Mijn verhaal

[Mark_1987]

Eind februari ben ik wintersport met een aantal vrienden geweest.
Toen ik thuis kwam zaten er en hoop mensen in het huis, en mijn moeder (49jaar) moest eigenlijk meteen huilen.
Ze vertelde dat ze in de week dat ik op wintersport was, uitvalsverschijnselen heeft gekregen in de auto en op haar werk.
Haar baas is meteen met haar naar het ziekenhuis gegaan, omdat ze een 2 jaar geleden een melanoom op haar been had zitten
(wat destijds is verwijderd), en er is een ctscan en mriscan gedaan.
Ze was sinds februari weer 40 uur in de week aan het werk, omdat ze volledig was hersteld.
Nu heeft ze 3 metastasen in haar hoofd zitten, en ze hebben haar een half jaar + enkele maanden verlenging door bestralingen gegeven.
Inmiddels zijn de bestralingen achter de rug, om de groei van de metastasen te minderen, maar ze zal nooit herstellen.
Het haar is uitgevallen en haar karakter is compleet veranderd. Het is altijd een sterke positieve vrouw geweest,
en in de beginmaanden was dat niet anders. Zeker door het medicijn dexametason, is de druk in haar hoofd verlaagd,
en voelde ze zich stukken beter. Ze had namelijk al een tijd last van hoofdpijn, maar daar zochten we destijds niks achter.

Maar nu 5 maanden later is het verschrikkelijk thuis. Haar partner, mijn zus, haar eigen moeder en ik helpen haar bij alles.
Maar ze is zo vreselijk negatief geworden, dat ze constant ‘beren’ op de weg ziet, hoe klein de dingen zijn.
Ze maakt zich zorgen over de boodschappen, kleding was ze ochtends aan moet doen, de was etc, terwijl wij die zorgen uit handen nemen!
Ze kan ook nergens meer van genieten, als wij haar meenemen om leuke dingen te gaan doen, is ze constant negatief.
Als je met haar praat, krijg je het idee dat het niet tot haar doordringt.
Maar het is natuurlijk erg zwaar voor haar, omdat ze vroeger alles zelf deed, en ze nu alles uit handen moet geven, dit is een loodzwaar acceptatieproces.

Het moeilijkste aan alles vind ik dat ik niet goed weet hoe ik met de situatie om moet gaan. Ik zit al maanden niet goed in mijn vel…
Ik kan er wel goed over praten met mensen, maar niemand begrijpt echt hoe ik me voel.
Tevens willen we het er thuis niet constant over hebben, maar dit gebeurt eigenlijk wel.
Normale gesprekken die we vroeger voerden, over werk, studie, vrienden komen niet meer voor.
Kanker is het gesprek van de dag, constant en samen met de negativiteit van mijn moeder is het thuis niet leuk.
Ik neem wel regelmatig tijd voor me zelf, maar altijd blijf je met je hoofd bij thuis zitten, en kan ik niet optimaal genieten zoals ik vroeger wel kon.
Hebben jullie nog tips? Ik zou graag met mensen willen praten die iets soortgelijks meemaken, van mijn leeftijd. Ik ben 23 jaar..

[liddy]

Ga eens praten met de huisarts.
Vertel hem/haar hoe de situatie thuis is.
Dat jullie het op deze manier niet volhouden.
Het klinkt misschien hard wat ik zeg, maar of jullie moeder kan (mede door invloed van de medicijnen)
de situatie niet hanteren en heeft daar hulp bij nodig, of zit ze soms vol zelfmedelijden.
Kijk, ik ben er van overtuigd dat jullie het beste met jullie moeder voor hebben.
Door te overleggen met de huisarts, is die ook op de hoogte en kan het proces mee begeleiden.
Kijk, verandering door medicijnen komt voor, zeker bij metastasen in het hoofd,
maar het is geen vrijbrief dat alles nu maar getolereerd moet worden.
Echter het kan zijn dat jullie nu op het punt zijn aan beland dat je aan je moeder moet vertellen
dat je die negativiteit volledig beu bent.
Je hebt begrip voor het feit dat ze het moeilijk heeft, echter dat hoeft niet te betekenen dat het niet anders kan.
Ze mag best weten dat het voor jullie ook zwaar is en zo niet vol te houden is.
Dit kan het zetje zijn wat je moeder nodig heeft, nogmaals bespreek dit met de huisarts.
Heel veel sterkte.

[philip86]

hallo mark

ik begrijp wel wat je bedoelt wat betreft dat je wel met mensen er mee over kunt praten maar het toch niet helemaal zo goed begrijpen.

mijn vriendin 22 jaar heeft eierstok kanker sinds 15 juni ze zit in stadium 3 70% kans op genezing. ik zelf weet af en toe ook niet wat ik nou moet werken kan verlopig niet ik loop nu in de ziekte wet.

ik hoop het beste voor je moeder

blijf postitief

[kira.25]

Hoi Mark,

Heel begrijpelijk dat dit allemaal heel moeilijk is.. mijn vader heeft alvleesklierkanker gehad en mijn moeder borstkanker.
1 van mijn beste vrienden (ken ik ruim 12 jaar) is juli dit jaar overleden. Hij had leukemie. Er waren ook tijden dat het super goed ging, en eigenlijk kwam dit als een bliksen slag bij heldere hemel.
Mijn andere beste vriend (opgegroeit als broer en zus) heeft ook leukemie en doet vaak precies hetzelfde als je moeder.. Hij is negatief, ziet overal 'slecht weer', en hij kan zo zwaar praten.. Dan weet ik ook niet wat te doen of te zeggen.
Zelf denk ik dat dit te maken heeft door angst, onzekerheid, allerlei emoties.. Soms zijn er dagen dat hij wel even heel positief is en daar geniet ik van. Maar de zware dagen zijn echt killing, dat is heel moeilijk. En ook mis ik hem hoe hij vroeger was.. Ik snap hoe je je voelt, als je wilt mag je reageren. Ben 24 jaar. Sterkte met je moeder en hopelijk komt het goed!! Groetjes Kira