Diagnose Kanker lotgenotenforum

hoi mieke,
je verwacht dit ook niet,je bent nog zo jong!
heb het bij mijn broer meegemaakt,dochters ong. dezelfde leeftijd.
probeer te praten,heb je iemand van buiten af,bv. een huisarts, dominee of maatschappelijk werker.
het is zo nodig,je kan niet alles in je eentje doen en er mee omgaan.
melt het ook op je werk zodat je opgevangen kan worden en ze je de ruimte geven als het nodig is.
hebben jullie thuiszorg,vraag dit anders aan de huisarts.
de zorg van je moeder kan je niet alleen doen.
de levensduur kan erg wisselend zijn.
hou jezelf goed in de gaten.
een moeilijke vraag,weet je de wensen van je moeder voor als zij heengaat?
bespreek deze dan.
er valt een last van je schouders en jullie kunnen de tijd prettiger doorkomen.
het is ook zwaar om dit zo bij je eigen moeder te zien en het idee dat ze er binnen bepaalde tijd er niet meer is.
je zal met je emotie"s nu ook flink in de knoop liggen.
zoek ook voor jezelf hulp waar je wat op terug kan vallen.!!
fam. goede vriendin,of huisarts.
hoop dat er meer mensen reageren,er zijn er die in ong. dezelfde situatie zitten.
veel sterkte en je kan altijd hier terecht chroom niet!
stoffeltje

Hoi Mieke,

Ik weet helemaal precies wat je voelt......
Bij mijn moeder werd okt 2009 longkanker geconstateerd, heel snel moest ze aan de chemo want het was al flink aan het broeien zeg maar. Ze zou 4 chemo;s krijgen maar na de 3d chemo heeft ze een herseninfarct gekregen. Dit kreeg ze in haar communicatie gedeelte van haar hersenen. Ze heeft nu afasie dat wil zeggen dat je het wel goed denkt maar het niet goed kunt zeggen.
Mijn moeder vind dit nog erger dan de kanker, ze heeft altijd vooraan gestaan wat praten betreft en nu trekt ze zich terug omdat ze het niet kan volgen. Daarna heeft ze nog 25 keer bestralingen gehad, hier heeft ze veel last van gehad maar de longkanker is steeds stabiel gebleven.
Februari 2011 zijn we te weten gekomen dat ze uitzaaiingen in haar hoofd heeft..........
Ze mocht nog een 5tal bestralingen op haar hoofd, waar ze ook weer kaal van zou worden, en daarna houd het op.
Die bestralingen heeft ze half februari gekregen en nu is het dus in principe afwachten. Ze kunnen verder niets voor haar doen....de doktor zei ons dat we in weken en maanden moeten denken en niet meer in jaren.
BAM!!!!!
Je weet dat je moeder niet meer lang leeft omdat ze kanker in haar lichaam heeft maar dan is het wel heel werkelijk.
Ik zit in een rollercoster van emoties, heb heel hard gehuild bleef maar huilen, ben heel boos, ben heel bang, ben heel verward.
Heb momenten dat ik keihard wil gillen of iets helemaal kapot wil maken.
Mijn vader en broer die praten er weinig tot niet over, want als je er niet over praat dan is het er ook niet volgens hun.....
Mijn andere broer woont buiten de stad en ik sta er midden in.
Ik kan gelukkig er heel goed met mijn moeder over praten, je moet je voorstellen dat door de afasie je dingen vaak moet herhalen of opschrijven. We hebben haar crematie al besproken, het is voor mij heel belangrijk dat het gaat gebeuren zoals mijn moeder wil.
Ook heeft ze een euthanasie verklaring, dus ik heb gesprek met huisarts aan gevraagd en dat soort dingen.
Dit is een heel fijn proces maar tevens een heel erg confronterend proces....
Er gebeuren dingen zoals bv mijn broer is 40 geworden ik word dat volgens jaar en daar zal ze niet bij zijn....zo onwerkelijk....zo echt
Ik ben nu al bezig met afscheid nemen denk ik...door de afasie is het al een andere moeder geworden dan die ze was dus het is al anders maar dat neemt niet weg dat het mijn moeder is die dood gaat. Ik ben toch nog veel te jong om zonder mijn moeder door te moeten. GVD ik wil het niet!!!!!!!!!
Ik praat er wel veel over met mijn vriendin en met de zus van mijn moeder. Met mijn kinderen moet ik er ook over praten dat maakt het nog alleen maar moeilijker want oma is hun alles.....
Soms moet ik lachen maar het is niet meer echt lachen ik voel dan dat ik vanbinnen triest ben.....
Ik heb het vermoeden dat wanneer ze gaat er een hele hoop dingen op mijn schouders gaan komen en dat ik daarna in een heel groot diep gat ga vallen.
Ik ben wel iemand die daar dan even in mag vallen maar er ook wel weer uit komt.
Maar wat moet ik zonder mijn moeder joh???????????????? is toch onwerkelijk.
heb jij ook dat gevoel?????
Ik meot zeggen het helpt wel als je erover praat kan ik je echt aanraden, en als je wil dan mag je tegen mij aan praten. Denk dat we hetzelfde voelen.

groetjes Cathy

Hoi Mieke en Ceetjetil,

Verschrikkelijk is het! Ik ken het gevoel, je voelt je machteloos, soms ook boos je wilt vanalles doen maar kunt niks doen.
Het is je moeder, die wil je nog niet kwijt, wil nog dat ze ooit mn kinderen zal zien, zien opgroeien (heb namelijk nog geen kinderen) wil nog dat ze me bijvoorbeeld ziet trouwen en noem maar op, wie moet ik bellen als ze er niet meer is...? Ik bel ze zo vaak en zij mij...gewoon om niks...of om advies...of om te vertellen dat er iets grappigs is op tv en noem maar op....!
Ik zelf ben in december 35 geworden, 2 weken later is bij mijn moeder longkanker geconstateerd, ze kunnen er niks meer aandoen zeggen ze omdat het door heel de longen heen zou zitten.Hierdoor zou een operatie niet mogelijk zijn. Ook is het al uitgestraald naar haar hersenen, daar hadden ze ook een MRI scan van gemaakt, en daar hebben ze een paar minimale puntjes ontdekt.
Ze gaven/geven mijn moeder ook nog maar een aantal maanden..of....half jaar tot een jaar...als ze aan de chemo zou gaan. Dit heeft ze gedaan, maar is niet aangeslagen, ze is er eigenlijk alleen maar van achteruit gegaan...van die chemo.
Maar nu doen ze NIKS, omdat de chemo aan de longen niet is aangeslagen, dus is mn moeder op gegeven, maar HALLO ze is er nog!!
Ze praat nog, lacht nog, loopt nog (wel heel moeilijk, hebben ook een rolstoel) maar goed ze is er gewoon,

Maar snap jullie beide verhalen heel goed, sterkte !!! Veel praten helpt wel, doen wij ook met mijn moeder!
Groetjes Tess

Ik heb onlangs m,n moeder verloren aan longkanker met uitzaaingen naar de hersenen..
Ik heb maar weinig tijd gehad met m,n moeder..(ruim 2 maanden dat ze nog goed was) daarna ze ging helaas snel achteruit..Ik had nooit gedacht dat het zo snel zou gaan want het ging zo goed maar naar de epeleptische aanval is ze niet meer de oude geworden..Ik zou zeggen geniet zoveel mogelijk van elkaar want je kunt het nooit meer overdoen..
Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte toewensen..
Groetjes M.S

Vreselijk om te horen, ik ken jullie niet eens wil alleen maar zeggen dat hier altijd mensen zijn die er voor jullie zijn en naar jullie willen luisteren en jullie begrijpen!
JE BENT NOOIT ALLEEN!Ik herken het gevoel van machteloosheid en van de pijn en verdriet maar onthoudt dat die verrekte ziekte veel kapot maakt, maar nooit de tijd kan afnemen van ons die we nu nog met ze hebben!Nooit de gedacht haald men nooit weg.

HEEL VEEL STERKTE!

syl