Diagnose Kanker lotgenotenforum

Bij mijn vader is begin juni longkanker geconstateerd, met uitzaaiïngen in de botten. Er kan niets meer voor hem worden gedaan. Hij krijgt deze week bestralingen voor pijnbestrijding. Natuurlijk is het moeilijk, maar er zit iets bij en dat maakt het voor mij en zus nog eens pittiger.

Zo'n 10 jaar geleden zijn onze ouders gescheiden, wij waren 30 en 32 jaar. Dat ging met veel moddergooien en ellende. Metname mijn moeder was zo bezig. Mijn moeder is nog steeds alleen, mijn vader is hertrouwd. Na alle oorlogen die zijn geweest zijn de contacten onderling weer prima. Oké, onze ouders hebben geen contact meer, maar verder is alles netje besproken en uitgesproken. Mijn vader wil nu niet dat we het aan onze moeder vertellen. Nu woont mijn zus om de hoek van beide en ik ben verhuisd en woon 200 km verderop. De plaats waar zij wonen is klein en ons kent ons. Mijn vader wil niet dat iedereen het weet. Hij wil niet als ziek behandeld worden en al bedoeld iedereen het goed door te vragen hoe het gaat, dat wil hij niet. Mijn zus en ik zijn het daar beide mee eens en hebben daar geen moeite mee.

Wél hebben we er moeite mee om het stil te houden naar onze moeder. Ik ben opeens vaker in de buurt, en gezien de plaats klein is, is ' verstoppen' geen optie. Ik slaap vaker bij mijn vader. Nu heb ik gezegd dat hij me les gaf in photoshoppen, dat kon nog wel. Maar verder is het allemaal wel raar. Mijn zus die in november haar eerste kind heeft gekregen wil liever niet bij onze moeder op bezoek. Mijn moeder ziet aan onze ogen dat er iets is en ook ik kreeg de vraag afgelopen weekend: 'is er iets?' Ik heb maar gezegd dat ik onenigheid met een collega had gehad en dat me dat niet lekker zat. Mijn zus laat haar man met de kleine op bezoek gaan bij oma omdat 'zij erg druk is met haar werk en roosters deze zomer niet goed in elkaar zijn gezet'.

Maar wij zijn het er beide niet mee eens dat we ons tegenover haar stil moeten houden. Een moeder mag toch weten wat er in het leven speelt van haar kinderen? Ook zei ik tegen mijn zus dat ik liever niet bij mijn vader wilde logeren. Ik vind het erg moeilijk om zijn verdriet te zien en onmacht te voelen. Ook ben ik bang dat het voor hem te vermoeiend is, al zal hij dat nooit toegeven. En ik breek steeds een beetje als ik hem 's nachts zo hoor hoesten.
Bij mijn zus logeren kan niet omdat ze te klein woont. Nu heb ik nog een mogelijkheid om te gaan logeren, maar bij mijn moeder dus niet. En in dit geval zou ik dat liever wel hebben, want daar voel ik me gewoon het meest op mijn gemak met mijn frustraties en huilbuien.

Ik ga het zeker niet achter de rug om van mijn vader toch aan mijn moeder zeggen, dat absoluut niet, dan zwijg ik wel. Maar moeilijk is het wel. Van mijn zus weet ik dat ze het niet gaat zeggen, want die vlucht dus wel. Toch zei ze afgelopen weekend dat ze dit niets vind, dat gelieg en gedraai. Aan mezelf merk ik dat ik minder met mijn moeder bel en als ze belt laat ik mijn man zeggen dat ik weg ben, dus ik vlucht ook wel mee. Nu heb ik bedacht om haar toch in te lichten en dan iets te zeggen dat wij willen dat ze er niet over praat en doet ze dat wel dat ik dan het contact met haar verbreek. Maar dat kan ik niet, dan ben ik straks mijn beide ouders kwijt.

Heeft iemand van jullie wel eens zoiets meegemaakt? Ik ben inmiddels wel een beetje ten einde raad.

Je hebt je dilemma heel goed beschreven.
Print het uit en laat het je vader lezen.
Dan maak je jouw dilemma bespreekbaar en laat je iedereen in zijn waarde.
Hopelijk geeft je vader dan toestemming om het wel aan jullie moeder te vertellen.
Succes.

Beste Djezzie,
Je vader zadelt jullie wel met een dilemma op, nu moet je voor hem liegen tegen je moeder. Je moet je afvragen of je dit wel wilt blijven volhouden. En wat erg belangrijk is, wat je moeder van jullie gedrag zal vinden als het eenmaal bij haar bekend wordt. Want dat zal toch zeker een keer gebeuren. Kan je het dan nog rechtvaardigen en durf je haar nog in de ogen te kijken door haar zo buiten te sluiten?

Ik snap trouwens niet waarom hij dit haar niet wil laten weten (is hij bang voor zijn en/of haar gevoelens?).
Laat hem ook eens terugdenken aan die goede jaren met haar (dat moeten er in die meer dan 32 jaar toch minstens een paar zijn geweest). Heeft zij dan geen recht om dit te weten. Hij kan haar toch altijd afwijzen als haar reactie hem benauwd? Bovendien, wil hij nu het einde zo dichtbij is niet gewoon eerlijk zijn?

Wacht er niet te lang mee door je hierin mee te laten slepen, het wordt steeds moeilijker om het dan te vertellen. Of laat hem dit zelf doen.

Sterkte,
Roelof

Thanx voor jullie reacties. Hij wil het niet zeggen, omdat hij bang is dat ze het aan iedereen meldt. Maarja, en het is niet egoïstisch van me bedoeld ofzo, ons leven gaat 'gewoon' door. En wat zal mijn moeder teleurgesteld zijn in ons als wij haar hier niet in kennen. Zelf heb ik een stiefzoon, nu zijn de contacten verder goed, maar zou mijn man het stil willen houden tegenover zijn ex dan zou ik het daar niet mee eens zijn. En nu ik dit laatste tik besef ik opeens dat ik dit juist tegen mijn vader moet zeggen!

Ik vind dat je het op de juiste manier bekijkt en wens je succes.

Gr. Roelof