zijn longen, meldde dat er geen vocht achter zat en dat er dus eigenlijk niets aan zijn benauwdheid te doen was. Verder zei hij dat het nog wel eens een zeer zware strijd voor hem kon worden.. en toen dacht ik: "Hoe kan dat nou?! Hoe kan het nou NOG erger dan dit?" Hij sloeg toen ook wat wartaal uit, vroeg of ik een transportband voor hem kon halen, en hij wilde een bepaalde bout hebben en een plug in de muur, zodat hij een gat kon boren (klusser in hart en nieren...).

's Middags kwam onze eigen huisarts nog langs, en gaf hem een kalmeringsmiddel en wat extra morfine, zodat hij tot rust zou kunnen komen. Mijn ex (waar ik goed contact mee heb, en die toevallig op de koffie zou komen) was er toen ook net, en we zijn een klein stukje gaan wandelen. Toen we terugkwamen was de huisarts weg. Mijn moeder zat huilend bij papa op bed, papa sliep (als je dat zo noemen kan). De huisarts had gezegd dat het nog een paar uren, of een paar dagen zou duren voordat hij zou overlijden, het lichaam was gewoon te zwak. Mijn moeder en ik zijn bij papa gebleven, hebben het zweet van zijn voorhoofd gedept, zijn hand vastgehouden, totdat hij 20 minuten nadat ik en mijn ex weer terug waren zou overlijden. We hebben nog tegen hem gepraat, hij kneep nog in onze handen, ik denk dat hij ons nog gehoord heeft. Ik ben dankbaar dat ik erbij was, en niet nog in Amsterdam zat terwijl het allemaal gebeurde.

Inmiddels zijn we een dikke week verder. Iedereen zegt het altijd, maar wat komt er inderdaad ontzettend veel op je af de eerste dagen. We wilden ook veel zelf doen, zelf de rouwkaart maken en foto's uitzoeken die geprojecteerd zouden worden op de plechtigheid, dus het kwam gedeeltelijk ook door onszelf dat we het zo druk hadden, maar wat een berg gedoe! Uiteindelijk was de dienst prachtig. Er waren veel collega's van hem, en ook veel vrienden en klasgenoten van mij die hem nooit gekend hadden. De fotoprojectie heb ik gemaakt met als doel dat mensen die hem goed kenden hem zouden herkennen, en dat mensen die hem niet kenden hem zouden leren kennen..en volgens mij is dat gelukt.

Nu zijn mijn moeder en ik met z'n tweetjes. Het dringt allemaal nog voor geen meter door.. achteraf is het ook zo ontzettend snel gegaan. In januari was er 'nog niks aan de hand', en nu, half mei, is hij zomaar weg.. het is echt onvoorstelbaar.. gelukkig hebben we veel steun aan elkaar, en hebben we veel aanloop van familie en kennissen, en ook mijn vrienden zorgen goed voor mij. Maar we missen hem erg, en dat zal ook wel zo blijven..

[stoffeltje]

hoi milika,
wat een heftige periode zal het geweest zijn voor jullie met je vader!
ook een dankbaar gevoel dat je bij het heengaan van je vader kon zijn samen met je moeder.

er komt idd. veel bij kijken na het overlijden.
wat goed en knap van jullie zo een fotoprojectie in elkaar te zetten.
zo te lezen is het een mooie dienst geweest.

in zo een periode gaat alles ook snel en als een waas langs je heen.
het is dan ook goed dat er vrienden zijn die je daarna ook bijstaan.
er kan nog best een flinke leegte vallen nu.
je emotie"s uiten en praten is erg belangrijk.
het verlies is nog erg vers.
geef het de tijd om het een plekje te geven!
als je je gevoelens even kwijt wil of gewoon er over wilt schrijven ben je altijd welkom!!
sterkte stoffeltje..