Mijn vader heeft acute leukemie, en mijn leven is op z'n kop
Geplaatst: Do 30 Dec 2010 13:04
Hallo,
ik ben een meisje van 15 jaar en ik hou erg van mijn vader.
Maar ik weet het even allemaal niet meer dus ik zocht op het internet een forum om mijn hart te luchten, ik zal het vanaf het begin vertellen.
(Dit begon vanaf 16 september 2010) Mijn vader (49 jaar) werd ziek, thuis dachten we allemaal aan een griepje. Hij had koorts niet heel hoog en was verkouden en nog meer zulke dingen.
Dus hij bleef thuis, en ging uitzieken. Mijn vader hield altijd van eten ook al was hij ziek, maar het vreemde was dat zijn eetlust nu ook verdween, en hij sliep erg veel. Dus hij ging naar de dokter maar die raadde gewoon een parasetemol aan. Toen kreeg hij kiespijn, dus hij moest naar de tandarts en die heeft er wat aangedaan. Maar het ging erg ontsteken en het ging niet meer over. Dus weer naar de dokter, hij gaf een bepaalde medicijnen mee, en die moest hij elke dag innemen, maar weer werkte het niet. En weer ging hij naar de dokter uiteindelijk gingen ze een bloedtest doen, omdat hij nog steeds koorts had in die lange periode. Een paar dagen later kregen we de uitslag te horen. De dokter belde naar ons huis en vertelde dat zijn bloedgehalte erg laag was. En het konden verschillende oorzaken zijn, een erge ontsteking in het lichaam, of leukemie. Mijn vader die de telefoon had opgenomen vertelde aan ons het nieuws, en ik vroeg wat leukemie is. Hij vertelde dat het bloedkanker is, maar goed behandelbaar en dat dat het waarschijnlijk niet is. Dus ik dacht er niet meer aan. Deze periode was ongeveer 3 werken. De dokter had een afspraak gemaakt bij het Sophia ziekenhuis voor verder onderzoek, dus mijn ouders gingen daarheen en kregen schokkend nieuws te horen. Het bleek dat het al vastgesteld was dat mijn vader acute leukemie heeft. En daar deden ze weer een bloedonderzoek, voor een man is het rond de 8,0 een goed getal, maar mijn vader had 3.9! Dus hij kreeg te horen dat hij dezelfde dag nog moest opgenomen worden. Mijn ouders reden terug naar huis en belde mij onderweg op. Ik zat op school zonder enige zorgen. Maar toen die mobiel afging in mijn broekzak, werd mijn leven compleet verandert. Ik ging naar de leraar om te vragen dat ik mijn mobieltje mocht opnemen omdat het belangrijk was. Ik liep naar de gang en ging zitten op een bankje, en ik kreeg te horen dat mijn vader acute leukemie heeft, en dat over een aantal uurtjes al wordt opgenomen en dat hij bloed krijgt. Ik begon te janken, en kon haast geen woorden uitbrengen in de telefoon. Ik kreeg mijn vader aan de telefoon en ik wist gewoon echt niks te zeggen. Uiteindelijk hingen we de telefoon op, ik ging terug naar de klas met de tranen in mijn ogen, niemand merkte nog iets op. Ik ging zitten en begon te janken, en keek op toen er een andere leraar binnen kwam die vroeg naar mij. Hij ging met me praten in een ander lokaal en vertelde dat mijn moeder had opgebeld om het vreselijke nieuws te vertellen. Ik kon haast niet praten ik geloofde het niet, mijn kaak trilde zo erg en de leraar zei dat ik naar huis mocht. Dat deed ik naar het lesuur, ik vertelde het aan mijn vriendinnen en die vingen me op. Daarna ging ik naar huis en daar stond mijn vader bij de poort, en ik zag hem nu heel anders, als een zieke vader zag ik hem nu. Ik omhelsde hem en kon niet meer loslaten. Maar dat moest wel. We gingen naar binnen en gingen aan tafel zitten, niemand kon wat zeggen, we waren allemaal bang, boos verdrieting enz. Mijn vader werd opgehaald door familieleden en werd naar het ziekenhuis gebracht. Hij was erg moe, en werd witter dan eerst, zijn bloedgehalte was nog verder gezakt. Hij kreeg een aantal dagen bloed zodat het weer omhoog kon gaan, en toen kwamen die lange behandelingen die voor mijn gevoel eindeloos doorgaan waar ik nu nog middenin zit.
De eerste chemo duurde 5/6 weken, hij was heel lang niet thuis. Helaas liep de chemo niet makkelijk, hij kreeg er allemaal andere dingen van. Eerst kreeg hij vuurrode ogen, zijn armen werden blauw, en hij begon al te vermageren. Maar nog niet kaal. Het ergste was dat hij rond de 3de week van de 1ste chemo iets met zijn darmen kreeg, ze werktten niet meer. Hierdoor kreeg hij zware medicijnen, en hij stond op het puntje om naar quarantaine te gaan. Maar gelukkig ging het een paar dagen later eindelijk weer iets beter. Hij kreeg er ook nog andere dingen door hij kon haast geen eten meer binnenhouden.
En de ergste schok was dat hij van lichaam gewoon verandert was, mijn vader woog nogal zwaar hij woog 105 kilo. Maar na de 1ste chemo woog hij nog 79 kilo. Hij leek net een klein oud mannetje, ondertussen begon hij ook wat haar te verliezen.
Uiteindelijk naar een lange zware periode mocht hij onverwachts naar huis van de dokters. Hij stond ons met open armen op te wachten bij de ingang. Want dat is logisch als je 4 weken in een klein kamertje moet blijven. En die andere 2 weken wel uit het kamertje mag.
Hij mocht naar huis en dat ging goed, hij bleef een week thuis. Maar toen kwam de 2de chemo.
Eerst liep het voorspoedig dit keer kreeg hij geen rare dingen, hij bleef eten en alles. Maar toen kreeg hij pijn in zijn buik, want ze nu eigenlijk nog steeds niet zeker weten was het is. Die dag is gezegd dat hij schimmel op de longen had, en daar kreeg hij pillen voor, helaas kreeg hij er wel koorts van. Ik weet niet alles precies meer maar hij kreeg nog een aantal dingen met de 2de chemo. En toen mocht hij naar huis! 13 december 2010 mocht hij naar huis, en we dachten allemaal dat hij kerst mee kon vieren, maar dat bleek dus niet zo te zijn. 23 december werd hij weer opgenomen, want hij had die dag 40,9 graden koorts. Dus weer naar het ziekenhuis. De dokters zeiden dat het een korte opname zou worden, en dat hij misschien nog voor kerst thuis zou zijn, Niet dus!!! mijn vader ligt nu nog in het ziekenhuis en nog weten ze niet zeker wat hij nu weer heeft. We hopen nog allemaal dat hij voor oud en nieuw thuis is, dat hoop ik echt. Anders is dit mijn ergste paar maanden van mijn leven. Dat is het al. De dokters dachten eerst dat hij schimmel op zijn lever en milt had, maar daar denken ze nu weer anders over, gisteren hadden ze een foto gemaakt en ze zagen allemaal kleine dingetjes bij zijn lever, ze denken aan absesjes. Vandaag gaan ze met een naald in zijn buik recht naar zijn lever om wat van de kleine dingetjes op te zuigen, en kijken wat het is. Hopelijk hebben ze dat voor vrijdag. De dokter zeiden al dat het net een achtbaan is, dan gaat het weer goed, maar dan weer slecht en gaat de achtbaan omlaag.
Ik voel me zelf erg bang, verdrietig, onzeker, boos,
Ik praat er niet veel over, ik denk er veel over na en ik wordt van binnen opgevreten.
Op school probeer ik altijd vrolijk te doen, en er niet over na te denken, maar dat is onmogelijk. Een tijdje ging het ook erg slecht met mij op school want ik zit op de middelbare school op Havo en dat is best zwaar en veel huiswerk waar je veel tijd aan moet besteden, maar als je nu meemaakt wat ik meemaak is dat haast gewoon onmogelijk.
Het erge is nog dat het nog een hele lange tijd zal gaan duren, en de onzekerheid is het allerergst zal mijn vader het overleven...
Ik weet het even niet meer, ik kan ook niet zomaar even naar mijn vader gaan, want daar moet ik eerst anderhalf uur voor reizen. En dat is natuurlijk ook niet leuk.
Ik wil gewoon dat het weer allemaal het oude wordt,
En ik wil nog zeggen dat ik vindt dat mijn vader erg dapper is, en dat ik hoop dat die met zijn 50ste verjaardag wel thuis zal zijn, want dit jaar waren de feestdagen voor mij, en mijn moeder , vader en zus geen pretje....
Bedankt voor het lezen
ik ben een meisje van 15 jaar en ik hou erg van mijn vader.
Maar ik weet het even allemaal niet meer dus ik zocht op het internet een forum om mijn hart te luchten, ik zal het vanaf het begin vertellen.
(Dit begon vanaf 16 september 2010) Mijn vader (49 jaar) werd ziek, thuis dachten we allemaal aan een griepje. Hij had koorts niet heel hoog en was verkouden en nog meer zulke dingen.
Dus hij bleef thuis, en ging uitzieken. Mijn vader hield altijd van eten ook al was hij ziek, maar het vreemde was dat zijn eetlust nu ook verdween, en hij sliep erg veel. Dus hij ging naar de dokter maar die raadde gewoon een parasetemol aan. Toen kreeg hij kiespijn, dus hij moest naar de tandarts en die heeft er wat aangedaan. Maar het ging erg ontsteken en het ging niet meer over. Dus weer naar de dokter, hij gaf een bepaalde medicijnen mee, en die moest hij elke dag innemen, maar weer werkte het niet. En weer ging hij naar de dokter uiteindelijk gingen ze een bloedtest doen, omdat hij nog steeds koorts had in die lange periode. Een paar dagen later kregen we de uitslag te horen. De dokter belde naar ons huis en vertelde dat zijn bloedgehalte erg laag was. En het konden verschillende oorzaken zijn, een erge ontsteking in het lichaam, of leukemie. Mijn vader die de telefoon had opgenomen vertelde aan ons het nieuws, en ik vroeg wat leukemie is. Hij vertelde dat het bloedkanker is, maar goed behandelbaar en dat dat het waarschijnlijk niet is. Dus ik dacht er niet meer aan. Deze periode was ongeveer 3 werken. De dokter had een afspraak gemaakt bij het Sophia ziekenhuis voor verder onderzoek, dus mijn ouders gingen daarheen en kregen schokkend nieuws te horen. Het bleek dat het al vastgesteld was dat mijn vader acute leukemie heeft. En daar deden ze weer een bloedonderzoek, voor een man is het rond de 8,0 een goed getal, maar mijn vader had 3.9! Dus hij kreeg te horen dat hij dezelfde dag nog moest opgenomen worden. Mijn ouders reden terug naar huis en belde mij onderweg op. Ik zat op school zonder enige zorgen. Maar toen die mobiel afging in mijn broekzak, werd mijn leven compleet verandert. Ik ging naar de leraar om te vragen dat ik mijn mobieltje mocht opnemen omdat het belangrijk was. Ik liep naar de gang en ging zitten op een bankje, en ik kreeg te horen dat mijn vader acute leukemie heeft, en dat over een aantal uurtjes al wordt opgenomen en dat hij bloed krijgt. Ik begon te janken, en kon haast geen woorden uitbrengen in de telefoon. Ik kreeg mijn vader aan de telefoon en ik wist gewoon echt niks te zeggen. Uiteindelijk hingen we de telefoon op, ik ging terug naar de klas met de tranen in mijn ogen, niemand merkte nog iets op. Ik ging zitten en begon te janken, en keek op toen er een andere leraar binnen kwam die vroeg naar mij. Hij ging met me praten in een ander lokaal en vertelde dat mijn moeder had opgebeld om het vreselijke nieuws te vertellen. Ik kon haast niet praten ik geloofde het niet, mijn kaak trilde zo erg en de leraar zei dat ik naar huis mocht. Dat deed ik naar het lesuur, ik vertelde het aan mijn vriendinnen en die vingen me op. Daarna ging ik naar huis en daar stond mijn vader bij de poort, en ik zag hem nu heel anders, als een zieke vader zag ik hem nu. Ik omhelsde hem en kon niet meer loslaten. Maar dat moest wel. We gingen naar binnen en gingen aan tafel zitten, niemand kon wat zeggen, we waren allemaal bang, boos verdrieting enz. Mijn vader werd opgehaald door familieleden en werd naar het ziekenhuis gebracht. Hij was erg moe, en werd witter dan eerst, zijn bloedgehalte was nog verder gezakt. Hij kreeg een aantal dagen bloed zodat het weer omhoog kon gaan, en toen kwamen die lange behandelingen die voor mijn gevoel eindeloos doorgaan waar ik nu nog middenin zit.
De eerste chemo duurde 5/6 weken, hij was heel lang niet thuis. Helaas liep de chemo niet makkelijk, hij kreeg er allemaal andere dingen van. Eerst kreeg hij vuurrode ogen, zijn armen werden blauw, en hij begon al te vermageren. Maar nog niet kaal. Het ergste was dat hij rond de 3de week van de 1ste chemo iets met zijn darmen kreeg, ze werktten niet meer. Hierdoor kreeg hij zware medicijnen, en hij stond op het puntje om naar quarantaine te gaan. Maar gelukkig ging het een paar dagen later eindelijk weer iets beter. Hij kreeg er ook nog andere dingen door hij kon haast geen eten meer binnenhouden.
En de ergste schok was dat hij van lichaam gewoon verandert was, mijn vader woog nogal zwaar hij woog 105 kilo. Maar na de 1ste chemo woog hij nog 79 kilo. Hij leek net een klein oud mannetje, ondertussen begon hij ook wat haar te verliezen.
Uiteindelijk naar een lange zware periode mocht hij onverwachts naar huis van de dokters. Hij stond ons met open armen op te wachten bij de ingang. Want dat is logisch als je 4 weken in een klein kamertje moet blijven. En die andere 2 weken wel uit het kamertje mag.
Hij mocht naar huis en dat ging goed, hij bleef een week thuis. Maar toen kwam de 2de chemo.
Eerst liep het voorspoedig dit keer kreeg hij geen rare dingen, hij bleef eten en alles. Maar toen kreeg hij pijn in zijn buik, want ze nu eigenlijk nog steeds niet zeker weten was het is. Die dag is gezegd dat hij schimmel op de longen had, en daar kreeg hij pillen voor, helaas kreeg hij er wel koorts van. Ik weet niet alles precies meer maar hij kreeg nog een aantal dingen met de 2de chemo. En toen mocht hij naar huis! 13 december 2010 mocht hij naar huis, en we dachten allemaal dat hij kerst mee kon vieren, maar dat bleek dus niet zo te zijn. 23 december werd hij weer opgenomen, want hij had die dag 40,9 graden koorts. Dus weer naar het ziekenhuis. De dokters zeiden dat het een korte opname zou worden, en dat hij misschien nog voor kerst thuis zou zijn, Niet dus!!! mijn vader ligt nu nog in het ziekenhuis en nog weten ze niet zeker wat hij nu weer heeft. We hopen nog allemaal dat hij voor oud en nieuw thuis is, dat hoop ik echt. Anders is dit mijn ergste paar maanden van mijn leven. Dat is het al. De dokters dachten eerst dat hij schimmel op zijn lever en milt had, maar daar denken ze nu weer anders over, gisteren hadden ze een foto gemaakt en ze zagen allemaal kleine dingetjes bij zijn lever, ze denken aan absesjes. Vandaag gaan ze met een naald in zijn buik recht naar zijn lever om wat van de kleine dingetjes op te zuigen, en kijken wat het is. Hopelijk hebben ze dat voor vrijdag. De dokter zeiden al dat het net een achtbaan is, dan gaat het weer goed, maar dan weer slecht en gaat de achtbaan omlaag.
Ik voel me zelf erg bang, verdrietig, onzeker, boos,
Ik praat er niet veel over, ik denk er veel over na en ik wordt van binnen opgevreten.
Op school probeer ik altijd vrolijk te doen, en er niet over na te denken, maar dat is onmogelijk. Een tijdje ging het ook erg slecht met mij op school want ik zit op de middelbare school op Havo en dat is best zwaar en veel huiswerk waar je veel tijd aan moet besteden, maar als je nu meemaakt wat ik meemaak is dat haast gewoon onmogelijk.
Het erge is nog dat het nog een hele lange tijd zal gaan duren, en de onzekerheid is het allerergst zal mijn vader het overleven...
Ik weet het even niet meer, ik kan ook niet zomaar even naar mijn vader gaan, want daar moet ik eerst anderhalf uur voor reizen. En dat is natuurlijk ook niet leuk.
Ik wil gewoon dat het weer allemaal het oude wordt,
En ik wil nog zeggen dat ik vindt dat mijn vader erg dapper is, en dat ik hoop dat die met zijn 50ste verjaardag wel thuis zal zijn, want dit jaar waren de feestdagen voor mij, en mijn moeder , vader en zus geen pretje....
Bedankt voor het lezen