Blog over mama

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Blog over mama

Berichtdoor muis » Vr 23 Mar 2012 15:27

Dag beste mensen,

Sinds een weekje ben ik een blog begonnen. Eigenlijk niets voor mij, maar ik heb na lang twijfelen toch besloten dat ik op die - anonieme - manier mijn verhaal wil delen met anderen. Mijn moeder heeft kanker, ze heeft een hersentumor, al bijna 8 jaar. Het heeft ontzettend veel invloed gehad op mijn leven als jongere, als student en als net afgestudeerde. Ik denk dat er heel veel jonge mensen met situaties te maken krijgen waarin ik (en jullie!) ook heb gezeten de afgelopen jaren. Wat ik met mijn blog graag wil is mensen bereiken die ook een ouder met kanker hebben (gehad) en zich in mijn verhalen soms zullen herkennen. Weten dat je niet alleen bent, kan erg fijn zijn. Ik post alleen korte berichtjes, en het is geen chronologisch verhaal. Het zijn momenten, ervaringen, herinneringen. Mocht je deze graag willen lezen, ga dan naar http://mamamettumor.blogspot.com/

Veel sterkte aan iedereen die het nodig heeft!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Blog over mama

Berichtdoor Cil » Di 27 Mar 2012 20:05

Hoi Muis,

Ik heb net je blog gelezen en ik vind het knap hoe je schrijft. Het is fijn om de dingen van je af te schrijven in een moeilijke situatie als deze. Ik doe dat hier op het forum. Het is inderdaad ook fijn voor lotgenoten om te lezen.. door herkenning voel je je vaak minder eenzaam.

Ik wens je veel sterkte.

Groetjes Cil

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Do 29 Mar 2012 20:03

Beste Cil,

Dankjewel voor je reactie! Klopt, het is soms fijn om het op te schrijven. Ik merk dat ik geen chronologische verhalen opschrijf, maar vooral momenten, ervaringen, herinneringen. Een blog leek me daar wel een goede plek voor, alhoewel ik er echt geen ervaring mee heb haha!

Ik hoop dat iemand er een gevoel van herkenning uit kan halen, want zoals je zegt: soms maakt je dat wat minder eenzaam in je verdriet, boosheid of machteloosheid.

Jij ook veel sterkte gewenst!

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Za 07 Apr 2012 22:34

Toch een bericht van mij dat niet over mijn blog gaat, maar ik post het toch maar hier. Ik ben namelijk benieuwd naar de ervaringen van anderen hier wat betreft euthanasie.

Het gaat op dit moment slecht met mijn moeder. Nu wisten we al vanaf het begin dat ze ongeneeslijk ziek was, maar toch blijft het een moeilijk te verwerken feit dat ze zal sterven aan deze ziekte. Ze is nu uitbehandeld in het ziekenhuis en ze is gewoon thuis. Elke dag gaat het iets slechter, kan ze iets lastiger praten, iets minder goed lopen, begrijpt ze alles steeds wat trager. Lezen, koken, een spelletje doen; dat gaat allemaal niet meer. Ze heeft een paar maanden terug al aangegeven dat ze niet door wil gaan tot het einde en dat wanneer er bepaalde situaties zich voordoen, er een bewust einde gemaakt moet worden aan haar leven. Ik begrijp die beslissing ontzettend goed en alle officiële zaken voor dit besluit zijn ook al geregeld. In feite hoeft alleen de huisarts nog maar gebeld te worden op een moment dat zij dat aangeeft en dan wordt er een moment van euthanasie z.s.m. gepland.

Waar ik nu benieuwd naar ben, zijn de verhalen van anderen die dit misschien ook mee hebben gemaakt en hoe je de tijd naar dat moment toe hebt beleefd en vooral hoe dat moment en z'n dag zelf waren. Ik kan me er namelijk nog zo weinig bij voorstellen. Zoals gezegd ben ik het helemaal eens met haar besluit - ik zou hetzelfde doen. Maar het is zó raar en onwerkelijk, dat er dan echt een moment gepland wordt. Ik bedoel, hoe ga je daarmee om? Ik zie er tegenop, en dat is nogal zwak uitgedrukt. Dus daarom zou ik graag horen hoe dit voor anderen is geweest.

Als je je verhaal wilt delen (kan natuurlijk ook via privébericht): dankjewel!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Blog over mama

Berichtdoor Cil » Di 10 Apr 2012 15:44

Jeetje, heftig hoor. Mijn moeder had het op het laatst ook over dat ze niet meer verder kon en wilde met zo veel pijn. Dat is even heel moeilijk om te horen. Vooral toen ze paniekaanvallen kreeg van de morfine, gaf ze aan zo niet verder te willen. De huisarts vertelde dat ze kon kiezen voor een middel dat toegedient zou worden om haar uit haar angstaanval te halen en te kalmeren... soort narcosemiddel. Bijwerking kon zijn dat ze niet meer wakker zou worden. Dat vond ze toch wel eng. "Gelukkig" heeft ze die keuze niet hoeven maken en is ze heel rustig in haar slaap overleden.

Ik wil er verder niet te veel over uitwijden omdat ik merk dat ik het nog heel erg moeilijk heb met de laatste weken voor mama's overlijden. Maar ik begrijp je gevoel.. het is moeilijk. En bij jou is het nog anders.. er is wellicht straks echt een datum waarop je afscheid moet nemen.. bizar. Maar het enige wat ik kan zeggen is.. respecteer haar wil. Het is haar leven en zij mag bepalen hoe ze het wil eindigen. Hoe moeilijk en zwaar ook. Maar dat zeg je zelf ook al. Wat ik overigens heel knap van je vind! Het is toch niet niks.

Het is niet iets waar je je op voor kan bereiden denk ik. Op de dood in het algemeen niet. Ik heb ook geprobeerd me voor te stellen hoe het zou zijn als mama overleed, maar toen het werkelijk zo ver was.. was het in niets zoals ik me voorgesteld had. Ik kan het ook gewoon niet uitleggen.. je voelt heel veel op zo'n moment. Het heeft ook geen zin om je er heel druk over te maken (klinkt hard), maar het zal altijd anders zijn dan je gedacht had. Je kan je beter op het hier en nu concentreren en nog genieten van je mama.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met alles wat nog komen gaat!!!

Heel veel liefs!

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Do 12 Apr 2012 10:25

Beste Cil,

Ja dat is inderdaad moeilijk om te horen. Ze vroeg de huisarts eergisteren letterlijk: wanneer kan ik stoppen? Hij geeft er (nog) niet aan toe, en sinds gistermiddag is ze weer een beetje opgeleefd, gelukkig. Ik vind het heel moeilijk om haar somber en zonder enige levenslust te zien, want zo ken ik haar helemaal niet. Ze is juist vrolijk en altijd grapjes aan het maken.

Ik snap goed dat je blij bent dat het bij jouw moeder niet zover heeft hoeven gaan, dat ze 'gewoon' rustig in haar slaap is overleden. Eigenlijk hoop ik dat ook voor mijn mama, dat ze een keer gaat slapen en 's nachts overlijdt. Maar als het erop aankomt, zal ik zeker haar wens respecteren, hoe moeilijk dat ook zal zijn misschien. Ik zal later veel meer rust hebben met haar dood als ik weet dat het op haar manier is gegaan.

Ik schrik wel een beetje van je laatste opmerkingen.. dat het anders is dan je je hebt voorgesteld. Natuurlijk weet ik dat wel, in theorie, maar het maakt me toch een beetje bang. Je hebt wel gelijk, het heeft geen zin om je er druk om te maken. Je kunt je er toch niet op voorbereiden. En van al die gevoelens die jij zegt dat je zult voelen, zal opluchting er ook wel deel van zijn. Opgelucht dat ze niet meer op deze manier door het leven hoeft.

Dankjewel in ieder geval voor je verhaal!!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Blog over mama

Berichtdoor liddy » Do 12 Apr 2012 11:35

Hoi Muis,

Hebben jullie naast euthanasie ook palliatieve sedatie overwogen?
Bij palliatieve sedatie is er geen tweede arts nodig. Dat kan de huisarts zelf beslissen.
Bij euthanasie sterft iemand door middel van direct ingrijpen, vandaar dat de regels omtrent euthanasie, terecht, zo streng zijn.
Bij palliatieve sedatie breng je iemand in slaap. Je stopt dan met eten en drinken. En vanuit de slaap komt iemand dan te overlijden.
Meestal ligt iemand een paar dagen in slaap voordat diegene heen gaat.
Ik heb enkel ervaring met palliatieve sedatie. Daar heb ik enkel heel goede ervaringen mee. Vooral de menselijke manier waarop de huisarts mijn oom en ons
vroeg wat wij er van vonden en de liefdevolle manier waarop mijn oom de eerste injectie kreeg.
Wat euthanasie betreft, ik heb nog nooit voor die vraag gestaan. Gevoelsmatig zou denk ik palliatieve sedatie mijn eerste keuze zijn.
Euthanasie is voor mij persoonlijk een stap te ver.
Het is heel goed dat de mogelijkheid van euthanasie er is, mits voldaan aan alle regels.
Maar ik sta niet in jouw schoenen, het is niet mijn moeder die zo ziek is.
als dat wel was zou ik misschien wel eens heel anders kunnen denken.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Blog over mama

Berichtdoor Cil » Do 12 Apr 2012 12:38

Hoi Muis,

Wat een heftige zin "wanneer kan ik stoppen". Het is heel heel moeilijk inderdaad om te zien dat je moeder niet meer wil, hoe begrijpelijk ook. Vooral als je je moeder kent als een positief en levenslustig persoon (dat was de mijne ook) Ik leef dan ook echt met je mee.

Opgelucht is ook zeker een van de emoties die over je heen komt bij het overlijden. Opgelucht dat er een einde is gekomen aan het lijden. Maar er komt heel veel op af: verdriet, ongeloof, woede.. En zelf heb ik ook een tijdje helemaal niks gevoeld. Klinkt gek, vond ik ook, maar ik was in de eerste periode erna compleet blanko. Het was te heftig ofzo... mijn brein sloot zich even helemaal af voor alles. Bleek na rondvraag op dit forum ook normaal, gelukkig. Maar wat ik wil zeggen is dat het dus altijd anders is dan je van tevoren denkt.. het verschilt ook per persoon natuurlijk. Dat ik bv nou blanko was, hoeft niet te zeggen dat jij dat dadelijk ook bent. Je kunt gewoon helemaal niets zeggen over de toekomst.. dus kan je je er maar beter ook niet té druk om maken. Maar om je een beetje gerust te stellen.. wat ik zelf ook heel sterk voelde met/na het overlijden, was innerlijke kracht. Ik had en heb steeds dat gevoel (het ene moment sterker dan het andere) dat ik sterk genoeg ben om hiermee om te gaan. Hoe moeilijk ook (ik heb ook zeker weten wel mijn downs), het gaat mij lukken om dit een plekje te geven en weer gelukkig te worden. Dat gevoel is iets wat mij enorm verbaast en op een bepaalde manier ook gerust stelt en zelfs verblijd. Daarbij, had/heb ik het overweldigende gevoel van bewondering en respect.. Mijn moeder was zo sterk en zo positief tot het eind, ik kan niet anders dan me daaraan optrekken en in diezelfde trant te proberen zelf verder te leven. Mijn vader en broertje hebben dat ook heel duidelijk.

Liefs Cil

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Blog over mama

Berichtdoor scorpio » Do 12 Apr 2012 22:55

Dag muis,

Ik probeerde je een privé bericht te sturen maar 'k weet niet goed of het is doorgekomen.
Privé omdat het me heel moeilijk valt hierover te schrijven.

Groetjes,
Ann

PS Je blog - ik vind 'm heel aangenaam om lezen - door de herkenning natuurlijk, maar ook door jouw schrijfstijl !

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Za 14 Apr 2012 13:29

Dank voor jullie reacties!

@ Liddy: Ik moet zeggen dat het niet echt tot de opties behoort op dit moment, er is in ieder geval niet een bewuste keuze geweest tussen euthanasie of palliatieve sedatie. Mijn moeder heeft zelf al redelijk vroeg aangegeven dat ze zwart op wit wilde hebben dat sommige situaties voorkomen moeten worden. Dus dat hebben we gedaan. Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik de 'voorkeur' aan zou geven (het blijft natuurlijk kiezen tussen twee doemscenario's), omdat het me ook niets lijkt om iemand nog dagen te zien sterven, zoals zou gebeuren bij palliatieve sedatie. Ik snap goed dat het voor jou een goede manier is geweest toen, ik kan me voorstellen dat een aantal dagen van slaap op een bepaalde manier een meer natuurlijke overgang vormen naar het overlijden.
Overigens is in het geval van mijn moeder de tweede arts al langs geweest en is nu alleen de beslissing van huisarts nog nodig. Maar ik zal palliatieve sedatie toch nog eens bespreken hier thuis.

@ Cil: Ik kan me heel goed voorstellen dat je je een tijdje blanco hebt gevoeld (en dat nu misschien nog steeds wel eens voelt?), het is ook zo iets groots wat je overkomt, dat is moeilijk in één keer te behappen zeg maar. Je hebt natuurlijk gelijk: het is voor iedereen anders. Ik moet zeggen dat ik me er ook niet te druk om maak. De afgelopen jaren heb ik wel afgeleerd om me druk te maken over wat er nog niet is onder het motto "dat zien we dan wel weer". Mooi wat je zegt over innerlijke kracht! Het is fijn dat je het gevoel hebt die te bezitten, hoe rot je je soms ook voelt. Ik merk die kracht nu ook al, in deze laatste fase van mama's ziekte. Dat is in ieder geval een beetje een geruststelling :)

@ Scorpio: Heb he ontvangen, dus ik ga je via pb ook antwoorden! Fijn dat je wat herkenning vindt in het blog en dank voor je compliment!

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Blog over mama

Berichtdoor scorpio » Za 21 Apr 2012 17:48

Hey Muis,

Hoe gaat 't nu met je mama ? En met jou ?
Hoop dat er wat licht komt in de duisternis.

Liefs,
Ann

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Do 26 Apr 2012 12:07

Dag Ann en anderen,

Mijn lieve, dappere mama is afgelopen zaterdag 21 april overleden. Ze heeft samen met de huisarts haar eigen moment gekozen. Het is nog steeds onwerkelijk en ik merk dat ik vaak nog niet echt doorheb wat het eigenlijk betekent, maar andere keren wordt ik overvallen door dat 'nooit meer.. (vul maar in)'-gevoel.

Vorige week ging het heel slecht met haar, en ze ging elke dag weer stukken verder achteruit. Ze kon niet meer lopen, dus ook niet meer naar boven. Ze sliep in zo'n Groene Kruis bed in de woonkamer beneden. Voor alles had ze hulp nodig. En het werd zo lastig dat we de laatste dagen zelf ook hulp nodig hadden van de thuiszorg, omdat we het zelf gewoon niet voor elkaar kregen om haar op een goede manier op de wc te krijgen en te wassen etc. Ze praatte steeds slechter en de laatste dagen waren de woorden die ze nog kende totaal onbegrijpelijk omdat ze haar mond niet open kreeg meestal.

Het was verschrikkelijk om te zien en het was zo pijnlijk om te bedenken dat ze toch moest lijden, dat het leven niet kan eindigen zonder zo'n dagen mee te maken. De huisarts is veel langs geweest, hij heeft het wel erg goed gedaan. Donderdagmiddag zei ze voor het eerst tegen hem dat het afgelopen was, letterlijk. Tegen ons had ze zulke bewoordingen al veel meer en eerder uitgesproken. Hij wild een tweede bevestiging en maakte met haar de afspraak dat hij een dag later weer zou komen, en als ze er dan nog hetzelfde over dacht, dat het in het weekend nog zou kunnen. Met dat antwoord was ze tevreden. Vrijdagochtend ging het redelijk, ze had een 'goeie' ochtend, keek nog helder uit haar ogen. Dat sloeg weer om en vrijdagmiddag rond 5 uur zei ze tegen hem "ophouden". Hij beloofde dat dat zaterdag, een dag later, dan zou gebeuren.

We hebben de hele vrijdagavond om haar bed gezeten, met wijn en bier, en verhalen zitten te vertellen over van alles en nog wat. Niet zoveel tranen, vooral mooie verhalen en herinneringen. Uit hoofdknikjes en een enkel woord wat er nog uitkwam bleek dat ze het meeste wel meekreeg. Ze was heel rustig. Ze heeft die nacht ook heel rustig en vast geslapen - in tegenstelling tot ons... Die zaterdagochtend was ze er echt klaar voor, ze keek zo vaak op haar horloge. In ieder geval, dat probeerde ze. Het was op, zij was op. Ze wist wat er ging gebeuren, ze wist dat wij bij haar waren. Ze begreep ook nog wat we zeiden (iets wat ik nooit had verwacht als ik in al die afgelopen jaren dacht aan het einde - ze heeft toch een hersentumor), maar we begrepen op een gegeven moment wel dat we geen woorden van missen, dankbaarheid etc. meer moesten zeggen. Je moet toch iemand rustig laten gaan. Dus hebben we onze woorden veranderd en heb ik haar verteld dat ze rustig kon gaan, dat wij het zouden redden, dat ze ons zonder zorgen kon achterlaten, dat het met haar ook goed zou komen. De dag ervoor, op vrijdag, had ik haar verteld wat ik wilde zeggen, en daar heeft ze ook op gereageerd door heel hard mijn hand vast te pakken.

De huisarts heeft haar rond 12.30 uur toen verschillende injecties gegeven, de eerste twee om haar te laten slapen en te verdoven, de laatste twee op haar in diepe coma te brengen en haar spieren te verslappen. Bij die derde injectie, toen ze in diepe coma raakte, stopte haar ademhaling al. Het ging zo rustig en vredig. Het was het goede moment voor haar. Ik werd overspoeld, en nog steeds, door gevoel van grote trots. Dat ze zelf heeft gekozen voor het moment en dat ze het lef heeft gehad haar wens aan de dokter uit te spreken.

Die zaterdagochtend was overigens hels en ik hoop dat ik zulk wachten nooit meer hoef mee te maken. Nadat ze is overleden hebben we haar samen met onze uitvaartbegeleider gewassen en aangekleed en ze ligt nu nog steeds beneden in de woonkamer. Op haar eigen bed, tussen de bloemen van allerlei vrienden. Morgen is de afscheidsdienst (iets waar ik enorm tegen opzie).

De eerste dagen was ik zo verdrietig, heb ik ontzettend veel gehuild, samen met mijn vader, broertje en zijn vriendinnetje. Ik ervaar echter ook een gevoel van rust, misschien omdat ik me geen zorgen meer hoef te maken om haar. Ik heb zoveel zorgen gehad, vooral de afgelopen weken, over hoe het met haar ging, wat ze nodig had, of ze pijn had etc. etc., en nu hoeft dat niet meer. Maarja, misschien is die rust wel schijn of komt het voort uit totale vermoeidheid. Ik weet het niet. Het heel raar de afgelopen twee dagen, ik verbaasde me constant over dat ik me niet superslecht voelde. Gistermiddag sloeg het plots weer om. Dat zal nog wel een tijd zo blijven. Nu merk ik dat mijn broertje en ik onrustig worden van morgen, het mag nu wel gebeuren. Ik wil er vanaf zijn, alhoewel er dan ook weer een nieuwe week aanbreekt. Een week waarin niet meer zoveel geregeld hoeft te worden, er minder mensen zullen zijn, en meer stilte. Pff, alles is zo dubbel.

Okee, met dit lange (!) verhaal heb ik wel weer even genoeg van me afgeschreven voorlopig denk ik.. Toch wel fijn om het er even uit te gooien!

liefs

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Blog over mama

Berichtdoor liddy » Do 26 Apr 2012 14:01

Van harte gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Wat ben je krachtig gebleven. Wat knap van je om te durven zeggen, ga maar.
Hopelijk put je troost uit het afscheid van morgen.
Wees vooral lief voor jezelf.
Geef je gevoelens een kans en verbaas je nergens over.
Er brandt hier een kaars voor je moeder.

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Blog over mama

Berichtdoor Bart1974 » Do 26 Apr 2012 17:55

Beste Muis,

Ook namens mij, gecondoleerd ! Ik weet er helaas alles van, het laatste moment kan erg moeilijk zijn.
Ik zag zelf ook erg op tegen de crematie, maar achteraf is het erg mee gevallen en was het erg mooi.
Laat je gevoel gaan, doe wat jij goed lijkt dan komt het vanzelf helemaal goed.
Laatst gewijzigd door Bart1974 op Do 26 Apr 2012 19:45, 1 keer totaal gewijzigd.

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Blog over mama

Berichtdoor scorpio » Do 26 Apr 2012 19:09

Goh meid .. ik leef heel hard met je mee. Wat moet dit moeilijk geweest zijn voor jullie allemaal, en tegelijkertijd ook mooi. Je mama's laatste wens is vervuld geworden en jij kon de juiste woorden vinden toen het nodig was. Daar is heel veel moed voor nodig en ik bewonder jullie dan ook enorm hiervoor.
Veel sterkte morgen ! De wonde wordt weer wat opengereten, maar ik vond de steun van al die familie en vrienden heel hartverwarmend. Je wordt die dag gedragen door je omgeving (vond ik toch). En denk nog maar niet teveel aan wat daarna komt .. je ziet wel hoe het gaat.
Ik kan jou alleen heel veel sterkte wensen en mijn luisterend oor als je er nood aan hebt.
Veel liefs,
Ann

lmdehaan
Lid
Berichten: 47
Lid geworden op: Za 19 Mar 2011 12:09

Re: Blog over mama

Berichtdoor lmdehaan » Do 26 Apr 2012 22:11

Lieve muis,

Allereerst gecondoleerd met het overlijden van je geweldige mama.
Je verhaal raakt me. Het heeft zoveel overeenkomsten met mijn verhaal. Mijn mama is vorig jaar op 23 april overleden. Ook zij had hersentumoren, alleen waren dit uitzaaiingen van haar borstkanker.
Wat sterk dat je mama zelf haar moment heeft gekozen, en wat schrijf jij krachtig. Ik moet ervan huilen, ik krijg er helemaal kippenvel van.
Wat dapper dat je haar hebt gezegd dat ze mocht gaan.
Ik wens je heel veel sterkte voor morgen. Ik zag er vorig jaar ook verschrikkelijk tegenop, maar ik heb geprobeerd om alles zoveel mogelijk in me op te nemen. Probeer dat morgen ook te doen. Ik zal een kaarsje voor je branden, maar ook voor je mama.
En wat betreft je gevoelens: Laat ze komen en gaan zoals ze komen en gaan. Stop ze niet weg, maar laat ze toe. Niets is raar!

Liefs, Laura
Dag lieve mama.. Ik ben zo verschrikkelijk trots op je!!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Blog over mama

Berichtdoor Cil » Za 28 Apr 2012 11:20

Lieve lieve Muis,

Van harte gecontroleerd met het overlijden van jouw lieve sterke mama. Ik wens je heel veel sterkte in de komende tijd. Ups, downs, verdriet, trots, boosheid, berusting.. er zal vanalles op je afkomen. Laat het gebeuren.

Ik heb bewondering voor hoe je met alles om bent gegaan. Daar kan je trots op zijn.

Nogmaals heel veel sterkte.

Liefs, Cil

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Di 01 Mei 2012 18:34

Dag lieve mensen,

Dankjewel voor al jullie lieve woorden, ze doen me goed!

@ Liddy: "Wees lief voor jezelf." Dit advies ga ik goed onthouden. Dank voor het opsteken van een kaarsje.

@ Bart: Je had gelijk, achteraf viel de crematie mee, maar wat was ik er zenuwachtig voor..

@ Ann: Dankjewel voor je compliment, wat lief. Ik moet zeggen dat we allemaal thuis ook tevreden zijn over hoe we het hebben gedaan, samen, de afgelopen weken. Zowel voor als na haar overlijden. Dat maakt het verdriet niet minder, maar het helpt wel dat we weten dat we alles zo goed mogelijk hebben proberen te doen. Je hebt trouwens gelijk gekregen, ik had echt het gevoel dat ik werd opgevangen door familie en vrienden, zo fijn!

@ Laura: Het spijt me dat mijn verhaal je zo herkenbaar voorkomt, ik zou willen dat niemand het herkende. Uit ervaring weet ik dat hersentumoren heel wat andere verschijnselen met zich mee kunnen brengen dan andere kankersoorten, mocht je ooit de behoefte hebben om er iets over kwijt te willen, mijn inbox staat open! Lief dat je een kaarsje hebt gebrand :)

@ Cil: Dankjewel, ergens ben ik ook wel trots. Sowieso op mijn moeder, en ook wel wat op mezelf.


Nou, vrijdag was inderdaad een zware dag. Eigenlijk begon het donderdagavond al, want toen hebben we mijn moeder verplaatst van haar bed in de woonkamer naar een mand. Ik voelde me de hele middag al misselijk en niet lekker. Gewoon van de zenuwen, voor alles. Het viel me zwaar, dat ze opeens niet meer op een 'natuurlijke' wijze in bed lag, maar in de mand waarin ze ook gecremeerd zou worden. Toen het eenmaal gebeurd was, ging het iets beter. Daarna hebben we als gezin en samen met mijn oom, tante en een neef een toost op haar leven uitgebracht. We stonden met zijn allen rondom haar en hebben verhalen over haar verteld en gehoord (en weer wenste ik dat ik haar ook had gekend toen ze even oud was als ik (26) en dat we dan samen een keer de kroeg in waren gegaan, volgens mij was dat wel leuk geweest!). Daarna vertelde ik haar dat we het ontzettend fijn hebben gevonden dat ze de hele week nog bij ons is geweest, dat we haar zo enorm missen en zullen missen, maar dat het tijd was voor het volgende stuk afscheid. Toen hebben we samen de deksel erop gedaan en hebben we aan tafel nog eens getoost, op dat we al die jaren samen hebben genoten, op dat ze ónze vrouw, moeder, zus en tante is(/was?). Ik vond het fijn dat ze zelf perse geen kist wilde, en dus in een mand is gecremeerd, dat geeft toch een veel minder claustrofobisch gevoel.

Vrijdagochtend was raar. De afscheidsviering was 's middags pas, dus ik had niets te doen die ochtend. Je weet dat het een dag is die totaal anders is dan alle andere dagen. Bovendien was het een dag waar ik al bijna acht jaar zo vaak over heb nagedacht. En ik wist gewoon niet hoe ik me moest gedragen.. ik kon toch niet gewoon tv gaan kijken ofzo?!

In de middag reed ik in de begrafenisauto met mama mee naar het crematorium. Toen ik daar aankwam, stapte ik alleen uit en bevond ik me echt in een waas. Ik weet ook niet meer precies wie wat tegen me heeft gezegd terwijl ik op weg was naar de familiekamer, die ook heel druk was met allerlei vrienden en familie. Wij gingen als eersten naar binnen, en het was zo ontroerend hoe ze er was, omringd door bloemen, haar eigen kunstwerken en een geschilderd portret dat iemand van haar gemaakt heeft een paar maanden terug. De dienst hebben we zelf geleid, en ook ik heb een verhaal verteld. Aan mama. Over hoeveel ik op haar lijk, terwijl ik daar nooit zo bij had stilgestaan. Eigenlijk heb ik niet meer zo'n idee van wat er door de rest precies verteld is.. Maar ik had er een goed gevoel bij, bij de verhalen die mijn vader, mijn broertje, mijn oom, en haar vriendinnen vertelde. Geen overbodig ophemelen, maar mooie en grappige herinneringen die zó bij haar paste. En de muziek was prachtig.

Het moeilijkste vond ik het laatste gedeelte, dat iedereen weg was en we afscheid moesten nemen. Voor het laatst van iets tastbaars. Naar beneden, naar de kelder van het crematorium, waar ze de oven inging. Ik ging kapot op dat moment. We zijn tot het laatst mogelijke bij haar gebleven.

De ommezwaai naar de koffietafel is dan heel onwerkelijk, maar waarschijnlijk wel nodig. Er waren zoveel vrienden, ook van mij en het was fijn om ze te zien en vast te houden. Rond 7 uur was iedereen weg en was ik echt total loss. Zo ontzettend moe. We hebben thuis nog wat kaarten doorgekeken, iets gedronken en daarna geslapen. Zaterdag heb ik de hele dag van alles gedaan: bloemstukken gemaakt van het grote bloemstuk, wassen, opruimen, schoonmaken etc. Bizar eigenlijk, ik was zo bang voor die zaterdag, maar eigenlijk was het een fijne en rustige dag. De afgelopen dagen bestaan uit uitrusten, samen dingen doen en praten, alles op een rustig tempo. Even nog niks anders. Ik begin wel steeds meer doordrongen te raken van het gemis. Niet van bepaalde dingen die ze normaal doet, maar van dat ze niet hier in huis is. Het idee dat ik kan doen dat ze gewoon op vakantie is of zo iets dergelijks, wordt steeds zwakker en het gemis steeds knagender. Het maakt me ook verdrietig dat we met elke dag steeds verderaf zijn van het moment dat ze er wel nog was. Nu kan ik nog zeggen "Twee weken geleden..". Op die manier is ze in ieder geval in de tijd nog een beetje dichtbij. Maar straks is het een maand, een half jaar, een jaar. Steeds iets minder dichtbij, en dat staat me zo tegen.

Wat een verhaal is het weer geworden.. Blijkbaar heb ik er toch behoefte aan om het allemaal aan jullie te schrijven! Maar voor nu is het wel weer even genoeg ;)

liefs

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Blog over mama

Berichtdoor liddy » Di 01 Mei 2012 22:08

Jouw moeder blijft net zo dichtbij als jij dat wilt.
Als het jou vergaat als zo vele anderen dan wordt het steeds iets minder pijnlijk.
Jouw moeder gaat pas weg als ze nooit meer door jou herinnert wordt en dat weet je nu al dat zal nooit gebeuren.
Jij hoeft niet bang te zijn, je moeder blijft altijd bij jou.
Ik kan dit makkelijk zeggen, want zo ervaar ik het zelf ook.

lmdehaan
Lid
Berichten: 47
Lid geworden op: Za 19 Mar 2011 12:09

Re: Blog over mama

Berichtdoor lmdehaan » Do 03 Mei 2012 11:59

Lieve muis,

Wat "fijn" dat het allemaal toch meegevallen is. En wat zul je nu even in een gat (ge)vallen (zijn). Zoals Liddy al zegt, jouw mama blijft bij je tot wanneer je wilt. Alleen het feit van haar aanraken en haar knuffelen zal elke dag een dag langer geleden zijn. Maar ze blijft jouw mama en je zal altijd aan haar blijven denken. Ik begrijp het gevoel wel, voor andere mensen is het straks lang geleden. Straks is ze "al" een half jaar of een jaar overleden voor die mensen. Maar het is JOUW mama, en of ze nu een week, 2 weken, een maand, een jaar of 10 jaar geleden overleden is, het is JOUW mama, en dat zal ze altijd blijven.
De komende tijd zal raar zijn, maar doe het op de manier waar jij je goed bij voelt. En als ik dit zo lees, komt dat ook helemaal goed.
Ik heb je stukje van "lopen" op je blog net gelezen. Het is zo herkenbaar. Mijn mama was ziek sinds mijn 17e. Tussendoor heeft ze een paar goede maanden gekend, maar ik vind het ook moeilijk om me haar te herinneren zoals ze was vóórdat ze ziek werd. Ik moet wel zeggen dat er gelukkig steeds weer wat herinneringen naar boven komen van de "gezonde mama". Ik hoop dat dit bij jou ook zo zal zijn.
Ik zal je berichtjes blijven volgen op je weblog, en ik wens je veel sterkte!

Liefs, Laura
Dag lieve mama.. Ik ben zo verschrikkelijk trots op je!!

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Blog over mama

Berichtdoor Cil » Zo 06 Mei 2012 12:20

Hoi muis,

Ik vroeg me af hoe het met je gaat. Hoe ben je de afgelopen dagen doorgekomen?

Zojuist heb ik alle berichtjes op je blog gelezen.. even helemaal in tranen, zo herkenbaar allemaal.
Het verhaal van de sjaal en je moeders geur, dat heb ik precies zo. Het gevoel van jaloezie, dat gevoel van je moeder schattig vinden, het je met moeite kunnen herinneren hoe je moeder was voor ze ziek werd.. het was alsof ik die woorden zelf geschreven heb. Vooral het verhaal van de hand.. ook ik had zo'n moment met mijn lieve mama.. ik kan haar ranke zachte hand nog voelen. Ik vind het zo erg om te weten dat jij net zulk verdriet voelt. Maar misschien dat het een heel klein beetje "helpt" om te weten dat er mensen zijn die je begrijpen.

Dat wilde ik je even zeggen.

Veel sterkte en veel liefst,

Cil

scorpio
Lid
Berichten: 57
Lid geworden op: Za 24 Mar 2012 17:22

Re: Blog over mama

Berichtdoor scorpio » Zo 06 Mei 2012 22:59

Dag Muis,

Ik wou je hetzelfde vragen. Gaat 't wat met je ? En lukt het thuis wat met je papa en je broer ?

Net als Cil heb ik ook een soortgelijk verhaal als jou met de sjaal van je mama. Die geur ... je wil die echt niet kwijt.
Kort nadat mijn pa gestorven is heb ik mij haar parfum aangeschaft (eerder durfde ik dat niet aan) en nu helpt dit me om het verdriet wat op te vangen. Klinkt stom hé .. maar zo voelt het niet. Als ik die parfum nu ruik word ik echt rustig. En na al die jaren voel ik haar ook nog steeds heel dicht bij me.

Ik heb ook lang gedacht aan mijn ma zoals ze was in haar laatste weken, maar op de duur ebt dat toch weg en krijg je weer de herinneringen van je gezonde mama.
Hopelijk ervaar jij dit net zo.

Een dikke steunknuffel van nog iemand die weet waar je doorgaat xxx

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Blog over mama

Berichtdoor Lini » Ma 07 Mei 2012 11:31

Dag Muis,

Ik ben een tijdje niet op het forum geweest en heb je verhaal gemist. Alsnog gecondoleerd, wat heftig allemaal om mee te maken. Ik weet verder niet goed wat ik erover moet zeggen, misschien kan dat ook wel niet, over dit soort dingen echt iets zeggen. Ik wens je veel sterkte toe de komende tijd, en kracht om door te gaan.

Heel veel liefs,
Lini

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Wo 09 Mei 2012 11:59

Dag iedereen,

Verbazingwekkend genoeg gaat het de laatste dagen wel. Ik voel me overwegend rustig en niet ontzettend verdrietig of slecht. Soms snap ik er zelf echt niets van, vind ik mezelf een beetje raar ;) Ik ben samen met mijn broertje en zijn vriendinnetje nog ongeveer tien dagen bij mijn vader gebleven. Nu ben ik even naar mijn eigen plek (kamer) toe, maar ik ga het weekend weer terug. We blijven dicht bij elkaar als gezin. Alles in kleine stapjes.

Soms denk ik wel echt dat de klap nog moet komen ofzo. Ik mis haar wel, maar het echte grote gemis is er nog niet. Ergens ben ik nog niet geheel overtuigd van haar definitieve afwezigheid. Is dat herkenbaar voor jullie? Ik moet steeds denken aan een lied van Acda en de Munnik, Oud Verdriet, kent iemand dat?

Het helpt wel echt om te weten dat ik niet de enige ben (hoe graag ik ook zou willen dat ik wel de enige was!). En ik ben blij om te horen dat jullie herkenning vinden in de berichtjes op mijn blog. Voor mij is het fijn om soms dingen van me af te schrijven op die manier.

Ann ik begrijp heel goed dat je de parfum hebt gekocht die je moeder droeg! Ik zou het ook wel willen doen, maar ze veranderde zo vaak van parfum dat er niet één de 'echte' is.

Ik hoop dat jullie gelijk hebben en dat ik steeds meer zal herinneren van mijn vroegere mama. Nu zit mijn hoofd vaak nog vol beelden van de laatste weken voor ze overleed. Allerlei situaties en gezichtsuitdrukkingen van haar flitsen voorbij. Die weken waren zo intensief, maar ik was alleen maar bezig met haar. Het lijkt alsof er nu pas de ruimte in mijn hoofd is om die beelden ook echt te verwerken. Ik word er niet heel triest van, maar ik merk wel heel erg dat ik me slecht kan concentreren op andere dingen.

Dank jullie wel voor alle lieve berichtjes, dat doet goed!

liefs

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Blog over mama

Berichtdoor Cil » Wo 09 Mei 2012 12:18

Hoi Muis,

Héél herkenbaar. De eerste weken na het overlijden van mama.. had ik amper verdriet. Voelde me zelfs schuldig. Maar er is zoveel gebeurd en er komt zoveel op je af. Je lichaam en je hoofd moeten ook gewoon alles nog verwerken. Na een paar weekjes kwam het verdriet ineens in alle heftigheid opzetten.. ik schrok maar was ook opgelucht. Sindsdien komt en gaat het. Dan ben ik even heel erg in tranen of heel boos, maar daarna kan ik het weer even naast me neerleggen als het ware.

Dat je nu nog heel erg met de beelden van de laatste tijd in je hoofd zit, herken ik ook heel goed. Ik zie ook steeds de beelden van de laatste weken voor me... de negatieve dingen; het verdriet, de pijn. Ze zeggen dat het met de tijd beter wordt en je je dan ook weer het leuke en het mooie gaat herinneren.. ik hoop het.

Ik zou zeggen, doe rustig aan, neem het stap voor stap en laat het gewoon op je afkomen.

Liefs, Cil


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten