Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Ma 30 Jan 2012 14:46

Dag,

Ik heb al gezien dat er meer mensen zijn met een soortgelijk verhaal op dit forum. Toch heb ik gewoon heel erg veel behoefte aan steun op dit moment dus schrijf ik zelf ook een bericht.

Mijn moeder (56) en ik (28) hebben een enorm goede band, we bellen elkaar iedere dag. Ze is, en dat zeg ik niet alleen omdat het mijn moeder is, één van de liefste moeders die ik ken en mijn beste vriendin.

Precies een jaar geleden kregen we te horen dat mijn moeder eierstokkanker heeft. Direct werd al duidelijk dat het ernstig was, maar er was op dat moment nog een sprankje hoop dat ze zou genezen of dat het in ieder geval lang zou duren voordat het weer terug zou komen. Natuurlijk hou je je op zo'n moment vast aan de hoop, maar ik ben ook realistisch geweest en heb er altijd rekening mee gehouden dat het snel afgelopen zou kunnen zijn. Mijn toenmalige vriend en ik zijn afgelopen zomer bijvoorbeeld getrouwd omdat we allebei graag wilden dat zij erbij zou zijn op onze speciale dag. En we zijn met het hele gezin+aanhang naar Barcelona geweest.

Het was een zwaar jaar voor mij en de mensen om mij heen, met veel ups (de chemo sloeg goed aan) en downs (in juni lag ze ineens op de intensive care vanwege een darmbacterie die ze vermoedelijk had opgelopen door verslechterde weerstand door de chemo. Het is een wonder dat ze het uberhaupt overleefd heeft). Maar we sloegen ons erdoorheen en we 'vergaten' soms zelfs een beetje dat ze kanker had, hoewel je dat nooit echt kunt vergeten, maar we pakten de draad weer op zover mogelijk.

Toen kwamen de drie-maandelijkse controles. Elke keer weer een kwelling om de uitslagen af te wachten en steeds maar hopen dat alles nog steeds goed is. In december bleek dit niet het geval te zijn, de kanker is terug. Daarmee is ook direct alle hoop op genezing verloren. En omdat het zo snel terug is gekomen, houden de dokters er rekening mee dat ze wellicht niet bij de 30% zal horen die 5 jaar na de diagnose van deze vorm van kanker nog leeft. Wat betekent dat ze waarschijnlijk niet heel lang meer heeft.

Sinds het slechte nieuws vind ik het moeilijk om 'gewoon' door te leven. Ik huil vaak, gemiddeld toch meer dan 1x per dag denk ik. Soms gaat het een weekje goed maar dan komt het na een paar dagen gewoon dubbel en dwars weer terug met grote huilbuien en paniekaanvallen. Eerst was ik vooral verdrietig om de 'grote' dingen in het leven: kleinkinderen van mijn broertje (25) en mij die ze niet zal zien en waar ze zich zo op verheugde, de trouwerij van mijn broertje die ze waarschijnlijk niet zal meemaken. Later kwamen daar ook dingen bij als: ik kan straks niet meer bellen als ik een leuke nieuwe trui heb gekocht. Of als ik ergens goede raad over wil. Of gewoon eventjes wil kletsen. Of als ik iets over opa en oma wil weten, of over hoe ik was toen ik klein was. Veel heeft ze al verteld, daar niet van, maar er zullen altijd dingen blijven die je je dan ineens toch zult afvragen en die je dan nooit meer kunt vragen. We kunnen in de zomer niet meer samen naar het zwembad gaan, wat we altijd zo graag doen.

Bij dit verdriet komt ook een soort boosheid naar alle mensen om me heen die gewoon onbezorgd leuke dingetjes doen met hun ouders. Ik ben dan zo jaloers en kwaad dat dat mij (straks) niet meer is gegund. Leuke dingen doen we nu nog wel, maar het onbezorgde is er wel af. Ik weet dat dit misschien kinderachtig klinkt dat ik kwaad ben op anderen die er ook niks aan kunnen doen maar ik voel me zo, en kan met dit gevoel niets. Ik voel me erg eenzaam in mijn verdriet. Mijn vrienden kunnen na mij getroost te hebben zich omdraaien en verdergaan met hun leven. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed, kan er niet van weg vluchten. Het voelt zo oneerlijk. Waarom nou juist zij??? Ik voel me ook machteloos dat ik er maar bij sta te kijken en het allemaal 'laat gebeuren'. Hierbij komt dat mijn vader en ik niet erg close zijn en mijn broertje en ik erg kunnen botsen. Ook hier heb ik het nu moeilijk mee. Straks valt mijn moeder weg en heb ik het gevoel eigenlijk niet echt ouders of een gezin meer te hebben, hoe gek dat ook klinkt. Mijn moeder is toch een beetje de spil in onze familie die iedereen bij elkaar houdt. Nog een extra factor die mijn gevoel van eenzaamheid versterkt. Gelukkig heb ik een ontzettend lieve man die er door dik en dun voor me is en die ook een goede band heeft met mijn moeder. Maar alleen op hem leunen voelt ook niet goed. Daarbij weet ook hij niet uit eigen ervaring wat ik nu doormaak, en voel ik me daardoor toch niet 100% begrepen.

Het is een lang verhaal geworden, mijn excuses. Maar ik wilde het zo graag een keer opschrijven. En ik hoop via deze weg mensen te vinden die mij wél echt begrijpen, en die zich ook zo alleen voelen. Want het lijkt soms zo erg alsof ik de enige ben die zoiets meemaakt, hoewel ik weet dat dit niet zo is.

Groetjes,
Lini

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Ma 30 Jan 2012 15:50

Lieve Lini,

Het is alsof ik een van mijn eigen berichten lees, zo veel herken ik in je verhaal. Je had al gereageerd op mijn topic, dus je weet denk ik al dat ik zelf mijn moeder onlangs verloren heb aan deze verschrikkelijke ziekte. Ik weet als geen ander wat je meemaakt.. alle emoties die je beschrijft heb ik ook gevoeld of voel ik nog en als ik je ergens mee kan helpen dan doe ik dat met alle liefde.

Weten dat je je moeder gaat verliezen is verschrikkelijk, vooral als ze niet alleen je moeder was, maar ook je vriendin. Je weet nu dat ze waarschijnlijk niet lang meer heeft en er gaan duizend-en-één dingen door je hoofd: wat gaat er komen, hoe lang hebben we nog, hoe moet dat later, alle dingen die je moeder niet meer zal meemaken, de kleine dingetjes die jullie altijd deelden. Het is zo ontzettend logisch allemaal. Maar probeer zo veel mogelijk in het hier en nu te zijn. Dat klinkt een beetje zweverig en ik weet dat het makkelijker is gezegd dan gedaan. Maar focus op de tijd die je nog met je moeder hebt, geniet van de momenten dat je samen bent, met elkaar praat en lacht. Ik weet nog dat toen mijn moeder al best ziek was ik bij haar was, maar met mijn gedachten constant bij andere zaken was (dat ik me ergerde aan mijn vader of broertje, of al bezig was met de toekomst).. Tot ik me ineens besefte dat al die andere dingen op dat moment niet belangrijk waren, maar dat mama belangrijk was. Dat gaf zo veel rust. Ik werd kalmer en kon ook beter overweg met de mensen om mij heen, maar het belangrijkste was dat ik op die manier heel erg bewust van de momenten met mijn moeder heb genoten. Nu zo achteraf, ben ik ontzettend blij dat ik dat moment van besef heb gehad.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat het heel moeilijk is om over de toekomst na te denken.. en je ontkomt er ook niet aan. Schaam je dan ook niet voor je gevoelens .. huil als je wil/moet huilen.. het is goed om je verdriet echt te voelen ipv het weg te stoppen. En dan alle dingen die je moeder niet zal meemaken.. lieve Lini.. ik weet zo goed hoe je je voelt! Een paar weken geleden heb ik mijn moeder nog kunnen vertellen dat ik zwanger ben en heb ik dus de eerste weken van mijn zwangerschap met haar kunnen delen. Het was heel waardevol, maar tegelijkertijd zo moeilijk te weten dat ze mijn kind nooit zal zien, vasthouden... en dat mijn kind nooit zal weten wat voor fantastische vrouw mijn moeder was. Ik ben heel eerlijk.. dat doet ontzettend veel pijn. Maar ook de kleine dingen inderdaad; als je even wil spuien, iets wil vragen of je gewoon weer heel even kind wil voelen .. en er is niemand die zo kan vertellen over hoe je was als kind als je moeder dat kan. Dat zijn heftige dingen. Maar als ik iets geleerd heb van mijn moeder, is het om positief te blijven. Mijn moeder was ondanks alle pijn en ellende, sterk en positief tot het eind. Was dankbaar voor de mooie jaren die ze heeft gehad, voor haar gezin en alle mooie dingen die het leven ook te bieden heeft. Met diezelfde instelling heb ik geprobeerd de laatste maanden te leven en met die instelling probeer ik nu zelf het leven weer op te pakken. Het is niet altijd makkelijk, het is vaak zelfs heel moeilijk... maar probeer te blijven genieten van je mama. Praat met haar, lacht met haar, vraag haar, knuffel haar en vertel haar dat je van haar houdt.. dat is mijn advies. En bedenk ook.. er valt helemaal niets te zeggen over de toekomst.. wie weet hoe het gaat lopen.. elk ziekteverloop en elk persoon is anders.. je weet het gewoon niet en je hebt er geen invloed op. Te veel piekeren heeft gewoon geen zin (nogmaals makkelijker gezegd dan gedaan) Het enige wat je kan doen is van elke dag het beste maken en eruit halen wat erin zit.

Jeetje, die boosheid.. ook weer ZO herkenbaar! Ik was ook zo boos op iedereen met zo'n onbezorgd leventje.. vooral als ik moeders en dochters samen zag, ik kon daar van huilen. Je weet dat een ander jouw moeder die rotziekte niet gegeven heeft, maar toch.. Waarom kunnen zij wel samen zijn en jij straks niet meer? Van alle mensen, waarom nou juist jouw moeder? Waarom niet iemand die heel erg oud is en al een vol leven heeft gehad? Waarom niet iemand die hele slechte dingen heeft gedaan in zijn/haar leven? Het is zo oneerlijk. Ik weet het, ik voel die boosheid nog steeds. Maar ik weet ook dat het verspilde energie is, we zullen nooit weten waarom nou juist jouw moeder of de mijne. Maar je "laat" het niet gebeuren, je bent gewoon daadwerkelijk machteloos. Het is iets wat je moet accepteren en dat is super moeilijk. Ik weet nog dat ik in het begin weken ben bezig geweest met het internet afspeuren naar nieuwe behandelmethodes, alternatieve geneeswijzen en dat soort dingen.. ik werd er wanhopig en doodongelukkig van. Ik wilde zo graag iets doen en me niet machteloos voelen. Maar na een tijdje zakte dat.. dat was het begin van de acceptatie denk ik.. maar dat is een proces.

Maak je nog niet te veel zorgen over je broertje en je vader.. Ook dit is zo'n grote gelijkenis tussen ons, ik kan het bijna niet geloven. Ik was ook niet zo close met mijn vader en mijn broertje en ik hadden tot een half jaar terug al 3 jaar geen contact gehad. Maar zoiets veranderd alles, geloof me. In het begin botst het nog wat meer.. maar dat komt omdat het zo heftig is en jullie allemaal je verdriet hebben en daar allemaal anders mee omgaan. Dat jullie zo anders zijn, zal vast ook nog wel voor spanningen en irritaties zorgen.. dat was bij ons wel zo. Ik begreep mijn vader en broertje niet en zij mij niet. Zij waren nooit zulke praters, maar in zulke gevallen moet je wel. We hebben een aantal keer goed gepraat en echt geprobeerd elkaar de ruimte te geven, elkaar te begrijpen en niet alles persoonlijk op te vatten. Dat advies wil ik jou ook geven. Realiseer en respecteer dat jullie allemaal verdrietig zijn. En nu.. nu is alles anders. We hebben respect voor elkaar gekregen, zijn elkaar gaan waarderen ..we kunnen veel beter met elkaar. En dat terwijl ik ook zo bang was om straks zonder mama met die twee mannen alleen te zijn.

Ik ben blij te lezen dat je een lieve man hebt, dat is zo ontzettend fijn en belangrijk! Mijn vriend is ook echt mijn grote steun en toeverlaat. Het is heel logisch dat je je niet 100% begrepen voelt.. je moeder verliezen is zo heftig, je kan pas weten wat dat is als je het zelf hebt meegemaakt. Je man kan dat gewoon niet begrijpen, gelukkig ook maar aan de ene kant. Maar laat hem er voor je zijn... dat hoort nu eenmaal in een relatie.. jij bent er voor hem en hij voor jou. En nu heb jij hem even heel hard nodig. En vergeet ook niet, hij heeft ook verdriet, ook al is dat niet helemaal vergelijkbaar met het jouwe, maar hij houdt ook van je moeder (dat vergat ik namelijk zelf nog wel eens :) ) En blijf praten! Hij kan pas echt weten waar jij wel of niet behoefte aan hebt, als je het hem vertelt.

Het is een lang verhaal geworden net als bij jou :) Maar dat is een goed teken. Dat betekent dat je je goed kan uiten en dat is belangrijk! Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal en 'advies'. Als je vragen hebt, wil spuien of wat dan ook, kan je me altijd een berichtje sturen. Ik heb zelf ontzettend veel gehad aan dit forum en alle lieve mensen die naar me luisterden en me advies gaven.. ik doe dat meer dan graag terug voor een ander.

Ik wens je heel veel sterkte en nog heel veel mooie momenten met je moeder.

Heel veel liefs, Cil

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Ma 30 Jan 2012 19:09

Lieve Cil,

Ik had niet gedacht dat het me zo goed zou doen om zo'n reactie te krijgen. Misschien heel gek, maar ik voel me meteen al iets minder alleen ofzo. Eindelijk eens iemand die niet zegt: 'oh, dat moet echt erg zijn zeg, jeetje, ik kan me daar echt géén voorstelling van maken!!!' maar iemand die dezelfde dingen denkt en voelt. Dat sterkt me in het gevoel dat ik in contact moet komen met lotgenoten. Alvast heel erg bedankt voor je reactie. Later meer.

xxx Lini

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Di 31 Jan 2012 10:08

Lieve Lini,

Ik ben blij dat ik je zo een klein beetje kan helpen. Dit forum is echt heel fijn. Door te praten met lotgenoten voel je je inderdaad minder alleen. Zoals ik al zei, je kan me altijd een berichtje sturen.

Liefs, Cil

ookmijnmoeder
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Ma 26 Sep 2011 12:57

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor ookmijnmoeder » Wo 01 Feb 2012 17:55

Hoi Lini (en Cil),

Ook ik sluit me aan bij de club...Ik ben 27 jaar en ben vorig jaar op mijn 26e mijn mama verloren aan die nare ziekte.
En ook ik ben achtergebleven met twee mannen! Mijn oudere broer en mijn vader.
Lini, ook wat je opschrijft, volledig te herkennen. Hoe moet het met die wijze raad? met die nieuwe trui? met gezellig samen koffie drinken? Dat kan toch niet allemaal weg zijn straks?
De wanhoop, de machteloosheid...Ik weet wat je bedoeld en Cil weet wat je bedoeld.
We zijn veel te jong bezig met afscheid nemen van onze mama. Zo hoort het leven niet te gaan toch?
Ik heb even geen woorden hoor Lini, vind het allemaal zo erg en wordt zo verdrietig van je verhaal.
Alles komt naar boven als ik jou verhaal zo lees...dat had ik ook bij Cil.
Maar weet je Lini, geniet van mama en van samenzijn. En met die mannen wordt het uiteindelijk supergezellig let op mijn woorden! Je groeit allemaal naar elkaar toe door zoiets als dit.
Laat het op je afkomen, laat het gaan..meer kan je niet doen. Leef en zweef mee met het moment (klinkt vaag he..) en koester je mama en alle momenten die je met haar.
Ik wens je veel kracht toe, en pm me als je iets wilt weten, of plaats berichtjes etc. Ik ben op het forum! Mijn gedachten zijn bij je.

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Ma 06 Feb 2012 17:07

Dag iedereen, en Cil en ookmijnmoeder in het bijzonder.

Ik wil even zeggen dat ik veel aan jullie reacties heb gehad. Ik denk heel vaak aan wat jullie hebben geschreven, en ook aan wat jullie zelf in jullie eigen berichten hebben geschreven (die heb ik nu ook gelezen). Dat helpt me. Ik haal er inspiratie uit, voel me minder alleen en weet nu wat meer dat wat ik denk en voel 'normaal' is voor zover dat bestaat. Vooral het proberen te genieten van het 'nu' is een goede, maar moeilijke tip. We doen vaak ontzettend ons best om zoveel mogelijk van alles te genieten met elkaar, en die vervelende stem in je achterhoofd even niet te horen. Maar dat valt nog niet altijd mee.

Wat ik vooral heel erg moeilijk vind is om dit hele gebeuren met mijn moeder niet als een olievlek mijn hele leven te laten aantasten. Ik merk namelijk dat ik steeds minder onbezorgd kan genieten ook van dingen waar mijn moeder helemaal niet bij is of iets mee te maken heeft. Ik moet dan op de gekste momenten en plaatsen ineens vechten tegen de tranen, ook op momenten (of misschien juist dan) dat ik het juist erg fijn heb. Het valt me zwaar om de knop om te zetten en tegen mezelf te zeggen: Jij verdient het om ook even te lachen in al deze ellende, kom, geniet nou maar gewoon even.

Mijn 'oplossing' hiervoor is mijn tranen in te slikken en proberen gewoon leuk door te gaan. De vervelende stemmetjes zoveel mogelijk negeren. Maar ik merk dat dit helemaal niet helpt. Ik voel bijvoorbeeld de aanrakingen van mijn man steeds minder diep doordringen als ik dit lange tijd volhou. Alsof ik een hard schild om me heen bouw. Als ik dan weer eens hard heb gehuild, zoals gisteren, dan voel ik hem ineens weer dichtbij me en stroomt de liefde weer, als je begrijpt wat ik bedoel. Blijkbaar kun je er niet omheen, maar moet je er doorheen, door al die nare gevoelens. Het vervelende is, van het wegdrukken van mijn gevoelens word ik tijdelijk minder moe, maar uiteindelijk knaagt het toch aan je energie. Van het huilen ga ik weer meer voelen, maar ook dit kost heel veel energie...

Ik heb daarom morgen een afspraak gemaakt met de huisarts, ook op aandringen van mijn man. Om hulp te zoeken. Dat wilde ik al wel langer, maar het valt nog niet mee om de stap echt te zetten. Zeker na een nare ervaring met de bedrijfsarts voel ik me niet helemaal veilig meer om mijn gevoel op tafel te leggen. Hopelijk valt dit allemaal mee en gaat niemand tegen me zeggen dat ik me aanstel of beter mijn best moet doen. Of, zoals de bedrijfsarts vorig jaar tegen me zei: dat IK niet degene ben die ziek is, maar mijn moeder, en dat ik dat heel goed moet onthouden. Voor dat soort uitspraken ben ik bang. Al denk ik dat mijn huisarts wel van een andere plek komt dan de bedrijfsarts en misschien niet zo lomp uit de hoek gaat komen.

Ook heb ik mijn vrienden waarvan ik de telefoontjes/mails/smsjes al een tijd niet heb beantwoord, een mail gestuurd om te vertellen dat het niet goed met me gaat. Ook al zo'n stap. Maar achteraf goed, want ik heb nu al zo lieve reacties binnen.

Ik heb ook een boek besteld, Mam, vertel's. Twee keer, ook voor mijn broertje. Ik dacht, ook al kennen we elkaar goed, er staan vast vragen in die ik nog nooit gesteld heb. En alles komt dan in haar handschrift. Als ik haar handschrift lees, hoor ik ook altijd meteen haar stem. Dat lijkt me mooi. Ik hoop dat mijn moeder nog tijd heeft om het in te vullen, want ik las op internet dat sommige moeders er jaren over doen om het in te vullen. Die tijd heeft mama niet. En al helemaal niet twee keer... Daarbij kan ze behoorlijk cynisch uit de hoek komen als dingen niet helemaal naar haar zin gaan, en zal ik haar misschien moeten blijven motiveren om door te schrijven. Maar ja, dat moet dan maar.

Dat was het even voor nu. Nogmaals erg bedankt. Knuffel,
Lini

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Ma 06 Feb 2012 19:25

Positief denken helpt enkel als je ook ruimte laat om je frustratie eruit te laten komen.
De kracht is om niet in je frustratie te blijven hangen, dat is voor mij positief denken.
Ik geef je groot gelijk om hulp te zoeken, het zal je goed doen. Ik heb ook veel gehad aan gesprekken met een psychologe.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Di 07 Feb 2012 13:36

Lieve Lini,

Precies zoals Liddy zegt, geef jezelf de ruimte om je verdriet en frustraties eruit te laten komen. Dit is moeilijk, je wil misschien niet dat anderen jouw verdriet zien of je hebt het idee dat je altijd sterk moet zijn. Hoe dan ook, het is vaak een eerste reactie om te denken, 'niet huilen maar doorgaan'. Toch is het zo belangrijk om het verdriet ook gewoon te laten komen als je het zo voelt. En dat gebeurt inderdaad vaak op de gekste momenten. Ik weet nog dat ik in de supermarkt voor het schap met de Indonesische spullen stond en ik ineens heel hart moest huilen met een pot sambal in mijn handen omdat het me aan mama deed denken (ik ben half Indonesisch) .. Eerste reactie was, 'stoppen met huilen je staat voor schut'.. maar ik kon mezelf niet stoppen en dacht toen 'laat ook maar'.. Gelukkig was mijn vriend er om me te troosten. Op werk heb ik het ook een aantal keer gehad, dan ging ik even wandelen of met een lieve collega praten.. je komt er ook eigenlijk niet onderuit dat het alle aspecten van je leven 'aantast' zeg maar. Maar de meeste mensen zullen dat begrijpen (vooral je vrienden) en het niet erg vinden als je verdrietig bent.. en zo niet.. pech dan. Ik merkte zelf dat als ik even goed en heftig verdrietig was, ik me ontzettend opgelucht voelde en er weer even tegenaan kon om het zo maar te noemen. Dan kon ik het als het ware weer even naast me neerleggen en verdergaan, zelfs weer een beetje genieten van de leuke dingen (want ja, je verdient het ook om even te lachen in alle ellende). Door je verdriet eruit te laten, maak je je hoofd en je hart weer een beetje leeg en kun je de zaken beter op een rijtje zetten, wat helderder denken zelfs. Tenminste, dat is mijn ervaring. Een beetje vreemd en paradoxaal.. maar jezelf even een moment van 'zwakte' toestaan, maakt je sterker.

Wat een goed idee om naar de huisarts te gaan. Een moeilijke stap, maar het vergt moed om toe te geven dat je iets niet alleen kan en hulp te vragen. Misschien dat een paar gesprekken met je huisarts zelf al voeldoende zijn, maar misschien stelt hij voor met iemand anders te gaan praten, bv een psycholoog, die hebben vaak ook veel kennis van dit soort zaken. Zelf heb ik hele goede ervaringen met de psycholoog, mede door haar voel ik me nu sterk genoeg om met mijn verdriet om te gaan. Wel nog een kleine tip.. mocht je in dezelfde situatie komen. Het is met zulke persoonlijke kwesties heel belangrijk dat je een klik hebt met iemand. Niet dat het iemand moet zijn die je naar de mond praat ofzo.. maar je moet wel het gevoel hebben dat je begrepen wordt en je op je gemak voelen. Laat je niet ontmoedigen als het misschien even duurt voordat je de juiste persoon hebt gevonden. Ik had aanvankelijk een psychologe die me ontzettend opjoeg.. ik mocht niet praten over wat me dwarszat, maar in plaats daarvan bleef ze me duwen in de richting waarvan zij dacht dat het goed was. Nou is dat soms wel nodig, maar ik voelde dus me ontzettend opgejaagd en niet serieus genomen.. ze bleef ook maar steeds herhalen dat we maar 8 sessies hadden (dat is wat er vergoed werd via mijn verzekering) en dat ik op moest schieten. Ik heb al mijn moed verzameld en haar gezegd dat dit niet goed voelde en dat ik bij haar weg wilde. Uiteindelijk zelf iemand gezocht en die was fantastisch, zij heeft me ontzettend goed geholpen. Ik kan achteraf zeggen dat hulp zoeken het beste besluit tot nu toe geweest is.

Wat goed ook van je dat je eerlijk bent geweest tegen je vrienden. Heel begrijpelijk dat je niet altijd behoefte hebt om ieders mail/telefoon/sms te beantwoorden, maar als je ze eerlijk vertelt waarom niet, hebben vrienden daar vaak begrip voor. En veel mensen vinden het heel moeilijk om met zulke situaties om te gaan en weten niet goed wat ze moeten doen of zeggen. Het is voor hun ook heel fijn als jij gewoon aangeeft waar je behoefte aan hebt en waaraan niet.

Mam, vertel eens.. dat is een mooi boek. Ik had de luxe uitvoering gekocht. Helaas is mama daar niet meer aan toegekomen.. ze vond het te moeilijk. Het is ook heel emotioneel om het te hebben over vroeger (toen alles nog goed was) of over alle dingen in de toekomst die zij niet meer ging meemaken. Aan de ene kant vind ik dat heel jammer, het was een mooi aandenken geweest.. aan de andere kant wilde ik haar op het laatst ook niet meer lastig vallen met praten/schrijven over de dingen die ze moeilijk vond of die haar verdrietig maakten. Ik hoop dat het jouw moeder wel lukt.. je kan het ook samen met haar invullen, het is vaak ook leuk om over de vragen te praten. Maar wees niet verdrietig als het haar gewoon niet lukt. Ik was dat eerst wel, maar toen bedacht ik me dat dat boek echt iets voor mijzelf is.. en het draaide, vooral op het laatst toen mama zo ziek was, niet meer om mij, maar om haar. Ik moet daar wel bijzeggen dat mijn moeder een heel kort ziektebed heeft gehad en dus al vrij snel fysiek heel slecht was, dus het ging gewoon echt niet meer om het te doen. Maar het is een mooi boek om als moeder en dochter in te vullen en voor jou om te bewaren.

Ook ik wens je veel kracht toe om deze moeilijke periode door te komen. Probeer te genieten van al het moois en zorg goed voor jezelf.

Heel veel liefs, Cil

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Zo 12 Feb 2012 17:43

Hallo,

Naar de huisarts gaan voelde goed. Het was zoals gezegd een hele stap, maar er viel wel een last van me af. Ik blijk ook een ontzettend lieve huisarts te hebben (ik ga er nooit heen omdat ik nooit wat heb, dus dat wist ik niet). Ze reageerde heel warm en erkende mijn gevoel, en vond ook dat ik op de juiste manier bezig ben. Gek genoeg is dat fijn om te horen, van iemand 'professioneel', dat die vindt dat je goed bezig bent en ook vindt dat het heel erg is om mee te moeten maken. Ook al wist ik dat zelf ook wel. Ik heb nu een afspraak met iemand binnen de 'maatschap' van huisartsen waar ik bij zit, ik geloof dat ze eerstelijns hulp biedt. De huisarts raadde me aan daar in ieder geval te beginnen, dan 'kon ze ook mijn dossier af en toe inzien om te kijken hoe het met me gaat'. Dat gevoel alleen al, dat iemand op je let en je niet in je eentje ten onder gaat aan al die gevoelens, deed me goed. Hopelijk klikt het met die persoon waar ik mee ga praten.

Verder ben ik lekker een paar dagen naar mijn ouders gegaan. Ik heb samen met mama geschaatst en chocolademelk gedronken, en gewoon genoten van het samenzijn. Dat was ook echt heel erg fijn. Als ik dan weer naar mijn eigen huis ga en het laat bezinken, ben ik na dit soort leuke momenten wel extra verdrietig, maar dat moet dan maar. Ik had het niet willen missen. Hopelijk kan ik nog vaker tijd vinden voor zulke tripjes. Mijn ouders wonen 1,5 uur rijden van mij vandaan en dan ga je er niet zomaar een middagje heen. Dat vind ik soms wel erg frustrerend. Bellen is ook leuk, maar ik merk dat zíen dat alles nog goed gaat en voelen wat voor sfeer er bij mijn ouders hangt mij veel rustiger maakt dan een telefoongesprek. Ook als dingen niet goed gaan. Erbij zijn, dat is toch ergens erg belangrijk. Ja, dan kan ik ook wel jaloers zijn op mensen waarvan de ouders een paar straten verder wonen!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Ma 13 Feb 2012 14:01

Lini wat knap van je dat je naar de huisarts ben geweest! Het is inderdaad een hele grote stap. Dus ik vind het ontzettend goed van je. Wat fijn ook dat je er een goed gevoel bij had, dat is heel belangrijk. Het is inderdaad ook fijn om van iemand anders te horen dat je goed bezig bent, ookal weet je dat zelf al. Het is een soort bevestiging en dat is prettig om te krijgen vooral met dit soort moeilijke dingen. Ik hoop dat je heel veel baat zult hebben bij de persoon met wie je gaat praten en dat het goed klikt. Maar het is al fijn om te weten dat je het niet alleen hoeft te doen.

Heerlijk toch zo'n paar daagjes echt quality time met je moeder. Ben blij te horen dat je genoten hebt. En het verdriet daarna.. dat hoort er dan een beetje bij. Maar die mooie dagen samen met je moeder neemt niemand je meer af! Wat je zegt.. erbij zijn is belangrijk. Ik had "de luxe" dat ik 20 minuutjes fietsen bij mijn ouders vandaan woon.. ik ging elke dag langs. Maar als het 1,5 uur rijden van je ouders woont.. tja.. dan gaat dat inderdaad niet. Maar misschien juist dan geldt dat je lekker moet genieten van de momenten samen. Misschien maakt het die bezoekjes ook nog wel iets specialer.. het is dan ook echt iets waar jullie samen naar uitkijken en met volle teugen van genieten.

Liefs, Cil

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Di 06 Mar 2012 14:17

Dag allemaal,

Al eventjes niet geschreven, het gaat ook relatief goed. Ik ben niet meer zo doodmoe en kan daardoor de draad weer een beetje oppakken, door te gaan sporten of met mensen af te spreken. Afgelopen vrijdag was mama jarig en dat hebben we groots gevierd. Ik ben met haar naar de sauna geweest, er kwamen veel mensen op bezoek en de dag erna zijn we met 'het gezin' een high tea gaan doen. Mama genoot van alle aandacht, heerlijk om te zien. Vooral in de sauna heb ik haar doodgeknuffeld en geaaid, en gekeken hoe blij ze keek naar alles en hoe ze zat te genieten, en haar lieve gezicht en typische lichaamshouding goed in me opgenomen. Een erg mooi moment!!!

Toch blijft het moeilijk allemaal. Een gevoel van eenzaamheid bekruipt me steeds meer, ik voel me zo vaak onbegrepen en alleen. Zoals toen ik tegen een vriend van ons zei dat ik op dit moment geen baan in het buitenland zou aannemen (dat was mijn/onze droom) de reactie was: 'oh? Waarom niet dan?' en dat ik dan moet uitleggen dat ik dat nu echt niet zou trekken, zo ver van mijn moeder af op dit moment. Of een goede vriendin van mijn ouders, die op mama's verjaardag zei dat het 'toch allemaal best wel een beetje lastig was'. Een beetje lastig??? En dat ik 'goed moest beseffen dat een negatieve instelling alles alleen maar verergert, en altijd hoop moet blijven houden'. Hoezo negatieve houding en hoop houden? Ik heb er genoeg van dat ik niet gewoon kan vertellen wat me bezighoudt, omdat dat te moeilijk is voor anderen en te 'negatief'. Ze willen gewoon niet hardop horen dat ze doodgaat en dat dat erg is. Ze horen liever dat het een beetje lastig is allemaal maar dat we hoop moeten houden met zn allen. Maar ik wil me niet hoeven verdedigen voor het feit dat ik dat niet zeg! Wat ik natuurlijk toch doe, ik heb heel uitgebreid uitgelegd dat ik toch echt niet negatief denk naar mijn mening, maar wel realistisch. Ik probeer alles eruit te halen wat er nog in zit, te genieten waar dat nog kan en zoveel mogelijk samen te zijn, maar onze tijd is wel beperkt want ze kan niet meer genezen en dat realiseer ik me goed. Enzovoort enzovoort. Ik hoorde mezelf praten en dacht: waarom doe ik dit eigenlijk? Waarom moet ik me toch steeds verdedigen? Waarom willen jullie niet gewoon horen hoe het is, zonder sugar-coating? Waarom moet ik van iedereen een soort hoopvolle blije sterke volwassen houding aannemen, terwijl dat soms niet is hoe ik me voel? Waarom willen jullie me niet horen?

Of dat ik merk dat mensen niet vragen hoe het met me gaat, terwijl ik zo graag zou willen dat ze dat zouden doen, zodat ik me wat minder alleen zou voelen en zou kunnen uitleggen wat er in me omgaat. Ze vragen het soms wel aan mijn man, hoe het nu met me gaat. Alsof ik te breekbaar ben om mee te praten, of dat dat te eng is. Natuurlijk is dat lastig. Zeker omdat het zo'n gevoelig onderwerp is en opmerkingen snel in het verkeerde keelgat schieten. Dat besef ik me ook wel. Maar leuk is het niet.

Maar het moeilijkste is nog wel de houding van mijn vader en broertje. Zij praten nergens over, in ieder geval niet meer dan noodzakelijk. Mama uit haar gevoelens daardoor eigenlijk alleen bij mij en dan huilt ze ook, wat ze verder dus nooit doet. Ik voel me daar een beetje bezwaard over, dat ik haar aan het huilen maak, want zo voelt het, maar zij vindt het fijn om haar gevoelens er eens uit te laten zegt ze. Bij mijn vader en broertje kan ze het niet kwijt en dat geeft haar veel verdriet. Dat geeft me overigens gemengde gevoelens. Ze ziet er zo veel blijer uit als ik haar niet aan het huilen maak. Tegelijkertijd is het misschien ook wel fijn dat ik dat voor haar kan doen.

Vooral mijn broertje begrijpt hier niet veel van. Hij wil er gewoon allemaal niet aan denken omdat dit toch geen zin heeft volgens hem, want waar is al dat verdriet nou eigenlijk goed voor, en hij ziet in mij iemand die steeds maar nodeloze gevoelens oprakelt. Soms heeft hij ook een emotionele bui en hebben we een goed gesprek of mooi moment met elkaar, maar dat moment is vaak ineens weer voorbij en dan is die harde muur er weer. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee omdat ik juist ook zo graag met hem zou praten over wat me bezighoudt omdat hij mijn enige broertje is en dat kan dus niet, en tegelijkertijd vind ik het ook echt niet leuk dat hij mij ziet als een zeurpiet. Ik doe juist mijn best om echt te genieten van elkaar, leuke dingen te organiseren voor ons gezin, te zorgen dat we bij elkaar zijn. Maar alleen mijn moeder ziet dat ik me hier zo voor inzet. Mijn broertje valt alleen over de momenten dat ik een wat minder leuk gesprek begin, en dat is écht niet de hele tijd het geval.

Mijn vader houdt zich vooral erg afzijdig. Mijn moeder begint moe te worden, maar hij gaat haar nu niet méér helpen dan hij vroeger deed. Op haar verjaardag bijvoorbeeld, hebben mijn man en ik erg veel moeite gedaan om mijn moeder een beetje de regie uit handen te nemen en dingen van haar over te nemen. Ze heeft ons daar achteraf ontzettend voor bedankt. Maar mijn vader doet dat soort dingen niet. Die leeft verder alsof er niks aan de hand is. Praat ook nergens over, vraagt niet naar mij. Hij is nooit een heel erg vaderfiguur geweest maar dat was nooit erg want mijn moeder was er. Maar dat gaat nu allemaal veranderen en zie ik ineens wat er dan overblijft... Dat maakt me enorm verdrietig en ook wel kwaad, waarom is hij nooit echt een vader voor mij geweest? Waarom heeft hij nooit meer geinvesteerd in een band met ons? En waarom doet hij dat nu nog steeds niet?

Jongens, ik begrijp dat het voor mijn vader, broertje en vrienden allemaal ook niet gemakkelijk is. En dat ik niet de waarheid in pacht heb, iedereen doet het op zijn eigen manier en er is niet 1 manier de beste. En ik kan ook niet verwachten dat mijn vader van 60 ineens verandert. Maar ik voel me vaak door dit soort dingen zo eenzaam. En kwaad en machteloos. Het enige waar ik me aan kan optrekken is dat mijn moeder erg blij is met wat ik voor haar doe ook al vind ik het moeilijk om de negatieve reacties van anderen naast me neer te leggen. Het gaat niet om hen maar om haar en om haar en mij.

Alleen gaat het strakjes niet meer om haar, en wie heb ik dan nog? Zegt steeds een stemmetje in mijn achterhoofd...

Zo, dat is eruit! Bedankt alvast voor het luisterende oor.
Groetjes,
Lini

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Di 06 Mar 2012 16:03

Ja, het is een heel verhaal. Een heel verhaal over jouw gevoelens die zo waardevol zijn.
Want die gevoelens laten zien wat er in je omgaat.
Vooral ook het dilemma wat je hebt bij iemand die terminaal is.
Je wilt geen verdriet, toch is het er. Je wilt geen afscheid nemen, toch komt het er aan. Je wilt steeds leuke dingen doen, alleen dat gaat niet altijd.
Je wilt mooie herinneringen opbouwen en tegelijkertijd wil je dat helemaal niet.
Bij alles is er dat dubbele gevoel.
Doordat je vader het nergens over heeft, is het voor je broertje veel moeilijker om zich te uiten. Immers een man is toch sterk en vrouwen maken overal een drama van.
Die paar momenten waarop je broertje zijn pantser laat vallen, wees er blij om dat hij je zo vertrouwt dat hij dat afgeschermde stukje van zichzelf aan jou durft te tonen.
Heel eventjes en dan is het moment weer voorbij. Zo hoort dat bij een 'echte' man.
Schrijf hier gerust over je frustraties en mooie momenten, samen maken ze jou.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Di 06 Mar 2012 17:01

Lieve Lini,

Wat je net hebt geschreven.. het komt me ZO bekend voor.. ik moest gewoon gelijk reageren. Het is serieus alsof ik een van mijn eigen berichten terug lees!

Allereerst wil ik zeggen dat wat je schrijft over dat je met je moeder naar de sauna bent geweest, jeetje Lini, dat ontroert me tot het diepste van mijn hart. Vooral:

heb ik haar doodgeknuffeld en geaaid, en gekeken hoe blij ze keek naar alles en hoe ze zat te genieten, en haar lieve gezicht en typische lichaamshouding goed in me opgenomen


Dit zijn exact mijn emoties van toen. Als ik dat lees, voel ik de liefde voor mijn eigen moeder weer zo sterk opkomen. Alle mooie herinneringen schieten door mijn hoofd. Een moeder en een dochter.. volgens mij is er geen mooiere en sterkere band als deze. Lini geniet van die momenten!! Maar dat doe je ook :)

Wat betreft vrienden, dat kan zo moeilijk zijn. Laten we voorop stellen dat je pas echt kan begrijpen hoe het voelt om je moeder te gaan verliezen, als je dat zelf meemaakt. Anders heb je gewoon geen idee, het is ook niet voor te stellen zo heftig is het. Dus wat dat betreft, kon ik zelf altijd nog wel begrip opbrengen voor mensen die het moeilijk vonden om met mij te praten over mama. Ook heb ik toen in het begin geprobeerd heel erg open te zijn tegen vrienden. Eerlijk gezegd dat ik het moeilijk had, aangegeven waar ik wel en niet behoefte aan had. Dat werkte best aardig. Gelukkig heb ik heel veel lieve vrienden die begrepen dat mijn focus op één ding lag: mama. Ze begrepen dat ik niet veel tijd had om af te spreken en te bellen, maar hebben mij al die maanden wel gesteund: ze zijn altijd blijven vragen en hebben me altijd laten weten dat ze er voor me waren. Maar helaas.. ook ik heb de mindere kanten meegemaakt. Mensen met goedbedoelde kreten zoals: 'dat is het leven', 'blijf positief' en 'probeer te genieten'. Dat zijn dingen die ik ook tegen je zeg, maar dat is toch anders omdat je weet dat ik precies weet hoe je je voelt. Maar vaak willen mensen niet weten van heftige emoties en pijn.. het is te confronterend. Sommige mensen vinden het gewoon heel moeilijk en willen alleen de vrolijke kanten van het leven beleven. Zo had ik een vriendin van 8 jaar(!) die ik zelf vorig jaar heel erg had geholpen na haar verbroken relatie. Ze noemde mij haar beste vriendin. Maar toen mama ziek werd, was het mij al heel snel duidelijk dat ze geen echte vriendin was. Ze heeft nooit, nooit, nooit gevraagd hoe het met mama of met mij was, terwijl ik haar had aangegeven hoe moeilijk ik het had. Nul komma nul interesse.. Ik was zo woest en verdrietig.. Waarom kon ze er niet voor mij zijn? Waarom was ze er wel voor de leuke dingen en haar eigen verdriet, maar niet voor het mijne. Normaal ben ik nooit zo van de confrontatie aangaan, maar dit deed teveel pijn. Ik heb haar na het overlijden van mama (wat ze ook niet wist) een brief geschreven, rustig en kalm verteld dat ik teleurgesteld was en de vriendschap bij deze beeindigde. Moeilijk, maar het was niet anders. Er was te veel gebeurd, het was klaar.
Ik begrijp jouw boosheid dan ook heel erg goed. Mensen willen het wel horen als je iets leuks te vertellen hebt, maar zodra het moeilijk wordt, willen ze niets meer van je weten. Of mensen die je verdriet afzwakken.. nog erger! Zo van "kop op meid". Ik denk dat het voor mensen vaak echt té confronterend is, ze willen niet weten hoeveel pijn jij hebt, dat maakt hen verdrietig. Ik zou proberen eerst rustig aan te geven, zonder er te veel woorden aan te verspillen, dat je het moeilijk hebt en vertellen waar je wel en geen behoefte aan hebt. Bij mij werkte dat goed, wellicht bij jou ook. Maar je zal zien dat dit een tijd is waarin je je echte vrienden leert kennen.. sommigen zullen helaas afvallen.. dat is niet negatief,maar realiteit. Tob er niet te lang over, vrienden komen en gaan. Degenen die je nu zullen bijstaan, dát zijn je echte vrienden, koester hen, stop daar je tijd en energie in. Degenen die het laten afweten zijn je vriendschap misschien gewoon niet waard. En wil je wel vrienden die er in de moeilijke tijden niet voor je kunnen zijn? Sluit die hoofdstukken gewoon af, dat geeft heel veel rust.

Wat je zegt over je vader en je broertje.. twee druppels water mijn verhaal!!! Ik begrijp zo goed hoe moeilijk je het hebt, ik wil je dan ook graag vertellen hoe ik dat heb ervaren, misschien dat dat je gerust stelt. Ik zal het zo kort mogelijk houden :)
Mijn vader en broertje zijn exact hetzelfde; gesloten, houden niet van emoties, kon totaal niet met ze praten. Maar als iemand zo ziek is en zieker wordt, moet je op een gegeven moment wel. Ik bleef proberen en langzamerhand kwamen er af en toe momenten dat we met elkaar een contstructief gesprek hadden. Communicatie is toch wel erg belangrijk. Toch botste het ook veel.. en ook ik zat vol frustratie. Was zo ontzettend bang dat ik helemaal alleen zou zijn als mama er niet meer was. Tot ik me een aantal zaken realiseerde:
We hadden alle drie ons verdriet, hoewel mijn vader het anders uitte, was zijn verdriet niet minder dan het mijne. Waarschijnlijk was zijn verdriet zo groot dat hij het mijne er niet bij kon hebben. Hetzelfde gold voor mijn broertje. Ik ben gaan respecteren dat iedereen anders met zijn verdriet omgaat. Dag gaf rust. Gekke is dat in moeilijke tijden je vaak een beetje egoistische wordt. Ik besefte me dat ik alleen of te veel naar mijn eigen verdriet keek. Naar hoe veel pijn ik had en wat ik nodig had. Ten tweede zei een goede familievriendin me ooit 'je hoeft niet altijd goed met iemand op te kunnen schieten om van die persoon te houden'. Dat nam mijn angst voor later en de boosheid t.o.v mijn vader en broertje ook een beetje weg. Tot slot besefte ik dat al het gedoe met anderen dan mama van secundair belang was. Ik besloot me compleet te focussen op mama. Daardoor werd ik kalmer, ik merkte dat ik op een andere manier in de hele situatie stond. Ik trok me dingen die mijn vader en broertje deden/zeiden of juist niet, veel minder persoonlijk aan (dat is ook belangrijk trouwens) en kon beter en rustiger communiceren. Dit was wel in een later stadium hoor, mama lag toen al op bed en was al heel ziek. Dit kwam zeker niet van de ene op andere dag. Maar accepteer dat jullie alle drie anders zijn, maak je niet té druk, geef aan waar je moeite mee hebt, maar laat het meeste van je afglijden en concentreer je op je moeder. Het is zo fijn dat zij waardeert wat je voor haar doet en dat jij een persoon bent die er ook echt voor haar kan zijn. Het is zo mooi dat je er nu echt voor haar kan zijn, dat maakt jullie band echt bijzonder. Ik weet dat mijn broertje het achteraf heel moeilijk vindt dat hij er emotioneel niet méér voor mama heeft kunnen zijn, zoals ik dat wel was.
Het enige verschil is wel dat mijn vader vanaf het begin als een zuster voor mijn moeder is geweest en haar 24/7 voor haar heeft gezorgd. Maar de diagnose bij mijn moeder was heel slecht en het ziektebed kort.. ze kon al heel snel niet veel meer en tja, dan moet je wel. Jouw vader heeft denk ik echt veel moeite met acceptatie. Hij heeft tijd nodig, gun hem die tijd. Dat betekent misschien dan wel dat jij voorlopig degene bent die er voor je moeder is, maar dat kan ook iets heel moois zijn. Er komt helaas een tijd dat ook je vader de waarheid onder ogen moet zien, dan kan hij niet anders. Misschien duurt dat nog even, is het nog veel te moeilijk voor hem. Maar bedenk dat hij zijn partner van waarschijnlijk jaren kwijtraakt, zijn maatje, zijn klankbord, de moeder van zijn kinderen. Jij hebt je lieve man, je broertje misschien een vriendin, maar hij is degene die straks in een leeg huis thuis komt. Het is niet dat ik "zijn kant" kies, dat ik jouw verdriet afzwak of dat ik je niet begrijp, ik begrijp je juist heel goed. Ik wil je juist graag helpen. Maar ik moest dit ook in gaan zien. Toen iemand mij dit zei, was ik eerst heel boos. Maar na een nachtje slapen realiseerde ik me dat die persoon gelijk had. Mijn vader had het misschien nog wel moeilijker dan ik...
Nog iets om je gerust te stellen. De relatie met mijn broertje en vooral mijn vader is nu heel erg goed en totaal anders. Door alles wat we samen hebben meegemaakt, hebben we echt respect voor elkaar gekregen, zijn elkaar gaan waarderen voor alles wat we voor elkaar en voor mama hebben gedaan. We praten meer, hebben geen enkele keer meer ruzie gehad en zien elkaar vaak. Mijn vader belt me zelfs elke dag!! Hij is open en eerlijk over hoe het met hem gaat, zo was hij nooit! Alleen ben ik wel nog degene die er voor hem is .. hij vindt mijn verdriet nog steeds moeilijk. Maar dat geeft niet. Ik heb mijn vriend, ik huil bij hem. Ik heb dit forum, hier schrijf ik alles van me af en vraag ik advies. Voor papa kan en wil ik sterk zijn. Dat is goed zo.

Jeetje, dit is pas echt een lang verhaal geworden! Het is gewoon dat ik je zo goed begrijp, ik wil je zo graag helpen! Ik denk dan.. misschien als ik je vertel hoe ik het ervaren heb, misschien heb je daar dan wat aan.. stelt het je gerust ofzo. Ik hoop ook echt dat ik je hiermee een beetje kan helpen.

Ik vind het echt heel erg knap van je Lini, hoe je met de situatie omgaat!!!! Dit maakt de band tussen jou en je moeder alleen nog maar sterker en geloof me, hier ga je later heel veel aan hebben! Ik vind nu ook heel veel rust in de gedachte/wetenschap dat ik alles voor mijn moeder heb gedaan wat ik kon: ik heb met haar gelachen en gehuild, ik heb naar haar geluisterd en ik heb haar gevraagd, ik heb veel verdriet gehad om haar maar intens veel van haar gehouden. Ik had het niet anders gewild.

Als ik zo lees wat jij allemaal met en voor je moeder doet, weet ik zeker dat jij dat ooit (hopelijk duurt dat nog heel lang) ook zo zal voelen.

Lieve Lini.. blijf genieten van je moeder! En lucht je hart lekker hier op dit forum :)

Heel veel liefs, Cil

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Za 10 Mar 2012 12:15

Lieve Cil,

Natuurlijk word ik niet kwaad van je reactie! Ik begrijp ook zeker dat het moeilijk is voor mijn vader, juist voor hem, en voor mijn broertje. Alleen kan ik soms zo kwaad worden dat ze niet méér doen voor mama, haar min of meer negeren en doen alsof er niks aan de hand is. En daarbij ook niet zien wat ik doe. Jouw reactie heeft me daarin wel aan het denken gezet. Ik realiseer me dat ik moet proberen me daar minder kwaad over te maken en dankbaar te zijn voor het feit dat ik het tenminste wel kan. Dat ik mijn moeder iets kan geven wat zij niet kunnen, en echt iets voor haar kan betekenen. En dat hun afstandelijke reacties ook maar reacties uit onmacht zijn, misschien niet zo erg persoonlijk naar mij gericht. Ik denk zelfs dat ze misschien wel eens jaloers zouden kunnen zijn op wat mama en ik samen hebben, omdat zij zich zo veel minder makkelijk kunnen uiten.

Maar inderdaad, dat komt vanzelf als de nood hoog wordt. Wat je zelf al schreef dat het met jouw moeder al zo snel zo slecht ging. Op dit moment ziet mijn moeder er nog heel normaal uit, al slaapt ze veel meer en is ze vaak vermoeid. Dan kun je alle narigheid voor jezelf nog vrij goed ontkennen, en ik denk dat dat voor mijn vader en broertje op dit moment de makkelijkste optie is. Maar dat zal wel veranderen als het echt minder goed gaat, en ik denk dat zij dan ook wel wat zullen bijdraaien. Tot die tijd zorg ik voor mama. Op afstand, dat wel, maar ik ben er wel voor haar. En dat is eigenlijk ook heel mooi.

Ik moet mijn verwachtingen van hen gewoon bijstellen. Zij kunnen nu niet zijn wie ik graag zou willen dat ze zijn, en dat is jammer, maar zo is het. Maar ik ben wel wie ik wil, en daar ben ik trots op, en daar moet ik kracht uit halen. En zoveel mogelijk genieten van haar nu ze er nog is, in plaats van mijn aandacht af te laten leiden.

----

Aan de markers in haar bloed te zien groeit de kanker trouwens gestaag, maar ze gaan pas tot behandeling over als ze echt last begint te krijgen. Eerder behandelen heeft geen zin. Hoe snel dat zou zijn was eerst onduidelijk, maar de artsen denken nu dat het 1 tot 4 maanden vanaf nu wel het geval zal zijn. Ik vind dat heel eng; hoe zal het deze keer verlopen? De eerste keer sloeg de chemo erg goed aan, maar ik ken meerdere voorbeelden waarbij een tweede behandeling al niet meer hielp en als dat zo is, kan het ineens heel snel gaan. Maar het kan ook zomaar zijn dat het wel helpt en dan hebben we ineens nog best weer wat tijd met elkaar. Eigenlijk moet je daar allemaal zo min mogelijk aan proberen te denken want je weet het toch niet, maar ja, onwillekeurig doe je dat toch wel. Bij elk moment in de toekomst waar ik over nadenk, bijvoorbeeld een vakantie, mijn verjaardag, feestdagen, denk ik toch: zou mama er dan nog zijn? Hoe zou dat zijn zonder mama? Vreselijk. Je hele leven staat op losse schroeven.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Za 10 Mar 2012 13:50

Jij bent heel goed bezig.
Gelukkig snap je nu de houding van je vader en broertje.
Immers je vader en broertje reageren zoals ze altijd hebben gedaan.
Niet zij maar jij bent veranderd, want jij vind dat ze in de huidige situatie zich anders moeten gedragen.
Zoals je al schrijft, dit besef maakt het gemakkelijker om met hun gedrag om te gaan.
Wat is kanker toch een onmogelijke ziekte.
Er is geen pijl op te trekken.
Leef bij de dag, geniet van de mooie momenten en kijk niet vooruit, want dat heeft geen enkele zin.
Probeer in het nu te leven, zorgen maken voor de toekomst waarvan je niet weet wanneer en hoe dit komt heeft geen zin.
Voor alles is een manier, hoe dat wordt je duidelijk als je ervoor staat.

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Do 15 Mar 2012 13:29

Lieve allemaal,

Ik ben weer bij de huisartsendienst geweest voor een gesprek met de hulpverleenster. Het lijkt haar voor mij een goed idee om tweedelijns zorg bij een psychotherapeut te nemen, het liefst iemand die gespecialiseerd is in familie van iemand met kanker. Vooral omdat ik het nog steeds erg moeilijk vind om de zin van het leven in te zien. Ik denk eigenlijk iedere dag wel minstens een keer: Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? Wat kan er in dit leven nou nog zo geweldig zijn wat het de moeite waard maakt om door dit ongelofelijk grote verdriet heen te gaan? Misschien klinkt dit wel erg dramatisch, en ondankbaar voor wat ik allemaal wél heb. Het is niet mijn bedoeling om met deze uitspraak mensen voor het hoofd te stoten, die nu misschien denken: maar je bent zelf niet ziek, hebt een leuke man, nog een hele toekomst voor je... Maar voor mij is het wel heel moeilijk om in de ruime zin van het woord zin in het leven op te brengen. Op dit moment leef ik een beetje van moment naar moment, ik ben allang blij als ik een dag of een week op een goede of leuke manier heb doorgebracht. Maar als ik verder vooruit kijk, over de toekomst nadenk, dan kan ik niet echt (meer) dromen of daar zin in hebben. Dit kenmerk heb ik altijd al wel een beetje gehad, maar door wat ik nu te verwerken krijg, komt dat heel erg duidelijk naar voren.

Helaas kost tweedelijns zorg vanaf januari dit jaar 220 euro eigen risico, met daar bovenop 200 euro voor de psychotherapie (heb ik mij laten vertellen?). Je kunt dan wel het hele jaar onbeperkt psychotherapie ontvangen, geloof ik. Ik zou ook eerstelijns zorg kunnen proberen, daar ben ik aanvullend voor verzekerd, maar dan moet je ook voor de eerste 5 behandelingen 20 euro betalen, is dus ook 100 euro.

Ik wil sowieso hulp, maar vraag me nu af wat nou de beste optie is. Daarom ben ik benieuwd naar jullie ervaringen en meningen hierin. Voordat ik heel veel geld uitgeef zonder er goed over te hebben nagedacht!

Alvast bedankt voor jullie reactie!
Groetjes,
Lini

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Do 15 Mar 2012 14:21

Hoi Lini,

Die sombere gevoelens die je hebt over de toekomst zijn volkomen normaal! Logisch toch dat wanneer je iemand kwijt gaat raken waar je zoveel van houdt, dat je gaat twijfelen over de zin van het leven. Ik heb ook af en toe heel erg dat gevoel van 'waarom ben ik hier uberhaupt' of 'wat heeft het voor zin' en vooral 'waarom zou ik nog verder moeten leven als ik toch nooit meer echt gelukkig kan voelen'. Maar je zal zien dat dat soort gevoelens steeds vaker afgewisseld zullen worden met momenten dat je beseft dat je toch nog wel gelukkig kan zijn. Ik verbaas mij er eigenlijk over hoe snel dat zelfs al kan zijn. Zelfs al ben ik vaak nog super verdrietig, ik heb al momenten dat ik me erop betrap dat ik me weer gelukkig voel. Dus, maak je maar niet zo veel zorgen hoor.. dat soort emoties horen er bij.

Wat betreft praten met een psycholoog, kan ik je zelf alleen maar zeggen dat dat heel fijn kan zijn. Dit was voor mij een aantal jaren geleden en had niets te maken met de ziekte of het overlijden van mama.. maar ik zat wel in de knoop met mezelf. Ik heb al eens eerder aan iemand op het forum mijn ervaring met de psycholoog vertelt, weet even niet meer of dat aan jou was. Maar in elk geval kan ik zeggen dat het praten met een psych voor mij een van de beste beslissingen ooit is geweest. Zoiemand luistert en geeft je de middelen om met bepaalde situaties om te gaan. Mede daardoor merk ik dat ik nu eigenlijk toch wel goed met de moeilijke situatie omga. Het heeft me sterker gemaakt.

Ik weet niet goed van een psychotherapeut is en wat het verschil is met een gewone psycholoog. Maar bij veel psychologen kan je voor zowel eerste als tweedelijns hulp terecht. Ook heb je altijd een intake gesprek en als dan blijkt dat die psycholoog denkt dat je bij hem/haar niet de juiste hulp zou kunnen krijgen, kan je doorverwezen worden of advies krijgen wat wel voor jou zou werken.

Een tip qua kosten.. want voor dit jaar is het allemaal nog veel duurder dan toen ik ging. Zoek een psycholoog die is aangesloten bij 1nP.. dat is een soort van overkoepelend iets waar psychologen zich bij kunnen aansluiten. Toen ik voor eerstelijns hulp bij de mijne kwam, betaalde ik geloof ik alleen eigen bijdrage en daarvoor werden een x aantal sessies vergoed. Maar toen bleek dat ik langer bij haar zou 'moeten' blijven, kon ik me via haar inschrijven bij 1nP.. ik weet niet precies hoe of wat, maar daardoor heb ik verder steeds bijna niets meer hoeven te betalen, het was minimaal. Dat scheelt in elk geval een hoop, maar dan moet er dus wel reden zijn om langer dan je standaard vergoede aantal keren bij de psycholoog te blijven komen. Hier de site https://www.1np.nl/ , je kan er even op kijken.

Oh en laat je niet ontmoedigen als je bij een iemand komt met wie het niet klinkt of bij wie je je niet op je gemak voelt. Ik heb ook van psych gewisseld. Het is belangrijk dat je je serieus genomen voelt.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Do 15 Mar 2012 14:22

Oh.. ik vergeet af te sluiten met

Veel liefs!!!! Cil

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Vr 16 Mar 2012 14:48

Dag allemaal!

Ik moet even wat fijne dingen posten voordat het verdriet het overschaduwt :) Ook al waren er ook verdrietige dingen.

Mijn moeder kwam gistermiddag bij mij en toen hebben we een middagje gewinkeld. We vonden alles wat ze graag wilde hebben (dat geeft altijd zo'n fijn gevoel) en gingen in het zonnetje wat drinken samen. We praatten over vanalles, over hoe haar moeder was en hoe anders dat bij ons is. Zij heeft zelf eigenlijk geen echte moeder-dochterband gehad doordat mijn oma manisch depressief was. Zij was toen mijn oma overleed eigenlijk vooral opgelucht dat ze die zorgen niet meer had voor haar. Bij ons is dat heel anders. Ik vond het fijn om over dat soort dingen te praten met elkaar. In de HEMA was er een moeilijk moment, we gingen paaseitjes voor in de paastak kopen voor haar. Er lagen ook snoepjes en toen zei ze: dat is leuk voor de kleuters voor in een paasbakje straks met Pasen! Maar ze gaat definitief nooit meer aan het werk, ze was basisschoollerares. Ik zei toen: gek he, dat je nooit meer paasbakjes zult maken voor de kleuters... Toen moest ze best wel erg huilen midden in de HEMA, ik voelde me rot dat ik het er zo had uitgeflapt :(

's Avonds gingen we met zijn drietjes eten (met mijn man) en bleef ze slapen. Ik heb filmpjes en foto's van haar en ons gemaakt en het was heel gezellig en knus. Mijn man en ik hebben in september een huisje in zuid Frankrijk gehuurd voor 2 weken. We hebben afgesproken dat zij en papa ook een paar dagen komen als ze zich goed genoeg voelt. Daar hebben we allemaal erg zin in, ook al is het nog ver weg, het maken van leuke plannen is altijd fijn. Vanmorgen had ik een uitgebreid ontbijtje voor haar gemaakt en gingen we samen schrijven in Mam vertel 's. Dat was mooi maar ook een beetje moeilijk. Er was een vraag over de opvoeding: 'Waar heb je mij altijd voor willen behoeden?' Toen moest ze huilen en zei ze dat ze ons vooral wilde behoeden voor verdriet... Gelukkig was het huilen na een goede knuffel weer voorbij.

Nu zit ik alleen thuis en merk ik dat ik weer dat 'instortmoment' heb nadat het zo leuk was met haar. Daarom dacht ik: snel ook even de leuke dingen opschrijven!

Groetjes,
Lineke

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Vr 16 Mar 2012 22:06

Wat goed van je om het op te schrijven, dat zal je even opluchten.
Tja, het blijft op en neer gaan.
Juist zo'n opmerking van jou in de HEMA geeft je moeder de gelegenheid om haar emoties te uiten en ze niet op slot te zetten.
Want je moeder weet best dat je het niet verkeerd bedoelde.
Vergeet niet je eigen emoties te uiten, die hebben ook aandacht nodig.
Geef ze de ruimte, dan zijn ze beter hanteerbaar.
Wat leuk dat ze bij jullie is blijven logeren.
Dat zijn hele waardevolle herinneringen.

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Za 17 Mar 2012 13:56

Ja, Liddy, aan die emoties moest ik gisteravond nog geloven... Ik ben sterk als mijn moeder erbij is, en wil ook genieten in plaats van verdrietig zijn, wat ik al schreef.
Maar zo werkt het niet helemaal. Het komt er dan toch uit. In een grote huilbui. Dat lucht wel een beetje op, maar leuk is ook anders.
Ik wil dit allemaal helemaal niet doormaken!!!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor liddy » Za 17 Mar 2012 15:31

Nee, dit wil je inderdaad niet meemaken.
Echter je merkt dat je er niet voor kunt weglopen.
Dus liever nu je emotie eruit laten komen, dan opkroppen.
Je wilt je moeder niet kwijt. Punt. En toch zit er dat aan te komen.
Ik vraag je niet om het te accepteren, maar om er in te berusten, je kunt er niets aan veranderen en dat is heel anders dan accepteren.
Je bent het er niet mee eens, echter je probeert er toch uit te halen wat er in zit.
Nu krijg je de kans om er samen naar toe te groeien.
Die dingen te zeggen die je nog beslist wilt zeggen.
Te genieten van elkaar.
Wees blij dat jij je niet opgelucht zult voelen straks, wat een geschenk.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Cil » Ma 19 Mar 2012 12:59

Dat vond ik altijd een van de vreemdste en verschrikkelijkste gevoelens... Dat je met elke vezel en cel van je lichaam zo ontzettend fel kan willen dat iets NIET gebeurt.. en dan toch, toch gebeurt het. Ik kon ook heel erg bezig zijn met 'ik wil dit niet, ik wil dit echt niet!' of 'nou weet ik het wel, nu mag het wel weer ophouden'. Die gevoelens zijn zo sterk en dan moet je toch aanzien dat het gewoon gebeurt... verschrikkelijk.

Maar het is wel heel goed dat je emoties eruit komen in plaats van dat je ze opkropt, dat zou helemaal niet goed zijn. Wat Liddy zegt over het verschil tussen accepteren en je ergens in berusten, dat vind ik ook goed gezegd, zo had ik het zelf ook nog niet gezien.

Ik ben trouwens heel blij voor je dat je onlangs zo'n mooie fijne dag met je moeder hebt gehad.. die momenten zijn zo waardevol!!

Liefs, Cil

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Bart1974 » Ma 19 Mar 2012 18:55

Hoi Lini,

hoe gaat het nu met je ? Ik merk dat wij ook wat overeenkomsten hebben qua gevoelens. Vooral het onbegrepen door anderen en de band met broer. Ik merk ook heel erg dat bijna niemand meer durft te vragen hoe het gaat. Dan gaat het weer goed dan weer minder goed. Het lijkt wel alsof ze het zat worden ofzo. Op het werk is de interesse er bij mij ook, er wordt niets meer gevraagd. Het ergste vind ik nog wel iets wat ik donderdag meemaakte. We hebben deze week een afdelingsuitje. Ik heb mijn manager gemaild dat ik niet meega omdat ik liever bij mijn moeder wil zijn omdat het helemaal niet goed gaat. Ik weet dat het voor mij ook belangrijk is om mijn ontspanning te hebben maar ik begin mij steeds meer te irriteren op het werk. Vandaar dat ik ook nee gezegd heb. En het ergste vind ik dan dat het nu maandag is en mijn manager niet eens op de mail heeft gereageerd.
Ik heb een broer die 2 jaar jonger is. Wij hebben niet een onwijze goede band, maar zien elkaar 2/3 keer per maand, bellen soms. Nu met mijn moeders ziekte zie ik hem meer, we hebben meer contact en de band lijkt wat beter te worden. Maar hij is dus niet iemand die praat. Ze zeiden altijd vroeger, hij is een binnenvreter. Hij houdt alles voor zich en praat niet. Ik ben juist iemand die alles kwijt wilt als er wat is. Ik praat het liever van mij af en dat lucht op. Over de situatie van onze moeder kan ik wel met hem praten maar niet over zijn gevoelens die hij heeft en dat vind ik wel jammer.

Ik ben erg benieuwd hoe het met jullie gaat en wens jullie heel veel sterkte...

Groetjes,
Bart

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Mijn moeder zal niet genezen van eierstokkanker

Berichtdoor Lini » Di 20 Mar 2012 10:42

Dag Bart,

Ja, het onbegrepen door anderen is echt een moeilijke. Er zitten ook twee kanten aan dat verhaal, dat maakt het alleen maar ingewikkelder. Namelijk, ten eerste praten sommige anderen niet echt tegen mij omdat ze niet weten hoe/het eng vinden/geen zin hebben in een zwaar gesprek etc. Maar ten tweede praat ik ook niet (altijd) tegen anderen omdat je geen zin hebt om de sfeer te verpesten/ze in verlegenheid te brengen/je niet weet waar je moet beginnen. Het versterkt elkaar alleen maar. Daarom is het goed denk ik om in therapie te gaan, daar luistert iemand tenminste naar alles wat je te zeggen hebt. En een paar mensen om je heen te hebben die je één voor één 'lastigvalt' met je moeilijke verhaal, zodat ze het aan blijven kunnen en niet wegrennen... Tot nu toe is dat een beetje hoe ik het oplos. Makkelijk is dat niet.

Vooral inderdaad met mijn broertje niet. Ik bel hem nog wel eens heel af en toe als ik verdrietig ben (hij belt mij nooit, heeft hij ook nooit gedaan). Maar ik merk dan dat we elkaar echt totaal niet begrijpen. Hij snapt eigenlijk niet echt waar ik dan 'uit het niets' ineens zo verdrietig van ben, er is toch geen directe aanleiding? Namelijk, waar het bij mij allemaal constant in mn hoofd speelt, is dat bij hem alleen het geval op het moment dat er concreet slecht nieuws is gekomen. Dan is hij een paar dagen/weken wel aanspreekbaar voor een gevoelig gesprek. Maar daarna is het voor hem oud nieuws en legt hij het naast zich neer, wat ik niet kan, en dan bel ik hem maar krijg ik geen begrip meer. Ik probeer daarom op dit moment, nu het allemaal al een tijdje redelijk goed gaat, zo min mogelijk aan de verleiding toe te geven hem te bellen, omdat hij mij toch niet kan geven wat ik nodig heb en ik er alleen maar nog verdrietiger van word. Dat voelt wel alleen. Ik had altijd gedacht, dat mijn broertje (en ook mijn vader) er wel voor me zouden zijn op het moment dat ik ze écht nodig zou hebben. Daar heb ik mezelf altijd een beetje mee getroost. Ik dacht dan, "okee, het is niet leuk dat ze me nooit bellen, me niets vragen, niet in me geïnteresseerd zijn. Maar als ik ze echt nodig heb, dan zijn ze er wel dat weet ik zeker!!" En dat blijkt dan iets te zijn wat je jezelf hebt aangepraat om hun gedrag niet onder ogen te hoeven zien, en wat niet de werkelijkheid is. Zij gaan niet ineens veranderen. Het is voor mij moeilijk dat te accepteren. Vooral is het erg eenzaam. Ineens raak ik niet alleen mijn moeder kwijt, maar ook de illusie van een echte band met mijn vader en broertje. Al weet ik natuurlijk niet wat er allemaal nog komt.

-----

Gisteren had ik trouwens iets bizars. Voor een paar seconden was ik even 'vergeten' dat mama doodgaat ergens in de nabije toekomst. Ik liep op straat en dacht gewoon een beetje na over de zomer en de toekomst en ineens kwam het met een schokje binnen: 'oja! nee! Wacht eens even! Mama gaat dood! Wow ja ze gaat dood!' Ineens voelde het zo onrealistisch!! Heel eventjes leek mijn leven weer normaal, en moest ik mezelf eraan herinneren dat dat niet zo was. Ik schrok er echt even van, 'nee dat kan toch niet? Dood?? Ja echt!!' Ook al sta ik er mee op en ga ik ermee naar bed, het is blijkbaar iets wat ik gewoon eigenlijk helemaal niet kan begrijpen op gevoelsniveau, dat ze dan echt WEG gaat zijn. Ik moet het mezelf iedere keer weer vertellen en ik ben er steeds weer verdrietig over, maar het weten, dat doe ik nog steeds niet. Misschien komt dat ook pas nadat iemand allang gestorven is. Het is gewoon te groot om te bevatten voor mij. Mijn mama, mijn alles, mijn steun, mijn rots in de branding, mijn ouders in 1, mijn warme thuis, degene die er altijd was, is, en zal zijn, die gaat dood. Ik vraag me af of ik het ooit echt zal kunnen begrijpen.


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten