Mijn moeder

[Miss_musica]

Lieve allemaal,

Sindskort is het begrip 'kanker' voor mij veel te dichtbij gekomen.

Mijn moeder voelde zich al een paar weken niet goed. Is halverwege de 50 en dacht dus aan de overgang. Uiteindelijk is ze naar de huisarts gegaan. Die vond veel te hoge leverwaarden en een opgezette lever. Toen ik dit hoorde wist ik eigenlijk al genoeg, maar je blijft hopen. Het bezoek aan de huisarts was afgelopen woensdag. Donderdag is ze naar het ziekenhuis gegaan voor onderzoeken, en uiteindelijk met spoed opgenomen (de afdeling heette zelfs 'spoedopnamen', lekker confronterend).

Vrijdag is ontdekt dat de kanker in de lever een uitzaaiing is van een tumor in de borst. Ik was allang blij dat het geen ander vitaal orgaan heeft aangetast. Aanstaande maandag krijgt ze een punctie om het type cel te onderzoeken. En dinsdag gaat dan de eerste chemo erin. Omdat ze al in een stadium van uitzaaiingen zit, is genezing niet meer mogelijk. Maar ik ga uit van het positieve, en ik hoop dat ze haar leven nog noemenswaardig kunnen verlengen, op een manier die niet teveel van haar eist.

Dit weekend zijn we even naar mijn ouders geweest. Het positieve was wel, dat ze even naar huis mocht. Dit was voor mij wel een meevaller. In ziekenhuisbed lijkt iemand veel zieker dan thuis op de bank. Ze zag er wel slecht uit (een paar weken terug leek ze gewoon 'oud'). Er was gelukkig familie (haar broer en schoonzus). Heb mijn vader redelijk kunnen opvangen. Ben haast ongepast vrolijk geweest, in de hoop de boel nog een beetje gezellig te houden voor mijn moeder (bv. mijn 'verpleegkundige skills' ophalen en mn moeder klaar maken voor naar huis gaan).

Pfff had niet gedacht dat t zo'n verhaal zou worden. Ik 'hoop' op herkenning en begrip, en dat ik hier af en toe mijn verhaal kan delen met anderen. Verder ben ik nog niet van plan om bij de pakken neer te gaan zitten. Volgens mijn collega's (verpleegkundigen) kunnen ze tegenwoordig best veel. Heb daar zelf niet heel veel verstand van, maar tis beter dan alles op te moeten geven.

Heel veel liefs, en sterkte voor wie dat zelf ook nodig heeft.

Renee

[liddy]

Het valt niet mee als kanker in beeld komt.
Je hele leven staat ineens op z'n kop.
Natuurlijk ben jij als verpleegkundige al vaak in aanraking gekomen met kanker.
Echter je zult merken dat het nu heel anders is.
Nu raakt het je in je ziel, want het betreft je moeder.
Het zal je verbazen hoe je in sommige situaties reageert, alsof je al je kennis bent vergeten,
niet kunt onthouden, misschien angst kunt hebben die je niet bij jezelf verwacht had.
Nu valt het je pas op hoe confronterend het is dat die ene afdeling 'spoedopnamen' heet.
Als verpleegkundige heb je geleerd om een professionele afstand te houden en dat ligt nu heel anders.
Het ligt waarschijnlijk zo voor de hand dat jij van alles gaat doen, dat gun ik je ook en tegelijkertijd wees je bewust van je eigen grenzen.
Daarom geldt voor jou, nog meer dan voor anderen, zorg dat je ook af en toe tijd voor jezelf hebt.

[Cil]

Beste Renee,

Je verhaal is herkenbaar voor me en ik begrijp hoe moeilijk het is. Het zal een heftige periode voor je worden. Juist daarom is dit forum zo fijn, het is prettig om alles af en toe van je af te schrijven,
je verhaal te delen met mensen die je begrijpen en, mocht je daar behoefte aan hebben, advies te vragen/krijgen.

Je positiviteit vind ik trouwens heel bewonderenswaardig. Mijn moeder (overleden aan kanker) was ook altijd positief, tot het allerlaatste moment. Ook ik probeer dat te zijn, maar ik weet hoe moeilijk het kan zijn.

Ik hoop voor je dat je nog een lange tijd van je moeder mag genieten. Ze kunnen inderdaad veel tegenwoordig.

Heel veel sterkte voor de komende periode!

Liefs, Cil

[Lini]

Dag Renee,

Wat ontzettend naar voor je!!! Ik zit in een soortgelijke situatie als jij, sinds vorig jaar heeft mijn moeder (nu 57) eierstokkanker en sinds december weten we ook dat het ongeneeslijk is.
Er komt vanalles op je af en alles verandert, en dat is erg moeilijk. Goed dat je op dit forum bent gekomen om je gevoel van je af te typen!
Bij mij werkt het typen alleen al een beetje om je gedachten even te ordenen. En als je dan een fijne reactie krijgt van iemand, voelt dat heel warm.
Probeer te genieten van de tijd die je nog hebt met elkaar, dat is alles wat ik je kan zeggen. Dat is soms moeilijk, maar zeker niet onmogelijk!

Heel veel sterkte,
Lini