pap heeft longkanker
Geplaatst: Vr 30 Apr 2010 14:34
zaterdagavond mn broertje kwam langs, rond 20.00 uur reed hij met zijn scooter op weg naar huis.
2 uur later kreeg ik telefoon, hij was alleen maar aan het huilen en ik kon hem niet verstaan.
na een paar minuten was hij wat gekalmeerd en hij vertelde dat pap uitslag had van wat testen. pap heeft kanker, longkanker
ik had pap al 7 maanden niet gezien omdat hij het niet eens was met de relatie die ik heb. Maar mijn wereld stortte in
ik kon niks meer, praten eten denken slapen niks ging meer.
de volgende dag belde mam mij op en vroeg wat er aan de hand was. Ik vroeg of ze martijn al had gesproken maar dat had ze niet,
ik kon het niet zeggen, ik kon het er niet uitgooien. mam voelde dat er iets niet goed zat en kwam naar mij toe.
ik vertelde mam dat pap longkanker heeft. pap en mam zijn al 12 jaar gescheiden.
maar we hebben de pijn en het verdriet er uit gegooid, hebben hier nog wat gepraat en mam vroeg aan mij wat ik wilde
of ik naar pap toe wilde. aan de ene kant durfde ik niet omdat ik hem al zolang niet meer had gezien of gesproken.
maar ben met mam meegereden, en ze heeft me daar afgezet. ik kwam binnen en daar zaten ze mn broertje en vader
pap vroeg hoe het met me was. wat moet ik daar voor een antwoord op geven. ik zei dat ik was geschrokken en vielen alle drie in tranen uit, het was de eerste keer in mn hele leven dat ik pap heb zien huilen. het deed zo`n verschrikkelijk pijn.. onbeschrijvelijk...
na vele onderzoeken en gesprekken met de long arts, er zat een tumor van 4 bij 4 cm in zijn linker long. Ze hebben ons verteld dat ze de tumor weg konden halen. er was nog hoop. hij werd in februari geopereerd.
mam bracht hem weg naar het ziekenhuis in den bosch. de arts die hem behandeld zou contact met mam opnemen als de operatie geslaagd was. Mam die belde mij op met de mededeling dat ik naar huis moest komen. ik kwam binnen en het voelde niet goed.
ik ging zitten en mn broertje was er ook.
mam vertelde dat het niet goed gegaan was, ze hebben tijdens de operatie nog een kanker tumor gevonden die is door de long naar de slokdarm gegroeid. het had dus geen zin om de tumor van 4 bij 4 cm weg te halen.
ik kon niet meer. hoe kon het zo zijn dat ze die niet op de scans hebben gezien. we reden naar het ziekenhuis en man vertelde onderweg wat we ongeveer konden verwachten het was niet de oude papa en dan al die apparatuur. we kwamen op de kamer waar hij lag ik schrok, mn hart stond stil, kijk hem nou liggen. ik moest me inhouden maar het liefst, van binnen wilde ik heel het ziekenhuis bij elkaar schreeuwen. de arts kwam binnen en vertelde dat pap niet meer genezen kon het was een kwestie van uitstellen.
hij zou 3 maanden lang elke dag bestraalt worden en 4 sessies chemo krijgen, hij is bijna klaar nog een sessie en dan is het afwachten.
ze konden niet vertellen hoe lang pap nog heeft, een jaar, half jaar, maand, 5 jaar. en die onzekerheid dat is verschrikkelijk je hebt niks om je aan vast te houden nu kan het zo zijn volgende week die week erop ik weet het niet. pap heeft zo zn dagen de ene dag ziet ie het niet meer zittende andere dag is hij de hele dag bezig met het poetsen van zn huis. vorige week vertelde pap dat ze een vlek in zn hersens hebben gevonden we weten nog niet wat is.
ik ben zelf 22 en mn broertje is 18 hij zit in het leger en is dus alleen het weekend thuis, en als hij thuis is heb ik het gevoel dat hij er voor weg loopt, en het niet aan kan om pap zo te zien, ik probeer er met hem erover te praten maar hij ontkent het. iemand die mij kan vertellen hoe ik dat moet aanpakken. ik heb tegen mn broertje gezegd dat hij moet genieten wanneer hij nog met pap kan zijn, als hij er dadelijk niet meer is heeft hij geen mooie herinneringen. lfs adelina
2 uur later kreeg ik telefoon, hij was alleen maar aan het huilen en ik kon hem niet verstaan.
na een paar minuten was hij wat gekalmeerd en hij vertelde dat pap uitslag had van wat testen. pap heeft kanker, longkanker
ik had pap al 7 maanden niet gezien omdat hij het niet eens was met de relatie die ik heb. Maar mijn wereld stortte in
ik kon niks meer, praten eten denken slapen niks ging meer.
de volgende dag belde mam mij op en vroeg wat er aan de hand was. Ik vroeg of ze martijn al had gesproken maar dat had ze niet,
ik kon het niet zeggen, ik kon het er niet uitgooien. mam voelde dat er iets niet goed zat en kwam naar mij toe.
ik vertelde mam dat pap longkanker heeft. pap en mam zijn al 12 jaar gescheiden.
maar we hebben de pijn en het verdriet er uit gegooid, hebben hier nog wat gepraat en mam vroeg aan mij wat ik wilde
of ik naar pap toe wilde. aan de ene kant durfde ik niet omdat ik hem al zolang niet meer had gezien of gesproken.
maar ben met mam meegereden, en ze heeft me daar afgezet. ik kwam binnen en daar zaten ze mn broertje en vader
pap vroeg hoe het met me was. wat moet ik daar voor een antwoord op geven. ik zei dat ik was geschrokken en vielen alle drie in tranen uit, het was de eerste keer in mn hele leven dat ik pap heb zien huilen. het deed zo`n verschrikkelijk pijn.. onbeschrijvelijk...
na vele onderzoeken en gesprekken met de long arts, er zat een tumor van 4 bij 4 cm in zijn linker long. Ze hebben ons verteld dat ze de tumor weg konden halen. er was nog hoop. hij werd in februari geopereerd.
mam bracht hem weg naar het ziekenhuis in den bosch. de arts die hem behandeld zou contact met mam opnemen als de operatie geslaagd was. Mam die belde mij op met de mededeling dat ik naar huis moest komen. ik kwam binnen en het voelde niet goed.
ik ging zitten en mn broertje was er ook.
mam vertelde dat het niet goed gegaan was, ze hebben tijdens de operatie nog een kanker tumor gevonden die is door de long naar de slokdarm gegroeid. het had dus geen zin om de tumor van 4 bij 4 cm weg te halen.
ik kon niet meer. hoe kon het zo zijn dat ze die niet op de scans hebben gezien. we reden naar het ziekenhuis en man vertelde onderweg wat we ongeveer konden verwachten het was niet de oude papa en dan al die apparatuur. we kwamen op de kamer waar hij lag ik schrok, mn hart stond stil, kijk hem nou liggen. ik moest me inhouden maar het liefst, van binnen wilde ik heel het ziekenhuis bij elkaar schreeuwen. de arts kwam binnen en vertelde dat pap niet meer genezen kon het was een kwestie van uitstellen.
hij zou 3 maanden lang elke dag bestraalt worden en 4 sessies chemo krijgen, hij is bijna klaar nog een sessie en dan is het afwachten.
ze konden niet vertellen hoe lang pap nog heeft, een jaar, half jaar, maand, 5 jaar. en die onzekerheid dat is verschrikkelijk je hebt niks om je aan vast te houden nu kan het zo zijn volgende week die week erop ik weet het niet. pap heeft zo zn dagen de ene dag ziet ie het niet meer zittende andere dag is hij de hele dag bezig met het poetsen van zn huis. vorige week vertelde pap dat ze een vlek in zn hersens hebben gevonden we weten nog niet wat is.
ik ben zelf 22 en mn broertje is 18 hij zit in het leger en is dus alleen het weekend thuis, en als hij thuis is heb ik het gevoel dat hij er voor weg loopt, en het niet aan kan om pap zo te zien, ik probeer er met hem erover te praten maar hij ontkent het. iemand die mij kan vertellen hoe ik dat moet aanpakken. ik heb tegen mn broertje gezegd dat hij moet genieten wanneer hij nog met pap kan zijn, als hij er dadelijk niet meer is heeft hij geen mooie herinneringen. lfs adelina