Blog over mama

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Elin
Lid
Berichten: 32
Lid geworden op: Za 15 Okt 2011 22:11

Re: Blog over mama

Berichtdoor Elin » Wo 09 Mei 2012 14:21

Allereerst nog gecondoleerd met het overlijden van je lieve sterke mama.
Zag in een ander berichtje een link naar je blog en heb daar even een kijkje genomen.
Wat kan jij goed schrijven. Zo helder verwoorden, zo herkenbaar.Verbaasde mij over het feit dat je maar weinig reacties kreeg op je blog.
Kwam al gauw achter de reden. Het lukt mij namelijk ook niet om een reactie onder je laatste stukje te plaatsen. :(
Maar op deze manier kan het ook.
Koester je mooie herinneringen aan je lieve mama en blijf schrijven, want dat gaat je heel goed af. Ooit als boekje eens publiceren voor lotgenoten ?

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Wo 09 Mei 2012 16:05

Cil, ik moest aan je denken toen ik vanochtend hier schreef, omdat ik me herinnerde dat jij laatst schreef dat je je zo blanco voelde nadat je moeder was overleden. Ik zat me toen te bedenken of dat een beetje overeenkomt met mijn gebrek aan echt hartverscheurend verdriet. Aangezien je het herkent, zal het wel ongeveer hetzelfde zijn. Rare gewaarwording hoor, omdat ik in de dagen vlak na ze stierf wel heel verdrietig was. En nu lijkt het allemaal wel te gaan en dan zit ik te denken zo makkelijk kán het toch gewoon niet zijn? Maar ik denk dat het verdriet net als bij jou over een paar weken nog wel komt. Ik voel me er maar niet schuldig over, want ik heb er toch geen controle over.
En laten we dan samen maar hopen op dat de mooie herinneringen die negatieve beelden gaan overschaduwen :)

Elin, dankjewel voor je berichtje en voor je mooie compliment. Ik wist helemaal niet dat mensen niet konden reageren :oops: dus dat heb ik even aangepast. Als het goed is, kan het nu wel. Dankjewel dat je het opmerkte!

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Zo 20 Mei 2012 21:26

Dag allemaal,

Aah, ik moet even iets kwijt en dat ga ik hier maar doen (misschien moet ik de naam van dit topic maar veranderen aangezien het allang niet meer alleen over dat blog gaat ;))

Het gaat over een vriendin van mij waar ik eigenlijk een beetje teleurgesteld in ben. De afgelopen weken ben ik eigenlijk vooral verrast door alle fijne en begrijpende reacties en interesse van mensen en prijs ik mezelf vaak gelukkig met de goede vrienden die ik heb. Daarom vind ik het ook zo stom dat de actie van één iemand me dan toch zo beïnvloedt..

Het gaat om een vriendin die de afgelopen maand op huwelijksreis was. Daardoor was ze niet in de buurt toen het erg slecht ging en is ze niet bij de afscheidsdienst geweest. We hebben het hier van tevoren ook over gehad: dat het zeer waarschijnlijk was dat het zou gebeuren als zij weg was. We hebben het besproken en dat zat allemaal goed, ze zei dat ze er voor me zou zijn als ze weer terug was, dat soort dingen. Geen problemen dus.

Wat ik nu vervelend vind is dat ze meer dan een week terug is, en pas gister voor het eerst heeft gebeld. Ik kon toen niet opnemen en heb vandaag geprobeerd terug te bellen maar kreeg Voicemail. Dit stoort me omdat ik überhaupt vrij weinig van haar heb gehoord in de weken dat ze weg was. Maar goed, ze was op reis dus dat kan ik nog wel begrijpen. Ik zou het anders aan hebben gepakt en een keer hebben gebeld ook al is het duur, maar ja iedereen zit anders in elkaar. Alleen nu begrijp ik het gewoon niet. Ik kan geen enkele goede reden bedenken waarom ze me niet heeft gebeld om te vragen hoe het gaat. Als ze geen tijd heeft, zou ze tijd moeten maken. Als ze het moeilijk vindt, moet ze daar maar overheen stappen. Ze geeft me het gevoel dat het haar niet zoveel doet, en ik vind dat jammer. Ik heb mede haar vrijgezellenfeest georganiseerd en ben die bewuste dag met pijn in mijn hart bij mijn moeder weggegaan (drie dagen later ging het helemaal mis en werd ze in het ziekenhuis opgenomen), ik heb in weken die voor mij heel zwaar waren veel gedaan om cadeaus voor haar bruiloft te regelen (fotoboek, stukje, cadeau etc.) en ik vraag me nu gewoon af waarom.

Overdrijf ik het nou totaal of niet? Ik weet niet zo goed waarom ik er zoveel over nadenk, omdat de meeste mensen alleen maar heel lief voor me zijn. Waaaaaarom focus ik dan toch hier op?

Ik ben van plan het wel tegen haar te zeggen, dat het me van haar tegenvalt, omdat ik het wel fair vind om te zeggen. Als ik het voor me houd, vergeet ik het niet en pas ik wel mijn gedrag naar haar toe daarop aan en dat is niet eerlijk tegenover haar, ze verdient wel een kans om het uit te leggen.

Okee, misschien is het gezeik, misschien ook niet. Ik moet het gewoon even kwijt :oops: Soms verdenk ik mezelf er ook van me op dit soort dingen te focussen zodat ik niet (alleen maar) hoef na te denken over dat wat me echt pijn en verdriet doet - namelijk het missen van mama.

liefs muis

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Blog over mama

Berichtdoor liddy » Zo 20 Mei 2012 22:36

Het komt zo ongelofelijk hard aan als je beste vrienden je laten vallen in tijd van nood.
Helaas ben jij niet de enige die het overkomt.
Daarnaast zit er ook een beetje waarheid in je laatste zin.
Het is gemakkelijker om je ergens druk over te maken dan je verdriet toe laten.
Juist hier mag jij met ál jouw verhalen terecht.
Doe wat je gevoel je ingeeft.

Lini
Lid
Berichten: 70
Lid geworden op: Ma 31 Jan 2011 15:52

Re: Blog over mama

Berichtdoor Lini » Zo 20 Mei 2012 22:49

Dag muis,

Heel herkenbaar dit! Soms kun je ineens zó teleurgesteld zijn in iemand. Soms is dit terecht, soms is het ook gewoon je eigen (onrealistische?) verwachting die niet uitkomt zoals jij dat had gehoopt of gedacht. Je hebt bij deze vriendin geinvesteerd in haar bruiloft, tijd met je moeder voor haar ingeleverd. Allemaal met een ongeschreven, onuitgesproken verwachting dat die investering zich ooit zou terugbetalen. En nu verwacht je een soortgelijke investering terug en die blijft uit. Je had van deze vriendin veel meer verwacht dan ze je nu geeft, en dat doet altijd pijn. Bedenk je overigens wel dat je vrijwillig hebt geinvesteerd, zonder garanties dat je ooit iets terug zou krijgen. Zij heeft jou nooit gezegd: omdat jij nu A hebt gedaan, zal ik B doen. Dat vertel je jezelf. En vaak werkt het ook zo, maar vaak ook niet. Omdat mensen niet zien wat jij hebt gedaan, of omdat ze anders in elkaar zitten, of omdat ze het gewoon niet kunnen of willen opbrengen om het voor jou terug te doen.

Als ik iets heb geleerd de laatste tijd (en ik ben er nog niet over uit of dit positief of negatief is), is dat het in vriendschappen helaas niet altijd zo werkt dat je evenveel ontvangt als je gegeven hebt. Sommige mensen heb je zoveel gegeven, en daar krijg je nu niets van terug. Anderen heb je een beetje links laten liggen, maar zij steunen je dan ineens wel. In beide gevallen voel je je rot: in het eerste geval omdat je je kennelijk in iemand vergist hebt en achteraf spijt hebt van de investering die je in die persoon hebt gedaan. In het tweede geval dat je die persoon al een beetje 'afgeschreven' had, op het 'B-vriendinnenbankje' had gezet, en nu ineens blijkt dat dan degene te zijn waar je wél iets van terugkrijgt, dat geeft misschien een wat schuldig gevoel.

De reden waarom je er zoveel over nadenkt (en waarom ik er zoveel over nadenk, haha :wink: )is denk ik in ieder geval deels dat je voor jezelf een reden, een verklaring probeert te zoeken voor die vergissing die je maakte in die persoon en andere personen, je wil begrijpen waarom het misging, en waar. Je probeert je leven weer zo overzichtelijk te maken als je dacht dat ooit was. Ooit, toen die ene vriendin nog die vriendin was waarvan je precies wist wat je van haar kon verwachten, en de andere niet. De setting is ineens veranderd, en dat is gek. Iedereen moet ineens een nieuw plaatsje krijgen in het vertrouwde groepje om je heen. Dat geeft een onzeker en beangstigend gevoel, want op welk instinct of onderbuikgevoel moet je nu rekenen, nu is gebleken dat dit gevoel het blijkbaar niet bij het juiste eind had? Dat je blijkbaar je vrienden helemaal niet zo goed kunt inschatten als je dacht? Daarbij trek je jezelf in twijfel, ik herken dat ook heel erg: verwacht ik nu te veel? Zit iedereen gewoon anders in elkaar? Zeur ik nu of mag ik dit van iemand vragen? Waren we gewoon nooit zulke goede vrienden? Vragen die je gewoon niet allemaal kunt beantwoorden. Maar die wel je gevoel van zekerheid op zn kop zetten.

Ik weet zelf niet wat jij of ik hier mee moet. Ik zoek wel confrontaties op met vrienden, zoals ik al ergens zei, maar níet over dit onderwerp, gek genoeg. Dat durf ik niet, is te pijnlijk, te gevoelig, te dichtbij. Confrontaties die ik opzoek, zijn oppervlakkige confrontaties. Over iets in het nieuws of de politiek ofzo. Of een mening ergens over. Ergernissen over iemand of een situatie komen er dan via die weg uit. Ik durf vrienden gewoon niet goed te zeggen dat ze een 'slechte vriend' voor me zijn, ik vermijd ze gewoon. Maar misschien is een echte confrontatie zoals die jij die voorstelt, wel veel beter. Mensen moeten ook een kans krijgen om in te zien wat hun gedrag teweeg brengt bij jou. Voor hen is het ook allemaal nieuw en eng. Wat ik trouwens wel doe, is positief gedrag 'belonen' door mensen te vertellen hoe fijn ik het vind dat ze iets bepaalds hebben gedaan of gezegd. Ook al was het maar zo klein. En zelfs met deze positieve benadering kan ik al gekwetst raken als iemand het vervolgens een volgende keer gewoon niet weer doet. Dus ze op de man af vertellen wat ik níet fijn vind, durf ik (nog??) niet aan. Misschien als ze het echt te bont maken? Die grens moet je zelf ergens trekken. Maar ik zou er altijd wel een paar nachtjes over slapen!

Zo dat is wel een heel verhaal geworden! Maar ik zit er zelf ook gewoon zo mee, met dit soort dingen. Ik ben geneigd om met alles dankbaar te zijn wat iemand voor me over heeft, nergens wat van te zeggen, en als iemand tegenvalt, gewoon geen contact meer op te nemen. Maar zo hou je op den duur niemand meer over. Maar waar leg je de grens van wat je mag verwachten van iemand en wat je mag zeggen van iemand? Ik vind dat moeilijk. Hopelijk heb je toch iets aan mijn reactie, of herken je je er in ieder geval in. Succes ermee in ieder geval! En keep me posted als je een manier hebt gevonden om er mee om te gaan!!!

Liefs,
Lini

muis
Lid
Berichten: 23
Lid geworden op: Vr 23 Mar 2012 15:20
Contact:

Re: Blog over mama

Berichtdoor muis » Zo 27 Mei 2012 10:34

Lieve Liddy en Lini,

Dankjewel voor jullie reacties! Ik ben blij dat het herkenbaar is en niet totaal overdreven..

Lini ik herken al je gedachten en theorieën zo goed! Het is precies wat je zegt: in een vriendschap ben je echt niet de hele tijd bezig met vergelijken en afmeten of iemand wel genoeg energie in jou stop zoals jij in de ander, maar als iemand op een belangrijk moment niet doet wat je verwacht, en dan op zo'n manier dat het je kwetst, dan vraag je je gewoon af hoe je je hebt kunnen vergissen. Dat is ook wat ik bedoelde: ik schatte onze vriendschap blijkbaar anders in en ergens ben je dan ook teleurgesteld in jezelf, want waarom heb ik het zo verkeerd ingeschat?

Als je op een gegeven moment echt gaat nadenken in termen van investeringen en ongelijke verhoudingen wat betreft energie in elkaar stoppen, dan is dat vaak toch wel een teken dat er iets niet goed zit. Ik denk niet dat het erg is dat je in sommige vriendschappen meer geeft en in andere meer ontvangt. Zolang beiden zich er goed bij voelen, en zolang je weet dat als het erop aankomt je op die ander kunt rekenen, is het goed. Toch?

Wat betreft deze vriendin, ik heb me erbij neergelegd dat het anders zit tussen ons dan ik dacht. Dat neerleggen erbij ging uiteindelijk best wel makkelijk, raar genoeg. Ik heb het haar verteld dat ik het vervelend vond dat ze zolang had gewacht met bellen, en dat ik dat niet kon begrijpen. Ik was nogal trots op mezelf eigenlijk, dat ik het heb durven bespreken :) aangezien ik dat zo ongeveer nooit doe! Ze zei dat ze graag lang en goed de tijd wilde hebben om me te bellen en dat ze het ook wel moeilijk vond. Dat ik het geen goede reden vind, heb ik maar niet gezegd, want wat bereik ik daar dan mee? Het verandert niets. Ze vond haar eigen ongemak belangrijker dan te weten hoe het met me gaat. Okee. Ik weet dat nu, zo is het nu eenmaal en daar pas ik mijn toekomstige verwachtingen op aan. Ik denk dat het makkelijk gaat omdat ik in zoveel mensen het tegenover gestelde van teleurgesteld ben, en dat sterkt me wel heel erg.

Ik hoop dat het in jouw geval ook zo is dat je door je meeste vrienden positief verrast wordt? Ik denk wat je zegt dat het ook heel belangrijk is om aan te geven dat je dankbaar bent voor wat mensen voor je doen. Dat is ook niet onterecht of overdreven. Iedereen heeft een eigen leven en veel mensen hebben het druk, dus het is fijn om te weten dat er genoeg vrienden zijn die wel de tijd en aandacht hebben voor je. Maar als iemand over je grens heen gaat - en ik denk dat je zelf hel sterk aanvoelt wanneer dat het geval is zonder dat je die grens duidelijk voor jezelf hoeft te formuleren - kan je er best iets van zeggen. Het is vaak makkelijker om te vermijden of de confrontatie te zoeken over iets heel anders, geloof me dat zijn ook de twee dingen die ik het eerst doe, maar eigenlijk is het beter om er iets van te zeggen. Niet alleen omdat het voor jezelf een opluchting zal zijn, maar ook omdat het laat zien dat je waardering hebt voor de vriendschap. Nou is het in bovenstaand geval niet weer helemaal goed eigenlijk, maar ja ik weet wel waar ik aan toe ben en zij weet dat ze over mijn grens is gegaan.

Okee ik kan echt wel door blijven gaan :D maar laat ik maar stoppen. Net als jij denk ik hier ook echt (te?) veel over na! Niet raar, want vriendschappen zijn heel belangrijk. Dankjewel in ieder geval voor je lange verhaal, ik ben er blij mee dat ik niet de enige ben de hierover doorpeinst ;) als jij je verhaal kwijt moet, laat het me weten hè!

liefs, muis


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten