Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Do 10 Nov 2011 11:52

Beste Lydia,

Ook dit keer weer een berichtje om even te laten bezinken. Dankjewel voor je lieve woorden.. ik kreeg er een warm gevoel van.

Het leven is toch maar iets bijzonders.. zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Zo veel opvatingen, zienswijzen.. het is soms moeilijk om daar je eigen weg in te vinden. Geloof heeft mij altijd gefascineerd maar in alle eerlijkheid tot nu toe voor meer frustratie dan rust gezorgd. Wat moet je nu geloven? Wie heeft het bij het recht eind? Veel over nagedacht, veel vragen, veel twijfel.. vooral nu weer met de hele situatie met mama. Ik denk dat ik 'gewoon' mijn gevoel moet volgen en minder piekeren (makkelijker gezegd dan gedaan). Is er een God, ik weet het niet.. moet ik daar per se een antwoord op hebben.. misschien niet... Soms als ik alleen ben en in het bos wandel of op de fiets zit, kan ik zo'n heel sterk en warm gevoel krijgen wat ik niet goed kan uitleggen. Dat ik niet alleen ben, dat ik deel uit maak van iets groters en op de een of andere manier in verbinding sta met alles en iedereen om me heen.. dat er krachten aan het werk zijn waar ik niets van snap maar die veel groter zijn dan ik kan bevatten. Sommige mensen zien dit misschien als God, anderen als de natuur. Ik weet niet hoe ik het moet zien. Maar misschien hoef ik het helemaal geen naam te geven of precies te weten wat het is.. maar is de 'wetenschap' dát het er is genoeg voor mij.

Het leven loopt nu eenmaal zoals het loopt en dat zal ik hoe dan ook moeten accepteren. Hoe ik dat moet doen, daar moet ik mijn weg nog in vinden.. het verandert gaandeweg misschien ook wel. Mediteren, bidden, praten, huilen.. ik denk dat ik moet doen wat goed voelt en me daar niet schuldig over voelen. Het geeft me denk ik al een hoop rust als ik niet alles eindeloos overdenk, in twijfel trek of overal antwoord op wil hebben, maar probeer te accepteren. Dit is een proces en zal pieken en dalen hebben.

Maar dat het allemaal soms bizar kan lopen.. weet ik zeker. Zo ook met de hele situatie van mama.
Twee jaar geleden werden bij toeval een paar vlekken op mama's long gevonden. Kanker was een mogelijkheid.. maar na een jaar waren ze verdwenen, het is nooit duidelijk geworden wat het nu was. Wat ik wel weet is dat als het toen kanker was geweest, het allemaal heel anders was gelopen. Ik was toen depressief en liep onder behandeling van een psycholoog, mijn broertje had een vriendinnetje dat voor heel veel problemen binnen mijn familie zorgden met als gevolg dat ik een aantal jaar geen contact met hem heb gehad, waar mijn ouders weer heel veel verdriet van hadden. Kortom... ons gezin was een puinhoop. Had deze situatie zich toen afgespeeld, dan weet ik niet of wij daar als gezin en individuen goed uit zouden zijn gekomen. Nu echter, een paar jaar later.. is alles anders. Ik heb weer contact met mijn broertje, we hebben beiden een goede en stabiele relatie en ik ben uit mijn dal. Ik voel heel sterk dat ondanks dat het heel moeilijk en zwaar gaat worden, we nu sterk genoeg zullen zijn om dit te boven te komen. Ik kan dan toch het gevoel niet tegenhouden dat het bijzonder is hoe het leven dan gelopen is.. Misschien dat mensen zeggen dat het gewoon toeval is.. dat kan ook.. maar het voelt wel bijzonder.

Lieve Lydia ik ben blij dat het geloof je zo veel steun biedt en rust geeft. Het lijkt mij ontzettend erg om als je al ziek bent ook nog met stress of angst te zitten. Ik heb je berichtje al een paar keer gelezen en elke keer voel ik meer bewondering voor jou, de manier waarop je in het leven staat en hoe je met je ziekte omgaat. En ondanks dat je zelf al genoeg op je bordje hebt liggen.. neem je ook de tijd/moeite om een ander (mij)te helpen.. Ik moet eerlijk toegeven dat het me ontroert.

Nogmaals dankjewel.

Heel veel liefs,

Cil

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Do 10 Nov 2011 11:56

Beste Lydia,

Ook dit keer weer een berichtje om even te laten bezinken. Dankjewel voor je lieve woorden.. ik kreeg er een warm gevoel van.

Het leven is toch maar iets bijzonders.. zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Zo veel opvatingen, zienswijzen.. het is soms moeilijk om daar je eigen weg in te vinden. Geloof heeft mij altijd gefascineerd maar in alle eerlijkheid tot nu toe voor meer frustratie dan rust gezorgd. Wat moet je nu geloven? Wie heeft het bij het recht eind? Veel over nagedacht, veel vragen, veel twijfel.. vooral nu weer met de hele situatie met mama. Ik denk dat ik 'gewoon' mijn gevoel moet volgen en minder piekeren (makkelijker gezegd dan gedaan). Is er een God, ik weet het niet.. moet ik daar per se een antwoord op hebben.. misschien niet... Soms als ik alleen ben en in het bos wandel of op de fiets zit, kan ik zo'n heel sterk en warm gevoel krijgen wat ik niet goed kan uitleggen. Dat ik niet alleen ben, dat ik deel uit maak van iets groters en op de een of andere manier in verbinding sta met alles en iedereen om me heen.. dat er krachten aan het werk zijn waar ik niets van snap maar die veel groter zijn dan ik kan bevatten. Sommige mensen zien dit misschien als God, anderen als de natuur. Ik weet niet hoe ik het moet zien. Maar misschien hoef ik het helemaal geen naam te geven of precies te weten wat het is.. maar is de 'wetenschap' dát het er is genoeg voor mij.

Het leven loopt nu eenmaal zoals het loopt en dat zal ik hoe dan ook moeten accepteren. Hoe ik dat moet doen, daar moet ik mijn weg nog in vinden.. het verandert gaandeweg misschien ook wel. Mediteren, bidden, praten, huilen.. ik denk dat ik moet doen wat goed voelt en me daar niet schuldig over voelen. Het geeft me denk ik al een hoop rust als ik niet alles eindeloos overdenk, in twijfel trek of overal antwoord op wil hebben, maar probeer te accepteren. Dit is een proces en zal pieken en dalen hebben.

Maar dat het allemaal soms bizar kan lopen.. weet ik zeker. Zo ook met de hele situatie van mama.
Twee jaar geleden werden bij toeval een paar vlekken op mama's long gevonden. Kanker was een mogelijkheid.. maar na een jaar waren ze verdwenen, het is nooit duidelijk geworden wat het nu was. Wat ik wel weet is dat als het toen kanker was geweest, het allemaal heel anders was gelopen. Ik was toen depressief en liep onder behandeling van een psycholoog, mijn broertje had een vriendinnetje dat voor heel veel problemen binnen mijn familie zorgden met als gevolg dat ik een aantal jaar geen contact met hem heb gehad, waar mijn ouders weer heel veel verdriet van hadden. Kortom... ons gezin was een puinhoop. Had deze situatie zich toen afgespeeld, dan weet ik niet of wij daar als gezin en individuen goed uit zouden zijn gekomen. Nu echter, een paar jaar later.. is alles anders. Ik heb weer contact met mijn broertje, we hebben beiden een goede en stabiele relatie en ik ben uit mijn dal. Ik voel heel sterk dat ondanks dat het heel moeilijk en zwaar gaat worden, we nu sterk genoeg zullen zijn om dit te boven te komen. Ik kan dan toch het gevoel niet tegenhouden dat het bijzonder is hoe het leven dan gelopen is.. Misschien dat mensen zeggen dat het gewoon toeval is.. dat kan ook.. maar het voelt wel bijzonder.

Lieve Lydia ik ben blij dat het geloof je zo veel steun biedt en rust geeft. Het lijkt mij ontzettend erg om als je al ziek bent ook nog met stress of angst te zitten. Ik heb je berichtje al een paar keer gelezen en elke keer voel ik meer bewondering voor jou, de manier waarop je in het leven staat en hoe je met je ziekte omgaat. En ondanks dat je zelf al genoeg op je bordje hebt liggen.. neem je ook de tijd/moeite om een ander (mij)te helpen.. Ik moet eerlijk toegeven dat het me ontroert.

Nogmaals dankjewel.

Heel veel liefs,

Cil

lydia162
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 02 Sep 2011 10:34

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor lydia162 » Ma 14 Nov 2011 23:15

Lieve Cil,

Fijn dat mijn berichtjes jou in deze zware en verwarrende tijd goed doen, daar doe ik het voor.
Mooi om te lezen ook dat je beseft dat zoals de situatie in jullie gezin nu is, jullie de situatie met je moeder beter aankunnen.

Je bent echt een denker, hé? Je wikt, weegt, bekijkt van alle kanten. Volgens mij word je moe van jezelf. Wat denk je ervan je nu op de situatie in jullie gezin te richten en de levensvragen even te laten voor wat ze zijn. Wil je tegen God praten, is dat goed, ook al twijfel je aan zijn bestaan. Je mag ook dát trouwens gewoon tegen God zeggen, dat hebben al heel veel mensen vóór jou gedaan. Wil je dat niet, geeft ook niet. Ontspan je nu maar.

Dit even voor nu. Er is natuurlijk nog veel meer over te zeggen. Ik denk dat ik er binnenkort in een pb-tje nog wat verder op in zal gaan. Je mag mij natuurlijk ook altijd een pb-tje sturen.

Ik wens je veel sterkte met alles.

Veel liefs, Lydia

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 21 Nov 2011 16:23

Lieve Lydia,

Grappig.. je hebt het precies goed. Ik ben inderdaad een denker.. ik kan mezelf suf piekeren over vanalles en ik word soms zo ontzettend moe van mezelf. Ik ben altijd bang om iets fout te doen: fout maken op werk, iemand boos te maken, fout met situaties om te gaan, etc.. dus denk ik overal eindeloos overna.. speel ik alle scenario's af in mijn hoofd. Maar in een situatie als waar ik nu inzit werkt dat helemaal niet. Ik raak uitgeput, ben gestresst en krijg daar ook lichamelijke klachten van. Het is tijd om dingen los te laten en te ontspannen. Alleen is dat moeilijk... Maar me er bewust van zijn, is misschien al een stap..

Denk dat ik binnenkort inderdaad een PB stuur. Ik hoop trouwens ook dat het met jou naar omstandigheden goed gaat.. ik praat steeds wel over mezelf, maar ik denk ook zeker aan jou.

Liefs, Cil

lydia162
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 02 Sep 2011 10:34

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor lydia162 » Di 22 Nov 2011 22:52

Lieve Cil,

Praat maar gerust over jezelf, ik merk dat er heel veel in je omgaat. Gelukkig kun je je heel goed uiten.
Met mij gaat het heel goed, vorige week weer controle gehad van mijn bloed, alles goed. Ik voel me ook goed, beter dan voor de diagnose. Ik doe allerlei dingen die ik fijn of waardevol vind.
Ik stuur je ook een pb-tje.

Veel liefs, Lydia

ookmijnmoeder
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Ma 26 Sep 2011 12:57

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor ookmijnmoeder » Zo 27 Nov 2011 12:46

Lieve Cil,

Het bericht van jou is van een poosje terug, hoe gaat het nu? Ik wilde toch nog reageren omdat jouw verhaal haast exact op die van mij lijkt.
Vorig jaar november kregen wij te horen dat mijn moeder uitgezaaide kanker had (57 jaar) en niet meer zou genezen. Ik ben zelf 28 (toen 27) en de wereld verdween onder mijn voeten. Twee weken compleet van slag geweest en tot weinig in staat. Mijn moeder lag toen in het ziekenhuis, maar zou spoedig naar huis komen. Alles hebben we voor haar kunnen regelen (ik trad ook in die overlevingsmodus). Mijn moeder kon niet meer lopen (de uitzaaiingen zorgden voor een dwarleasie). Zij had volledige zorg nodig en doordat ik verpleegkundige ben, heb ik haar tot op het einde zo goed als alleen (en met mijn vader!) kunnen verzorgen. Ik studeer nog voor iets anders en dat heb ik even helemaal stop gezet. Ook mijn werk was gelukkig erg begripvol.
Vier maanden en vier dagen na de diagonse is ze overleden. Vier fantastische maanden nog thuis gehad, ondanks de pijn die ze had en de wanhoop die soms onze adem wegnam. Het volhouden van al die onzekerheid lukt mij door echt met de dag te leven. Bewust genieten van al die momenten samen. Niet vooruit te denken. De maanden vlogen om en ineens was het voorbij. Het stortte in... Maar oh wat heb ik genoten van die tijd samen.
Ook ik heb samen met mijn moeder het boek 'vertel eens' ingevuld. Mijn tip is dan ook doe dit samen met haar, als ze wellicht weinig energie heeft (dan kan jij schrijven).
Het verdriet van de kinderen die je moeder niet zal gaan zien, het opvoeden wat je niet met haar kan delen. Ik herken het volledig. Zelf durf ik het nu zelfs niet aan, bang voor het verdriet wat me kan gaan overvallen als je kinderen hebt.
Maar alles heeft tijd nodig en denk nu niet aan de te verre toekomst. Weet je lieve Cil, het leven is zo vergankelijk. We weten niet wat ons te wachten staat. Om je nu zo'n zorgen te maken over na je moeder is zo zonde van je kostbare energie.
Probeer zo erg te genieten van je moeder nu en wees dankbaar voor de tijd die je nog samen kan zijn.
Geef je ouders aandacht, ook je vader. Zorg dat je die band met hem opbouwt. Ik en mijn vader begrijpen elkaar nu zo goed. Door alles wat we hebben gezien en meegemaakt hebben bij mama.
Ik weet het Cil, het is zo moeilijk. Doordat je dit meemaakt zal je leven nooit meer hetzelfde zijn, het leven komt zo enorm dichtbij. Nu mis ik mijn moeder ook soms zo verschrikkelijk veel dat mijn borstkas gewoon wil openscheuren van verdriet. Maar ook ik heb het leven opgepakt en doe toch weer mijn dagelijkse dingen. Iets wat ik me een jaar geleden nooit zou kunnen voorstellen.
Lieve Cil, je verhaal raakt me zo enorm. Ik voel je pijn en wanhoop door het computertje heen waarachter ik zit te tikken.
Als ik iets voor je kan betekenen dan moet je me schrijven.
Heel veel sterkte (ik vind het een vreselijk woord eigenlijk) en geniet van de liefde van je moeder en geef haar je liefde.
Dat is voor altijd.

Veel liefs ...

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 28 Nov 2011 11:56

Beste Ookmijnmoeder,

Bedankt voor je lieve berichtje.

Ik word altijd zo verdrietig als ik over andermans verdriet lees, gewoon omdat ik weet hoe jij je gevoeld hebt en hoe verschrikkelijk dat is. Maar toch bespeur ik ook bij jou, net als bij veel andere mensen op dit forum, een positieve ondertoon zeg maar. Zo'n periode met je moeder is zo ontzettend heftig, maar tegelijkertijd leer je ook om veel bewuster te genieten van de tijd die je nog samen hebt. Wat knap dat je jouw mama zelf zo bijgestaan hebt, ook al ben je verpleegkundige, het is heel erg zwaar. Je hebt gelijk dat te ver vooruit denken geen zin heeft, maar toch ontkom ik er soms niet aan. Ik ben een echte piekeraar :) Maar ik weet wel dat ik moet proberen zo veel mogelijk met de dag te leven, elke dag te nemen zoals 'ie komt en te genieten van mijn mooie lieve mama. Toch ben ik bang voor later, bang dat ik nooit meer gelukkig zal worden, nooit meer ergens écht van kan genieten, elke dag verdrietig zal zijn. Hoe is dat bij jou gegaan? "Went" het dat je moeder er niet meer is? Neemt het verdriet af? Hoe heb jij dat ervaren?
Goede tip om het 'vertel eens' boek samen in te vullen. Nu ligt het daar maar zo, volgens mij durft ze het nu nog niet helemaal aan om erin te beginnen.

Met mijn moeder gaat het steeds slechter. We zijn inmiddels een aantal maanden verder (ruim 3) en helaas zie ik mijn moeder elke dag achteruit gaan. De eerste chemo was niet aangeslagen. Morgen krijgt ze haar vierde chemokuur, de 2e van de nieuwe soort. Hopenlijk heeft het iets gedaan, maar ik vrees van niet. Ik zie haar achteruit gaan. Vorige vrijdag was ik de hele dag bij haar en dan heeft ze steeds hevige hoestbuien waar ze haast van moet huilen zoveel pijn als die doen. Ook heb ik haar gedoucht.. bizar.. zo saampjes, moeder en dochter.. en dan ik degene die haar haren wast en haar rug insopt. Op dat moment word ik er heel rustig van, 'blij' dat ik iets kan doen. Het is ook een momentje even alleen zij en ik. Maar als ik dan thuis ben, stort ik in. Zo moeilijk, de rollen zijn omgedraaid.. de dochter die voor haar moeder zorgt. Daarna heb ik haar hele rug, schouders en borstkast rustig gemasseerd met tijgerbalsem tegen de spierpijn. Dat vindt ze ook heel fijn. Ik neem dan echt de tijd, doe het heel rustig aan. Meestal helpt het ook iets. Ik vind het extra moeilijk omdat mijn moeder normaalgesproken nooit wil dat iemand iets voor haar doet, omdat ze niemand wil 'lastig vallen'. Vroeger zou ze nooit gewild hebben dat ik haar rug zou insmeren.. 'nee joh, dat hoeft niet'... Maar nu vraagt ze er soms zelf om. Op de een of andere manier voelt dat extra moeilijk.. misschien omdat mama steeds minder zichzelf is of dat ze door nu ja zegt haar kwetsbaarheid zo zichtbaar is. In elk geval vind ik het heel moeilijk allemaal. Ik wéét gewoon dat ze niet lang meer heeft, ik voel het. Vorige week ook leunde mama na een hevige hoestbui tegen mij aan en zei ze dat haar lichaam niet meer mee wil werken.
Ik heel lang nog een soort van hoop gehad dat er toch nog iets was voor haar.. het internet afgespeurd naar allerlei behandelingen en middeltjes... Maar het wordt nu steeds duidelijker voor mij dat ze er waarschijnlijk niet lang meer is. Ik vind het heel moeilijk om dit zo duidelijk te zeggen.. ik moet er van huilen. Maar ik moet het accepteren. Het is alleen extra lastig ook doordat ik steeds mailtjes krijg van mensen die een wondermiddel weten. Ze bedoelen het misschien wel heel erg goed, maar het draagt niet bij aan mijn verwerkingsproces.

En dan nog mijn vader. Ik hou van hem, maar hij is een hele moeilijke man. Praat niet graag over zijn gevoelens, kan sowieso slecht communiceren. Het botst de laatste tijd ook wel een beetje. Zo belde hij zaterdagmorgen boos en paniekerig op. Hij moest boodschappen doen, maar mama was niet zo lekker geworden.. ik moest gelijk komen.. geen discussie. Hij commandeert dan ipv te vragen. Ik was heel rustig, vroeg of hij even wilde kalmeren omdat ik hem niet goed begreep. Toen hing hij boos op. Dus indirect zegt hij.. 'je komt maar gewoon'. Daarmee geeft hij mij ook een enorm schuldgevoel.. dat ik geen goede dochter ben als ik niet meteen kom. Nu wil ik ook niet dat mama alleen is, dat gaat ook niet meer. Maar ik wil niet zo afgeblaft worden. Ipv mijn mond open te doen, klap ik altijd dicht.. zeg niets meer. Ben dan ook gegaan. Maar vervolgens komt hij na een uurtje thuis.. ziet mij.. gaat zonder iets te zeggen weer weg en blijft vervolgens tot 17.00 uur weg! Zonder aan mij te vragen of ik nog plannen had.. en die had ik. Ik was woedend op hem.. ik weiger me zo te laten behandelen. Maar hij zegt er dan verder ook niets meer over. Mijn broertje zegt dat ik mijn mond open moet trekken, net als hij, dat ik ook wel eens boos mag worden en zeggen als ik het er niet mee eens ben. Ik vind dat alleen heel moeilijk, ben niet van het boos worden. Ik begrijp ook wel dat hij geschrokken was. Maar toch. Het is ook vervelend voor mama.. ik wil haar niet het gevoel geven dat ik verplicht bij haar ben. Ik wíl ook bij haar zijn.. ik vraag alleen goede communicatie.
Hoe was dat precies met jouw vader? Hadden jullie altijd al een goede band of is het echt heel erg veranderd?

Pfff... wat een verhaal is het geworden. Sorry hoor :) Ik was ook nog een beetje boos over het weekend, moest er denk ik even uit.

Ik merk dat ik de laatste tijd heel veel behoefte heb aan contact met mensen die weten wat het is. Gewoon iemand die je begrijpt. Ik denk ook wel dat ik je nog vaker een berichtje zal sturen als je dat niet erg vindt. Wordt een PB'tje dan.. daar voel ik me toch iets vrijer in zeg maar.

Nogmaals heel erg bedankt!!! Ik stel het altijd zo enorm op prijs als mensen hun verhaal met mij willen delen.

Veel liefs,

Cil

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Ma 28 Nov 2011 21:48

Wennen dat je moeder er niet meer is, ik weet het niet of dat wennen kunt noemen.
Ik heb het een plaats weten te geven, ik kan nu aan mijn moeder denken zonder gelijk de hele emotionele lading over me heen te krijgen.
Ze is op een of andere manier toch nog deel van me. Bijv. dat ene gerecht wat ik maak zoals mijn moeder het maakte.
Daar is wel tijd over heen gegaan. Rouwen is een proces waar je doorheen moet.
Ik heb daar hulp bij nodig gehad, ik verloor in één maand zowel mijn vader (het ging niet goed met hem) als daarna mijn moeder (totaal oververwacht).

Probeer het als een geschenk te aanvaarden dat je je moeder tot hulp mag zijn, dat zij zich tot jou wendt, dat ze dat vertrouwen in jou heeft.

Wat je vader betreft, als iemand niet makkelijk kan communiceren dan wordt het in de huidige situatie voor zo iemand nu helemaal moeilijk.
Hij commandeerde je in het verleden toch ook en nu raakt je het erger dan anders.
Ik praat daar zijn gedrag niet mee goed, echter hij is niet veranderd, jij bent veranderd.

Leef bij de dag en probeer te genieten.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 29 Nov 2011 15:00

Ik vraag me nu nog echt af of ik het ooit een plekje zal kunnen geven. Als ik denk aan alle momenten die nog komen gaan en die ik zo ontzettend graag met mama wil delen; als ik kinderen krijg, als ik ga trouwen, etc... Doet het zo veel pijn te weten dat ze dat niet mee zal maken. Of als ik straks gewoon even bij mama wil zijn voor advies of om even lekker tegen haar aan te leunen en weer even kind te zijn.

Het klinkt misschien gek, maar ik ben ook een beetje bang voor de dag dat ik zonder verdriet aan haar zal denken.. ik ben soms bang dat ik dingen van haar zal vergeten; haar stem, haar geur, verhalen. Ik ben ook heel erg bang dat andere mensen haar zullen vergeten, dat er niet meer over haar gepraat zal worden.. dat het op een gegeven moment zo gewoon is, dat het voor mensen is alsof ze er nooit is geweest. Daar moet ik niet aan denken.

Mensen zeggen wel vaker dat een geliefde altijd deel van hen zal blijven of dat een geliefde op de een of andere manier toch nog bij hen is. Een vriendin van mij zegt dat ze soms onbewust tegen de foto van haar moeder praat en dat ze dan echt voelt alsof ze bij haar is.. daar wordt ze rustig van. Ik hoop zo dat ik dat ook zo zal voelen.

Maar rouwen is een proces ja.. Je hebt zoiets niet een-twee-drie verwerkt. Liddy wat heftig dat jij je ouders zo kort na elkaar hebt verloren!!! Brrrr... kippenvel...

Het voelt ook soort van fijn dat ik mama kan helpen met kleine dingetjes, denk dat ik daar later ook veel aan heb. En zelfs al is het zó zó zwaar om mama slechter te zien worden, ik ben dankbaar dat ik nog tijd heb om afscheid te nemen en mooie momenten te hebben. Mijn nichtje verloor twee jaar geleden haar vader (broer van mama) aan een hartstilstand... patsboem.. weg papa.. Geen afscheid kunnen nemen, niets. Ook daardoor voel ik me dankbaar dat ik dat wel kan.

Jeetje Liddy, daar sla je me toch de spijker op z'n kop.. papa is niet veranderd, ik wel. Zo had ik het niet bekeken. Vroeger vond ik het ook wel vervelend wanneer papa commandeerde, maar vergat ik het al weer snel.. nu kan ik er echt kwaad om worden. Mijn vriend zegt dat ik de afgelopen jaren heel erg gegroeid ben, een sterkere vrouw ben geworden die voor zichzelf op durft te komen.. tja, zo'n verandering gaat dan niet zonder hobbels. Op die manier zie ik het niet zo negatief meer.. :)

Dankjewel

ookmijnmoeder
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Ma 26 Sep 2011 12:57

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor ookmijnmoeder » Do 01 Dec 2011 22:17

Dag lieve Cil,

Ik heb zojuist je laatste twee berichtjes gelezen en ook dat is weer zo herkenbaar. Toen ik mijn moeder voor het eerst ging wassen en verschonen was dat ook erg wennen. Het is inderdaad een hobbel die je moet nemen. Zeker voor jou denk ik aangezien ik toch in mijn vak met dit soort dingen in aanraking kom. Al blijft het met je moeder anders.
Ik had inderdaad wat jij ook zegt ook een heel fijn gevoel om dit voor haar te kunnen doen. Zo tevreden en gelukkig als ze was als ik haar helemaak vertroetelt en ingesmeerd had en een lekker schoon bed gaf. (Al na een paar weken stuurde ik de thuiszorg weg, we wilden er maar een paar (die we prettig vonden) aan het bed van mijn moeder. Jeetje wat was ik soms erg zeg. Maar soms werd ik echt een leeuwin als het om mijn moeder ging)
Wel heel lief van je Cil dat je dit doet voor haar, ook al is het moeilijk voor je. Later zal dit zo'n fijne herinnering zijn voor je. Echt een moment van jullie samen.
Ik wil je ook nog aanraden om heel allert te zijn qua pijn, hoesten etc. bij je moeder. Zorg ervoor dat ze niet meer pijn heeft dan nodig is (schakel echt de huisarts of oncoloog van het ziekenhuis in). Evenals het hoesten, daar zijn zulke goede middelen tegen. Echt waar qua levenskwaliteit zijn er zulke enorme vooruitgangen geboekt in de medische wereld, maar geef het goed aan bij de artsen!

Tja..en dan je vader. Ook heel moeilijk is dat. Dat had ik ook hoor. Ik was altijd een echt moederskindje (we bespraken alles, dezelfde interesses, ze was de enige die me rustig kon krijgen op bepaalde momenten, dacht mee in beslissingen, mijn moeder was mijn baken, mijn wijsheid, echt waar)
Met mijn vader had ik geen slechte band, maar inderdaad de communicatie is anders.
Hij vond het ook heel moeilijk allemaal en had de neiging zich soms in het werk te verstoppen. Plande dan van alles in (zo van 'jij bent er toch'), en inderdaad dat vond ik prima, maar communiceer even!
Toch ben ik tijdens het ziek zijn van mama niet met hem hierover in heftige discussies gegaan. Het is zijn manier van ermee omgaan. En weet je lieve Cil, wat we ons moeten beseffen is dat wij ons eigen huisje hebben. Waar even geen sores is en alle ellende is even weg. We hebben een relatie en een eigen leven dat ooit weer verder gaat.
Jouw vader is de hele tijd met je moeder en wordt er constant mee geconfronteerd. Ook is het zijn vrouw, zijn liefde de moeder van zijn kinderen die ziek is. Het leven zal straks compleet anders zijn. Ik denk dat jouw vader het gewoon niet zo handig uit allemaal, maar dat is ook wellicht iets meer man-eigen?
Dat neemt niet weg dat jij je er niet verdrietig over mag voelen, maar bedenk goed wat je wilt bereiken als je met je vader praat. Het is voor je moeder ook moeilijk om te zien als degenen die ze moet achterlaten constant met elkaar in conflict zijn.
Het is denk ik goed om je onvrede en woede over dingen te uiten op dit forum, maar als je met je vader praat dat je dit rustig doet. Al is het voor je moeder en de toestand waarin ze verkeerd.

En lieve Cil, je moeder kwijt zijn went echt nooit. Ik heb dagen (echt waar) dat ik wanhopig ben en niet kan beseffen dathet echt is. Dan zie ik overal moeders en dochters en ben ik zo boos dat mij dit is overkomen. Ik heb nu geaccepteerd dat ik me soms zo voel en dan is dat maar zo. Dan ga ik slapen en morgen is er weer een dag. Maar er zijn ook dagen dat ik intens kan genieten van dingen (misschien wel meer dan voorheen).
En ook ik was zo bang (vooral de eerste maanden), dat ik mijn moeder zou gaan vergeten, haar geur stem etc. En dat mensen haar zouden gaan vergeten. Ik wilde constant maar over haar praten om iedereen maar eraan te herinneren wie mijn moeder was. Maar nu heb ik dat iets minder, er zijn zelfs momenten op de dag dat ik niet aan haar denk (waar ik me in het begin heeel schuldig over voelde). Ik heb een hele mooie foto van haar in mijn woonkamer en bij mijn vader thuis is alles nog mama. Dat helpt.
Ook is de band met mijn vader een stuk sterker geworden, maar daar heb ik bewust aan gewerkt hoe moeilijk ik dat ook vond. Nu zie ik hem iedere week en gaan we weekendjes weg etc. Dat had ik nooit gedacht een jaar geleden (mijn mama was ook echt zo'n spil...).

Ik hoop Cil dat de chemo wat gaat doen en dat jullie nog een fijne tijd hebben. Ik besef als geen ander wat je doorstaat en voel echt de pijn met je mee en het is zo moeilijk.
Je mag me altijd PB en, en berichtjes achterlaten. Als je vragen hebt (mag ook medisch/praktisch etc. zijn) moet je ze echt stellen.

Heel veel liefs

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 06 Dec 2011 10:43

Lieve ookmijnmoeder,

Het is inderdaad dat gevoel van íets kunnen doen wat me een fijn gevoel geeft. Vorige week vrijdag wilde mama graag dat mijn broertje en ik haar hielpen met het afscheren van haar haar. Het viel enorm uit, het lag overal en ze werd gek van de jeuk. Ondanks dat ik het echt super moeilijk vond, ik was de hele dag zenuwachtig, heb ik het toch gedaan. Samen met mijn broertje hebben we eerst de lange lokken afgenknipt en daarna met de tondeuse eroverheen. Ik stond te trillen met die schaar in mijn handen, zo moeilijk vond ik het. Maar mama was juist super opgelucht en zei steeds "maak je geen zorgen, ik ben hier echt blij mee". Daarna heb ik haar geholpen met douchen en alle kleine haartjes goed weggespoelt. Nu heeft ze dus een gemilimeterd koppie. Ik ben 'blij' dat ik dit voor haar heb kunnen doen.

Gelukkig heb ik ook nog hele fijne momenten samen met haar. Ook vorige week, ben ik ten huwelijk gevraagd door mijn lieve vriend (en heb ja gezegd :) ) Het was 's avonds laat, dus de volgende morgen gelijk langs mijn ouders gegaan die verbaasd waren dat ik zo vroeg was. Mama moest huilen, maar was heel erg blij. Ze zei ook dat ze niet wil dat we gaan haasten met de bruiloft, maar ik vind het wel moeilijk hoor! Ik wil zo graag dat ze erbij is! Maar dat zou betekenen dat we het al heel snel en dan heel klein zouden moeten doen. Ik kan me daar wel in vinden.. een groot feest geven kan altijd nog, maar mijn vriend wil het graag 'goed doen' zeg maar. Die dag had mama een super dag! Door de bloedtransfusie had ze veel energie en zijn we samen op pad geweest om voor Sinterklaas kado's te shoppen. Ook hebben we nieuwe kleren voor haar gekocht die lekker makkelijk zitten. Het was heel gezellig!! We hebben ook heel goed gepraat, was super fijn. Mama heeft zelf ook heel jong haar moeder verloren.. we hadden het over hoe zij dat ervaren heeft. Heftig, maar wel heel erg fijn om erover gepraat te hebben. Heb echt een leuke dag gehad die me altijd zal bijblijven. Ik merkte achteraf alleen wel dat ik me dan alsnog te veel af laat leiden door mijn gedachten en dat ik niet voor de volle 100% erbij was zeg maar. Ik was zo zenuwachtig over dat we die avond mama's haren zouden knippen dat ik daar steeds aan moest denken.. ook van die onbenullige andere dingen waar ik dan over kan piekeren. Ik moet echt leren om alles los te laten en gewoon te genieten van zo'n dag!

Ik vind het zo mooi om te lezen wat jij allemaal voor jouw mama hebt gedaan!! Klinkt heel gek, maar ik kan die liefde dan gewoon helemaal voelen, hetzelfde gevoel dat ik heb als ik mama douche of insmeer. Dat doe je dan gewoon compleet uit pure liefde voor je moeder.. een mooi iets eigenlijk. Ik kan me ook goed voorstellen dat je op een gegeven moment de thuiszorg hebt weggestuurd, waarom elke dag een vreemde aan je bed als je het zelf ook kan? Scheelt natuurlijk wel dat het jouw werk is.. we zullen op een gegeven moment niet ontkomen aan thuiszorg, hoewel ik zoveel mogelijk zelf of door familie/vrienden wil laten doen. Mijn tante is twee jaar geleden overleden, ook kanker. De laatste periode is er een rooster gemaakt, naast de thuiszorg was er elke dag iemand van de familie of hechte vrienden aanwezig. Zo kon ze gewoon thuis blijven, zo'n mooi iets. Dat wil ik ook voor mama. Toch vind ik het super super knap van je dat je zoveel zelf hebt gedaan.. het is toch heel erg moeilijk! Soms heb je ook even een dagje voor jezelf nodig.

Mama heeft vandaag controle in het ziekenhuis, we hebben haar gezegd dat ze aan moet geven dat ze pijn heeft. Gelukkig is papa met haar mee, dus het zal vast wel doorgegeven worden. Veel pijn lijden is idd niet meer nodig tegenwoordig.

Je hebt gelijk dat ik misschien geen heftige discussies aan moet gaan met mijn vader.. hij is idd degene die straks alleen achterblijft. Maar het is soms zo moeilijk. Hij is gewoon iemand die niet goed kan praten over moeilijke dingen.. en als hij dan iets zegt komt het er schreeuwend of bevelend uit. Dat is al mijn hele leven zo, maar nu trek ik dat gewoon niet. Eerst had ik altijd mama die suste en mij begreep.. nu besef ik me dan zo goed dat ik haar straks niet meer heb. Dan ben ik alleen tegenover mijn vader en broertje. Er zijn wel momenten dat we er over praten, dus misschien moet ik het op zo'n moment gewoon rustig aankaarten. Het ergste vind ik idd als mama al ons geruzie hoort, dat wil ik niet voor haar.

Ik heb dat ook, nu al... dan loop ik op straat of in de stad en zie ik moeders en dochters samen winkelen of lunchen. Voel me dan boos en verdrietig, waarom zij wel en ik niet. Het stelt me een beetje gerust dat je zegt dat je nog steeds intens kan genieten van dingen.. daar ben ik zo bang voor. Wat fijn dat je zo goed met je vader kan nu!! Zelfs weekendjes weg, dat zie ik mijn vader en ik echt niet doen samen haha.. Maar je weet nooit..

Binnenkort krijgt mama weer een scan om te kijken wat deze chemo heeft gedaan, ze heeft de laatste kuur gehad. Spannend.. want wat dan? Komt er nog bestraling? Krijgen we te horen dat er niets meer gedaan kan worden? Pfff.. krijg het er al warm van als ik eraan denk. Zo bang voor de woorden van de arts 'sorry maar u bent uitbehandeld, we kunnen niets meer voor u doen'..

Ik had nog een vraag. Hoe ging dat bij jou toen met vrienden? Waren ze er voor jou? Ben je er een aantal kwijt geraakt? In het begin leek alles prima.. iedereen was lief en leefde mee. Ik heb ook zelf aangegeven (doe dat nu nog) wanneer ik iets wel of niet prettig vond, wanneer ik iemand nodig had/heb. Maar nu.. ruim 3 maanden verder.. zijn er echt vrienden die helemaal niets meer van zich laten horen. Of vrienden die alleen maar over zichzelf praten en niet eens vragen hoe het gaat. Ik hoef echt geen "pitty-party" , elke dat een smsje of altijd maar over de ellende praten.. maar het is wel fijn om te weten dat als je een keer je ei kwijt moet, even wil huilen of afleiding wil.. vrienden er voor je zijn. Ik probeer altijd om geen verwachtingen te hebben van anderen zodat je ook niet teleurgesteld kan worden.. maar nu werkt dat op de een of andere manier niet. Ik voel me soms echt in de steek gelaten en gekwetst. Ik begrijp echt wel dat iedereen zijn eigen leven heeft of het moeilijk vindt, maar om dan maar helemaal niets van je te laten horen of gewoon net te doen alsof het 'probleem' er niet is.. dat snap ik niet. Gelukkig heb ik ook een aantal super lieve vrienden, die koester ik dan ook extra. Maar degene die je nu zo laten vallen.. wat doe je daarmee? Klaar vriendschap? Of een vriendin van mij die dus alleen maar over zichzelf bezig is .. die wil afspreken omdat ze mij zoveel te vertellen heeft, die alleen maar smst over van die nutteloze dingen (ik ben naar de kapper geweest, ik heb nieuwe schoenen.. blabla). Niet dat haar leven me niets interesseert, maar hallo, ik ben er ook nog. Ik heb nu gewoon de energie er niet voor om een eenrichtings-vriendschap te onderhouden. Wat doe je daarmee? Hoe ging dat bij jou?

Heel erg bedankt voor je lieve bericht en je advies. Ik voel me er altijd een beetje beter door!

Heel veel liefs, Cil

meerpons
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Di 11 Okt 2011 15:26

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor meerpons » Do 08 Dec 2011 16:16

Hoi Lieve Cil en (ookmijnmoeder),

Cil weet al dat ik het nog moeilijk vind om alles van mij af te schrijven, maar als ik jullie berichtjes zo lees dan denk ik ja zo voel ik het ook en er zijn zoveel dingen die ik op dit moment meemaak en voel en niet weet hoe dat te uiten, maar door jullie berichtjes te lezen weet ik in ieder geval wel dat er een hoop overeenkomsten zijn.
Het doet inderdaad zoveel pijn dat de rollen omgedraaid zijn nu en dat ze nu zoveel hulp nodig heeft en vroeger wilde ze daar ook niets van weten.
Ik hou zoveel van haar en ben op dit moment zo bang om haar kwijt te raken.
We gaan er met de kerst even tussen uit en hopen haar wat afleiding te kunnen bieden en even 24 uur per dag bij elkaar zijn.

Cil ik denk aan je en leef met je mee!

Liefs Wilma

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 12 Dec 2011 15:36

Lieve Wilma,

Nog even een klein bericht naast het PB'tje.
Voel je niet naar over het feit dat je de dingen minder goed van je af kan schrijven.. iedereen gaat op zijn eigen manier om met zulf heftig verdriet. De ene manier is niet per definitie beter dan de andere! Het 'van me afschrijven' werkt voor mij, maar dat hoeft niet gelijk voor een ander ook zo te zijn. Je kan misschien wel troost putten uit het feit dat er anderen zijn die heel goed begrijpen hoe je je voelt en bij wie je terecht kan als je iets kwijt wil.

Geniet van je dagen met je moeder en gezin!

Veel liefs, Cil

meerpons
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Di 11 Okt 2011 15:26

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor meerpons » Ma 12 Dec 2011 15:51

Lieve Cil,

Bedankt weer voor je lieve en juiste woorden!

Liefs Wilma

ookmijnmoeder
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Ma 26 Sep 2011 12:57

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor ookmijnmoeder » Wo 14 Dec 2011 13:26

Hoi Cil,

Nog een berichtje van mij (heb je ook een PB gestuurd).
Wat leuk om te lezen dat jullie even leuke dingen hebben kunnen doen! en dat jullie moeilijke zaken hebben kunnen bespreken.
Heel goed om te horen dat je daarvan wat opgeknapt bent.

Wat betreft vrienden.. Tja. Die leefden inderdaad enorm mee. Maar om heel eerlijk te zijn had ik er niet heel erg behoefte aan om met veel mensen dit te delen. En inderdaad zwakt de interesse wat af op een gegeven moment.
Mijn vriend is mijn absolute steun geweest in dit proces. Zonder hem had ik dit nooit, maar dan ook nooit kunnen doorstaan.
Hij kent mij door en door en heeft ook altijd een hele goede band gehad met mijn moeder. Van mijn vriendinnen had ik niet altijd het idee dat ze helemaal begrepen. Dus dat is ook heel herkenbaar.

Hou me op de hoogte (uiteraard als je puf hebt). Ik denk aan jullie
Veel liefs

ookmijnmoeder
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Ma 26 Sep 2011 12:57

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor ookmijnmoeder » Wo 14 Dec 2011 13:29

en tja Cil...ik ben heel makkelijk daarin. Geen energie steken waarin je je energie niet wilt steken.
Heb ik ook pas geleerd toen mijn moeder ziek was. Maak je wereld maar even klein, zodat je je energie kan verdelen over zaken die er toe doen.
Zo heb ik het doorstaan.
Ik snap je gekwetste gevoelens, maar ook dat is een leermoment in je leven. Als je maar steun hebt van je vriend en mensen die echt dicht bij je staan.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 27 Dec 2011 23:30

Ik ben een tijdje niet op het forum geweest, sorry ook voor de nog onbeantwoorde PB'tjes. We hebben een paar hele zware weken achter de rug. Ongeveer 3 weken geleden kreeg mijn moeder ontzettende pijn in haar onderrug die doortrok naar haar benen. Het werd zo erg dat ze haast niet meer kon lopen van de pijn en op een gegeven moment niet meer uit bed kon komen. Eerst heeft de huisarts de medicatie aangepast, maar de pijn bleef. Twee weken geleden is ze toch maar naar het ziekenhuis gebracht en hebben ze haar goed onderzocht. Uit de botscan bleek dat er door de kanker een wervel in haar onderrug gescheurd was en er merg lekte, dat zorgde voor de hevige pijnen. Er is besloten om haar te bestralen, bestraling moet er voor zorgen dat het bot weer inkrimpt als het ware waardoor er geen merg meer kan lekken. Een week lang dus op en neer naar het ziekenhuis en in de tussentijd een hoop regelen: ziekenhuisbed voor in de woonkamer, douchestoel, toiletstoel en thuiszorg. Sinds vorige week is ze weer thuis en slaapt ze in het speciale bed in de woonkamer. Omdat er door de bestraling vocht ontstaat rondom de bestraalde plek, wordt de pijn eerst heftiger voordat hij verdwijnt. En dat was te merken. Mijn moeder heeft verschrikkelijk veel pijn gehad, het was hartverscheurend om te zien. Daarnaast heeft de bestraling ook een klein stukje van haar darmen meegepakt (dat kon niet anders) waardoor ze nog steeds heel erg misselijk is én ze hele erge darmkrampen heeft. Ik heb mama laatst voor de eerste keer moeten helpen met naar het toilet gaan.. ik vond het een heel moeilijk moment. Ik doe het met alle liefde en ik vind het absoluut niet erg, maar als ze me dan huilend zegt hoe zeer ze zich schaamt dat ik dat voor haar moet doen.. doet dat veel verdriet. We hebben ook steeds meer moeilijke momenten. De dag dat ze thuis kwam was ze moe van de bestraling, de autorit naar huis enzo.. 's avonds was ze aan het ijlen. Ze dommelde steeds even weg om vervolgens in paniek onze namen te roepen en ons te smeken om niet weg te gaan. Ik was zo bang dat dat het was.. dat ze ons zou verlaten die avond. Gelukkig ging het de volgende dag wat beter. Nu heeft ze van de huisarts toch extra medicatie gekregen omdat de pijn toch nog hevig is.. ze krijgt nu een weekje prednison erbij en als het goed is moet mama zich daarna beter gaan voelen doordat de bestraling de wervel heeft 'gedicht'. We hebben gelukkig ook nog een redelijke Kerst samen gehad met het gezin. Hoewel mama niet veel heeft kunnen eten, was het toch heel fijn om zo samen te zijn. Het was per slot van rekening onze laatste Kerst met mama erbij. Aan het eind van de avond begon mama zich helaas slechter te voelen.. Voor we weg gingen pakte ze mijn hand en die van mijn broertje en vertelde ze huilend dat ze zo moe was.. dat ze haar best voor ons deed, maar dat ze op begint te raken. Dat is weer even de keiharde realiteit.. ze gaat echt dood. Ik vond het zo heftig dat ik de hele nacht niet heb kunnen slapen en ik de volgende dag alleen maar heb gehuild. Daarbij hebben we ook te horen gekregen dat de laatste twee chemo's zo goed als niets hebben gedaan. De artsen schrokken ervan hoe snel de kanker groeit en ze hebben eerlijk gezegd dat ze het niet meer onder controle hebben. Er is dus niets meer wat ze voor haar kunnen doen.. uitbehandeld dus.. alleen nog pijnbestrijding. Het is zo heftig allemaal... Nu maar hopen dat de pijn en misselijkheid af gaan nemen zodat ze in elk geval niet meer zo ontzettend beroerd is..

Liefs Cil

lydia162
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 02 Sep 2011 10:34

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor lydia162 » Do 29 Dec 2011 11:21

Lieve Cil,

Wat een heftige periode is dit, zeg! Moeilijk hoor, om je moeder zo te moeten zien lijden en aftakelen. Je moeder van wie je zoveel houdt; die zoveel van jou houdt, je het leven heeft geschonken, haar liefde en haar zorg.

Fijn dat je nu alles voor haar doet wat in je mogelijkheid ligt. Dat doe je met liefde en dat merkt je moeder! Het geeft jou ook een goed gevoel, voldoening denk ik. En dat je deze zware tijd echt samen beleeft – ook met je broertje erbij – zal maken dat je later met een tevreden, warm gevoel op deze periode terug kunt zien. En dat is heel belangrijk.
Ook dat je deze kerst zo duidelijk als laatste kerst met je moeder beleefde en beseft dat dit nu de laatste fase is, vind ik heel sterk van je. Je ontkent de situatie niet, loopt niet weg voor de realiteit, maar beleeft de situatie precies zoals die is. Heel goed, hoor!

De komende periode zal heel zwaar zijn, emotioneel en praktisch, voor jullie alledrie. Veel geregel, medische zaken, hulp/verzorging van je moeder. Heb je al nagedacht over hulp hierbij, zoals voor de verzorging? Je wilt het misschien het liefst allemaal zelf doen (of met je vader en je broertje), maar dan heb je minder tijd en energie om gewoon bij je moeder te zijn en aandacht voor haar te hebben. Thuiszorg is ervoor jullie te helpen, schakel ze gerust (en bijtijds) in.

Lieve Cil, ik wens je heel veel sterkte!

Veel liefs, Lydia

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 03 Jan 2012 12:16

Lieve Lydia,

Het is inderdaad een heftige periode. Maar zoals je zegt is de tijd die ik met haar doorbreng heel waardevol. En de afgelopen weken ben ik elke dag bij veel bij haar geweest.. om haar te verzorgen en gewoon bij haar te zijn. Het geeft rust en voldoening te weten dat ik nu alles voor haar doe wat mogelijk is. Het wordt wel steeds moeilijker, niet alleen omdat ze zo snel aftakeld, maar ook omdat ze elk moment dat ik bij haar ben zo bewust al afscheid van me neemt. Dan wil ze mijn hand vasthouden en nog vanalles vertellen.. en vooral als ze me dan diep in mijn ogen aankijkt krijg ik het moeilijk. Ik zie dan dat ze het zo moeilijk vindt en dat ze zich zo goed beseft dat we elkaar straks nooit meer zullen zien.. dat ze van me houdt, wat ze ook vaak zegt. Ze weet ook zo goed dat ik het straks zo zwaar ga krijgen zonder haar omdat ik gewoon zo zielsveel van haar hou.. omdat we zo'n hechte band hebben en ik haar zo onbeschijflijk veel ga missen. Dat laatste geldt uiteraard ook voor mijn broertje en vader.

Maar Kerst en Oud en Nieuw zijn gelukkig heel fijn geweest. Vooral omdat de darmkrampen eindelijk minder worden en ze gewoon weer lekker kan smullen van allerlei lekkers. Dat komt overigens door een tip die we kregen.. cola! Nooit gedacht dat zulk slecht spul zou helpen.. maar we zijn al lang blij! De aankomende periode zal er inderdaad een zijn van veel geregel. We zijn bezig met haar wensen voor de crematie en ik heb onlangs met een familievriendin stof uitgezocht voor de lijkwade van mama.

Thuiszorg hebben we sinds 2 weken ook.. elke ochtend een uurtje. Heel fijn, want sommige dingen kunnen we gewoon niet zelf. Het zijn ook nog eens hele lieve dames.. geregeld door mama's voormalige werkgever (ze werkte in de zorg). Als mama dan 's ochtends door hen gewassen is, ligt ze de rest van de dag gewoon in bed (ze kan niet lopen) en wij helpen haar dan met de overige dingetjes. Dat werkt eigenlijk wel goed. Afgelopen weken had ik kortdurend zorgverlof opgenomen, dus was ik elke dag uren bij haar. Nu moet ik weer werken, maar kom ik na werk steeds langs zodat mijn vader nog wat dingetjes kan doen. Ook ben ik vrijdag altijd vrij en ga ik vanaf morgen op woensdag thuiswerken bij mijn ouders met de laptop. Zo wisselen mijn vader en ik het af en lukt het eigenlijk prima. Ik merk dat hij het heel fijn vindt als we het zo doen.. onze communicatie is stukken beter en we hebben minder vaak ergernissen. Komt ook doordat een vriendin van mij zei dat je niet altijd even goed met iemand op hoeft te schieten om van iemand te houden.. en dat klopt. Ook trek ik me alles niet meer zo persoonlijk aan, concentreer ik me op het samen zijn met mijn moeder en heb ik echt heel veel meer respect gekregen voor mijn vader als ik zie hoe liefdevol hij mijn moeder verzorgt.

Na mijn hele verhaal.. wil ik jou (en iedereen op het forum) natuurlijk het aller beste wensen voor 2012! Ik hoop dat het goed met je gaat. Dat je een fijne Kerst en jaarwisseling hebt gehad en dat je dit jaar nog maar heel veel mag genieten van alles en iedereen!

Heel veel liefs, Cil

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 16 Jan 2012 21:51

Na nog geen vijf maanden, was het vanochtend zo ver.. Om 7.50 uur is mijn mooie, lieve, sterke mama overleden. Ik kan het niet geloven.. ben nog compleet in shock. Ik weet zeker dat de klap nog gaat komen. De afgelopen dagen ging het snel.. en zijn niet fijn geweest. Gelukkig is ze heel rustig en kalm in slaap gevallen met haar hele gezinnetje om haar heen. Ze heeft net zo lang gewacht tot we er allemaal waren, ik heb haar hand kunnen vasthouden, haar kunnen kussen en zeggen dat ik zielsveel van haar houd en dat het goed was zo. Enkele minuten later heeft ze losgelaten en in ze rustig van ons weggegaan. Ondanks dat ik intens verdrietig ben, ben ik zo dankbaar voor het afscheid wat ik zo bewust van haar heb kunnen nemen de afgelopen maanden. Voor de mooie momenten die we nog samen hebben gehad. Voor mijn lieve vader die haar al die maanden zo liefdevol verzorgd heeft. En voor de mogelijkheid dat ik haar nog heb kunnen vertellen dat ze oma wordt en de eerste weken van mijn zwangerschap met haar heb kunnen delen. Ik weet niet wat de toekomst allemaal zal bregen, ben ook nog te bang om daarover na te denken.. Maar als ik ook maar een beetje van de kracht van mama in me heb, dan komt het goed.

Cil

lydia162
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 02 Sep 2011 10:34

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor lydia162 » Ma 16 Jan 2012 23:30

Lieve Cil,

Van harte gecondoleerd met het verlies van je moeder! Dit is heel heftig voor je, de moeder van wie je zóveel houdt, is overleden.
De liefde die uit dit stukje spreekt, raakt me. Je hebt deze tijd heel bewust beleefd met je moeder, je hebt alles voor haar gedaan. Ook nog het begin van je zwangerschap kunne delen. Heel fijn.

Ook fijn dat het afscheid op zo’n fijne manier ging. Dit zal je altijd bijblijven.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Veel liefs, Lydia

P.S. Binnenkort meer, hier of in een pb –tje.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Di 17 Jan 2012 00:13

Van harte gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Wat fijn dat ze in het bijzijn van iedereen rustig is ingeslapen.
Laat het de komende dagen maar allemaal over je heen komen.
Je zult het gevoel hebben geleefd te worden.
Heel veel sterkte bij het laatste afscheid.
Ik hoop zo dat je daar troost mag ervaren.

ookmijnmoeder
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Ma 26 Sep 2011 12:57

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor ookmijnmoeder » Do 19 Jan 2012 23:28

Lieve Cil,

Gecondoleerd...
Ik lees je berichten..en ik lees kracht, iemand die zich sterk door deze maanden heeft geslagen. Iemand die heeft genoten van haar lieve mama, iemand die haar vader van een andere kant heeft gezien, iemand die eerst wanhopig was en zich heeft herpakt, iemand die op een liefdevolle manier afscheid heeft kunnen nemen van haar moeder.
De mama in wie we negen maanden mochten wonen, zo onder haar hart.
Lieve Cil, ik denk aan je, je zit in mijn gedachten, echt waar.

Veel liefs van mij

ookmijnmoeder
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Ma 26 Sep 2011 12:57

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor ookmijnmoeder » Do 19 Jan 2012 23:33

En lieve Cil...
Niet aan de toekomst denken nu..niet doen. Leef voorlopig even nog met de dag voorlopig nog even vast.
Het komt goed, echt waar, het komt goed...

shenniep
Lid
Berichten: 114
Lid geworden op: Di 14 Sep 2010 17:40
Locatie: Leeuwarden

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor shenniep » Di 24 Jan 2012 13:58

Lieve Cil

Gecondoleerd met je moeder.
Nadat ik je hele verhaal had gelezen biggelden de tranen bij mijn wangen neer.
Ergens is het leven soms zo wreed,ook heel mooi hoor
maar dit is dan een wrede kant. Ik wens je heel veel sterkte en kracht voor de toekomst.

liefs Hennie


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten