Diagnose Kanker lotgenotenforum

hallo

We weten sinds een 2-tal maanden dat mijn pa kanker heeft. Als jullie het niet erg vinden vertel ik even heel het verhaal, want ik moet het echt ergens kwijt :s

Het begon allemaal een paar maanden geleden, mijn pa stond voor de deur rond 20u30, wat normaal zijn gewoonte niet is...
Ik kon zien dat ze allebei (hij en z'n vrouw) tranen in de ogen hadden. Hij vroeg meteen als mijn jongste broer ook thuis was, wij vroegen natuurlijk wat er scheelde, maar hij zei: "ik wacht wel tot jullie allemaal beneden zijn".
Wij vroegen direct, is het goed of slecht nieuws? Maar hij wou nog niet antwoorden. Mijn eerste gedacht was dat hij en z'n vrouw uit elkaar zouden gaan of dat zijn vrouw (die filipijnse is) terug naar de filipijnen zou gaan zonder mijn pa... Oh wat wens ik nu dat het zoiets was!!!
Toen we een beetje aan het vragen waren wat er scheelde vroegen we als hij ziek was, hij antwoorde ja... Dus welke ziekte het was, daar moesten we niet lang over nadenken...
Het was een vreselijke ziekte, een ziekte die we tot nu toe enkel bij andere mensen gezien hadden...
Het was darmkanker, met uitzaaiingen naar de lever en een schakel van de ruggengraat.
Klonk natuurlijk niet echt goed en mijn intuitie zei dat er iets niet klopte...Maar als de dokter zegt dat hij 99% overlevingskans heeft, dan geloof je hem toch!
En mijn pa garandeerde ons dat dit ook echt de woorden van de dokter waren...
Hij vertelde er wel bij dat het een erfelijke kanker was, dus dat we ons beter om de 2-5j laten controleren, dus mijn zus maakte direct een afspraak om een onderzoek te laten doen...

Nu kregen we vandaag een smsje dat we vanavond tegen 7u bij haar moesten zijn, er was belangrijk nieuws...
Er spookten allemaal nare dingen door mijn hoofd...heeft mijn zus ook kanker, hebben ze iets abnormaals gevonden tijdens het onderzoek...
Toen we vanavond bij mijn zus aankwamen vroegen we natuurlijk direct als het iets met haar te maken had, 'gelukkig' was het antwoord nee, maar het ging wel over mijn vader...
Mijn zus vertelde dat ze bij de dokter geweest was en dat ze zei dat ze de dochter van was...Toen zei hij dat de diagnose er niet rooskleurig uitzag.
Mijn zus natuurlijk met stomheid geslagen, en ze vroeg hoezo, toen zei de dokter dat mijn vader nog maximum 1j te leven heeft en dat we moeten profiteren van de tijd dat ons nog rest met onze vader...
Nu vroeg mijn zus zich natuurlijk af hoe het kwam dat mijn vader dan zei dat hij 99% overlevingskansen heeft... De dokter zei eerlijk tegen mijn zus dat hij het niet heeft durven zeggen tegen mijn vader, hij zei dat mijn vader de waarheid niet aankan. Ik vind het enorm laag van de dokter dat hij mijn pa zoveel valse hoop gegeven heeft!

Nu weten wij ook niet wat we moeten doen, liegen tegen mijn vader en hem gelukkig zien en zien vechten tegen de kanker, of moeten we hem vertellen dat hij niet meer lang te leven heeft en hem mss het laatste stukje hoop dat hij nog heeft stukmaken? Eigenlijk vinden wij dat het niet aan ons is om dit te zeggen, maar we vrezen dat de dokter het ook niet zal zeggen...

Het is echt niet simpel, en ik vind dat mensen van 26j,30j,32j en 35j niet zouden moeten denken aan hoe ze de begrafenis van hun vader moeten regelen, wat zijn laatste wensen zijn of welke soort begrafenis hij wil....

Ik moest echt mijn verhaal even kwijt, want ik weet echt geen raad met mezelf, het is zo moeilijk om me sterk te houden voor iedereen... Soms wil ik gewoon ineen storten en huilen, huilen en nog eens huilen, maar dan verbied ik mezelf om dat te doen en sleep ik mezelf er wel weer door...Voor mijn vader, zus, broers en partner...

Bedankt om mijn verhaal te lezen...

Grts

hoi esmee,
wat een klap voor jullie dit zo te horen!
het keert je leven onderste boven.
het is wel ontlastend voor jullie als je de wensen van je vader weet voor als hij komt te overlijden.
ms. kan je vader de waarheid wel aan,tast het in die richting wat uit.
geniet zolang mogelijk van elkaar.
en wat ozo belangrijk voor jou zelf is is dat je mag huilen!
praat en kom hier het wat van je aftypen.
er zijn lotgenoten die in soort gelijken situatie"s zitten.
je zal met je gevoelens goed in de knoop liggen.
heb je iemand met wie je kan praten?
sterkte stoffeltje,
en kom gerust langs als je er behoefte aan hebt.

Dat is heftig.
Laat je emoties eruit komen.
Opkroppen heeft als gevolg dat op een moment dat je het echt niet wilt er in een keer alle emoties uitkomen.
Juist jouw familie moet weten dat je geen kouwe kikker bent, die alles langs zich heen laat gaan,
maar een betrokken meid die af en toe met de situatie geen raad weet.
Dat je vader nu denkt dat hij nog alle tijd heeft is niet zo erg.
De klap is al hard genoeg.
Laat hem eerst eens wennen aan het idee dat hij ziek is.
Praat over een paar weken weer met de dokter en overleg dan hoe verder te gaan.
Nee, het zou niet moeten nu al bezig zijn met de begrafenis van je vader, echter je ontkomt er niet aan.
Juist omdat je vader denkt dat het nog niet zo ver is, maakt het waarschijnlijk makkelijk om erover te praten.
Wacht niet met dit gesprek, hoe zieker hij wordt, hoe moeilijker het gesprek wordt.
Het is heel goed dat je hier bent gaan schrijven. Dan krijg je alles beter op een rijtje.
Hier ben je welkom.

Beste Esme
Wat een rot bericht voor jullie
ik herken de worsteling van wel of niet vertellen aan je vader hoe slecht het is..

ik zal even vertellen hoe het bij mij ging
mijn vader is 76 en is al lang ziek
het leefde steeds op de hoop van een volgende behandeling
zelfs de laatste weken nog had hij het idee dat elk pilletje hem zou genezen..
nu heel langzamerhand komt er vanuit hem zelf het besef dat het niet over gaat
en dat hij stervende is.

wij als kinderen en mijn moeder hebben steeds geschippert tussen wat de dokter "mochten "vertellen
aan hem en wat niet.
Soms hoorde hij het gewoon ook niet
en ik ben nu tot de conclusie gekomen dat het goed zo is
dat hij het in zijn eigen tempo moet horen en aanvaarden

soms heeft iemand ook een doel of hoop nog nodig
het hangt natuurlijk heel erg van de persoon af

Esme het zal voor jezelf een heel moeilijk proces worden

ik hoop dat je hier wat steun krijgt
van mensen in dezelfde situatie
heel veel sterkte

doortje

ik wens jullie en je vader heelveel kracht en sterkte toe!

Vriendelijke groet,

Josef

iedereen bedankt voor de reacties! ik zal proberen om jullie raad op te volgen, al is het geen makkelijke klus... Zeker nu mijn oudste broer er nog niks over wil horen, hij wil niet aanvaarden dat mijn vader jammer genoeg zal sterven. Maakt er de situatie zeker niet makkelijker op.
Ik dank jullie voor de steun!! Soms is het makkelijker om tegen vreemde mensen te zeggen hoe je je voelt, en in mijn geval kan ik mij echt aan dit soort reacties optrekken!!

BEDANKT!!!

grts

Blijf schrijven, het helpt echt.
Geef je broer de tijd, hij is er nog niet aan toe om de waarheid onder ogen te zien.
Hij gaat vanzelf inzien hoe de situatie ervoor staat.
Stel hier gerust de vragen die in je opkomen.
Men neemt hier de tijd om je verhaal te leven, om met je mee te leven.
Bijna altijd heeft er iemand wel een antwoord op een vraag.