Mijn pleeg-vader
Geplaatst: Do 27 Jan 2011 01:15
Hallo allemaal.
Ik ben angelique, 30 jaar woon in utrecht met mijn man en 2 prachtige dochters van 7 en 3 jaar.
Vanaf mijn 5de jaar ben ik opgevoed door de broer van mijn moeder.
Een alleenstaande man met 1 hand.
Eigenlijk is het dus mijn oom maar ook meteen mijn pleegvader.
Eigenlijk gewoon vader, voor mijn kinderen is het ook gewoon opa.
zijn naam is Dicky.
In november 2008 (jeetje wat lang geleden alweer) werd er een poliep bij Dicky gevonden.
Niets om ons zorgen over te maken want poliepen zijn meestal goedaardig.
Nou helaas was dit dus niet het geval.
Kwaadaardige kanker op de stemband..
Hij werd doorverwezen naar een ander ziekenhuis, UMC Utrecht.
Daar werden natuurlijk meer onderzoeken gedaan en een behandelplan opgesteld.
Hij begon in januari 2009 met bestralingen een heftige reeks.
de eerste week 1x per dag en in de laatste weken 2x per dag.
Hij kreeg wat moeite met eten, maar bleef wel eten alleen wat minder.
Drinken deed ook zeer maar ook dat bleef hij doen.
Wel werd zijn gewicht minder maar daar kreeg hij van die heerlijke nutrica dranken voor.
Haha heerlijk nou echt niet hij moest dat spul niet!
Zijn gewicht werd minder hij woog van zich zelf al niet veel 56 kilo.
De huid in zijn hals werd natuurlijk vuurood en hij was erg moe.
En kwam steeds minder de deur uit.
Maar in april 2009 het goede nieuws dat de tumor weg was jippie!
Helaas begon hij in juli 2009 heel erg uit zijn mond te ruiken.
Eerst dacht ik dat ik zelf overdreef.
Maar het werd steeds erger als hij bij ons bleef eten werd ik er onpasselijk van aan tafel.
Gezegd dat hij het toch maar even moest na laten kijken.
Hij bleek een fikse longonsteking te hebben en ook werd er weer goed gekeken naar zijn stembanden.
Helaas er was weer een tumor te zien.
Soms vraag ik me af of die andere wel weggeweest is....
De behandeling was dit keer het verwijderen van de stembanden.
met dus als gevolg dat hij niet meer op de natuurlijke manier zou kunnen praten.
Pfff heftig zeg.
Leg maar eens uit aan je kinderen dat opa een gaatje in zijn keel krijgt en dat opa een andere stem gaat krijgen.
Andere stem?????
Ja opa moet straks op een knopje drukken om te kunnen praten.
Opa werd vrij snel geopereerd.
Ik ben bij hem wezen kijken toen hij net geopereerd was.
Als ik eerlijk ben was dat echt heel erg.
Al die nietjes in zijn hals, aan de beademing via zijn keel.
Hij werd op dat moment nog in slaap gehouden dus ik kon alleen maar naar hem kijken en hem aanraken.
Op dat moment begon er van alles te piepen, nou ik zat bijna tegen t plafon aan en begon spontaan te huilen!
Die verpleegster was lief en zei dat er niets aan de hand was.
Ik ben niet lang gebleven maar wel een briefje achten gelaten zodat hij wist dat ik geweest was.
De dagen er na was de communicatie via schrijven en liplezen.
Toen hij mijn meiden zag werd hij wel emotioneel, omdat hij niet met ze kon communiseren.
Ik was bang dat mijn dochters opa eng zouden vinden maar dat is eigenlijk ontzettend meegevallen.
Kinderen passen zich best wel snel aan.
Toen hij naar huis mocht woog hij nog maar 48 kilo.
Na een tijdje kreeg hij logopedie en moest zelf leren hoe hij zijn keel dagelijks een paar moest reinigen/verzorgen.
En hoe eigenwijs hij is hij had alles snel onder de knie.
Logopedie na thuis komst was niet eens nodig en ook thuiszorg niet omdat hij alles zelf deed.
Wat was ik trots op hem zeg!
Hij was qua gewicht ook erg aangekomen!
Hij woog 63 kilo!
meer dan dat hij ooit gedaan had.
Hij had een nieuwe verslaving, snoepjes en lekker eten haha
En het is eigenlijk zo'n 9 maanden weer goed gegaan.
Eind april 2010 ging de pleister die hij over dat gat in zijn keel had irriteren veel pus en een bult.
Op moederdag naar de eerste hulp geweest en hij kreeg antibiotica mee.
bioptie gehad en de uitslag was goed.
Wel kreeg hij een andere canule waardoor hij zijn spraakknop niet meer kon gebruiken en nu alles via liplezen gaat.
Oja en niet te vergeten via msn!
Maar het ging niet over weer een bioptie en ja hoor juni 2010 kregen we te horen dat er in eens weer kwaadaardige cellen in zijn hals gevonden waren.
Ja hoe reageer je dan, heel heel heel erg balen.
Hoe nu verder?
Bij het gesprek bij de oncoloog werd al duidelijk dat het dus niet te genezen is.
Dus hier zou opa dicky aan dood gaat.
Je vraagt natuurlijk meteen hoelang nog, maar dat zei hij niet.
Hij zei dat dat per persoon verschillend was en het altijd over een een grote groep mensen berekend was.
Ik zou ik niet zijn om het natuurlijk op te zoeken op internet ik kwam uit op de 5 jaar ongeveer...
De enigste behandeling is dus eigenlijk levensverlengend.
Omdat de tumor vlak naast het gat van zijn luchtpijp zat en het al nauwer werd was het verstandig om toch vast te beginnen met chemo in combinatie met een ander medicijn (antistoffen).
We kregen een boekwerk mee met alle kwalen die van toepassing konden zijn.
jeetje wat een lijst was dat zeg.
Begin augustus 2010 is hij met de chemo's begonnen.
Ik moet zeggen dat ik vond dat hij er op zich goed onder bleef.
Hij was niet misselijk en hoefde niet over te geven.
Was wel heel moe.
Zijn huid was geirriteerd en kreeg allemaal wondjes op zijn handen en voeten.
wat heel vervelend voor hem was omdat hij maar 1 hand heeft.
Voor hem was het vermoeiend omdat hij en zijn keel moest verzorgen, en zijn huid en de wonden.
We bleven positief en bleven ook dollen bij elk ziekenhuis bezoek hadden we de grootste lol.
Hij kreeg 3 chemo's en kreeg toen weer een scan.
De tumor was stabiel gebleven en dat was positief.
De arts wilde weer doorgaan met de chemo's.
Maar opa dicky die kon steeds minder, zijn eetlust werd minder zo moe dat hij allen maar thuis op de bank lag.
Op eens kreeg hij een erg dik been en ook pijn.
Trombose been (schijnt vaker voortekomen bij mensen met kanker).
Nu moet hij zich elke dag ook nog prikken tegen zijn trombose.
Ik zag dat hij baalde maar het moet maar.
naar 2 nieuwe chemo's weer een scan.
Dick voelde zich niet goed.
Maar de scan was op zich goed.
De tumor was stabiel gebleven.
Wel had hij een lomgembolie gehad en erge bloedarmoede.
Dus kreeg hij 2 zakken bloed.
De arts wilde verder gaan met de chemo maar tijdens het gesprek was wel duidelijk,
dat dick de puf niet had om nu verder te gaan.
En de arst zag dat in.
We stoppen met de chemo, maar wel elke vrijdag naar de dagbehandeling voor het antistoffenmedicijn.
daar kon dick zich wel in vinden.
24 december 2010 kerst avond, gezellig bij opa dicky eten.
Na 3 happen was hij klaar hij zei het lijkt wel of er iets blijft hangen.
Ik op zijn rug geklopt en gevraagd of ik iets anders moest doen.
Hij zei er zit vast iets dwars wat nog moet zakken.
Via msn vertelde hij dat hij het gevoel had dat zijn koffie bleef drijven.
Volgende ochtend (eerste kerstdag) was dat nog steeds zo en het voelde als of er een stokje vast zat.
wij naar de eerste hulp en er zat inderdaad een stukje kip vast.
Na 2x valium gekregen te hebben in de hoop dat zijn spieren zouden onstpannen en de kip vanzelf zou zakken.
helaas het mmocht niet baten hij moest onder narcose om de kip te verwijderen.
Gelukkig mocht hij die zelfde avond weer naar huis.
begin januari 2011 mijn moeder had voor opa dick gekookt en hij had het zelfde probleem als eerst.
Ojee niet weer dachten wij, maar in de avond zei hij dat de koffie gewoon zakte dus het was wel ok.
halve week later zaten we weer in het ziekenhuis.
Bruine bonensoep was blijven steken dus wee onder narcose om het voedsel te verwijderen.
Alleen het vervelende nieuws dat hij een neus/maag sonde moest omdat zijn slokdarm aan het krimpen was.
Dit vond hij helemaal niet leuk.
Hij had echt zo iets van ja jeetje ik kan iet praten nu ook niet meer eten ik ben allen maar bezig met mezelf verzorgen.
gelukkig mocht hij er wel gewoon bij drinken, zoals thee boulion en zo.
daar was hij wel blij mee maar na 2 dagen mocht dat ook niet meer.
Ze hadden tijdens het plaatsen van zijn maagsonde zijn spraaknop verwijderd.
(dat is een knopje die tussen luchtpijp en slokdarm zit waardoor hij kon praten)
Maar nu dat weg is kan alles wat hij drink via zijn luchtpijp zijn longen in gaan en dat is ook niet de bedoeling.
Hij baalde echt dat hij nu ook niet meer mag drinken.
Hij had echt zo iets van hoe kon ik de dag dan door, mijn hele ritme is verstoord.
Hij zei zelfs geen me maar een spuitje want wat heb ik er aan om zo te leven.
Ik zeg dick hiermee kan je ook oud worden hoor.
zolang jij geen ondragelijke pijn heb gaan ze je echt geen spuitje geven hoor.
Toen zei hij misschien moet ik er ook aan wennen.
Ik heb toen gezegd dat hij er ook goed uit is gekomen ne die hftige operatie van zijn stembanden dat hij dit ook wel aan kan.
Maar stiekem had ik ook wel zo iets ik begrijp wel dat je dat zegt. hij heeft de laatste tijd zoveel pech.
Woensdag 2 februari krijgt hij een peg sonde dat is er 1 die rechtstreeks zijn buik in gaat zodat hij niet de hele dag met zo'n slang uit zijn neus hoeft te lopen. Ook weer spannend.
We waren vrijdag bij de oncoloog en die wilde graag een ct scan laten maken om te kijken of het krimpen van de slokdarm niet een andere reden had.
En omdat dick nu al meer dan een week spierpijn in zijn nek heeft.
Het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat de tumor gegroeid is en tegen de spieren drukt.
Dus afgelopen maandag heeft hij een scan gehad en vrijdag morgen krijgen we daar de uitslag van.
Zo spannend weer.
Ik moet zeggen dat ik een half jaar geleden heel positief was en dacht ohhh van opa dicky zijn we voorlopig niet af hoor.
Tot december toen dacht ik echt dit gaat de verkeerde kant op.
Een week geleden dacht ik zelfs misschien is het beter voor hem als het niet lang meer duurt, erg he.
Maar hij is natuurlijk helemaal alleen, en is alleen maar bezig met zich zelf verzorgen en voeden en heeft bijna geen plezier meer in het leven.
Natuurlijk ben ik er voor hem,
maar het is zo zwaar om er voor hem te zijn en voor je gezein en ook nog moet werken en daar buiten al zijn dingen moet regelen omdat hij natuurlijk niet kan praten.
het kost mij ook zoveel energie.
2 maanden geleden zat ik er echt doorheen ik was alleen maar duizelig en zo.
toen overleed in dec ook nog een vriendin van me.
En ik wil niet klagen hoor want hij moet dit allemaal doorstaan en dat is natuurlijk 1000maal erger.
maar sinds dat mijn vriendin overleden is is mijn positiviteit ver te zoeken.
23 januari 2011 is dick 59 jaar geworden.
En ik kon alleen maar denken hoeveel verjaardagen ga ik nog mee maken??????
Soms ben ik al zijn begravenis/crematie aan het regelen in min hoofd en hoe ik dat strakkies moet gaan doen.
Terwijl daar nu helemaal geen sprake van is.
Zijn broers en zussen daar heb ik niets aan. Als die hem zien schrikken ze en wat erg wat ziet hij er uit.
En zijn allemaal zo emotioneel, terwijl ik denk van dick ziet er goed uit vandaag.
De laatste tijd gaat hij de deur weer uit.
vandaag was hij nog bij me en hij is wel veranderd je ziet bijna geen emotie meer.
Ik ben eigenlijk best bang voor vrijdag de uitslag van de scan.
maar ik ben ook wel zo iemand die tegen me zelf durf te zggen,
Kom op wees niet zo dramaqueen, maak je nou nog niet druk om wat er nog niet is.
maar gewoon het niet weten hoelang je nog van elkaar kunt genieten dat is vervelend.
Zo ik moest gewoon even mijn verhaal kwijt, ik zit achter een laptop die regelmatig wat letters vergeet en door het snelle typen maak ik ook vaak fouten. maar ik moest het gewoon even van me af schrijven......
Ik ben angelique, 30 jaar woon in utrecht met mijn man en 2 prachtige dochters van 7 en 3 jaar.
Vanaf mijn 5de jaar ben ik opgevoed door de broer van mijn moeder.
Een alleenstaande man met 1 hand.
Eigenlijk is het dus mijn oom maar ook meteen mijn pleegvader.
Eigenlijk gewoon vader, voor mijn kinderen is het ook gewoon opa.
zijn naam is Dicky.
In november 2008 (jeetje wat lang geleden alweer) werd er een poliep bij Dicky gevonden.
Niets om ons zorgen over te maken want poliepen zijn meestal goedaardig.
Nou helaas was dit dus niet het geval.
Kwaadaardige kanker op de stemband..
Hij werd doorverwezen naar een ander ziekenhuis, UMC Utrecht.
Daar werden natuurlijk meer onderzoeken gedaan en een behandelplan opgesteld.
Hij begon in januari 2009 met bestralingen een heftige reeks.
de eerste week 1x per dag en in de laatste weken 2x per dag.
Hij kreeg wat moeite met eten, maar bleef wel eten alleen wat minder.
Drinken deed ook zeer maar ook dat bleef hij doen.
Wel werd zijn gewicht minder maar daar kreeg hij van die heerlijke nutrica dranken voor.
Haha heerlijk nou echt niet hij moest dat spul niet!
Zijn gewicht werd minder hij woog van zich zelf al niet veel 56 kilo.
De huid in zijn hals werd natuurlijk vuurood en hij was erg moe.
En kwam steeds minder de deur uit.
Maar in april 2009 het goede nieuws dat de tumor weg was jippie!
Helaas begon hij in juli 2009 heel erg uit zijn mond te ruiken.
Eerst dacht ik dat ik zelf overdreef.
Maar het werd steeds erger als hij bij ons bleef eten werd ik er onpasselijk van aan tafel.
Gezegd dat hij het toch maar even moest na laten kijken.
Hij bleek een fikse longonsteking te hebben en ook werd er weer goed gekeken naar zijn stembanden.
Helaas er was weer een tumor te zien.
Soms vraag ik me af of die andere wel weggeweest is....
De behandeling was dit keer het verwijderen van de stembanden.
met dus als gevolg dat hij niet meer op de natuurlijke manier zou kunnen praten.
Pfff heftig zeg.
Leg maar eens uit aan je kinderen dat opa een gaatje in zijn keel krijgt en dat opa een andere stem gaat krijgen.
Andere stem?????
Ja opa moet straks op een knopje drukken om te kunnen praten.
Opa werd vrij snel geopereerd.
Ik ben bij hem wezen kijken toen hij net geopereerd was.
Als ik eerlijk ben was dat echt heel erg.
Al die nietjes in zijn hals, aan de beademing via zijn keel.
Hij werd op dat moment nog in slaap gehouden dus ik kon alleen maar naar hem kijken en hem aanraken.
Op dat moment begon er van alles te piepen, nou ik zat bijna tegen t plafon aan en begon spontaan te huilen!
Die verpleegster was lief en zei dat er niets aan de hand was.
Ik ben niet lang gebleven maar wel een briefje achten gelaten zodat hij wist dat ik geweest was.
De dagen er na was de communicatie via schrijven en liplezen.
Toen hij mijn meiden zag werd hij wel emotioneel, omdat hij niet met ze kon communiseren.
Ik was bang dat mijn dochters opa eng zouden vinden maar dat is eigenlijk ontzettend meegevallen.
Kinderen passen zich best wel snel aan.
Toen hij naar huis mocht woog hij nog maar 48 kilo.
Na een tijdje kreeg hij logopedie en moest zelf leren hoe hij zijn keel dagelijks een paar moest reinigen/verzorgen.
En hoe eigenwijs hij is hij had alles snel onder de knie.
Logopedie na thuis komst was niet eens nodig en ook thuiszorg niet omdat hij alles zelf deed.
Wat was ik trots op hem zeg!
Hij was qua gewicht ook erg aangekomen!
Hij woog 63 kilo!
meer dan dat hij ooit gedaan had.
Hij had een nieuwe verslaving, snoepjes en lekker eten haha
En het is eigenlijk zo'n 9 maanden weer goed gegaan.
Eind april 2010 ging de pleister die hij over dat gat in zijn keel had irriteren veel pus en een bult.
Op moederdag naar de eerste hulp geweest en hij kreeg antibiotica mee.
bioptie gehad en de uitslag was goed.
Wel kreeg hij een andere canule waardoor hij zijn spraakknop niet meer kon gebruiken en nu alles via liplezen gaat.
Oja en niet te vergeten via msn!
Maar het ging niet over weer een bioptie en ja hoor juni 2010 kregen we te horen dat er in eens weer kwaadaardige cellen in zijn hals gevonden waren.
Ja hoe reageer je dan, heel heel heel erg balen.
Hoe nu verder?
Bij het gesprek bij de oncoloog werd al duidelijk dat het dus niet te genezen is.
Dus hier zou opa dicky aan dood gaat.
Je vraagt natuurlijk meteen hoelang nog, maar dat zei hij niet.
Hij zei dat dat per persoon verschillend was en het altijd over een een grote groep mensen berekend was.
Ik zou ik niet zijn om het natuurlijk op te zoeken op internet ik kwam uit op de 5 jaar ongeveer...
De enigste behandeling is dus eigenlijk levensverlengend.
Omdat de tumor vlak naast het gat van zijn luchtpijp zat en het al nauwer werd was het verstandig om toch vast te beginnen met chemo in combinatie met een ander medicijn (antistoffen).
We kregen een boekwerk mee met alle kwalen die van toepassing konden zijn.
jeetje wat een lijst was dat zeg.
Begin augustus 2010 is hij met de chemo's begonnen.
Ik moet zeggen dat ik vond dat hij er op zich goed onder bleef.
Hij was niet misselijk en hoefde niet over te geven.
Was wel heel moe.
Zijn huid was geirriteerd en kreeg allemaal wondjes op zijn handen en voeten.
wat heel vervelend voor hem was omdat hij maar 1 hand heeft.
Voor hem was het vermoeiend omdat hij en zijn keel moest verzorgen, en zijn huid en de wonden.
We bleven positief en bleven ook dollen bij elk ziekenhuis bezoek hadden we de grootste lol.
Hij kreeg 3 chemo's en kreeg toen weer een scan.
De tumor was stabiel gebleven en dat was positief.
De arts wilde weer doorgaan met de chemo's.
Maar opa dicky die kon steeds minder, zijn eetlust werd minder zo moe dat hij allen maar thuis op de bank lag.
Op eens kreeg hij een erg dik been en ook pijn.
Trombose been (schijnt vaker voortekomen bij mensen met kanker).
Nu moet hij zich elke dag ook nog prikken tegen zijn trombose.
Ik zag dat hij baalde maar het moet maar.
naar 2 nieuwe chemo's weer een scan.
Dick voelde zich niet goed.
Maar de scan was op zich goed.
De tumor was stabiel gebleven.
Wel had hij een lomgembolie gehad en erge bloedarmoede.
Dus kreeg hij 2 zakken bloed.
De arts wilde verder gaan met de chemo maar tijdens het gesprek was wel duidelijk,
dat dick de puf niet had om nu verder te gaan.
En de arst zag dat in.
We stoppen met de chemo, maar wel elke vrijdag naar de dagbehandeling voor het antistoffenmedicijn.
daar kon dick zich wel in vinden.
24 december 2010 kerst avond, gezellig bij opa dicky eten.
Na 3 happen was hij klaar hij zei het lijkt wel of er iets blijft hangen.
Ik op zijn rug geklopt en gevraagd of ik iets anders moest doen.
Hij zei er zit vast iets dwars wat nog moet zakken.
Via msn vertelde hij dat hij het gevoel had dat zijn koffie bleef drijven.
Volgende ochtend (eerste kerstdag) was dat nog steeds zo en het voelde als of er een stokje vast zat.
wij naar de eerste hulp en er zat inderdaad een stukje kip vast.
Na 2x valium gekregen te hebben in de hoop dat zijn spieren zouden onstpannen en de kip vanzelf zou zakken.
helaas het mmocht niet baten hij moest onder narcose om de kip te verwijderen.
Gelukkig mocht hij die zelfde avond weer naar huis.
begin januari 2011 mijn moeder had voor opa dick gekookt en hij had het zelfde probleem als eerst.
Ojee niet weer dachten wij, maar in de avond zei hij dat de koffie gewoon zakte dus het was wel ok.
halve week later zaten we weer in het ziekenhuis.
Bruine bonensoep was blijven steken dus wee onder narcose om het voedsel te verwijderen.
Alleen het vervelende nieuws dat hij een neus/maag sonde moest omdat zijn slokdarm aan het krimpen was.
Dit vond hij helemaal niet leuk.
Hij had echt zo iets van ja jeetje ik kan iet praten nu ook niet meer eten ik ben allen maar bezig met mezelf verzorgen.
gelukkig mocht hij er wel gewoon bij drinken, zoals thee boulion en zo.
daar was hij wel blij mee maar na 2 dagen mocht dat ook niet meer.
Ze hadden tijdens het plaatsen van zijn maagsonde zijn spraaknop verwijderd.
(dat is een knopje die tussen luchtpijp en slokdarm zit waardoor hij kon praten)
Maar nu dat weg is kan alles wat hij drink via zijn luchtpijp zijn longen in gaan en dat is ook niet de bedoeling.
Hij baalde echt dat hij nu ook niet meer mag drinken.
Hij had echt zo iets van hoe kon ik de dag dan door, mijn hele ritme is verstoord.
Hij zei zelfs geen me maar een spuitje want wat heb ik er aan om zo te leven.
Ik zeg dick hiermee kan je ook oud worden hoor.
zolang jij geen ondragelijke pijn heb gaan ze je echt geen spuitje geven hoor.
Toen zei hij misschien moet ik er ook aan wennen.
Ik heb toen gezegd dat hij er ook goed uit is gekomen ne die hftige operatie van zijn stembanden dat hij dit ook wel aan kan.
Maar stiekem had ik ook wel zo iets ik begrijp wel dat je dat zegt. hij heeft de laatste tijd zoveel pech.
Woensdag 2 februari krijgt hij een peg sonde dat is er 1 die rechtstreeks zijn buik in gaat zodat hij niet de hele dag met zo'n slang uit zijn neus hoeft te lopen. Ook weer spannend.
We waren vrijdag bij de oncoloog en die wilde graag een ct scan laten maken om te kijken of het krimpen van de slokdarm niet een andere reden had.
En omdat dick nu al meer dan een week spierpijn in zijn nek heeft.
Het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat de tumor gegroeid is en tegen de spieren drukt.
Dus afgelopen maandag heeft hij een scan gehad en vrijdag morgen krijgen we daar de uitslag van.
Zo spannend weer.
Ik moet zeggen dat ik een half jaar geleden heel positief was en dacht ohhh van opa dicky zijn we voorlopig niet af hoor.
Tot december toen dacht ik echt dit gaat de verkeerde kant op.
Een week geleden dacht ik zelfs misschien is het beter voor hem als het niet lang meer duurt, erg he.
Maar hij is natuurlijk helemaal alleen, en is alleen maar bezig met zich zelf verzorgen en voeden en heeft bijna geen plezier meer in het leven.
Natuurlijk ben ik er voor hem,
maar het is zo zwaar om er voor hem te zijn en voor je gezein en ook nog moet werken en daar buiten al zijn dingen moet regelen omdat hij natuurlijk niet kan praten.
het kost mij ook zoveel energie.
2 maanden geleden zat ik er echt doorheen ik was alleen maar duizelig en zo.
toen overleed in dec ook nog een vriendin van me.
En ik wil niet klagen hoor want hij moet dit allemaal doorstaan en dat is natuurlijk 1000maal erger.
maar sinds dat mijn vriendin overleden is is mijn positiviteit ver te zoeken.
23 januari 2011 is dick 59 jaar geworden.
En ik kon alleen maar denken hoeveel verjaardagen ga ik nog mee maken??????
Soms ben ik al zijn begravenis/crematie aan het regelen in min hoofd en hoe ik dat strakkies moet gaan doen.
Terwijl daar nu helemaal geen sprake van is.
Zijn broers en zussen daar heb ik niets aan. Als die hem zien schrikken ze en wat erg wat ziet hij er uit.
En zijn allemaal zo emotioneel, terwijl ik denk van dick ziet er goed uit vandaag.
De laatste tijd gaat hij de deur weer uit.
vandaag was hij nog bij me en hij is wel veranderd je ziet bijna geen emotie meer.
Ik ben eigenlijk best bang voor vrijdag de uitslag van de scan.
maar ik ben ook wel zo iemand die tegen me zelf durf te zggen,
Kom op wees niet zo dramaqueen, maak je nou nog niet druk om wat er nog niet is.
maar gewoon het niet weten hoelang je nog van elkaar kunt genieten dat is vervelend.
Zo ik moest gewoon even mijn verhaal kwijt, ik zit achter een laptop die regelmatig wat letters vergeet en door het snelle typen maak ik ook vaak fouten. maar ik moest het gewoon even van me af schrijven......