mijn vader/moeder allebei

[joopria]

Hoi allemaal ik stel me even voor;
ik ben syl
mijn moeder is toen ik 19 was door een medische blunder zo dermate beschadigd dat ze een verstand van een kind van vier heeft. Ze woont nu in een tehuis voor dementerende bejaarden en haar korte termijn geheugen en eigenlijk alle onderdelen zijn beschadigd, ze weet nog wel wat van haar lange termijn geheugen. Gelukkig herkent ze ons nog wel.
Twee jaar geleden kreeg ze daarover heen ook nog eens borstkanker, na amputatie omdat het niet anders kon en nu nog steeds aan de hormoonpillen lijkt dit stabiel.
Afgelopen zomervakantie stopte mijn vader met werken, raakte aan de drank en hierdoor werd geconstateerd dat zijn waarden erg hoog waren, na controle longkanker.
De afgelopen jaren waren heftig, nu ben ik 32 jaar maar ik het gevoel dat ik 10 jaar kwijt ben. Nu zijn we een jaar verder en mijn vader is er nog steeds,
na verbazing want hij had een tumor zo groot als z'n gehele rechterlong, lag om de slokdarm heen en kon niet worden geopereerd.
Na chemo en vele bestralingen leek alles goed te gaan, hij ging zelfs meedoen aan een testmedicijn. Helaas hebben ze 2 weekjes geleden weer wat op de foto gezien dus vrijdag weer de uitslag.
Ik geloof dat ik soms niet meer weet wat het me doet, omdat ik meteen overga in het modus overleven en zorgen voor hun.
Mijn lieve moeder komt nog elk weekend thuis en mijn vader verzorgd haar nog, in de slechte tijden van hem deden mijn zus en ik dit ernaast. Maar ik moet je vertellen het was zo zwaar!
Nu de angst om weer dit in te gaan, ik weet niet ik voel eigenlijk geen angst, ik denk alleen het kan gewoon niet.
De reden waarom ik schrijf is dat ik mensen zoek waar ik mee kan praten die snappen wat je doormaakt en niet doorleven met hun eigen leven en vergeten hoe zwaar het voor jou is!
Het is niet alleen mijn ouders die getroffen zijn, soms denk ik dat degene die eromheen staan nog veel harder de klap voelen.

[liddy]

Het komt ook wel met bergen op je pad.
Kijk dat jouw vader je moeder ieder weekend naar huis haalt, dat is geweldig. Echter dat betekent niet dat van jullie verwacht kan worden dat je moeder straks ook ieder weekend komt.
Ieder mens heeft grenzen aan zijn vermogen om zorg te verlenen.
Wat je vader betreft. Het blijft altijd gissen naar de tijd die iemand nog heeft.
De enige manier om hier mee om te gaan is leven bij de dag.
Kijk niet naar de toekomst, want dat is verspilde moeite, de toekomst loopt altijd anders dan je je kunt bedenken.
Schrijf, praat over je situatie. Laat je emoties toe, stop ze niet weg. Je hebt ze niet voor niets.
Brul, schreeuw het maakt niet uit wat. En dan na je ontlading, probeer je de knop weer om te draaien en door te gaan, al moet dit soms uit je tenen komen.
Ik hoop zo dat je iemand in je omgeving waarmee je kunt praten. Hier ben je ook altijd welkom.

[joopria]

tja klopt helemaal doorgaan is het enige wat je kan en niet teveel vooruit kijken. Doe ik ook niet per dag en probeer ook nu af en toe aan mijn eigen leven te denken, al blijft dat lastig je voelt je dubbel
als je je gelukkig voelt omdat even iets goed gaat, je wilt blij zijn maar toch voel je je ook weer schuldig.
Thanks voor het welkom gevoel dat ik kan praten hier, nee ik heb eigenlijk niemand waar ik echt mee praat. Ik heb zoveel mensen om me heen maar het begrip en het gevoel
en na een tijdje is alles weer normaal bij de anderen. Ik heb geen zin meer om daar energie in te steken vragen om hulp, te vaak in mijn moeders tijd gedaan en teveel deksel op mijn neus gehad.
Tijdens de afgelopen 10 jaar zijn mijn oom, oma, opa en goede vriendin van mijn moeder overleden. Veel mensen die dichtbij stonden en nou heb ik vrede met oma en opa, mensen vonden goed zo,
maar de lijdensweg die ik gezien heb bij mijn oom en het maatje van mijn moeder vreselijk. Kanker, ik besef nu nog meer doordat mijn vader het doormaakt hoe intens deze ziekte iemand compleet kapot maakt.
Mijn vader is van een stoere man gekrompen tot een hulpeloos vragend kind. Hij zit en staart voor zich en ik vind dat echt killing. Je kunt niks en moet alleen maar toe kijken .
Toen mijn moeder ziek was heb ik dikwijls gezegd ik wou dat ik het had, dat menske heeft al zoveel meegemaakt waarom nu ook dit. Ik snap het niet, ik begrijp het niet en voel genoeg woedde en frustratie,
maar het verandert niet. Ik heb niet alleen negatieve gevoelens hierover hoor, ik heb ook veel geleerd. Ik kijk heel anders naar mijn eigen familie ik heb ze niet nodig, ze waren er in mijn moeders tijd en vaders tijd
voor hun maar voor ons was er geen steun vanaf mijn 19 stond ik er met mijn zus alleen voor. Dus dan leer je wel sterk zijn en wie je vrienden zijn en dat vind ik mooie dingen.
Ik loop rond in een bos en kan intens genieten van de natuur, de blaadjes de wind door mijn haren. Elke dag als ik met mijn hond door het bos loop besef ik hoe groot de wereld is en hoe klein wij zijn.
Hoe intens ik geniet als de zon door de boomtakken op mijn lijf straalt, super mooi. Die beseffen zou ik veel later pas ontdekken. Dus kanker heeft me niet allen maar slechte dingen gebracht,
ook meer besef van hoe kort het leven kan zijn en dat je moet genieten.
fijne avond allemaal

[liddy]

Ik ben heel blij met dat dubbele gevoel van jou. Dat betekent dat je bent niet in het negatieve gaan hangen.
Je weet nog steeds ook de positieve dingen te waarderen.
Zijn de wensen van je vader voor straks al bekend. Hoe eerder je erover praat hoe beter. Nee, het is geen gemakkelijk gesprek, echter wat zal het een opluchting geven als het achter de rug is.
Wil je vader thuis blijven of is een hospice een idee voor jullie. Er is veel zorg mogelijk thuis, echter in een hospice kun je de zorg/verantwoordelijkheid echt overdragen.
En dat niet alleen, je zus en jij kunnen daar ook steun krijgen, je staat er dan niet alleen voor.
Ik kan me voorstellen dat je veel voor je vader wil doen, maar er zijn grenzen aan wat jij kunt.
Praat eens met je zus hoe jullie het willen aanpakken. De huisarts kan hier ook in helpen.
Ja, ik ervaar een wandeling in het bos als een plek waar ik even tot mezelf kan komen, dus jouw ervaring is zeer herkenbaar.
Wat er ook gebeurt, blijf tijd maken om naar het bos te gaan.

[joopria]

Vandaag was de uitslag en voor het eerst eens positief nieuws. Ze hadden vlekken gezien maar het bleek onstekingen te zijn nawerking van chemo en bestraling. De arts zelf was ook zo blij die danste van vreugde, tjonge en van harte en tjonge. Ik was heel blij maar ook zo mix gevoelens, blij opgelucht tegelijkertijd weetje dat we weer paarmaandjes verder kunnen. Het geeft wel even rust en ruimte zodat ik even aan mijn eigen leven kan denken, al is dat maar voor tijdje gewoon even weer opladen en bijkomen. Die momenten van wachten in die wachtkamer, killing en het liep ook nog eens een half uur uit, het leek wel de langste tijd ooit!
Mijn vader was zo blij dat hij meteen weer een flinke dosis berenburger achterover gooide, tjonge wat kan ik daar een hekel aan hebben, weer door de oog van de naald en dan weer op een zuipen zetten. Het zal allemaal wel, dat hij daar even troost in zoekt maar geen excuus en hij wordt zo boos dat ik erover begin, je 3e kans pa je 3e kans grijp hem!
Ik denk dat van de hele ziekte ik dat het ergste vind, dat hij kan knokken maar liever zich kapot drinkt naast de drank ik snap dat niet!Valt wel mee zegt hij, tuurlijk pap wie hou je voor de gek. Nu slikt hij vanaf vandaag prednison tegen de ontstekingen, nou dat is lekker met de borrel. Wat een jojo, ik ben benieuwd of iemand buiten de huisarts nog een idee heeft want ik weet niks meer om hem te overtuigen te stoppen met drinken. Als hij niet meer wil leven prima daar kan ik vrede mee hebben, maar niet via die manier. Zijn nieren werken nog maar voor 40% door de chemo die was de eerste keer te zwaar.
De huisarts zegt niks te kunnen doen, tja de AA maar daar is hij al naar toe geweest en grappig toen hij met de chemo begon zeiden ze nou dan doe je dat eerst maar en dan kom je maar weer als je je beter voeld, tjonge echt de hulpverlening!Hij heeft dan juist hulp nodig, echt ik snap dat niet.

Verder vraag ik me af, heeft iemand zelf ook veel lichamelijke klachten. Ik heb zoveel lichamelijke klachten die mijn leven behoorlijk beheersen. Toen het met mijn moeder gebeurde heb ik 2 jaar bij Riagg gelopen mijn therapeut vertelde dat ik paniekaanvallen zelf crieerde om mijn lichaam de mogelijkheid te geven om af te remmen. Nou ben je mooi klaar mee, ik was er tijdje goed van af, maar nu is alles terug in alle hevigheid, met daarnaast spatische darmen en gevoel van over vol zijn in mijn gehele lijf. Ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen, maar vol. Ik heb al heeel veel geprobeerd, loop nu bij een voetreflexone en dat bevalt helaas valt 2e afspraak precies in de vakantie en duurd het weer lang voordat ik haar kan zien. Ik wil graag van de klachten af voel me daar zo door belemmerd en naast alles van geestelijke druk van mijn ouders, heb je een sterk lijf nodig om alles te kunnen dragen en mijn lijf trekt het letterlijk soms niet.
Nou ja genoeg weer geemmer over alles, het is gewoon even fijn om te spuien, niemand begrijpt me zo goed als jullie, de mensen die hetzelfde doormaken en weten hoe het voeld, dat geeft een prettig idee. Je staat er niet alleen voor.

thanks .....

[liddy]

Sommige mensen veranderen hun leven als ze kanker krijgen, anderen gaan op de oude voet verder.
Natuurlijk had je hoop dat je vader met drinken zou stoppen, helaas hij doet dat niet.
Je hoeft het niet eens te zijn met de keuzes die je vader maakt, echter het is zijn 'recht' om te doen zoals hij het wil.
Probeer je niet te ergeren aan zijn keuze, want je schiet er niets mee op.
Je hebt liever dat je vader zich niet dood drinkt, maar wat is dan zijn alternatief?
Als je in je leven veel meemaakt waar je niets aan kunt veranderen, zoekt je lichaam een weg om de onvrede te uiten.
Bij jou uit het zich in lichamelijke klachten, omdat je niet weet hoe er geestelijk mee om te gaan.
Heb je weleens aan haptonomie gedacht? Daar zou je weleens veel baat bij kunnen hebben.
En spui jij gerust hier, daar is dit forum speciaal voor bedoelt!