Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Ma 19 Mar 2012 16:19

In de basisverzekering dit jaar zit o.a. vijf consulten psychische hulp.
De eigen bijdrage vanuit de basisverzekering bedraagt 31 euro per consult.
Nu heb je voor EMDR slecht enkele consulten nodig.
Dus als je het kunt betalen, zou ik beslist naar de psychologe gaan.
Immers de energie die je nu aan je schuldgevoel besteed, komt dan vrij voor andere gevoelens.
Als je tand zeer doet, ga je naar de tandarts.
Nu het om een schuldgevoel gaat, aarzel je om hulp te zoeken.
Terwijl het juist van een sterke persoonlijkheid spreekt om te erkennen dat je hiervoor hulp kunt gebruiken.

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Lini » Ma 19 Mar 2012 18:13

Lieve Cil en lieve Liddy,

- Wat is EMDR? Het klinkt interessant!

- Liddy, weet jij ook het verschil tussen psychotherapie en een psycholoog? Qua inhoud en qua prijs?

- Cil, lieverd, ik zou jou eigenlijk het liefst een dikke knuffel willen geven. Wat zielig dat je jezelf zo 'straft' met schuldgevoel en nare herinneringen. Terwijl ik zéker weet, aan de hand van wat ik hier allemaal lees, dat een schuldgevoel echt het laatste is wat jij zou moeten hebben. En dan 'mag' je van jezelf ook nog eens niet naar de psycholoog! Omdat je nu volwassen moet zijn? Tuurlijk niet! Je hebt iets verschrikkelijks meegemaakt, waar je alleen gewoon niet helemaal uitkomt. Dan mag je gewoon hulp vragen, ook al heb je eerder ook al hulp gehad! Inderdaad vergelijk het met de tandarts, daarvan zeg je toch ook niet: ik heb al 2 gaatjes gehad, nu moet het zelf maar overgaan? Gun jezelf die lieve dame waar je zo'n fijne klik mee had. En gun jezelf ook de mooie herinneringen! En wees trots op jezelf dat je tot het einde toe hebt gedaan wat je kon, en zelfs meer. Je hebt alles gegeven wat je had. Daar moet en kun je geen schuldgevoel aan overhouden. Je moet trots zijn op jezelf dat je zo je best hebt gedaan! Ik weet het, het is vast weer makkelijker gezegd dan gedaan, zoals alles wat hiermee te maken heeft :) Maar probeer het jezelf in te prenten! Het is supermoeilijk, ik weet het, want ook ik ken die momenten waarop ik een bepaalde gebeurde situatie helemaal doorloop en dan stil blijf staan bij de gemiste kansen, en maar steeds het zieligste aspect voor me blijf zien van dat ene moment (dat zachte strelen van jouw mama terwijl ze jou aankeek, dat is ook echt zoiets waar ik helemaal week van kan worden en op slechte momenten helemaal in kan zwelgen). Maar eigenlijk doe je daarmee jezelf en je moeder tekort. Wat je aan mij eens zo treffend schreef: ik wil mijn moeder niet alleen herinneren aan het feit dat ze dood is gegaan, maar aan alle mooie dingen die we samen hadden. Probeer dat maar eens te denken na een goede huilbui waarin je dat ene moment helemaal hebt beleefd en je je zo verschrikkelijk voelt. Na een tijdje huilen word je moe en rustiger (zo gaat dat in ieder geval bij mij), en op dat moment kun je jezelf misschien ook troosten met wat positieve herinneringen, en vooral, een positief gevoel over jezelf.

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Bart1974 » Ma 19 Mar 2012 18:36

hoi lieve Cil,

Ik sluit mij helemaal bij Lini en Liddy aan; hoe jij gehandeld hebt, deed je op je menselijke gevoel. Wij zijn geen professionals maar mensen die er ineens mee te maken krijgt. Jouw reactie is ook heel menselijk. Ik ken je al langer en ik weet dat jij alles maar ook echt alles gedaan hebt om je moeder bij te staan. Daarom moet je absoluut geen schuldgevoelens hebben hierover.
Als jij behoeft hebt om met een psychologe te praten dan moet je dat zeker doen. Je schreef dat je niet voor elk dingetje naar haar toe kan gaan, maar dit is niet "elk dingetje" er is wat heel ingrijpends in je leven gebeurd en als jij het fijn vindt om met haar nog een aantal gesprekken te voeren dan zou ik dat zeker doen....Luister naar je hart dan weet je dat je goed zit...

Liefs,
Bart

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Ma 19 Mar 2012 20:12

EMDR = Eye Movement Desensitization and Reprocessing
EMDR is een effectief bewezen behandelmethode om nare ervaringen te verwerken. Nadat EMDR in 1989 door Francine Shapiro werd ontdekt,
werd het voornamelijk gebruikt om grote, eenmalige traumatische gebeurtenissen te verwerken. Tegenwoordig is er steeds meer bewijs dat het ook bij andere klachten effectief kan zijn,
zoals bijvoorbeeld bij meervoudige trauma’s, angstklachten en bij chronische pijn.
Ook wanneer iemand last heeft van een negatief zelfbeeld kan EMDR als deel van een totaalbehandeling worden toegepast.
Zie ook uitleg over EMDR.
Precies snappen hoe het werkt, nee dat doe ik niet. Wel heb ik zelf enorm veel baat gehad bij EMDR. Van diverse andere mensen weet ik dat zij er ook zo'n baat bij hebben gehad.
Het grote voordeel is dat het zo snel werkt, je er geen jaren therapie voor hoeft te volgen.

Eerstelijnspsychologen zijn er voor de problemen van alledag.
Waarschijnlijk bedoel jij met psychotherapeuten diegenen die in de tweedelijnszorg werken.
Daar worden mensen behandelt met een stoornis bijv. schizofrenie, manisch-depressief, combinatie van psychische stoornis en verslaving enz.
Voor de tweedelijnszorg geldt een bijdrage van € 100,= of € 220,= afhankelijk van je behandeling.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Wo 21 Mar 2012 16:00

Lieve allemaal,

Bedankt voor de lieve woorden! Ik twijfel nog wel steeds. Het is allemaal zo kort gelden en ik denk dat ik gewoon nog wat tijd nodig heb. Het is ook wel logisch denk ik dat de vervelende dingen die nog zo vers in het geheugen liggen nu de overhand nemen. Ik wil het nog wat tijd geven, maar als ik hier heel erg last van blijf houden, zal ik zeker niet schromen de psycholoog op te zoeken.

Diep van binnen weet ik ook wel dat ik mezelf niets kwalijk hoef te nemen, maar ja.. mijn gevoel werkt niet altijd mee. Ik denk ook dat mama blij was met de manier waarop ik er voor haar was. Ze zei vaak dat ik niet elke dag hoefde te komen, maar ja, dat wilde ik zelf heel graag. Toen ik de week na het overlijden bezig was met het regelen van de crematie.. kwamen papa en ik ineens in een map een soort van afscheidsbrief tegen van mama. Die had ze geschreven omdat ze die eigenlijk op haar blog wilde zetten, maar dat is er niet meer van gekomen. Daarin zegt ze dat ze haar gezin wil bedanken voor alles. Dat ze het zonder ons nooit had getrokken en dat ze ons dankbaar is/was. Ik weet nog dat papa en ik helemaal van de kaart waren van die brief. Het zegt dus ook wel dat mama mij niets kwalijk neemt. Maar toch ben ik op de een of andere manier dan zo streng voor mezelf. Vind zelf wel dat ik die laatste avond voor haar overlijden anders had moeten reageren.. had zo graag gewild dat ik nog even echt contact had kunnen maken en had gezegd hoeveel ik van haar hou.. Kan dat nog niet loslaten. Maar misschien gaat dat met de tijd beter.

Nogmaals bedankt voor de fijne woorden, jullie zijn lief!

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Bart1974 » Do 22 Mar 2012 21:14

Hoi Cil,

Ik weet zeker dat je de juiste keuze zult maken ;-) Het is idd nog erg kort geleden. Je kan het eerst zelf proberen en anders haar weer opzoeken...Ik zou er alleen niet al te lang mee wachten. Hoe langer het duurt, hoe dieper het gaat zitten lijkt me...

Houden van zeg je niet 1 keer...houden van hoef je ook niet altijd in woorden uit te drukken denk ik. De manier hoe jij er voor je moeder geweest bent en voor haar gezorgd hebt al die tijden, zal meer voor je moeder betekenen dan 1000x de woorden "houden van" ik weet zeker dat je ontzettend veel van je moeder hield anders had je dit nooit allemaal gedaan. Bovendien weet ik zeker dat zij ontzettend veel van jou hield en dat wordt nog is bevestigd in de brief die jullie gevonden hebben. Ze is je erg dankbaar voor je goede zorg. Probeer je te richten op de mooie dingen die jullie samen hebben gedaan, de manier hoe jij er voor je moeder bent geweest. Tegen al die dingen kan niets, maar ook niets tegen op ;-)

Hoe gaat het nu met je ? Heb je nog dromen gehad de afgelopen dagen...

Liefs,
Bart

sss
Lid
Berichten: 59
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 08:45

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor sss » Ma 26 Mar 2012 17:30

Hey Cil,

Gaat het een beetje met jou?
Ik ben nieuw hier op het forum en heb ook jouw verhaal gelezen omdat het helpt om - spijtig genoeg - te horen dat er nog mensen zijn die door dezelfde hel moeten!
Kan je de dood van je mama een beetje plaatsen en vind je genoeg steun in je omgeving? Je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt hoor, ik wil alleen maar zeggen dat ik heel erg met je meeleef en heel goed kan begrijpen wat er nu in je omgaat.
Heel veel liefs en heel veel sterkte!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 27 Mar 2012 10:55

Hoi sss en Bart,

Bedankt voor de berichtjes. Sss, welkom op het forum! Ik weet zeker dat je er veel aan zult hebben, vaak vind je hier een goede steun. Hier zijn immers de mensen door wie je je pas echt begrepen voelt.

Heb de laatste dagen niet zo veel op het forum gezeten omdat ik me niet zo lekker voel. Naarmate de dagen voorbij gaan lijk ik mama alleen maar meer te missen. Ze is het eerste waar ik aan denk als ik wakker word en het laatste voor ik ga slapen. Ik moet de laatste tijd vaak huilen als ik even alleen op kantoor zit of alleen thuis ben en ik naar haar foto kijk. Ik plaats nog elke week een berichtje op het blog dat we samen met mama bijhielden tijdens haar ziek zijn.. alsof ik op die manier iets aan mama persoonlijk schrijf.

Ben ook zo boos de laatste tijd.. ik voel me zo onbegrepen en alleen. Het lijkt wel of iedereen om me heen zoiets heeft van 'Cil, het is nu 2.5 maand geleden.. jouw moment van verdriet is nu wel weer voorbij.. time to move on'. Mensen zeggen dat niet direct zo, maar zo voelt het. Er zijn nog maar weinig mensen die vragen hoe het is en het dan ook echt willen weten. Vaak zie ik aan ze dat ze van me een 'ja hoor het gaat wel goed' verwachten. Of als ik met vrienden afspreek ofzo.. niemand die meer naar mama vraagt en mensen zijn duidelijk opgelucht wanneer ik er zelf niet over begin. Iedereen wil en verwacht dat ik mijn leven weer oppak en gewoon verder ga alsof er niets gebeurd is. Ik weet ook wel dat ik dat moet doen en dat wil ik ook wil, maar niemand snapt dat mijn wereld op een bepaalde manier nog stilstaat. Ik kan het allemaal nog steeds niet begrijpen. Heb vaak nog zo ineens dat ik schrik en me besef.. 'nee, ze is er echt niet meer'. Maar ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij.. Hoe kan het nou dat mijn mama, met haar eigen unieke persoonlijkheid, haar manier van doen, haar manier van praten, haar lach, haar lieve karakter zo ineens gewoon maar weg zijn? Niet meer op deze aarde, niet kan genieten van deze mooie lentedagen.. dat kán toch niet? Ik snap het gewoon niet. Ik voel me heel eenzaam in die gevoelens. Want hoe lief sommige vrienden en vooral mijn vriend ook zijn.. ik heb niemand die het écht begrijpt. Dat vind ik moeilijk.

Heb soms ook het idee dat mensen vinden dat ik niet verdrietig mag zijn. Zo zeggen familie en vrienden ook vaak tegen me.. 'maar hou er rekening mee dat je vader het pas echt moeilijk heeft, hij is degene die helemaal alleen is'. Natuurlijk heeft papa de grootste klap gehad, dat besef ik me ook echt wel en ik probeer ook echt sterk en een goede dochter voor hem te zijn. Ik zie of spreek hem elke dag en ik ben degene die al het regelen wat na een overlijden komt op zich heeft genomen. Ik regel de bankzaken, het pensioen, de erfenis, de belastingzaken. Om mijn vader te helpen en hem te ontzien. En ik doe dat met alle liefde. Maar als mensen dan alleen maar tegen mij kunnen zeggen dat papa degene is die het moeilijk heeft, wat ik nogmaals ook wel weet, doet dat toch veel pijn. Alsof ze zeggen dat ik niet verdrietig mag zijn, dat ik me niet moet aanstellen. Terwijl het voor mij ook super moeilijk is, vooral nu ik ook nog zwanger ben. Mensen begrijpen niet dat elke keer als ik mijn baby voel bewegen of als ik naar de verloskundige moet, dat ontzettend dubbel voor mij is. Steeds heb ik de behoefte om mijn moeder te bellen en haar te vertellen dat haar kleinkind zo actief is of zo gegroeid is. Het is heel moeilijk om echt te genieten als je zoiets niet kan delen met je moeder. Al die mooie bijzondere dingen die zij niet meer mag meemaken. En de twijfel die ik steeds meer krijg.. doe ik het wel goed? Kan dat pijntje kwaad? En vooral, ga ik zometeen wel een goede moeder zijn? Als ik mijn mama niet meer heb voor advies, hoe weet ik dan straks of ik het goed doe? Heb het idee dat het niemand wat schelen. Niet dat ik nou wil dat iedereen vol medeleven elke dag vraagt ofzo, maar een beetje begrip of oprechte interesse zou wel fijn zijn.

Mijn vader is wel heel lief die vertelt aan iedereen hoe sterk mijn broertje en ik zijn en hoe goed ik heb geholpen met alles. Maar soms zeggen mensen dan.. 'ja maar Lucia (mijn moeder) was degene die het zo makkelijk maakte voor iedereen, dat komt echt door haar'. Wederom, dit is meer dan waar.. maar mama was een kanjer, altijd positief. Maar als iemand dat zegt, voelt het weer als een steek.. alsof ze zeggen dat het niet van belang is dat ik sterk ben of dat het ze niet kan schelen. Misschien een beetje kinderachtig van mij dat ik die bevestiging zoek, maar zo voel ik het wel.

Ik voel ook heel sterk de jaloezie de laatste tijd. Als ik oma's achter de kinderwagen zie of moeders zie winkelen met hun dochters. Niet dat ik iemand anders nou de pijn gun die ik voel, maar het voelt zo oneerlijk. Of tegenover mijn schoonmoeder.. het idee dat zij straks wel oma wordt en mijn moeder niet.. jeetje wat vind ik dát moeilijk. Ik weet ook wel dat zij mijn moeder geen kanker heeft gegeven en dat ze blij is met haar kleinkind.. maar toch. Ik doe wel mijn best om dat gevoel de kop in te drukken, want dat verdient ze natuurlijk niet. Zo had ik haar laatst meegenomen naar het ziekenhuis toen ik voor mijn echo ging. Dat vond ze fantastisch en dat maakte mij toch ook wel blij. Maar als ze dan later zegt dat ze na mijn bevalling vrij wil nemen om ons te helpen, komt die jaloezie weer. Laat ik voorop stellen dat ik het heel lief vind en waardeer.. maar als mijn schoonmoeder er straks elke dag is.. is dat voor mij elke dag de bevestiging, het besef en de confrontatie dat mijn eigen moeder er niet bij kan zijn. Ik denk dat ik dat heel moeilijk ga vinden. Daarbij is mijn schoonmoeder zo anders dan mama was.. dat geeft uiteraard niet.. maar nu mama er niet meer is, is het contrast zo duidelijk. Mijn moeder was warm en behulpzaam, iemand die altijd met open armen stond en met liefde alles en iedereen hielp. Mijn schoonmoeder is meer een zakenvrouw.. als ik met haar praat zie ik haar ook meer als een professional dan mijn schoonmoeder. Ze is ook heel nuchter en gelooft absoluut niet in leven na de dood of dat soort zaken. Vorige week zei ze ook tegen mij dat het natuurlijk volstrekte onzin is als mensen zeggen dat een overledene er op een bepaalde manier nog is of ons nog ziet. Ze heeft me ook ooit letterlijk(!!) recht in mijn gezicht uitgelachen toen ik vertelde dat ik hoopte dat ik de mensen die zijn overleden ooit weer terug zal zien. Dat doet zeer. Ik weet dat ik nooit maar dan ook nooit volledig open tegen haar kan zijn. Ik vind dat moeilijk.

Het is weer eens een halve roman geworden wat ik hier schrijf, maar ik moest het even kwijt. Ik herken me zelf niet meer de laatste tijd. Zo boos en zo jaloers, zo ben ik helemaal niet. Ik schrik ervan. Ik kan gerust een hele dag ergens boos om zijn.. geen probleem. Niet zo leuk voor mijn vriend dus. Nou denk ik wel dat het een combi is van boosheid om mama en hormonen.. die rothormonen maken elk gevoel tien keer zo sterk. Maar de enige plek waar ik me echt begrepen voel, is toch dit forum. Mensen die weten wat het is, die de pijn begrijpen. Dat is zoveel fijner dat goedbedoelde zinnen als 'maar het leven gaat toch door' of 'geef het tijd' van mensen die totaal niet weten hoeveel pijn zoiets doet.

Mmmm... het lijkt nu een beetje alsof ik mezelf onwijs zielig vind en van iedereen wil horen hoe zielig ik ben. Maar dat is niet zo hoor! Het zijn frustraties die er even uit moeten.

@Sss: ik hoop dat ik je niet afschrik met mijn lange verhaal.. Dit forum is voor mij gewoon dé plek waar ik mijn ei kwijt kan. Ik ga zodadelijk ook jouw verhaal lezen, want als je op dit forum zit, zal jij helaas ook een verdrietig verhaal hebben.

@Bart: ik ga jou zo ook echt wat uitgebreid terugsturen. Ik merk alleen dat ik het heel moeilijk vind. Je bent in de afgelopen tijd echt een soort vriend van me geworden.. en om te weten dat jij nu en straks dezelfde pijn moet voelen die ik heb gevoeld en voel.. vind ik echt zo verschrikkelijk voor je, ik moet ervan huilen. Ik kan er gewoon de juiste woorden niet voor vinden, zo erg vind ik het.

Heel veel liefs,

cil

sss
Lid
Berichten: 59
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 08:45

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor sss » Di 27 Mar 2012 16:15

Dag Cil,

Ik voel je intens verdriet doordringen, en ik kan heel goed begrijpen wat je nu meemaakt, ook al zijn er nu al een aantal weken verstreken...En ja, ik ben ook bang, want ik weet dat mij dit ook te wachten staat.

Ik kan begrijpen dat je boos wordt, en dat die boosheid nog versterkt wordt door dat nieuwe mensje daar in je buik :D , maar mensen die niet hetzelfde meemaken als jou weten zich soms niet goed een houding te geven bij jouw verdriet. Soms bedoelen zij het niet slecht hoor, sommigen durven misschien niet goed een gesprek beginnen of denken jou nog meer te kwetsen... en dan heb je natuurlijk altijd van die bullebakken :(
Weet alleen dat je recht hebt op je eigen verdriet, boosheid of jalousie, en wat anderen daarvan zouden denken moet je je zeker niet aantrekken, en weet ook dat je niet alleen bent, hier op het forum zijn heel veel mensen die woord voor woord perfect begrijpen wat jij bedoelt!
En als je kleine schatje straks geboren wordt, vertel haar dan over je lieve mama, ik ben er zeker van dat je papa ook zal klaar staan met zijn verhalen, en ja, daar zullen véél traantjes bij zijn, maar het is niet omdat je je mama niet meer kan zien, dat ze niet meer bij je zal zijn!
Jouw schoonma kan haar kleinkind dan wél vasthouden, maar jouw mama zal er in jouw gedachten ook zijn voor jou en je baby, daar ben ik zeker van!
Ik wens je heel veel sterkte en ik kom zeker regelmatig kijken op het forum hoe het met je gaat!

Liefs,
Isabeau

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Bart1974 » Di 27 Mar 2012 20:13

Lieve Cil,

ik wilde nog even op jouw reactie reageren.
Toen alles begon, merkten we al dat er een grotere afstand bestond tussen jou/mij en onze vrienden. Sommige lieten helemaal niets horen, anderen negeerden ons of deden er heel makkelijk over.
Nu ben je 2,5 maand verder en blijkaar ontstaat er weer wat nieuws. Mensen die er geen "ervaring" mee hebben vinden het dat het nu wel over zou moeten zijn ons verdriet. En dat is bullshit ! Voor ons is 2,5 maand niets ! Wij worden er bijna dagelijks aan herinnert. Op verjaardagen, feestdagen, als je kleine straks geboren wordt, op bruiloften en als we mensen met hun moeder buiten lopen. Jij gaat het wel een plekje geven maar nu nog niet denk ik. Het moet slijten, we moeten er mee leren leven. Het is moeilijk maar het komt wel. Wanneer dat is weten we niet voor de een is het na een half jaar, voor de ander pas na jaren. Laat die mensen alsjeblieft, ook hier geldt de mensen die echt van je houden begrijpen je, begrijpen je verdriet en zullen achter je blijven staan, zolang JIJ de tijd nodig hebt ! Ik zal dat waarschijnlijk straks ook hebben, ik weet al hoe het gaat, heb het met iemand anders (collega) ook meegemaakt toen zijn vader overleed. Leef zoals jij wilt, doe wat jij wilt, zorg dat jij gelukkig bent ;-)
Als jij wilt huilen, laat je tranen lopen, als je wilt lachen, dan lach je, het is jouw leven...
Met je familie dat is lastig. Ik vind het raar dat mensen zulke opmerkingen tegenover jou maken, natuurlijk zal je vader het ook moeilijk hebben maar jij net zoveel of misschien zelfs nog meer ! Volgens mij uit je vader zijn verdriet niet echt dus daar zal je ook weinig hoogte van krijgen. Iedereen verwerkt het verdriet op zijn of haar manier.

Ik merk ook steeds vaker dat ik jaloers wordt als ik een zoon/dochter met zijn/haar moeder zie lopen.Ik weet niet of jaloers het goede woord is trouwens. Het is logisch dat we zo denken toch ? Het is niet slecht, wij wensen niemand anders deze k*t ziekte toe we missen alleen onze moeders. Ik weet zeker dat jij een goede moeder gaat worden Cil, ik begrijp heel goed dat je je eigen moeder ontzettend gaat missen. Je zal denk ik alleen maar nog voorzichtiger straks worden met de kleine, je zal extra je best doen. Straks ga je foto's van jouw jeugd met je moeder laten zien. Je kleine zal trots op je zijn dat weet ik zeker. Als jij niet goed met je schoonmoeder over je gevoelens kan praten dan kan ik helaas alleen maar zeggen, doe het niet. Maak het aub jezelf niet te moeilijk. Ik denk en hoop dat je een lieve familie/vriendenkring heeft, ik hoop zo dat daar wel iemand tussen zit waarmee je je gevoelens kan bespreken. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik weet zeker dat ook jij weer als de tijd rijp is, gaat genieten van het leven en een mooie glimlach op je gezicht krijgt ;-)

Doe alsjeblieft rustig aan, neem je tijd, uit je gevoelens en probeer een beetje te genieten. Ik heb het idee hoe jij met de (rouw) verwerking omgaat je op de goede weg bent. Zolang je blijft schrijven, krop je het niet op wat alleen maar goed is en kan helpen met de verwerking van je verdriet. Mocht je denken dat je weer naar die vrouw wilt, doe het. Jij bent de baas over je leven....

Take good care !

Liefs,
Bart

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Wo 28 Mar 2012 11:09

Lieve allemaal,

Dankjulliewel weer. Het is altijd weer een zucht van opluchting om begrepen te worden! Dat is zo fijn van dit forum. Ik voel me altijd weer wat beter als ik hier eea van me afgeschreven heb en ik lieve reacties krijg. Dat helpt echt enorm bij het verwerkingsproces en ik ben jullie allemaal dan ook oprecht dankbaar.

Omdat ik de laatste tijd zo boos was en mijn vriend dan voornamelijk degene is die het moet ontgelden, heb ik gister eindelijk weer eens goed gepraat met hem. Ik ben best een malle, ik kan tegenwoordig gerust een dag boos blijven, maar als mijn vriend dan vraagt waarom.. krijg ik de woorden niet over mijn lippen. Dan moet ik er eerst een nachtje over slapen en mijn gedachten ordenen. Dus gister was ik dan eindelijk zover om te praten. Mijn vriend is echt een schat.. hij doet zo zijn best en wil niets liever dan mij gelukkig zien en maken, vooral nu ik zwanger ben. Ik heb eerlijk verteld over alles wat me dwars zat en dan ik de laatste tijd gewoon zo boos ben. Ik besefte me ook dat ik vaak onbewust(!) van hem verwacht dat hij mijn verdriet wegneemt. Maar dat is natuurlijk onmogelijk en heel oneerlijk van mij.. dat heb ik hem ook gezegd. Ik moet ook wel goed voor ogen houden dat hoewel hij zijn best doet, hij natuurlijk nooit echt kan begrijpen wat ik voel. Dat is logisch en gelukkig maar ook ergens. Ik moet hem dat ook niet kwalijk nemen. Zo'n goed gesprek is ook altijd fijn.

@Isabeau: Ik wil je uiteraard niet bang maken. Maar aan de andere kant weet jij natuurlijk nu ook al wel dat je het moeilijk gaat krijgen straks. De relatie tussen een moeder en haar kind is altijd bijzonder, maar tussen een moeder en een dochter is volgens mij nóg specialer. Gewoon omdat je elkaar ook echt begrijpt ofzo. Helaas maakt dat het ook heel moeilijk om ooit afscheid te moeten nemen.
Je hebt gelijk wat je zegt over andere mensen. Vaak durven mensen niet of willen ze mij niet kwetsen of verdrietig maken. Maar toch doet het dan zeer als er gedaan wordt alsof het 'probleem' er niet is. Vraag het dan gewoon, denk ik dan. Maar goed.
En ik zal mijn kind later zeker vertellen over mama. Want dat is hetgene waar ik zo bang voor ben.. dat er later niet meer over haar gepraat zal worden. Dat mensen niet meer aan haar denken en dat het zal zijn alsof ze er nooit is geweest. Die gedachte maakt mij echt paniekerig. Hoewel mijn vriend me zei dat wij altijd aan haar zullen denken en over haar praten.

@Bart: Misschien moet ik me ook maar niet te veel aantrekken wat andere mensen zeggen, maar dat gebeurt vaak automatisch. Sommige dingen doen gewoon echt zeer. Je wil toch vaak ook in alle eerlijkheid bevestigt worden in je verdriet. Dat mensen het erkennen, dat ze je zeggen dat het oké is om verdrietig te zijn. Misschien vreemd, maar zo werkt het volgens mij toch wel vaak. Ik denk ook dat het nog een tijd gaat duren voordat ik het een beetje een plekje kan geven. Maar dat is ook zo beangstigend. Als ik kijk hoe ongelooflijk moeilijk ik het vind allemaal.. en dan te bedenken dat ik me nog een hele tijd zo zal voelen.. pfff... Ik zou er haast depressief van worden.
Lief dat je zegt dat ik een goede moeder zal zijn, dankjewel. Ik hoop het echt. Het is gewoon zo'n onzeker gevoel dat ik het straks zonder mama moet doen. Zij zou mijn baken van rust, advies en hulp zijn geweest. Als ik er nu aan denk, zie ik haar al voor me. Vol trots en met een stralend gezicht met mijn kind in haar armen. Zo.. dat doet even zeer zeg. Ik weet nog dat vorig jaar juli mijn beste vriendinnetje was bevallen van haar zoon en mijn ouders op kraamvisite gingen. Later belde mama mij op en zei 'Je moet maar niet te lang wachten met kinderen hoor'. Ze wilde zo graag oma worden.
Wat betreft mijn schoonmoeder, moet ik idd maar accepteren dat ik sommige dingen niet met haar kan bespreken. Het is niet anders helaas.
Rouwverwerking is een lastig iets.. was er maar een boek ofzo dat me precies kon vertellen wat ik kan verwachten en hoe ik met dingen om moet gaan. Maar helaas-pindakaas.. ik moet het toch zelf doen. Gelukkig helpt het enorm om alles hier van me af te schrijven, begrepen te worden en advies te krijgen :) Ik weet ook wel dat het ooit weer goed gaat komen. Dat zei mama altijd 'het komt allemaal wel goed hoor'. Ik weet dat ik sterk genoeg ben en ik mijn verdriet ooit een plekje zal kunnen geven. Maar de weg daarnaar toe is gewoon erg zwaar. Hoewel dat misschien ook wel weer ergens goed voor zal zijn. Mensen zeggen wel eens dat dit soort dingen je sterker maakt. Dat hoop ik dan maar.

Liefs, Cil

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor scorpio » Wo 28 Mar 2012 12:38

Dag Cil,

Meisje toch .. je hebt het niet gemakkelijk hé ! Volgens mij wil je de perfectie nastreven maar als je met zo'n groot verdriet zit gaat dat niet.
Eigenlijk wil ik je niet met mijn verhaal opzadelen,maar misschien kan het je helpen te begrijpen dat je heel normaal reageert..Toen mijn mama 15jaar geleden (57j)stierf (na een ziekbed van amper 3 weken) ging ik door dezelfde hel als jij nu. Ik was hoogzwanger toen. De hormonen gieren door je lijf .. en dan krijg je die emoties erbij ..
Net als jij had ik ook die gevoelens naar mijn schoonmama toe ... ik vond het allemaal heel oneerlijk (mijn schoonmama is ook veel ouder dan mijn mama en heeft een heel andere persoonlijkheid) en ook oudere koppels gezellig zien wandelen gaf me steken in mijn hart - mijn ouders zouden dit nooit meer kunnen doen. Ik vond het ook verschrikkelijk dat ik moeder zou worden zonder mijn mama aan mijn zij ..
Mijn lieve man (want hij is echt superlief) kon me niet helpen – niemand kon dat .. niemand begreep (dacht ik toen) mijn verdriet. Twintig dagen na het overlijden van mama werd ons dochtertje geboren. En ik kreeg weer greep op ’t leven want je wil natuurlijk zelf ook een super mama zijn zoals de jouwe dat was voor jou.
Langzamerhand kon ik mijn verdriet een plaatsje geven. Ik heb nog veel gehuild, maar ’t werd draaglijker- en geloof me vrij .. je vergeet niets van je mama .. haar geur, haar manier van praten, haar ideeën .. alles blijft je bij en je zal dit zo ook doorgeven aan jouw kinderen.
Ik hoop, lieve Cil, dat jij dit ook zo zult ervaren .. als de tijd er rijp voor is.

Veel liefs,
Ann

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Wo 28 Mar 2012 13:29

Oh Ann, wat ben ik blij met jouw berichtje!
Om te lezen dat jij exact dezelfde gevoelens had.. ik weet niet.. maar het voelt als een geruststelling dat het allemaal niet zo erg is en misschien zelfs 'normaal' om je zo te voelen. Je zadelt me er dan ook zeker niet mee op, integendeel!
Jeetje, ik dacht dat mijn moeder met 4,5 maand een kort ziektebed had.. maar 3 weken, dat is snel zeg. Dat moet vast super heftig zijn geweest voor jou en je familie. En inderdaad als je zwanger bent, zorgen die hormonen er nog eens voor dat je extra emotioneel bent.
Dus jij had dat ook met je schoonmoeder? Aan de ene kant weet je wel dat die gevoelens niet helemaal eerlijk zijn, maar toch.. het is zo confronterend. Is dat met de tijd verbeterd? Mag ik vragen hoe je relatie nu is met haar? Ik ben namelijk soms bang dat mijn relatie met mijn schoonmoeder altijd een beetje stroef zal blijven of zelfs stroefer zal worden, omdat ze zo anders is dan mama.
Ik ben heel blij om te lezen dat je met de geboorte van je dochter weer wat grip op het leven kreeg. Ik hoop dat ook zo te ervaren. Had jij in het begin ook last van die gedachtes van 'doe ik het wel goed' en 'word ik wel een goede moeder'? Ik heb nu heel sterk dat ik bij alles mama wil bellen om dingen over de baby te vertellen of te vragen. Had jij dat ook zo sterk? Trekt dat een beetje bij?
Ik vind het ook heel fijn dat je zegt dat je nooit iets van je moeder vergeet. Daar ben ik echt heel bang voor! Dat ik me later niet meer kan herinneren hoe ze praatte of hoe ze lachte. Ik ga nu nog vaak naar haar kledingkast om haar geur te reuken, bang dat ik dat vergeet.
Misschien een beetje persoonlijk en als je geen antwoord wil geven is dat prima hoor! Maar hoe vertel jij je dochter over je moeder? Mijn oma overleed toen mama 26 was en ik 2.. zij is voor mij altijd een foto in een lijstje geweest, meer niet. Ik zou niet willen dat mijn lieve mama ook maar een foto in een lijstje is voor mijn kind. Maar ik wil hem/haar later ook niet te veel opzadelen met mijn verdriet. Ik weet nog dat ik ook nooit zoveel van mama's verdriet wilde weten, daar werd ik onzeker van. Hoe doe en ervaar jij dat als ik vragen mag?

Trouwens wel grappig dat je in de eerste zin van jouw bericht zegt dat ik perfectie nastreef.. Daar heb jij mij in één keer precies goed omschreven haha. Ik probeer dat los te laten, maar dat zal nooit helemaal gaan.. blijkbaar haha :)

Jouw bericht doet me echt goed!

Liefs, Cil

**dochter**
Lid
Berichten: 17
Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor **dochter** » Wo 28 Mar 2012 16:08

Lieve Cil,

Ik heb vandaag je hele verhaal gelezen, wat verschirkkelijk en wat ben je sterk!
De dood lijkt me zoiets naars en de leegte die daarna komt verschrikkelijk.
Mijn moeder heeft uitgezaaide kanker en het is niet te genezen, dus ik kwam op je verhaal omdat ik het herkende. Ik heb met tranen over mijn wangen je verhalen gelezen en wat doe je het goed, dat wil ik gewoon even aan je kwijt.
Liefs

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor scorpio » Wo 28 Mar 2012 21:23

Ach lieve Cil, ik denk dat deze gevoelens heel menselijk zijn .. ze gaan ook vlug weer voorbij weet je .. maar dat neemt niet weg dat je je op het moment zelf wel schuldig voelt (ik had dat nogal ;))
M'n schoonmoeder (trouwma vind ik ook een leuk woord) .. tja .. niemand kan natuurlijk je mama vervangen, maar ik heb haar leren aanvaarden als mama van m'n man en als oma van m'n kinderen. Toen mijn dochtertje geboren werd was ik toch blij dat ze op zijn minst één oma had .. die haar op haar eigen manier verwent en graag ziet.
Mijn papa, die eerder afwezig was in onze opvoeding, nam ineens (en onverwacht) ook voor een stuk de rol van mijn mama over. Hij vertelde mij steeds weer hoe ons mama het met ons aanpakte, hoe zij zus en zo deed toen wij baby's, kleuters, kinderen waren. Hij was het ook die me steeds weer bevestigde dat ik een heel goeie mama was ;) Ik kon ook altijd bij hem terecht - hij kalmeerde me dan als ik te ongerust was en zo .. Heel eigenaardig hoe hij dat overnam toen .. ik heb daar nooit eerder bij stilgestaan ..
Ik heb m'n dochter verteld over m'n mama - zoals ik haar ervaren heb - ik heb haar ook verteld over mijn groot verdriet toen ze er niet meer was. Voor mijn dochter is oma niet de foto in het kadertje, maar een mama en oma die haar kinderen en kleinkinderen heel graag zag.
Ik hoop dat je wat antwoorden op je vragen hebt gekregen .. maar ik ben ervan overtuigd dat je ook die onweerstaanbare allesovertreffende liefde voor je kleine zal voelen .. waardoor het iets makkelijker wordt om je verdriet te plaatsen ! Ik wens jou dat in alle geval met heel m'n hart toe !

Veel liefs,
Ann

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Wo 28 Mar 2012 23:16

Nee, jouw moeder zal meer zijn dan een foto in een lijstje.
Immers jij kunt uit eerste hand vertellen wie jouw moeder was.
Je hebt vast meer dan 1 foto van je moeder.
Wie weet staat je moeder zelfs op een video?
Jij hebt niet om deze situatie gevraagd, dus alle gevoelens die jij erbij hebt zijn jouw oprechte gevoelens.
Loop niet op de zaken vooruit, geniet nu van je zwangerschap en tegen de bevalling wie weet wat je dan wil.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Do 29 Mar 2012 10:35

Goedemorgen lieve allemaal !

@Dochter: Dankjewel voor je lieve berichtje. Het voelt altijd goed om van anderen te horen dat je het goed doet, zelfs al ken je ze niet :). Die bevestiging/aanmoediging is fijn. De dood is inderdaad een verschrikkelijk iets. Maar weet je lieve dochter, ondanks dat ik dagen heb dat ik me geen raad weet met mijn verdriet en het zo erg is dat het letterlijk zeer doet, heb ik altijd diep van binnen dat gevoel dat ik sterk genoeg ben. Ik weet dat het ooit goed gaat komen en dat ik weer oprecht gelukkig zal zijn. Soms wordt dat gevoel bedolven onder een golf van boosheid, twijfel of tranen... maar als ik dan bijvoorbeeld mijn hart weer gelucht heb op dit forum, voel ik die kracht weer terugkomen. Ook jij zal merken dat je een sterke vrouw bent die veel meer aankan dan je van tevoren dacht. Uiteraard zijn er momenten dat je het even niet meer trekt, maar toch. De mens is een heel veerkrachtig wezen, geloof me! Heb jij ook een topic op dit forum? Ik ga het zodadelijk nakijken :) Ik wens je in elk geval heel veel sterkte en dankjewel voor je reactie!

@Ann: Trouwma is inderdaad ook een grappig woord! Echt Belgisch, want daar zou ik nooit opgekomen zijn haha!
Ergens ben ik natuurlijk ook wel blij dat mijn kind straks nog wel een oma heeft en ik weet ook zeker dat ze een lieve oma zal zijn.
Wat een bijzonder verhaal van je vader zeg! Het ontroerde me echt. Met je vader heb je toch een heel andere band en mijn eigen ervaring is dat vaders vaak iets afstandelijker zijn. Wat mooi dan ook om te lezen dat jouw papa voor een gedeelte de rol van je moeder over heeft genomen. Ik vind het echt bijzonder! Mijn vader was geen prater, nooit geweest. Maar sinds de dood van mama, is hij een stuk opener geworden. Hij vertelt mij over zijn verdriet en ik kan voor het eerst ook met hem over het mijne praten. Hoewel ik dat nog maar met mate doe, omdat papa zelf nog zoveel verdriet heeft. Maar toch.. het is een hele verandering. Hij belt mij elke dag en ik ga vaak bij hem eten.. daar heeft hij behoefte aan. Hij is ook nu al heel trots dat ik zwanger ben.. hij zegt dat niet direct tegen mij, maar hij kan met een stralend gezicht staan kijken als ik anderen vertel over de baby. Laatst heeft hij zelfs een rompertje gekocht voor de baby. Ik vond het zo lief! Normaal zou mama degene geweest zijn die echt betrokken was bij mijn zwangerschap. Het is fijn om te zien dat papa zo zijn best doet.. dus wie weet wat er nog komen gaat...
Ik hoop ook heel erg dat als ik straks mama ben, de liefde voor mijn baby mijn verdriet zal overtreffen. Dat ik het beter een plekje zal kunnen geven. Ik weet nog niet hoe ik straks zal vertellen over mijn mama, maar misschien komt dat met de tijd wel..

@Liddy: Je hebt gelijk, ik kan vertellen hoe mama was. Mijn vriend zegt ook dat hij graag wil vertellen later over zijn lieve schoonmoeder.. hij hield ook heel veel van haar en zij van hem. Mijn vader is een ware papparazo :) , we hebben wel duizenden foto's. Op de crematie hadden we zelfs een scherm waar gedurende de dienst allemaal mooie en leuke foto's van mama in een diavoorstelling voorbij kwamen, om eraan te herinneren dat mama ook veel mooie momenten heeft gehad en dat het leven niet alleen slecht is. Iedereen vond dat heel bijzonder en persoonlijk. Maar dat even tussendoor :) Ik heb in de maanden dat mama nog goed was, allerlei filmpjes gemaakt met mijn mobiel waarop ze bijvoorbeeld uitgebreid en 'op z'n mama's' aan het vertellen is over vroeger of dat ik samen met papa en mama een stukje aan het rijden ben op een mooie dag. Ik heb ook het door haar ingesproken voicemaal bericht op mijn mobiel opgenomen.. daar luister ik nog vaak naar. Kortom, genoeg om te laten zien. Maar ik weet nog dat als mama vroeger vertelde over haar moeder, ik dat eigenlijk niet wilde horen. Ik werd heel nerveus en onzeker als ik hoorde over haar verdriet, kon daar niet tegen. Maar misschien was dat om dat zij sowieso een nare jeugd heeft gehad, waar ze ook wel eens over vertelde en ik verhalen van vroeger gelijk daarmee associeerde. Maar ik ben dan echt bang dat mijn kind later ook niet echt wil horen over mijn moeder. Maar ik moet inderdaad maar niet te veel op de zaken vooruit lopen en eerst maar eens genieten van die kleine druktemaker in mijn buik :)

Heel veel liefs voor jullie allemaal!!

Cil

sss
Lid
Berichten: 59
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 08:45

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor sss » Do 29 Mar 2012 10:50

Hey Cil,

Wat ontzettend lief van je papa om dat rompertje te kopen :D !!! Hij zegt het inderdaad misschien niet aan jou, maar ik "voel" zo dat hij heel erg geniet en uitkijkt naar de dag dat hij opa gaat worden! Ik vond het zo ontroerend. Mannen weten soms niet goed hoe ze zo'n dingen moeten zeggen hé, maar dit is echt suuuuuuuuperlief!!!!

En ja, da's een heel goed idee van jou geweest om die filmpjes en voicemail berichten te maken! Ze zeggen zoveel meer dan foto's hé, en het zal je het gevoel geven dat je mama "bij je is" op momenten dat je het moeilijk hebt....of gewoon, als je over je mama vertelt...tegen je babytje :D
Hoeveel weken ben je al ver?

Heel veel liefs,
Isabeau

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Do 29 Mar 2012 13:38

Hoi Isabeau!

Ja lief he?! Mannen weten inderdaad vaak niet zo heel goed hoe ze met hun gevoelens om moeten gaan of hoe ze zich moeten uiten. Dus wanneer papa dan zo'n gebaar maakt, waardeer ik dat extra.

De filmpjes vind ik inderdaad fijn, hoewel ik er nu nog niet zo vaak naar kan kijken. Maar het is fijn te weten dat ik ze heb gemaakt en dat ik ze later ook kan laten zien. Alle herinneringen aan mama zijn toch heel waardevol. Zo heb ik ook een app gedownload die al je smsjes automatisch opslaat in je gmail. Ik had heel veel smsjes van en naar mama, sommige ook echt met voor mijn belangrijke inhoud, die wilde ik allemaal per se bewaren.

Ik ben nu 21 weken zwanger. Gelukkig gaat alles goed en voor ze ver ze kunnen zien is alles ook helemaal goed. Het is een kleine druktemaker die me de hele dag laat weten dat hij/zij er is .. met een por of flinke trap haha. Soms wel fijn.. als ik verdrietig ben en aan mama denk, dan ineens krijg ik weer een trapje binnenin mijn buik.. daar word ik dan weer iets vrolijker van :)

Heel veel liefs,

Cil

**dochter**
Lid
Berichten: 17
Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor **dochter** » Do 29 Mar 2012 19:43

Lieve Cil,
Gefeliciteerd met je zwangerschap, wat heerlijk! Misschien heb je dit al een keer eerder gezegd, maar ben je alweer volledig aan het werk? en zo ja, kun je je daar op concentreren?
Lukt het een beetje met alles regelen? Ik kan me heel goed voorstellen, dat dat een soort van handvat geeft.
Het klinkt misschien raar maar het geeft hoop om jou verhalen te lezen, ook al weet je dat het leven doorgaat als je moeder er niet meer is, toch heb ik het gevoel dat als het gebeurt er een soort monster van verdriet komt, wat niet meer weggaat en wat me niet meer uit bed haalt, ben gewoon zo bang voor het verdriet, en als ik jou verhalen lees vind ik je zo sterk en put ik daar ontzettend veel kracht uit, dat ik denk, ja natuurlijk we moeten door en dingen regelen en nouja, hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Liefs!

CaroolXXX
Lid
Berichten: 66
Lid geworden op: Vr 04 Nov 2011 13:51

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor CaroolXXX » Wo 04 Apr 2012 11:12

Hoi Cil,
Heb grote delen van je verhalen gelezen, vooral in de fase waar je nu in zit herken ik zoveel gedachtegangen van je, zit er zelf ook middenin...
Wil je daar gewoon even een virtuele knuffel voor geven...
Geniet van je zwangerschap en daarna van je kleintje... Tuurlijk zal het allemaal heel erg dubbel zijn en je zal echt wel menig traantje laten.
Mijn dochter wordt over twee weken 10 jaar en ik heb het er ook erg moeilijk mee, dat heel veel van wat zij gaat meemaken ze haar opa zal missen, het niet met hem kan delen, het niet kan laten zien... Ik heb mijn oma 20 jaar geleden verloren en ik heb het er zelf ook zo vaak nog moeilijk mee gehad (en af en toe nog steeds, ze was overigens de moeder van mijn vader...) dat ik het niet meer aan mijn oma kan laten zien... Dat heb ik nu natuurlijk ook nu met mijn paps. En jij gaat een kleintje op de wereld zetten die zijn of haar oma nooit zal kennen... Mijn nichtje heeft haar oma ook niet meegemaakt, zij was een half jaar dat zij overleed, nu is zij 21 en ik vertel haar nu leuke verhalen over onze oma... Dat is dan wel weer heel speciaal en haalt veel mooie herinneringen naar boven, vergeten worden zal ze nooit... Ik denk nog elke dag aan haar... en nu natuurlijk ook aan mijn paps... Ze zijn weer samen, en hoop dat ze stiekem van bovenaf mee kijken, ik geloof dan niet in God, maar hoop/denk/wens dat er wel meer is dan gewoon dood zijn... energie gaat nooit verloren... Dus ook die enorme positieve, lieve energie van mijn paps en mijn oma niet... :wink:
Dikke knuff, Carool

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Do 05 Apr 2012 09:58

@Dochter:
Dankjewel, zwanger zijn is een goede afleiding en ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten!

Wat betreft werk: Mijn moeder overleed op een maandag, de rest van die week had ik vrij om de crematie te regelen. Die week daarna wilde ik nog twee dagen vrij om een beetje bij te komen. De planning was om die woensdag weer aan de slag te gaan, maar toen kwam alle spanning er denk ik uit. Heb die week ziek op bed gelegen.. 6 kilo afgevallen in een week tijd van al het overgeven, stressen en niet eten. Maar de week daarop weer aan de slag gegaan. In het begin heel erg wennen, kon me absoluut niet concentreren. Gelukkig heb ik lieve collega's en een baas die heel erg zijn best doet voor.. hij is zelf nog al het type van 'niet zeiken maar poetsen', maar mijn verdriet raakte hem wel en hij is heel lief voor mij. Ben nu zo'n weekje of 10 weer aan het werk dus. Tussendoor nog wel een paar dagen thuis gebleven. Na dagen van heftige dromen over mama, werd ik op een ochtend wakker en kon even niets meer. Niet praten, niet opstaan, niet eten.. alleen maar huilen. Mijn vriend moest mij zelfs afmelden op werk.. ik was helemaal stuk. Paar dagen thuis geweest en alleen maar gehuild en gehuild. Daarna ging het wel weer en nu zit ik al weer aardig in mijn ritme. Hoewel ik af en toe als ik alleen op kantoor ben, nog wel eens 'stiekem' moet huilen als ik aan mama denk of naar haar foto kijk. Maar ja.

Met het regelen gaat het wel. Mijn ouders waren nooit getrouwd en hadden geen samenlevingscontract, dat maakt mij en mijn broertje de wettelijke erfgenamen. Om hem en mijn vader te ontzien, regel ik nu alles. Op zich niet erg, maar soms duren dingen lang en word ik er wel eens moe van.. op een gegeven moment wil je het gewoon een beetje afsluiten. Ook zo vermoeiend als de gemeente, die als eerste op de hoogte is van het overlijden, na weken nog steeds gewoon post adresseerd direct gericht aan mijn moeder.

Ik ben blij dat mijn verhaal jou hoop geeft, dat geeft mij het gevoel dat ik uit iets heel negatiefs toch ook weer wat positiefs kan maken. Zelf had ik ook heel veel aan het verhaal van anderen, dus ik begrijp je helemaal. Aan de ene kant, gun je niemand zulk verdriet.. maar toch is het prettig om te weten dat je niet alleen bent.

Liefs!

@Carool:
Heb zojuist ook jouw verhaal gelezen en voor mij ook een hoop herkenning. Dus ook even een dikke knuffel terug!!
Ik probeer echt wel te genieten van het zwanger zijn.. elke keer als ik weer een schopje voel daar in mijn buik, voel me even helemaal gelukkig. Maar het blijft zo dubbel, er zijn zoveel dingen die ik wil delen met en vragen aan mama. De echo's die ze niet meer kan zien, de flinke trappen die ze niet kan voelen.. Zo veel dingen die ze niet meer mag meemaken. Gisteren te horen gekregen dat ze me wat extra in de gaten willen houden omdat de baby wat groter is. Het kan zijn dat ik gewoon wat langer zwanger ben, maar het kan ook komen door zwangerschapsdiabetes.. vrijdag moet ik getest worden. Ik ben best een piekeraar en zit nu dus de hele dag te malen.. heb allerlei vragen.. wat ik nu zo graag zou willen is mijn moeder die zegt 'maak je niet ongerust.. toen ik zwanger was [...].. en ik ga vrijdag wel met je mee'. Heb er echt moeite mee dat ik haar steun en advies nu niet heb, het voelt heel eenzaam. Denk dat ik dat gemis nog meer zal hebben als de baby er eenmaal is en dat het altijd wel zal blijven.

Maar zoals jij zegt, ik hoop ook dat ze ons op de een of andere manier kan zien en nog bij me is. Ik ben ook niet gelovig, maar ik hoop met heel mijn hart dat de dood niet het definitieve einde is en dat ik mijn lieve moeder ooit weer zal zien.

Knuffel!

sss
Lid
Berichten: 59
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 08:45

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor sss » Vr 06 Apr 2012 08:50

Lieve Cil,
Hoe gaat het met jou, en met je kleine baby? Ik zal voor je duimen morgen op het onderzoek, alles komt vast goed en als je je ogen sluit zal je die lieve lach van je mama zien...zo is toch nog een beetje bij jou...

Ik kan me voorstellen dat het in orde brengen van die officiële papieren zo eindeloos blijft aanslepen en dat de personen daarachter soms tackloos reageren... ze weten niet beter... totdat ze hetzelfde eens zullen meemaken...

Nog bedankt voor je lieve reactie op mijn bericht hé!

Liefs, Isabeau

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 10 Apr 2012 16:18

Hoi Isabeau,

Het onderzoek zelf verliep goed, nu nog wachten op de uitslag. Denk dat ik die deze week wel krijg. Met de baby verder alles goed.. hij/zij is weer lekker druk :)

Met mij even weer een dipje. Dit weekend met de babykamer bezig geweest.. zo enthousiast als mijn lieve vriend is, zo verdrietig word ik ervan. Bij alles overheerst het gevoel van gemis en de angst voor de toekomst. Ik doe echt mijn best, maar ik kan gewoon niet voor de volle 100% genieten van het zwanger zijn. Natuurlijk ben ik blij met de baby, ik hou ook al echt van hem/haar. Maar toch.. alles maakt mij verdrietig. Als mijn vriend mij glunderend de gepoetste commode laat zien die hij vol heeft gelegd met babykleertjes, voel ik me zo schuldig dat ik niet dezelfde blijdschap voel. Ook tegenover mijn baby voel ik me soms zo verschrikkelijk schuldig.. mijn baby verdient een mama die compleet gelukkig is met hem/haar en die geniet van het zwanger zijn. Ik vind het gewoon ontzettend zwaar en ik voel me heel alleen in mijn zwangerschap. Ik wil constant vanalles aan mama laten zien en aan haar vragen.. en elke keer dat ik dat niet kan.. breekt mijn hart een beetje. Ik wil me niet verschuilen achter mijn moeders dood, maar ik vind het echt zo super moeilijk.

Daarbij merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om goed met mijn schoonmoeder om te gaan. Van het weekend hoorde ik dat vriendinnen een babyshower voor mij organiseren, wat eigenlijk een verrassing is en wat compleet buiten mij omgaat. Mijn schoonmoeder zegt dan gewoon tegen mij dat ze zoiets complete onzin vindt en daar niet aan mee wil doen. Dat doet mij dan pijn, voelt als een afwijzing. Mijn eigen lieve mama die er niet bij kán zijn en mijn schoonmoeder die het gewoonweg niet wil. Ik snap dat het misschien niet helemaal haar ding is zeg maar.. maar gezien de omstandigheden zou ze toch een uitzondering kunnen maken? Doe het dan voor mij, denk ik dan. Het gaat ook absoluut niet om kado's of wat dan ook.. maar om het samen zijn. Mensen die blij voor mij zijn en dat met me willen delen. Qua kosten is het ook allemaal netjes, geen gekke dingen. Maar dan klaagt ze bij mij, terwijl ik er niets mee te maken heb. Ik voel me dan in een spagaat.. En op die manier wordt iets wat eigenlijk heel leuk is bedoeld, nu al iets wat me verdrietig maakt.
Door emotie en hormonen ben ik verdrietig weggelopen toen mijn schoonmoeder er weer over begon en gezegd dat ik het er niet over wilde hebben. Later wel uitgelegd dat ik er verdrietig van werd en ze zei dat ze het zo niet bedoelde. Maar terug in de auto was ik weer helemaal in tranen. Ik had het dat weekend al moeilijk met alles en dan mijn schoonmoeder ook nog. Ik weet wel dat ik wel erg heftig reageer, maar de combinatie van het verdriet van het rouwverwerken en de hormonen.. komt er heel heftig uit dan. Ik zou zo graag willen dat ze nu wat liever voor me was, een beetje meer steunen ipv zeuren. Mijn vriend en ik kregen er zelfs nog ruzie over en in het heetst van de strijd heb ik uit pure frustratie een glas keihard kapot gegooit op de vloer.. om vervolgens uit te barsten in een hysterische huilbui. Alles kwam er uit. Ik was zo boos.. boos om alles. En zo verdrietig.. het gemis is zo sterk. Gelukkig wel gepraat met mijn vriend. Hij is super lief en verdient mijn psycho-gedrag ook niet. Toch luchtte het op in alle eerlijkheid.. Nu gaat het wel weer, schaam me ook voor mijn gedrag.
Ik moet denk ik mijn verwachtingen bijstellen wat betreft mijn schoonmoeder. Besefte me vandaag dat ik onbewust hoop/verwacht dat mijn schoonmoeder een beetje van de leegte opvult die mama heeft achtergelaten. Maar dat kan ze niet, dat kan niemand. Om teleurstelling te voorkomen moet ik eigenlijk gewoon niets verwachten. Maar ze is vaak ook erg hard en heel star in haar opvattingen. Als zij iets vindt dan is dat zo en dan heeft zij het recht om dat te zeggen, ongeacht of ze daar iemand mee kwetst. Zo zei ze de dag na de crematie van mama dat ze de dienst mooi vond maar het aantal zitplaatsen zo slecht geregeld vond omdat zij moest staan. Dan denk ik .. 'sorry, wat?' Waarom zeg je zoiets? Weegt het feit dat jij dan je mening geeft zwaarder dan het feit dat je mij daarmee misschien kwetst? Wat is de toegevoegde waarde van zo'n uitspraak? Of dat ze tegen me zegt dat ik niet moet geloven dat mama er op een bepaalde manier nog is, omdat dat "natuurlijk grote onzin is".. en dat terwijl ik juist nu zo bezig ben met het idee dat mama er op de een of andere manier juist nog wél is. Ik snap dat echt niet. Dat dat haar mening is.. prima.. maar laat mij dat geloven als ik daar een beetje kracht uit put, toch? Ze wil me dan overtuigen van haar gelijk, maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon in mijn waarde gelaten worden. Ik vind het dan heel moeillijk dat ik niet helemaal mezelf kan zijn bij haar. Ik kan sommige dingen niet met haar delen.. en hoewel er genoeg mensen zijn met wie ik dat wel kan delen.. word ik daar verdrietig van... ze is toch mijn schoonmoeder.

Zo, ook dat lucht op :)

Liefs psycho-Cil :)

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Bart1974 » Di 10 Apr 2012 16:36

na het lezen van dit stukje begrijp ik je mail nog beter lieve Cil.
Ik snap heel goed dat je gemengde gevoelens hebt bij je zwangerschap. Je bent nog maar net je moeder verloren en in je groeit nu een nieuw leven. Dat is heel dubbel. Daarom vind ik het ook super lief van je vriendinnen dat ze een baby shower willen organiseren. Dan word jij even in het zonnetje gezet en ik hoop dat je er toch een beetje van kan genieten.

Ik vraag me af of jouw schoonmoeder wel hiermee kan omgaan of is ze misschien altijd zo bot. Het is idd jouw zwangerschap en als er een baby shower komt dan doet ze gezellig mee en als ze dat om een of andere reden niet zou willen dan houdt ze dr mond ;-) Ze moet begrijpen dat jij nu extra kwetsbaar bent, wat ik heel normaal vind in deze situatie. Misschien dat je vriend is goed met haar kan praten...Er moet wat veranderen denk ik daar...
Wat betreft die opmerking over te weinig stoelen...ongeacht wie die opmerking plaatst, ik vind het vrij aso als je zoiets zegt. Een crematie of begrafenis is voor iedereen erg moeilijk, je probeert in een hele moeilijke en verdrietige tijd dit zo goed mogelijk te regelen. Gaat er iets niet goed, of vind iemand bijv. de koffie niet lekker...pech voor hun dan maar dan hou je je mond...dat noem je respect vind ik.

Iedereen verwerkt het verdriet op zijn of haar manier, ook zoekt iedereen houvast om het een plekje te geven. Jij denkt en hoopt dat je moeder nog ergens bij je is (dat hoop ik ook trouwens...) en als je schoonmoeder daar niet in geloofd dan moet ze dr mond houden. Sorry dat ik misschien hard over kom maar zo denk ik erover. Het is jouw gedachte, jouw mening, jouw gevoelens en die mag je beleven zoals jij dat wilt.

Ik denk dat het goed is dat het "een beetje uit de hand" is gelopen. Laat je gevoelens lopen, laat ze merken wat je voelt. Ook het gooien van glas...misschien ziet je vriend dan de ernst van de situatie in..je kan het negeren maar op den duur breekt er wat...de bekende druppel die de emmer doet overlopen..en zeker met je zwangerschap moet jij niet stressen..je moet rust hebben in je leven. Je moeders verlies speelt daarin ook een grote rol dus meer stress moeten we er niet bij hebben voor je...

Ik hoop dat je vriend met zijn moeder kan praten...

Sterkte !

Liefs,
Bart


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten