Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerMaar laat ik maar ffies bij het begin beginnen.
Al sinds een maand of drie zie ik dat me vader veel ibuprofen slikt, veel alcohol drinkt, veel rookt, en weinig en moelijk eet.
Woendag 14-04-2010, (zo'n 2,5 week geleden) werd me pap wakker met een enorme zwelling aan de rechterkant van zijn keel.
Toen ging hij toch maar een keer naar een dokter, een doortastende militaire arts gelukkig, die hem meteen heeft doorgestuurd naar Utrecht.
Eenmaal in het UMC, AZU, werd er bij hem na een endoscopie, keelkanker geconstateerd.
De Dinsdag erna zouden er allerlei onderzoeken plaatsvinden, CT, echo, puncties, biopten, etc.
M'n mams en ik vanzelfsprekend mee naar Utrecht, van de ene naar de andere specialist.
Na de uitslagen van het lab hebben ze hem meteen opgenomen, en de infectie/abces met een antibiotica-infuus behandeld.
De week vorderde, er kwamen steeds meer uitslagen terug, allemaal niet erg hoopgevend.
Maandag 26-04-2010 heeft hij een kijkoperatie gehad, de doktoren schrokken, maar wij nog veel erger.
Meneer we kunnen niets meer voor u doen, de tumor beslaat zo'n 25 centimeter, zit rond de halsslagader
en is uitgezaaid naar de lymfeklieren.
Het zal waarschijnlijk zijn dat met een paar weken/maanden, uw halsslagader zal knappen.
Wat werd ik kwaad op die dokter, die gelukkig vanaf de eerste dag heel eerlijk tegen ons gezin is geweest.
Moeten ik en me moeder erop wachten, totdat pap een halsslagaderlijke bloeding krijgt, dat kan toch niet!?
Ben na de uitslag in een taxi gesprongen, en heb hem 2 pakjes shag gehaald, bij het dichtstbijzijnde tankstation.
Ook heb ik die avond een abonnement aangevraagd op de telegraaf, en een borrel met hem gedronke,
.Pap is de volgende dag mee naar huis gegaan.
En nu, zitte we thuis, te geniete v/d tijd die je nog met elkaar hebt, maar hoe doe je dat in vredesnaam.
Het feit dat hij gaat bezorgd me niet eens zoveel angst, maar de manier waarop het zou kunnen gebeuren wel.
'S nachts durf ik haast niet te slapen, strax krijgt hij een bloeding, dan wil ik niet dat me moeder alleen is.
Kan ze die injectie, dormicum, oftewel een slaapmiddel, toedienen als het zover is???
Wat ik er moeilijk vindt, is dat m'n vader zijn pijnmedicatie niet consequent neemt.
Soms lijkt het alsof hij het zichzelf kwalijk neemt, ''ik heb ook niet bepaald geleefd als een monnik''!
Dat klopt pap, maar dat betekent zeker niet dat je jezelf daarvoor moet pijnigen, tenminste zo denk ik erover.
Wat kun je hiermee, de medicatie verbrijzelen en stiekem in zijn vloeibare voeding verwerken???
Verrekte moeilijk, want ik ben opgegroeid met het motto ''eerlijkheid duurt het langst''.
De machteloosheid maakt dat er, vooral op momenten dat ik alleen ben, rare ideeën door me kop spoken.
Er is in drie weken tijd zoveel gebeurd, het is soms net alsof ik in een film zit.
Eindelijk na jaren van mishandeling, anorexia (+opname kliniek), afkicken van drugs, sta ik redelijk stabiel en dan gebeurt er dit.
Hoe moeten me broertje en moeder dit in in vredesnaam aan, zoveel achter elkaar.
Probeer het zo aangenaam mogelijk te maken thuis, drank, sigaretten, niet teveel visite tegelijk, spelletjes doen ter afleiding, niet de hele dag zitte janke, hem niet teveel op zijn huid zitten, de tuin opknappen zodat hij nog even van de bloemen kan geniete, domme knuffel kope, samen met hem, m'n moeder en de begeleidingsofficier, de uitvaart regelen, huishoudelijk werk van mam overnemen, zelfs af en toe ''mits hij een goeie dag heeft'' effe met hem naar de kroeg. Maar wat ik ook doe, het voelt niet als genoeg!
Pa heeft m'n leven gered, toen ik nog maar 35 kilo woog, heeft hij me uitgedaagd, door te zeggen dat ik het niet kon.
Ik ben bijna 20 kilo aangekomen doordat hij zei dat ik het niet kon, ''ik zal jou eens wat laten zien, ouwe'' koppigheid.
Zou er alles voor doen om zijn leven te redden, maar dat is niet realistisch!
Hoe en wat kan ik doen om zijn leven, voor zolang het nog duren gaat, zo aangenaam mogelijk te maken???
