Hoi Mieke,
Ik weet helemaal precies wat je voelt......
Bij mijn moeder werd okt 2009 longkanker geconstateerd, heel snel moest ze aan de chemo want het was al flink aan het broeien zeg maar. Ze zou 4 chemo;s krijgen maar na de 3d chemo heeft ze een herseninfarct gekregen. Dit kreeg ze in haar communicatie gedeelte van haar hersenen. Ze heeft nu afasie dat wil zeggen dat je het wel goed denkt maar het niet goed kunt zeggen.
Mijn moeder vind dit nog erger dan de kanker, ze heeft altijd vooraan gestaan wat praten betreft en nu trekt ze zich terug omdat ze het niet kan volgen. Daarna heeft ze nog 25 keer bestralingen gehad, hier heeft ze veel last van gehad maar de longkanker is steeds stabiel gebleven.
Februari 2011 zijn we te weten gekomen dat ze uitzaaiingen in haar hoofd heeft..........
Ze mocht nog een 5tal bestralingen op haar hoofd, waar ze ook weer kaal van zou worden, en daarna houd het op.
Die bestralingen heeft ze half februari gekregen en nu is het dus in principe afwachten. Ze kunnen verder niets voor haar doen....de doktor zei ons dat we in weken en maanden moeten denken en niet meer in jaren.
BAM!!!!!
Je weet dat je moeder niet meer lang leeft omdat ze kanker in haar lichaam heeft maar dan is het wel heel werkelijk.
Ik zit in een rollercoster van emoties, heb heel hard gehuild bleef maar huilen, ben heel boos, ben heel bang, ben heel verward.
Heb momenten dat ik keihard wil gillen of iets helemaal kapot wil maken.
Mijn vader en broer die praten er weinig tot niet over, want als je er niet over praat dan is het er ook niet volgens hun.....
Mijn andere broer woont buiten de stad en ik sta er midden in.
Ik kan gelukkig er heel goed met mijn moeder over praten, je moet je voorstellen dat door de afasie je dingen vaak moet herhalen of opschrijven. We hebben haar crematie al besproken, het is voor mij heel belangrijk dat het gaat gebeuren zoals mijn moeder wil.
Ook heeft ze een euthanasie verklaring, dus ik heb gesprek met huisarts aan gevraagd en dat soort dingen.
Dit is een heel fijn proces maar tevens een heel erg confronterend proces....
Er gebeuren dingen zoals bv mijn broer is 40 geworden ik word dat volgens jaar en daar zal ze niet bij zijn....zo onwerkelijk....zo echt
Ik ben nu al bezig met afscheid nemen denk ik...door de afasie is het al een andere moeder geworden dan die ze was dus het is al anders maar dat neemt niet weg dat het mijn moeder is die dood gaat. Ik ben toch nog veel te jong om zonder mijn moeder door te moeten. GVD ik wil het niet!!!!!!!!!
Ik praat er wel veel over met mijn vriendin en met de zus van mijn moeder. Met mijn kinderen moet ik er ook over praten dat maakt het nog alleen maar moeilijker want oma is hun alles.....
Soms moet ik lachen maar het is niet meer echt lachen ik voel dan dat ik vanbinnen triest ben.....
Ik heb het vermoeden dat wanneer ze gaat er een hele hoop dingen op mijn schouders gaan komen en dat ik daarna in een heel groot diep gat ga vallen.
Ik ben wel iemand die daar dan even in mag vallen maar er ook wel weer uit komt.
Maar wat moet ik zonder mijn moeder joh???????????????? is toch onwerkelijk.
heb jij ook dat gevoel?????
Ik meot zeggen het helpt wel als je erover praat kan ik je echt aanraden, en als je wil dan mag je tegen mij aan praten. Denk dat we hetzelfde voelen.
groetjes Cathy
Hoofdwebsite Stichting Diagnosekanker