Geen moeder meer.

[naatje v]

Hallo,

Ik ben net 20 jaar, en heb 2 weken geleden mijn moeder verloren aan kanker. Ik was op zoek waar ik mijn verhaal kwijt kon, en kwam op deze site terecht.

Vorige week vrijdag is mijn moeder gecremeert. Het is allemaal nog wel erg kort geleden. Maar toch wil ik mijn verhaal kwijt.

Mijn moeder was al heel lang ziek, nou ziek. 9 jaar geleden is er bij haar bors kanker ontdekt. Mijn moeder werd geopereerd en haar borst ging er af, kreeg chemokuren. Het was best een heftig tijd, ik was 10 jaar, en vond het doodeng om mijn moeder te verliezen, ik was 10 maar ik hielp mijn moeder overal mee. We kregen te horen dat de operatie was gelukt en de tumor weg was. Ze hadden haar lymfeklieren er ook uit gehaald. Me moeder kreeg medicatie die ze een paar jaar moest slikken zo ongeveer 7 jaar denk ik ik weet het niet precies. Tussendoor moest de baarmoeder van mijn moeder er ook uitgehaald worden. Omdat haar eigen moeder ook is overleden aan baarmoederhalskanker. Dus die werd er uit voorzorg ook uit gehaald. Het ging jaren goed en me moeder hoefde niet veel meer op controle, en mocht stoppen met de hormoontabletten, na ongeveer 7 jaar. Het leven ging gewoon zijn gangetje. Mijn moeder werd 50 en we hadden een feest georganiseerd voor haar. Ze krijg van de kinderen van ons een week weg met het gezin. En dat gingen we dus ook doen eind januari want mijn moeder is begin januari jarig. We gingen gezellig weg, alleen gezellig werd een ramp, mijn moeder had erg veel pijn in haar arm en borstbeen. Ze kon niet zwemmen en ze had heel veel pijn. Toen we terug waren is ze gelijk naar de dokter gegaan. Die dacht aan een vergrote schildklier niets ernstig allemaal. Maar me moeder vertrouwde het zelf niet, en ging weer terug naar de dokter. Toen werd er eindelijk foto's gemaakt van haar arm en borstbeen. De uitslag duurt een week. Een dag na dat mijn moeder de foto's had gemaakt, brak ze spontaan haar arm toen ze wat uit de kast wilden pakken. Dit was geen goed teken, ze was gelijk naar de dokter geweest en die had gebeld naar het ziekenhuis of ze toch al even niet naar de foto's konden kijken. Het kan trouwens ook wel een scan zijn geweest zit ik me nu te bedenken want foto's heb je tegenwoordig al gelijk.
Ze konden er nog niet veel over zeggen maar wij zelf hadden wel een voorgevoel dat het niet goed was. Me moeder werd weer in de molen gezet. Me moeder zat in het gips. Na een week kregen we te horen dat het was uitgezaaid in haar arm en in haar borstbeen.ze werd geopereerd en kreeg een pin in haar arm. Dit was een hele schok want het was zo lang goed gegaan. Mijn moeder was een zeer sterke vrouw en was altijd moedig. Ze pakte gauw de draad op. De chemokuren werden weer gestart. Ze was heel dapper en ze blijf gewoon wie ze was ze bleef grapjes maken en had gewoon veel lol, hoe ernstig de situatie ook was, ze ging er altijd voor. De doktoren hadden wel al gezegd dat het nooit meer te genezen was, en dat ze door de chemokuren het kon proberen in te kapselen dat het niet verder groeit, ook kreeg ze nog bestralingen voor haar arm. Dit alles speelde af in Feb 2008. Mijn broer zal gaan trouwen in oktober 2008. Mijn moeder had net haar haar er afgeschoren en ze ging een half uur later mee om de trouwjurk van mijn schoonzus mee uit te zoeken. Mijn moeder was nooit ziek van de chemo, ze was wel altijd heel moe. De eest paar dagen was ze erg hyper door de medicatie die ze kreeg dexametason. Meestal de 2e week naar haar kuur was ze erg moe. Ze leefde naar de bruiloft toe van mijn broer, ze genoot er zichtbaar van. Me moeder kreeg een half jaar later de laatste chemo kuur, en we kregen te horen dat de kuur heeft aan geslagen. Het was niet weg. maar het was ingekapseld. Ze had altijd wel erg last van haar arm. ze kreeg wel altijd apd infuus om haar botten wel sterk te houden. Het leven ging weer langzaam verder me moeder genoot en ging zelf weer naar Oostenrijk toe lekker wandelen in de bergen dit was in de zomer van 2009, 2009 was een rustig jaar voor haar.

Tot tegen de kerst weer me moeder was allemaal niet lekker en ik vond dat maar niets ze lag maar in bed. Maar toch knapte ze wel weer wat op. Weer in februari dit jaar altijd in februari kreeg mijn moeder erg veel pijn in haar buik, de pijn was niet te houden en schreeuwde het uit van de pijn, ik was aan het werk, ik zelf werk ook in de gezondheidszorg. Mijn vader belde mij op dat hij met mijn moeder naar het ziekenhuis zal gaan. Ik schrok me wild en ik had er geen goed gevoel over. Me moeder kreeg een infuus en er werden allerlei onderzoeken gedaan. Door de bloedprikken in het bloed zien ze al gelijk veel of de waarden is het bloed verhoogd was of niet. Me moeder bleef een week in het ziekenhuis. En we kregen te horen dat het weer erg foute boel was nu was het uitgezaaid in haar lever, longen en haar andere arm. Het was een grote schok voor ons allemaal, maar zo als ik al zei mijn moeder was een vechter en wilde gelijk weer beginnen met de chemo. Alles wat kon nam ze aan, ze wilde alles proberen. Ze kreeg weer chemo en haar andere arm werd bestraalt, tijdens de chemokuren door genoot ze er van het leven en ging zelf gewoon wat lopen en doen. Ze zou 6 chemo's krijgen. Eerst 3 en na die 3 zal ze weer gecontroleerd worden of de chemo aan sloeg. En dat was ook zo, ook dit keer vertelde de dokters dat het niet meer kan genezen maar dat ze het wel kunnen laten stoppen met groeien. We hoorden dat de plekjes in haar longen waren geslonken en dat het in haar lever ook iets kleiner was geworden. Ze kon door met de laatste 3 chemo's. Ze zat ze af te tellen, en ze zat al wat te kijken of ze op vakantie wilden gaan, naar Oostenrijk zal niet lukken maar ze wilden wel ergens ander heen. Me moeder was klaar me de chemo iedereen vond het fijn dat ze nu weer langzaam kon gaan opknappen en naar ander dingen kan uit kijken. 3 weken later moest ze wel nog even voor controle om te kijken hoe het met haar ging. Daar voor moest ze ook nog even bloedprikken. Ze kwam bij haar arts en die vroeg hoe het ging, me moeder zij dat ze zich wel eens beter had gevoeld na dat ze klaar was met de chemo. De arts had al in het bloed gezien dat het niet goed was, terwijl het ongeveer 3 weken daarvoor nog redelijk was. De arts vertelde dat de lever weer hard aan het op spelen was en ze was net gestopt met de chemo. Dit vonden we zo erg allemaal, we waren allemaal er emotioneel maar mijn moeder was weer de eerst die zei kom op we gaan er gewoon voor. Omdat ze net was gestopt met de chemo konden ze niet gelijk weer beginnen met de chemo dit was te belastend voor haar lichaam haar arts had heel veel opties en me moeder wilde ze allemaal wel doen, maar ze moest eerst even rust houden en na paar weken moest ze weer terugkomen. Ik was daar erg boos over want ik wilde dat er gelijk weer wat gedaan zou worden want in die 2 weken kan die tumor weer lekker groeien. Nog geen dag later, ik kwam thuis van me werk ik hoorde me moeder helemaal gillen boven ik kreeg een hele ril over me heen. Ik rende snel naar boven,, ze had weer erg veel pijn ze kon niet staan niet zitten niets meer zoveel pijn had ze. Ikzelf zo als ik al zei werk ook in de zorg. Ik had het ziekenhuis gebeld, en alles verteld over het verleden en wat er die dag er voor nog hadden gehoord. Ze twijfelden geen minuut en er kwam gelijk een ambulance aan. Ik weet wel dat ik het verschrikkelijk vond. me moeder moest ook zo nodig plassen maar kon nergens heen, ik maar een lage emmer onder haar billen geschoven dat ze toch even kon plassen. Gelukkig kwamen de broeders van de ambulance snel, ze kreeg gelijk een spuit tegen de pijn. En dat werkte echt heel snel. Ze is per ambulance naar ziekenhuis gebracht. Ik was met mijn eigen auto er achter aan gereden en mijn vader is mee gegaan in het ziekenhuis. Me moeder kreeg zuurstof omdat ze door de pijnkrampen erg moeilijk kon ademen. Allerlei onderzoeken werden er weer gedaan en ze kreeg nog een keer een spuit tegen de pijn, en ze kreeg antibiotica via het infuus. Het was allemaal wel erg schikken hoe ze er bij lag mijn broer en mijn schoonzus kwamen er ook een poos nog bij zitten, en die schrokken er zo erg van hoe ze er uit zag. Ze werd eindelijk opgenomen op de afdeling. Ik en me vader en me broer gingen naar huis. We zouden de volgende ochtend weer vroeg gaan. Zaterdagochtend ging het gelukkig alweer een stuk beter met me moeder, ze dacht dat ze een ontsteking aan haar lever had, en de antibiotica deed goed zijn werk. Later op de dag kregen we de uitslag van haar eigen arts die iets vermoedde, en die was heel bang voor die uitzaaiing in haar lever, ze noemde het een tijdbom. Toch wel schrikken eerst dachten ze aan een ontsteking en dan toch weer die uitzaaiing. Het ging wel de goeie kant op met me moeder, ze liep zelf over de gang, en op zondag was het lekker weer toen gingen we bij het ziekenhuis buiten zitten. Ik was wat meer gerustgesteld dat ik haar zo zag, en ik ben die dag verder met mijn broer schoonzus en mijn vriend wezen varen. We dachten dat mama wel de volgende dag mee naar huis mocht. diezelfde avond we waren onderweg naar het ziekenhuis, mijn broer belde ons op waar we zijn. Mijn broer was al in het ziekenhuis, en hij vertelden dat het niet goed ging met me moeder. Hij mocht er niet bij. We zijn zo snel het kon er naar toe gereden, eenmaal aangekomen, ging me vader er gelijk heen en ik werd tegengehouden daar werd ik beetje boos om, maar ja je kan ook niet met ze allen daar staan. Ik en mijn broer en schoonzus en vriend hebben uren moeten wachten, telkens kwam er wel een dokter langs om wat te zeggen. Ze dachten aan een tia, omdat ze ineens niet goed werd haar mond scheef hing en ze schokte steeds ze heeft haar eigen infuus er ook uitgetrokken, Ik vond het dat het niet klopte ik vond de symptomen meer op een epileptische aanval lijken. Maar goed wie was ik ik was er niet bij geweest. Ze zal de volgende dag een scan krijgen van haar hele lichaam dus ze zouden gelijk het hoofd mee nemen. Ik had er geen goed gevoel over, de dokter had al wel gezegd dat we er rekening mee moesten houden dat het ook misschien is uit gezaaid in haar hoofd. Wij allen waren hier erg emotioneel van we hebben met ze allen zitten huilen, we hadden echt van houd dit nooit op. Mijn vader bleef die nacht in het ziekenhuis slapen, omdat mijn moeder erg bang was na was het gebeurd was. Ze wist er zelf niet heel veel van. Maar ze wist wel wat er gebeurd was en hoe het aanvoelde voor ze die aanval/tia kreeg. Maandag ze kreeg de scan, en we moesten eigenlijk een poos wachten op de uitslag maar gelukkig kregen we die dinsdag al, Het was inderdaad niet goed er waren nu ook uitzaaiingen in het hoofd en die aanval was dus wel een epileptische aanval, omdat de uitzaaiing ergens op zat te drukken in het hoofd. Me moeder was al na dat ze die aanval had gehad verlamt alleen haar arm die deed ineens niets meer. Achteraf had dat ook al met de uitzaaiing in het hoofd te maken. Dus het was begonnen met borstkanker, is uitgezaaid in haar botten, lever, longen en in haar hoofd. Op donderdag hadden we een gesprek ik was daar ook bij aanwezig, de arts vertelde dat het er niet rooskleurig uit zal zien voor haar. Ze zal eerst bestralingen krijgen voor het hoofd en dan pas zouden ze weer wat aan de lever gaan doen want ze konden het niet allebei gelijk doen. ze mocht die dag ook mee naar huis. Me moeder was voor het eerst erg stil en ze kon het allemaal niet goed bevatten wat er nu allemaal was gebeurd ze leefde in een roes.

Het was vakantie tijd 2010 nog niet zo lang geleden, dus het duurde even voor dat ze de eest bestraling zou krijgen, ik had een vakantie geboekt en ik wilde eigenlijk niet meer op vakantie ik wilde thuis blijven bij me moeder maar me ouders stond er op dat ik op vakantie zal gaan. We hadden ook al wat hulpmiddelen in huis gekregen zo als een po stoel bij het bed want ze kon niet meer goed de trap op en af, verhoogd toilet en een douchestoel. Mijn vader kreeg ook vakantie en heeft al die tijd voor mijn moeder gezorgd. Ik vond dat erg knap van hem, ik ging toch op vakantie om dat het redelijk ging, in mijn vakantie kregen ze een oproep voor bestralen van het hoofd. ze zou er 5 krijgen. ik was op vakantie en het ging redelijk met haar, Ze moest wel geholpen worden met douche dat deed me vader in de tijd dat ik er niet was. Ik kwam na 10 dagen terug van vakantie en ik schrok eigenlijk wel hoe hard het toch was gegaan, ze liep erg moeilijk en de trap op werd steeds moeilijker er zou ook een traplift komen maar die moest op maat gemaakt worden en dat duurde even. Ik hielp mijn moeder ook weer met de verzorging toen ik thuis was, ze is nog een keer naar Renessen geweest in de vakantie en we zijn nog met zijn alle pannenkoeken wezen eten wat ze graag wilden. De bestralingen zaten er op echt bijwerking had ze er niet van je kon er alleen er moe van worden. Het lopen ging wel steeds moeizamer. Ik was jarig ze wilden graag dat ik een groot feest zal geven daar stond ze op ik werd 20. Omdat ik al veel verjaardagfeesten heb af moeten zeggen en of niet heb kunnen vieren stond ze er op dat ik nu ik 20 werd een groot feest mocht geven en iedereen uit te nodigen die ik wou, dat was op 21 augustus dit jaar, mijn moeder was er ook bij en ze genoot hier zichtbaar van. ze is zelfs tot 1 uur in de nacht gebleven terwijl ze toch altijd er vroeg naar bed ging. Het was fijn dat ze er bij was. dit was 3 weken geleden. Zondag na mijn feest was ze erg moe dat was logisch vonden wij ze was heel lang opgebleven. Maar je zag haar met de dag steeds harder achteruit gaan. Maandag zag je dat haar ogen erg geel werden dat was mijn echte verjaardagsdag. Dinsdag is ze nog wel mee geweest naar haar vriendin, heel de dag maar later op de dag kon ze de auto ook niet meer in. Ik heb haar toen met de rolstoel naar huis geduwd. daar zat ze ook al in. Ze liep nog wel alleen hele kleine stukjes t ging steeds slechter.Dinsdagavond moest ze naar boven meestal lukte dat wel alleen we moesten het stapje voor stapje doen. Maar die avond lukte het echt niet mijn vader moest haar naar boven tillen. En ik stond beneden aan te trap toe te kijken en kon niets doen. Ik wilde da ze die woensdag gewoon een dag op bed zou blijven heel de dag. en dat deed ze. Het lopen ging steeds slechter en ze kwam alleen maar even uit bed als ze op de po moest, en ze deed dan nog wel eten aan de tafel bij het bed. Ik heb mijn moeder steeds verzorgt. Met alles uit bed halen het wassen en later ook verschonen. Ze hadden medicatie van mijn moeder verlaagt en ze vertelden al als het slecht ging mag je de medicatie verhogen. En dat had ik gedaan want dat was medicatie om het vocht uit haar hoofd weg te halen. En we dachten dat het hielp. Donderdag vertelde ze ook dat ze zich veel beter voelden dan de dag er voor. En ze riep mij al om half 6 in de ochtend dat ze wilde douche ik moest lachen want ik vond het nog te vroeg. Maar na een uur ben ik toch uit bed gegaan en heb ik haar geholpen met douche. Ze genoot er van en het lopen ging ook weer wat beter. Die dag heb ik wel gebeld naar de dokter voor het plaatsen van een katheter. Omdat ze het toch erg vermoeiend vond steeds weer uit bed te gaan. En ineens na die opleving zag je dat ze steeds slechter eruit begon te zien. ze liet ineens alles lopen, en ze begon wartaal uit te slaan, dat deed ze al wel een paar dagen maar nog niet zo heel erg. T werd steeds gekker. Ik moest mijn moeder helpen verschonen. Ze lag op haar eigen bed ik deed het samen met mijn vader. Maar ik hield het ook niet zo vol om steeds in de nacht uit bed te moeten ook al was ik gewoon thuis. en haar te verzorgen op een laag bed. Daarom hadden we de thuishulp vrijdags er bij geroepen en die kwamen ons helpen, ze hadden een hooglaagbed gebracht. dat was heel fijn maar we moesten wel me moeder er nog op zien te krijgen, dat ging met heel veel pijn en moeite. Omdat me moeder erg naar adem hapte ik vond het erg eng. om haar zo te zien, ik zie dat wel eens meer op mijn werk maar dat is zo iets anders dan je eigen moeder, ze begon dingen door elkaar te halen, gelukkig herkende ze haar eigen kinderen nog wel. Die nacht was ze erg onrustig ze heeft heel de nacht geroepen naar iedereen en er kwam van alles voorbij ze heeft totaal niet geslapen die nacht ik heb er een poosje bij gezeten en dan werd ze wel weer rustig. Maar als ik even weg was werd ze weer erg onrustig, De dag ervoor vrijdag was ze weer begonnen met chemotabletten, die wilde ze zelf heel graag slikken dan had ze nog het gevoel dat ze er nog wat aan deed. ik vond dat zo dapper van haar. ze bleef maar vechten tegen die nare ziekte. Zaterdagochtend was ze nog meer verward maar soms had ze wel heldere momenten en ze zei ook zo in de ochtenden dat ze de chemo tabletten wilden slikken en dat deden we ook het was haar keus. We hadden wel even de dokter gebeld omdat ze nog steeds erg onrustig was, en ze was doodmoe. De dokter kwam en die gaf me moeder morfine in een pompje. Dat was meer voor de benauwdheid want ze snakte ook erg naar adem, het was ook voor dat ze rustig werd, ik had er al geen goed gevoel over. De dokter vertelde ook dat ze hier ook in slaap kan vallen en dat ze dan niet meer wakker zou worden, toen zij ze wel heel wazig dat ze de kinderen er bij moesten halen. Je zag haar met de uur steeds slechter worden haar ogen werden steeds geler we hebben alle goede vrienden en fam laten komen dat ze afscheid konden nemen van me moeder, me moeder raakte steeds verder in een roes, maar ze hoorde wel steeds wie er was ook al had ze haar ogen dicht, soms kwam er nog een grapje uit, want dat deed ze steeds nog steeds tot het laatst toe maakte ze grapjes. Ze maakt zich ook erg zorgen over ons hoe het met ons verder moet. Iedereen was geweest. En toen later hoorden we haar een beetje gorgelen dat vonden we maar niets, dus hadden we de huisarts gebeld, en die kwam gelijk we wilden niet dat ze stikte. De huisarts vertelde dat ze in een coma lag, hij wilde eigenlijk net weg gaan. toen hij opeens zei ik blijf er wel even bij want ze gaat al rustiger adem halen, ik schrok er van want ik wist niet dat het zo snel al zou gaan. Ik wilde er niet bij zijn dat ze in zou slapen. Mijn vader en broers en haar zus waren er wel bij, ik kon het niet aan maar misschien had ik het achteraf wel weer moeten doen. Ik was beneden met nog een paar fam leden, Ik weet wel dat ik het erg moeilijk had ik was alleen maar aan het huilen, na 2 minuten kwam mijn broer al huilend naar beneden en toen wist ik genoeg. ik stortte helemaal in en ik zat te schreeuwen me vriend moest me echt rustig krijgen want ik begon helemaal te trillen, ik kon niet meer stoppen. Ik vind het zo erg. ze is een week na mijn Verjaardagsfeest overleden..

Dit alles is nog geen 2 weken geleden gebeurd.
Ik weet wel dat ik het een groot gemist vind hier in huis, ik kan het nog steeds niet bevatten dat ze er niet meer is. Ik vind zo erg. Vorige week werden we meer geleefd omdat je van alles moet regelen en nu is het wat rustiger en dan ga je pas dingen beseffen, soms begrijp ik nog steeds niet, maar ik weet wel dat ze naar mijn verjaardagsfeest hebt toe geleefd. Het ging ineens allemaal erg snel. En ik heb er ook heel veel moeite mee . ook dat ik haar niet meer hoef te verzorgen vind ik al zo raar. Het is een gemis een stilte dat ze nooit meer bij ons zult zijn. ze was altijd vrolijk maak niet uit of ze weer slecht bericht kreeg ze ging er voor ze knokte. ze had de wil nog wel maar de kracht niet meer. Ik zal haar nooit vergeten want ze is en blijf voor altijd mijn moeder. ik zal altijd van haar houden.

[stoffeltje]

hallo naatje,
allereerst nog gecondoleerd met het verlies van jullie moeder!
en dan nog zo jong.

wat knap en goed dat je dit hier allemaal zo opschrijft, en zo duidelijk.
let wel goed op jezelf, je hebt veel van jezelf gevergt!
praat veel en uit je emotie"s ,met een goede vriend een huisarts, zelf had ik een dominee.
het verlies is nog pril zoals je al schreef.
je zal nog in een rouwperiode komen waar je gevoelens alle kanten op kunnen gaan,
de veelgenoemde 8baan.
je hebt al van jongs af aan met tussenpoze"s een zware tijd gehad.
en veel gedaan omdat je ook in de zorg werkt.
wat knap van je moeder dat ze zo een vechter was, en daardoor ook je verjaardag mee kon maken!
hou die mooie momenten vast.
met haar positieve instelling zullen het er best veel zijn.
en in je hart zal ze bij je zijn!

neem eerst rust voor jezelf nu, wat afleiding.
krijg je wat opvang en/of begrip op je werk?
de eerste tijd zal het erg onwerkelijk zijn.
chroom niet om hier wat van je af te schrijven, er zijn veel lotgenoten die dit ook meemaken.

heel veel sterkte stoffeltje ..

[liddy]

Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Het is heel wat om dit op zo'n jonge leeftijd al mee te moeten maken.
Let goed op jezelf en koester de mooie herinneringen.
Sterkte.

[naatje v]

Het is wel erg jammer dat er overal zo weinig gereageerd word, helaas ik zal graag met meerder mensen in contact komen.

[liddy]

Heb je overwogen om zelf op anderen te reageren?

[naatje v]

Ja natuurlijk, ik lees veel verhalen en ik heb er ook bij een aantal gereageerd!!!!!

[stoffeltje]

hoi naatje,
goed dat je ook bij andere gereageerdt hebt!
niet iedereen praat er gemakkelijk over.
kan je je een beetje staande houden?
zelf weet ik nog dat na het verlies van mijn broer<kanker> en mijn moeder <geen kanker> alles in het begin als
een waas langs mij heen ging.
later drong het door dat ze er ècht niet meer waren!
dit bij beide een lange strijd.
door het gelijk te uiten en op te schrijven is heel goed en knap.
zelf had ik er veel moeite mee, nam toen gesprekken met een dominee<ieder iemand anders>.
als je er niet over praat of je uit, wat sommige mensen helaas niet kunnen kan je later een terugklap krijgen.
al lijk je sterk omdat je veel opving in de tijd toen je moeder zoveel hulp nodig had,
je blijft haar kind en je bent erg jong om dit al mee te moeten maken.
hoe gaat het op je werk, houden ze een beetje rekening met je?
sterkte stoffeltje ..

[naatje v]

Hey stoffeltje,

Tja het gaat, Je doet je dingen die je moet doen, maar het gemist word elke dag steeds groter. Elke keer denk ik weer ooo ze is er niet en dan heb ik ook ik spreek haar nooit meer ik zie haar nooit meer en dan krijg ik het wel erg moeilijk, ik vind de avonden en de nachten en moeilijks slapen doe ik nog er slecht helaas. Ik ben er onrustig ik ga van alles zitten denken. Het is vaak ook nog niet te beseffen dat ze er niet is, Vooral als ik in de ochtend uit bed komt er er is helemaal niemand thuis. Dat vind ik ook erg zwaar want mijn moeder was er altijd als ik ook thuis was. We ontbijten altijd samen en s' middags aten we ook altijd samen, nu ben ik opeens alleen want mijn vader is ook al weer aan het werk. OP mijn werk zijn ze zeer mee levend, Ik heb deze week vakantie deze stond als vast deze vakantie had ik juist gepland om dingen met me moeder te gaan doen. Maar ik ben afgelopen maandag even langs geweest en ze leven al die tijd dat me moeder ziek is mee. Nee ik mag daar niet over klagen.
Ik heb ook nog niet veel zin in dingen doen, heb een verjaardag van de week daar zit ik tegen op. Ik ben dan gewoon liever thuis terwijl ik altijd weg was voorheen. Het sporten heb ik ook nog niet opgepakt nu heb ik ook erg veel last en pijn in me nek en schouders dus dan zie ik het helemaal niet zitten.

Bedankt voor uw bericht.

Liefs

[stoffeltje]

hoi naatje,
gun jezelf de tijd, dit gemis kan nog lang aanhouden.
als je slecht blijft slapen kan je bij de apotheek een onschuldig kalmerings middeltje vragen,
bv. valdispert, ook sommige theesoorten werken ontspannend.
zet muziek aan als je je niet prettig voelt.
het gemis is nog pril, dus kan erg pijn doen.
huil gil alles mag op zulke momenten.
het was jou moeder.
liefs stoffeltje

[naatje v]

hoi stoffeltje,

Ja ik denk dat ik dat ook ga doen,
het is zeker allemaal nog pril, en nog moeilijk te beseffen. Ik was altijd 2 handen op 1 buik met haar. Het zal inderdaad nog erg moeilijk worden. soms denk ik van hoe moet ik toch zonder moeder leven. Ik ben nog zo jong.!!!!!!!!!!! Bedankt voor al u berichtjes:) doet goed om zo met mensen te praten


Liefs

[manon2]

hallo,
wat een aangrijpend verhaal zeg. heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!
mijn verhaal lijkt erg op jou verhaal.
mijn moeder kreeg borstkanker toen ik vijf jaar was en dit is tien jaar weg gebleven.
toen ik 15 was werd er botkanker in de rug geconstateerd, dit was helaas niet meer te genezen, het was alleen maar te rekken.
ze heeft meerdere bestralingen gekregen en met medicijnen ging het een tijd redelijk.
maar na 4 jaar kwam er steeds iets bij, eerst de heupen, daarna het middenrif, vervolgens de armen, de schouders en de benen.
ook dit werd onder 'controle' gehouden met medicatie en met pijnbestralingen.
ze takelde echter wel steeds meer af en kon steeds minder zonder veel pijn.
in april 2009 kwamen ze er achter dat alle medicijnen echt helemaal niets meer deden en dat de kanker uitgezaaid was in de lever.
het werd nu echt tijd om aan de chemo te beginnen, mijn moeder vond het heel vervelend om haar haar te verliezen, maar wou de strijd nog niet verliezen.
de chemokuur ging erg moeizaam, op veel soorten kuren reageerde ze allergisch, wat een korte hartstilstanden tot vervolg had.
ze hebben de kuren op 1/3 deel gezet, maar in januari zijn ze er toch mee opgehouden, omdat ze te ziek er van werd.
wel was er goed nieuws, de kanker in de lever was vrijwel geheel teruggedrongen ook de pijn in de botten was vele malen minder.
nu moest de tijd aanbreken om nog even te gaan genieten, van onder andere haar twee kleinkinderen.
dit gebeurde echter niet, ze werd alleen maar moeier en verwarder en kreeg meer pijn.
het umc snapte er niets van en hebben haar uiteindelijk na een aantal maanden opgenomen om uit te zoeken wat er nou aan de hand was,
na een mri (in plaats van de standaard leverscan) bleek dat er een nieuwe levertumor zat, die ze niet op een leverscan konden zien.
mijn moeder kreeg even de tijd om na te denken of ze nog een chemo wou of niet,
maar na drie weken waren de tumoren al verdriedubbeld en is chemo geen optie meer.
ze is nu in haar laatste levensfase beland en is in een week al naar een 3 keer hogere dosis morfine gegaan.
ik vind het zo moeilijk om hier mee om te gaan, wat zeg je tegen haar?
ze wil er aan de ene kant niet over praten omdat het haar dan teveel word,
maar ze vertelt wel regelmatig dat ze zo bang is en ook praten we over de begrafenis.
ook vind ze het zo moeilijk met bezoek om te gaan, want het echte' afscheid' nemen vind ze te zwaar.
heb jij hier ook ervaring mee en hoe ging jij/ jullie daar mee om?
alvast bedankt voor het lezen.

[naatje v]

Beste Manon 2.

bedankt voor het lezen van mijn verhaal.

Sjonge wat een verhaal zeg, het lijkt inderdaad een groots deel op mijn verhaal.
Het is ook niet niets was je zo ook allemaal hebt mee gemaakt.
Ik snap best dat je er erg moeiten mee heb, ik had dat ook heel erg. Maar mijn moeder was zelf heel positief en praten vol uit over haar ziekte en wat haar te wachten stond. Ze heeft zelf dingen opgeschreven hoe ze dingen wilden hebben tijdens de uitvaart. En me moeder praten daar ook goed over. Het is wel belangrijk om daar over te praten ook al is het best een rot onderwerp, ik had daar in het begin ook moeiten mee, ik praten er dan ook niet over, en als me moeder er zelf over begon zij ik van nou ma doe eens normaal. Maar bij mij moeder is het uit het niets ineens heel snel gegaan. mijn moeder heeft maar 4 dagen op bed gelegen een week ervoor zat ze nog op mijn verjaardag er bij en ze was gewoon nog met behandelingen bezig,we wisten wel dat het allemaal niet goed zat en dat ze allemaal aan het rekken waren, maar dat het al zo snel kwam dat wisten we niet zelfs haar eigen artsen hadden dit ook niet voorspeld want er was nog geen diagnose gesteld. Dus echt bewust afscheid heeft me moeder nooit genomen van ons en alles die haar dierbaar waren. Wij hebben die dag alle mensen die dierbaar zijn opgebeld om afscheidt te komen nemen. Alleen mijn moeder was niet goed bij en beseften dit niet meer, mijn moeder is in coma geraakt, en is zo langzaam ingeslapen. Ik heb daar heel veel moeiten mee gehad, omdat ik zo graag nog van alles wilden doen en wilden zeggen tegen haar. Ik zal als ik jou was wel met je moeder over haar ziekte praten en hoe ze hier nou zelf veder over denk, zeg dingen die je wilt zeggen tegen haar dat je van der houd of geef eens extra knuffel. Je moet haar ook gerust stellen want ook al is het voor iedereen moeilijk maar voor je moeder nog het ergst omdat ze ook nog bij is gaat er zeker bij haar van alles door het hoofd. Bij ons ging het ineens zo snel dat ik dat niet heb kunnen doen. Het is er moeilijk om hiermee omtegaan ik snap helemaal wat je bedoel. Je moet doen en zeggen wat je zelf het liefste wil, ik vroeg gewoon altijd nog hoe het vandaag ging met haar. Hoe ze zich voelden toen ze nog niet in bed lag. Wij wisten ook toen nog niet dat ze niet lang meer had te leven. Het is inderdaad ook moeilijk, want ja wat zeg je tegen zo iemand. Maar mijn moeder was altijd positief en altijd als er weer wat ernstig aan de hand was, bleef ze positief. Het is moeilijk om hier een goed antwoord op te geven op je vraag omdat jou moeder nog wel bij kennis is, en mijn moeder was dat niet meer. Dus mijn moeder heeft nooit echt bewust afscheid kunnen nemen van mensen. omdat ze ineens niet meer goed bij was, en heel verward was.

ik hoop dat je hier wat aan hebt aan mijn antwoord.

ik wil je wel heel veel sterkte wensen met dit alles, het is zeker moeilijk en erg zwaar, en de tijd die komen gaat ook. Bij mijn is het nu 4 weken geleden dat mijn moeder kwam te overlijden en ik moet zeggen nu pas ga ik het pas echt beseffen de eerste weken word je geleefd, en nu krijg ik er heel veel moeiten mee.
Je mag gerust als je wil nog meer vragen stellen, en gewoon dingen vragen hoe ik met dingen om ging.
nogmaals veel sterkte ik weet wat je door maakt en het is zeker echt niet makkelijk. Als je wil hoe me op de hoogte hoe het met jou en je moeder en de rest van de fam gaat.

Liefs

[jolanda2002]

hallo naartje
ten eerst nog Gecondoleerd
en veel veel sterkte,
ook dit staat mij te wachten, mijn moeder heeft 7 jaar botkanker, en is afgelopen vakantie dit jaar met me mee geweest naar turkije.
Sinds 1 augustus dat we weer hier zijn is het heel snel gegaan met haar gezondheid.
Ze kreeg pijn aan de rechterzij, ze dachten eerst dat het longonsteking was en kreeg een kuur maar die hielp niet,
toen dachten ze dat het aan het pleura lag, maar ook dat was het niet.
Opnieuw terug naar de specialist onder de bottenscan en inmiddels bloedonder zoek en echo van de bovenbuik gemaakt.
Afgelopen vrijdag kregen we de uitslag, de kanker is helemaal door haar lichaam heen getrokken, gelukkig hebben ze niks kunnen zien op de lever,
maar in het bloed wel en op de ribben, het middenrif en ruggenwervel, schouderbladen zijn helemaal aangetast.
Ze kunnen niks meer voor haar doen enige wat ze heeft nu is de pijnbestrijding van morfine, eerst begon ze met lage dosering,
maar omdat ze zo veel pijn heeft en nu alleen nog maar in bed ligt vragen we wat hoger dosering aan.
Het doet je zo veel pijn om z'n dierbare zien lijden.
Ik zit zelf in de verzorging maar dit is heel anders. Ik slaap slecht en heb veel hoofdpijn.
Mijn moeder is dan nog wel bij en we praten veel met elkaar en we praten ook over het doodgaan en over de crematie hoe we dat gaan doen,
en dat is best moeilijk, en ook maakt ze geintjes (humor), en dat trekt mij weer omhoog.
Maar ik voel me zo machteloos, je wilt heel graag maar kan niks, ja de verzorging haar wassen, aankleden, poetsen in huis, eten koken alles,
alleen kan ik die pijn van haar niet af nemen.
ik had het niet verwacht dat het zo snel kon gaan, haar verjaardag 27 juli hebben we gevierd in Turkije, niks aan de hand en we komen weer thuis,
en nu ligt ze in bed en kan ze niks meer.
Ik huil veel, ben alleen met 2 kinderen van 11 en 13, ik heb geen vader meer en geen broers of geen zussen, sta zo machteloos ...
wilde even mijn verhaal kwijt sorry .
ik wens jou heel veel sterkte de komende tijd .


liefs jolanda

[naatje v]

Beste Jolanda 2002.

Bedankt voor het plaatsen van je bericht.

zo das is best heftig als je eerst nog lekker samen met je moeder op vakantie bent geweest, en dan ineens zo snel, dat kan je gewoon niet voorstellen.
ja het lijden van een dierbaren doet pijn. Ik zelf werk ook in de zorg, en heb al ook t een en ander mee gemaakt daar door. Maar dat is niets met vergelijking als het je eigen moeder is. In begin had ik erg veel moeiten om haar te wassen en te verschonen. Maar je zet een soort van knop om je wil het graag doen voor je moeder.
Ik snap dat je je eigen zo machteloos voel, vooral als je thuis komt en je eigen huis en er is dan niemand waar je even je verhaal bij kan. Je mag hier altijd je bericht plaatsen als je gewoon even van je af wilt schrijven of iets wil zeggen t mag allemaal. Daar hoef je geen sorry voor te zeggen t mag allemaal.

Ik wil jou heel veel stekte wensen in deze moeilijke en zware tijd.

Liefs

[Geke222]

Hee naatje!

Ik heb het zelf ook meegemaakt bij mijn moeder, ze is eind januari overleden aan longkanker met uitzaaiingen in de bijnier botten en lymfeklier. Ze had eind oktober gehoord dat ze kanker had, dus het is wel snel gegaan.
Maar het is inderdaad moeilijk en je bezeft het nog niet goed.
Ik weet niet of je er graag over wil praten ?
Anders moet je het me even laten weten!

Geke 15 jaar,

[Marliessah]

Ik heb mijn moeder verloren in september 2010.. een Klatskintumor.. zo hoor ik later.. kanker aan de galwegen (ook uitgezaaid in de lever..)
wat een rotziekte..
we zijn bijna een jaar verder maar het voelt als gisteren..
eerlijk gezegd voel ik me 'geleefd' de afgelopen maanden.. je beseft wel dat je moeder er niet meer is... maar je bent zo druk met jezelf staande houden en alles te regelen
er zijn voor je familie en je vader.. pfff.. ik ben bekaf.. en het gemis van mijn moeder lijkt alleen erger te worden..

Ik hoop van jullie te horen hoe het met jullie gaat sinds het verlies van jullie moeders.. sommige ongeveer rond dezelfde tijd als dat ik mijn moeder verloor..
Hebben jullie je draai inmiddels gevonden.. of voel je je van tijd tot tijd nog steeds zo verloren..

gr..