pap heeft longkanker

[adelina-k]

zaterdagavond mn broertje kwam langs, rond 20.00 uur reed hij met zijn scooter op weg naar huis.
2 uur later kreeg ik telefoon, hij was alleen maar aan het huilen en ik kon hem niet verstaan.
na een paar minuten was hij wat gekalmeerd en hij vertelde dat pap uitslag had van wat testen. pap heeft kanker, longkanker
ik had pap al 7 maanden niet gezien omdat hij het niet eens was met de relatie die ik heb. Maar mijn wereld stortte in
ik kon niks meer, praten eten denken slapen niks ging meer.
de volgende dag belde mam mij op en vroeg wat er aan de hand was. Ik vroeg of ze martijn al had gesproken maar dat had ze niet,
ik kon het niet zeggen, ik kon het er niet uitgooien. mam voelde dat er iets niet goed zat en kwam naar mij toe.
ik vertelde mam dat pap longkanker heeft. pap en mam zijn al 12 jaar gescheiden.
maar we hebben de pijn en het verdriet er uit gegooid, hebben hier nog wat gepraat en mam vroeg aan mij wat ik wilde
of ik naar pap toe wilde. aan de ene kant durfde ik niet omdat ik hem al zolang niet meer had gezien of gesproken.
maar ben met mam meegereden, en ze heeft me daar afgezet. ik kwam binnen en daar zaten ze mn broertje en vader
pap vroeg hoe het met me was. wat moet ik daar voor een antwoord op geven. ik zei dat ik was geschrokken en vielen alle drie in tranen uit, het was de eerste keer in mn hele leven dat ik pap heb zien huilen. het deed zo`n verschrikkelijk pijn.. onbeschrijvelijk...
na vele onderzoeken en gesprekken met de long arts, er zat een tumor van 4 bij 4 cm in zijn linker long. Ze hebben ons verteld dat ze de tumor weg konden halen. er was nog hoop. hij werd in februari geopereerd.
mam bracht hem weg naar het ziekenhuis in den bosch. de arts die hem behandeld zou contact met mam opnemen als de operatie geslaagd was. Mam die belde mij op met de mededeling dat ik naar huis moest komen. ik kwam binnen en het voelde niet goed.
ik ging zitten en mn broertje was er ook.
mam vertelde dat het niet goed gegaan was, ze hebben tijdens de operatie nog een kanker tumor gevonden die is door de long naar de slokdarm gegroeid. het had dus geen zin om de tumor van 4 bij 4 cm weg te halen.
ik kon niet meer. hoe kon het zo zijn dat ze die niet op de scans hebben gezien. we reden naar het ziekenhuis en man vertelde onderweg wat we ongeveer konden verwachten het was niet de oude papa en dan al die apparatuur. we kwamen op de kamer waar hij lag ik schrok, mn hart stond stil, kijk hem nou liggen. ik moest me inhouden maar het liefst, van binnen wilde ik heel het ziekenhuis bij elkaar schreeuwen. de arts kwam binnen en vertelde dat pap niet meer genezen kon het was een kwestie van uitstellen.
hij zou 3 maanden lang elke dag bestraalt worden en 4 sessies chemo krijgen, hij is bijna klaar nog een sessie en dan is het afwachten.
ze konden niet vertellen hoe lang pap nog heeft, een jaar, half jaar, maand, 5 jaar. en die onzekerheid dat is verschrikkelijk je hebt niks om je aan vast te houden nu kan het zo zijn volgende week die week erop ik weet het niet. pap heeft zo zn dagen de ene dag ziet ie het niet meer zittende andere dag is hij de hele dag bezig met het poetsen van zn huis. vorige week vertelde pap dat ze een vlek in zn hersens hebben gevonden we weten nog niet wat is.
ik ben zelf 22 en mn broertje is 18 hij zit in het leger en is dus alleen het weekend thuis, en als hij thuis is heb ik het gevoel dat hij er voor weg loopt, en het niet aan kan om pap zo te zien, ik probeer er met hem erover te praten maar hij ontkent het. iemand die mij kan vertellen hoe ik dat moet aanpakken. ik heb tegen mn broertje gezegd dat hij moet genieten wanneer hij nog met pap kan zijn, als hij er dadelijk niet meer is heeft hij geen mooie herinneringen. lfs adelina

[liddy]

Wat heb je dat goed aangepakt met je broer.
Ik denk dat de onzekerheid het moeilijkste aan kanker is.
Je weet absoluut niet waar je aan toe bent.
Heb jij iemand om mee te praten?
Het is beslist niet makkelijk, maar heb je al met je vader en je broer gepraat over de wensen van je vader als het zover is.
Als je er nu al over praat, is het een minder beladen gesprek dan dat je wacht tot het einde in zicht is.
Je loopt dan ook het risico dat je vader het niet meer kan vertellen.
Het zal een hele opluchting voor je zijn als je dit gesprek gevoerd hebt. Ook voor je vader.
Want dan hoef je er niet meer over te hebben en kun je je richten op de dag.
Probeer bij de dag te leven. Vooruit kijken heeft weinig zin.
Maak mooie herinneringen van de goede momenten.
Laat je vader vertellen over zijn jeugd en maak er aantekeningen van.
Een geluk voor je dat steun hebt aan je moeder.
Veel sterkte.

[adelina-k]

nee heb het daar nog niet over gehad. ik wil wel maar heb geen idee hoe ik daar over moet beginnen...
ik ga een keer in de week naar het ggz om te praten en heb ik best steun aan
ik kan daar zeggen hoe ik me voel wat ik denk en wat ik wil, dat is makkelijker te zeggen tegen een buitenstaander.
Ben echt een papa`s kindje en hij heeft altijd wel dingen verteld over zijn jeugd, en die dingen heb ik allemaal opgeslagen in mn gedachte.. Gelukkig kunnen mijn ouders sinds een jaar of 5 best goed met elkaar opschieten daar ben ik blij mee vooral nu

dankje.. lfs

[liddy]

Vraag je moeder om je te helpen bij het gesprek over je vaders wensen.
Wat fijn dat je een plek hebt om je gevoelens te uiten.
Heeft je vader iemand die hij vertrouwt om jullie straks te helpen met de afwikkeling van alle zaken?
Ik vraag veel van je op dit moment, echter je kunt het maar weten.
Straks staat je hoofd er niet naar.
Mijn man is overleden aan longkanker, zodoende heb ik er 'ervaring' mee.

[adelina-k]

wat erg voor je!
mijn vader heeft een grootcellige kanker, het vervelende is dat we niet weten hoe lang.
maar kun je der misschien iets over vertellen. ik ken niemand die hier mee te maken heeft of heeft gehad..
ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan ik woon samen en ik fiets iedere dag langs bij mn vader.
maar ik kan het niet altijd combineren, kan me zelf niet in 2e splitsen.
ik wil er zoveel mogelijk voor hem zijn en bij hem zijn.. maar ik heb ook een thuis, en een vriend.
gelukkig kan ik gaan wanneer ik wil en dat begrijpt hij ook, hij heeft zelf ook zijn vader verloren 6 jaar terug.
wil me niet schuldig voelen als ik een dag niet kan komen, af en toe wat energie bij tanken...

liefs

[liddy]

Mijn man begon in april 1998 te hoesten en dat ging maar niet over.
Ook niet na een antibioticakuur. Omdat mijn man nooit ziek was, zei de huisarts ga maar foto's maken.
De volgende ochtend (begin juni) werden we gebeld door de huisarts of we naar het ziekenhuis konden gaan.
Daar werd hij door de longarts onderzocht en werden er onderzoeken afgesproken.
Een week later wisten we dat het longkanker was en er zou een onderzoek volgen van de lymfeklier.
Begin juli uitslag en toen kregen we te horen het is terminaal, niets meer aan te doen.
Indien we wilden, chemo om de levenskwaliteit iets te verbeteren.
Dat is gelukt. Hij heeft nog een paar goede maanden gehad en is begin februari 1999 gestorven.
Welke vorm van longkanker hij heeft gehad, weet ik niet. Het was geen asbestkanker en het was niet erfelijk.
Wij hebben eerst van alles geregeld, zijn graf, tot het zover was zouden we doen wat hij wilde en de begrafenis zou gaan zo ik het wilde. Hij was niet gelovig en ik wel. Naar de notaris gegaan, testament opgemaakt.
Financiën geregeld, zodat ik bij zijn rekeningen kon.
Hij wilde thuis blijven. Eind november werd het minder. De thuiszorg ingeschakeld.
Eerst twee gesprekken gevraagd, waarin o.a. in bekeken werd waar we het bed neer zouden zetten, wat hebben we nodig, etc.
En van helpen met douchen is de zorg uitgebreid tot er op het laatst ook 's nachts iemand in huis was.
Niemand kan je zeggen hoe lang het gaat duren.
En dat is heel moeilijk om mee om te gaan.
Natuurlijk wil je zoveel mogelijk zelf doen, echter dat ga je niet volhouden.
Maak duidelijk afspraken met je vader en met jezelf.
Schrijf op een kalender wanneer je komt. Dat maakt het ook makkelijker voor je vriend.
Wie weet kan de thuiszorg alvast komen om het huishouden schoon te maken, voor de was zorgen.
Dan krijg jij de tijd om leuke dingen met je vader te doen.
Luister naar je gevoel.
Het is in ieder geval al geweldig dat je weer welkom bent bij je vader.

[adelina-k]

jezus verschrikkelijk...
het begon bij hem ook zo, in augustus 2009 ging hij naar de huisharts met klachten over zn borst en hoesten.. toen was het net de tijd met de mexicaanse griep.. de dokter zei dat het gewoon een griepje was.. nadat hij 3 keer bij de huisarts is geweest heeft een arts in opleiding hem door verwezen naar het zieken huis voor foto`s daar kwam uiteindelijk uit dat het long kanker is..
daar hebben ze een plek van 4bij4cm gevonden.
na een tijdje ook een plek boven in zijn long, ze dachten aan lymfklier, nadat dat onderzocht was, heeft de longarts ons verteld dat het niks was om ons zorgen over te maken.. uiteindelijk was het erger dan dat ze ons hebben verteld
en daar zit ons pap ook het ergste mee, eerst 3 keer weggestuurd bij de dokter dan vertelden ze dat het weg konden halen en dat da ander vlekje niks is om ons druk over te maken en dan komen ze bij de operatie erachter dat het wel een kankertumor is.
en dat ze niks meer kunnen doen. ik heb me proberen voor te stellen hoe het is als je met de gedachte de operatie tafel opgaat met dat ze het nu gaan weghalen en dat je wakker word en er word je verteld dat ze het niet weg kunnen halen vanwege......
dat moet verschrikkelijk zijn geweest voor hem.. het is een gezonde 45 jarige lieve vader geen drugs geen alcohol alleen die k#t sigartten dan dit...
maar goed maken er maar het beste van...
nu moeten we alleen nog een gesprek met hem hebben hoe en wat hij wil als het zover is....

lfs