Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hey allemaal
Ik ben een meisje dat net 16 is geworden, jammer genoeg heb ik geen leuke verjaardag gehad. Kort voor mijn verjaardag Aug 2010 werd er bij mijn vader longkanker geconstateerd. Het begon allemaal heel onschuldig met hoest dat maar niet ophield. Na een tijdje toch maar naar de huisarts gegaan, hij werd doorverwezen naar het ziekenhuis om fotos te laten maken. Nooit gedacht dat het zo erg zou zijn. ik heb altijd gedacht: hoe groot is de kans nou dat je kanker krijgt? In mijn omgeving heeft werkelijk niemand het. Ze zagen op de rontgenfotos dat er een vlek was die er niet hoort. Ct scans pet scans allerlei dingen dingen waarvan ik nog nooit van gehoord had werden er uitgevoerd. Mijn ouders kunnen niet goed nederlands dus aan mij de taak om alles te vertalen. Toen was het zover de uitslag van alles. Op dat moment ging er alles door mijn hoofd. ik moest het ook vertalen maar ik kon dat amper. ik durfde het niet te zeggen. Uiteindelijk was het toch echt doorgekomen. Er werd meteen afspraken gemaakt voor chemo bestraling en bloedtesten etc. Mijn moeder moest huilen terwijl mijn vader zelf heel kalm bleef. Ikzelf wist het niet zo goed, ik was verdrietig, maar aan de ene kant wou ik het ook niet moeilijker maken voor mijn moeder. Ik probeerde de tranen in te houden.

Nu op dit moment dat ik dit schrijf zijn we al een tijdje verder. Mijn vader heeft chemo ondergaan en vanaf de tweede kuur ook bestraling erbij gedaan. Hij is maandag klaar met het bestralen van het hoofd. Dan is alles '' afgerond" Dinsdag hebben we afspraak bij de longarts. Alles wordt dan waarschijnlijker duidelijker over de toekomst..

Om heel eerlijk te zijn is mijn relatie met mijn vader nooit heel erg goed geweest. Mijn vader werkte veel en in een restaurant dus hij is altijd pas laat thuis en werkt weekends ook. Ook is hij niet de beste vader geweest. mijn ouders hadden veel ruzie en de laatste weken zelfs nog steeds. Mijn vader was vroeger gokverslaafd. ik was toen nog klein ik kan me het niet goed herinneren maar ik weet wel dat mijn moeder een aantal keren heeft gedreigd met een scheiding. Mijn vader heeft op een gegeven moment zoveel schulden dat hij een lening afsloot. Die werd lange tijd geheim gehouden en nooit afgelost. Hierdoor is er dus een soort van aantekening van gemaakt. (ik weet niet hoe dit heet) Mijn moeder wou altijd al een huis kopen ipv huren maar die droom ging dus niet door omdat wij geen hypotheek lening konden afsluiten door dat. Ik heb het gevoel dat mijn moeder mijn vader nooit heeft vergeven. Tijdens alle behandelingen was mijn vader erg zwak en moest mijn moeder voor mijn vader zorgen terwijl mijn moeder zelf ook nog een full time baan had. Ik snap dat het allemaal door de stress komt, mijn moeder was vaak boos op mijn vader omdat hij zo ' nutteloos ' was. Mijn moeder heeft ooit tegen mij gezegd dat ze vond dat zij alles voor mijn vader heeft gedaan. (geholpen met schulden etc|) en nooit iets terug kreeg. En ook dit weer.

Ik schijf deze topic omdat ik mijn verhaal wil vertellen. Het voelt opgelucht. Alsof alles eruit is gekomen. Ik heb het eigenlijk nog nooit goed met iemand erover gepraat. Ik drufde het niet. ik heb mij altijd afgevraagd dat ik niet zoals de meeste klasgenoten een normale familie heb en gewoon gelukkig kan zijn. Ik ben altijd zo jaloers op andere als ze iets samen met de ouders gaan doen. Dan denk ik waarom ik? waarom moet ik dit doormaken? ik ben pas 16. Ik hoor dit niet mee te maken.

Natuurlijk hou ik van mijn vader ondanks alles en wil hem absoluut niet kwijt. Dinsdag wordt ook de overlevingskansen bekend. Volledige genezing is bijna onmogelijk. Je blijft hopen dat hij het toch overleeft maar ik moet eerlijk zijn tegen mezelf ik weet ook wel dat ik rekening moet houden met een afscheid.

Poef, wat een verhaal en dat op jouw leeftijd.
Wellicht is je vader nog jaren gegund.
Vertel aan je mentor op school wat er aan de hand is.
Zodat ze je op school hulp kunnen bieden, door bijv. naar je verhaal te luisteren.
Probeer je af te leiden zodat je makkelijker door het weekend komt.
Natuurlijk haal je je van alles in je hoofd, echter dat heeft niet zo veel zin.
Kanker loopt altijd weer anders dan je denkt.
Daarom kun je het beste bij de dag leven en niet te ver vooruit kijken.
Het is heel moeilijk om de stemmingen van anderen te lezen.
Het zou bijv. kunnen dat je moeder zich geen raad weet met de situatie en dit uit door boosheid.
Voor jou geldt ook uit je emoties. Prima dat je je tranen bij de dokter probeerde in te houden,
echter die tranen moet wel de kans krijgen om eruit te komen.
Als je wel je tranen had laten lopen bij de dokter, was het ook prima geweest.
Je hebt naar je gevoel gehandeld en dat is altijd de beste methode.
Heb je vragen, stel ze gerust.
Mijn man is overleden aan longkanker.
Voel je in ieder geval zeer welkom hier.