mijn broer heeft een glioblastoma graad 4
Geplaatst: Di 25 Okt 2011 23:31
6 weken geleden zat mijn broer nog in zijn auto en reed vanaf zijn werk naar huis, een dik uur rijden.
En nu........nu ligt hij op sterven, en heb ik vandaag afscheid van hem genomen en wacht ik tot ik het telefoontje krijgt dat hij er niet meer is.
17 september 2011 werd mijn broer opgenomen met wat wij dachten een tia, beroerte hersenbloeding enz, omdat hij opeens geen zinnen meer kon maken, z'n gezicht scheef trok.
Nadat hij door de scan was geweest, kregen we het nieuws dat hij een tumor had van 7 cm aan de linkerkant (voorkwab)
2 Dagen later een mri-scan, en het was gelijk duidelijk: een glioblastoom graad 4! Er waren totaal geen voortekenen geweest, dat er misschien iets aan de hand zou zijn met hem, helemaal niks!!!!
Opereren zou misschien 2 maanden verlenging kunnen geven, het zou een zeer riskante operatie worden, mijn broer koos ervoor om niet geopereerd te worden, hij wilde naar huis.
Na 2 weken thuis, met alleen in de ochtend en avond een half uur thuiszorg, werd het 3 weken geleden omgezet in 24uurs zorg. Hij woont alleen.
Hij kon niet meer lopen, rechts viel alles uit. Praten was al bijna niet meer mogelijk, hij had afesie.
Er werd gestart met dexamethason en mijn broer reageerde daar goed op, kon opeens weer lopen, al ging het dan voetje voor voetje, maar hij liep weer, hoefde niet meer via de tillift in bed te worden geholpen. Hij was weer helder, begreep alles maar kon niet antwoorden dat deed ik voor hem.
Vorige week donderdag kreeg hij zijn 1e epileptische aanval, en er volgden er meer, en toen besloot hij dat het genoeg was, en stopte afgelopen vrijdag met de medicatie, die hij via een vlindernaaldje kreeg toegediend, slikken ging erg moeilijk door het vele slijm.
Zondagavond gestart met een morfinepleister, maar al gauw bleek dat onvoldoende, hij had enorm veel pijn en was daardoor erg onrustig. Sinds gistermiddag werd de morfine 10ml opgehoogd en kreeg hij dat via de vlindernaald, ook dat was niet genoeg om de pijn te verzachten en hem tot rust te krijgen, gisteravond werd de morfine opgehoogd tot 20ml om de 6 uur. Hij is in slaap gevallen, en niet meer wakker geworden, en is nu in een soort van coma. Heb de hele dag bij hem gezeten, en wilde graag langer blijven, maar kon helaas niet. Ben een alleenstaande moeder met 3 kinderen en ik moest wel naar huis. Gelukkig heeft hij een ontzettende lieve verpleegkundige, die alles doet voor hem, maar er ook is voor mijn vader en mijzelf.
11 jaar geleden op 15nov. 2000 heb ik mijn moeder verloren, zij had hersenmetastasen. Mijn broer ligt er nu precies hetzelfde bij als zijn moeder, rochelende ademhaling, maar net als mijn moeder heeft hij toen ik afscheid van hem nam vanavond gehoord wat ik tegen hem heb gezegd, hij knipperde met zijn oogleden.
Ik kan het nog niet geloven dat ik straks geen broer meer heb. Ik heb verder geen broers of zusters, hij was mijn enigste broer, mijn grote stoere kerel!! Wat zal ik hem missen!
Liefs, Renzie
En nu........nu ligt hij op sterven, en heb ik vandaag afscheid van hem genomen en wacht ik tot ik het telefoontje krijgt dat hij er niet meer is.
17 september 2011 werd mijn broer opgenomen met wat wij dachten een tia, beroerte hersenbloeding enz, omdat hij opeens geen zinnen meer kon maken, z'n gezicht scheef trok.
Nadat hij door de scan was geweest, kregen we het nieuws dat hij een tumor had van 7 cm aan de linkerkant (voorkwab)
2 Dagen later een mri-scan, en het was gelijk duidelijk: een glioblastoom graad 4! Er waren totaal geen voortekenen geweest, dat er misschien iets aan de hand zou zijn met hem, helemaal niks!!!!
Opereren zou misschien 2 maanden verlenging kunnen geven, het zou een zeer riskante operatie worden, mijn broer koos ervoor om niet geopereerd te worden, hij wilde naar huis.
Na 2 weken thuis, met alleen in de ochtend en avond een half uur thuiszorg, werd het 3 weken geleden omgezet in 24uurs zorg. Hij woont alleen.
Hij kon niet meer lopen, rechts viel alles uit. Praten was al bijna niet meer mogelijk, hij had afesie.
Er werd gestart met dexamethason en mijn broer reageerde daar goed op, kon opeens weer lopen, al ging het dan voetje voor voetje, maar hij liep weer, hoefde niet meer via de tillift in bed te worden geholpen. Hij was weer helder, begreep alles maar kon niet antwoorden dat deed ik voor hem.
Vorige week donderdag kreeg hij zijn 1e epileptische aanval, en er volgden er meer, en toen besloot hij dat het genoeg was, en stopte afgelopen vrijdag met de medicatie, die hij via een vlindernaaldje kreeg toegediend, slikken ging erg moeilijk door het vele slijm.
Zondagavond gestart met een morfinepleister, maar al gauw bleek dat onvoldoende, hij had enorm veel pijn en was daardoor erg onrustig. Sinds gistermiddag werd de morfine 10ml opgehoogd en kreeg hij dat via de vlindernaald, ook dat was niet genoeg om de pijn te verzachten en hem tot rust te krijgen, gisteravond werd de morfine opgehoogd tot 20ml om de 6 uur. Hij is in slaap gevallen, en niet meer wakker geworden, en is nu in een soort van coma. Heb de hele dag bij hem gezeten, en wilde graag langer blijven, maar kon helaas niet. Ben een alleenstaande moeder met 3 kinderen en ik moest wel naar huis. Gelukkig heeft hij een ontzettende lieve verpleegkundige, die alles doet voor hem, maar er ook is voor mijn vader en mijzelf.
11 jaar geleden op 15nov. 2000 heb ik mijn moeder verloren, zij had hersenmetastasen. Mijn broer ligt er nu precies hetzelfde bij als zijn moeder, rochelende ademhaling, maar net als mijn moeder heeft hij toen ik afscheid van hem nam vanavond gehoord wat ik tegen hem heb gezegd, hij knipperde met zijn oogleden.
Ik kan het nog niet geloven dat ik straks geen broer meer heb. Ik heb verder geen broers of zusters, hij was mijn enigste broer, mijn grote stoere kerel!! Wat zal ik hem missen!
Liefs, Renzie