mijn moeder heeft kanker,ik was mezelf net aan t ontwikkelen
Geplaatst: Zo 25 Mar 2012 05:11
Ik was de andere verhalen aan het lezen, en begon mijn verhaal te schrijven, dus wilde deze met jullie delen. Er zijn niet veel mensen met wie ik hier echt goed over kan praten, de meeste van mijn vrienden kunnen het zich nog helemaal niet voorstellen je moeder verliezen, de kilo's die je met je meezuilt door het lange ziekte proces. Reacties zijn welkom.
Inmiddels ruim 2,5 jaar geleden kregen wij te horen dat mijn moeder darmkanker heeft.
Haar darmen waren verstopt. Na buikkrampen en een bezoek aan de EHBO werd ze opgenomen in het ziekenhuis.
Hier werd ze al snel geopereerd, de stoma werd afgestoten, hierdoor vond er een tweede zware operatie in korte tijd plaats.
Even later kregen we te horen dat de kanker was uitgezaaid. Het bevond zich op diverse plekken, waaronder meerdere op de lever. het was heel simpel, mijn moeder was ongeneeslijk ziek. Na een zware strijd om de afgelopen operaties door te komen, begon het revalideren.
Toen het eindelijk een beetje beter ging, werd ons verteld, dat er toch een gevaarlijk plekje in de buik bevond, dat bleef groeien. Mama moest opnieuw geopereerd worden. Opnieuw volgde hierna een revalidatieproces. Ruim een jaar geleden heeft haar man haar verlaten, en woont ze samen met mijn broer in het ouderlijk huis. Op haar vijftigste stortte haar wereld definitief in. Iets wat al jaren niet goed ging, werd nu niet netjes afgehandeld.
We zijn nu aangekomen bij een van de laatste vormen van therapieën om de levensduur te verlengen.
Al jaren trekt mijn moeder het emotioneel nauwelijks, en nu is het zo veel moeilijker voor haar geworden.
Ikzelf ben 22, kreeg dus op mijn 19de te horen dat mijn moeder kanker had. Inmiddels woon ik bijna 5 jaar op mezelf, iets waar ik nog steeds achter sta, maar waar ik mezelf af en toe wel om haat.
Enkele dagen nadat mijn vader thuis was vertrokken (ik was een keer een weekend thuis), vertelde mijn school mij in mijn afstudeer jaar, dat ik geen eindexamen mocht doen en adviseerden me mijn ogen op iets anders te richten.
De keuzes hiervoor heb ik in mijn eentje moeten maken, de consequenties daarvan draag ik. Ik ben een nieuwe opleiding gaan volgen. Een versneld traject, omdat ik dan sneller een diploma had, en al een andere opleiding had gevolgd. De opleiding bevalt me goed, de richting die ik heb gekozen is er een waar ik gelukkig van word. wanneer ik een shitdag heb, hoef ik er maar mee bezig te zijn, en ik word weer een stukje blijer.
Wel ligt het niveau en de tempo erg hoog, hierdoor ben ik haast nooit thuis. Gelukkig heb ik wel goed contact met mijn moeder en weet ze hoe het zit, maar het blijft soms moeilijk. Het is een constante tweestrijd.
De enigste die nog contact heeft met mijn vader ben ik, ook dit verloopt niet goed, ik neem hem zoveel kwalijk, vergeven en vergeten, dat stadium is allang gepasseerd. Wat hij nu al een jaar tegen me zegt is dat hij er voor me wil zijn, ik aangeef ik het moeilijk heb, en vervolgens nog niets te horen krijg. Ook enige uitleg (heb ook ik wel recht op) komt er maar niet, hij lijkt het allemaal prima te vinden zo.
Er zijn goeie en slechte dagen. Nu het zonnetje buiten weer een beetje schijnt gelukkig weer wat meer goeie dagen. Maar in die slechte dagen voel ik me zo een slechte dochter naar mijn moeder. Wat moet ik nou straks. Het maakt niet uit hoe, maar mijn moeder zal het vrees ik niet halen voor het einde van mijn opleiding, en dan moet ik maar gewoon weer doorgaan.
Ik moet sterk blijven voor de rest in mijn familie, ik zit immers niet 24/7 in de situatie, maar af en toe trek ik het ook gewoon niet.
maya
Inmiddels ruim 2,5 jaar geleden kregen wij te horen dat mijn moeder darmkanker heeft.
Haar darmen waren verstopt. Na buikkrampen en een bezoek aan de EHBO werd ze opgenomen in het ziekenhuis.
Hier werd ze al snel geopereerd, de stoma werd afgestoten, hierdoor vond er een tweede zware operatie in korte tijd plaats.
Even later kregen we te horen dat de kanker was uitgezaaid. Het bevond zich op diverse plekken, waaronder meerdere op de lever. het was heel simpel, mijn moeder was ongeneeslijk ziek. Na een zware strijd om de afgelopen operaties door te komen, begon het revalideren.
Toen het eindelijk een beetje beter ging, werd ons verteld, dat er toch een gevaarlijk plekje in de buik bevond, dat bleef groeien. Mama moest opnieuw geopereerd worden. Opnieuw volgde hierna een revalidatieproces. Ruim een jaar geleden heeft haar man haar verlaten, en woont ze samen met mijn broer in het ouderlijk huis. Op haar vijftigste stortte haar wereld definitief in. Iets wat al jaren niet goed ging, werd nu niet netjes afgehandeld.
We zijn nu aangekomen bij een van de laatste vormen van therapieën om de levensduur te verlengen.
Al jaren trekt mijn moeder het emotioneel nauwelijks, en nu is het zo veel moeilijker voor haar geworden.
Ikzelf ben 22, kreeg dus op mijn 19de te horen dat mijn moeder kanker had. Inmiddels woon ik bijna 5 jaar op mezelf, iets waar ik nog steeds achter sta, maar waar ik mezelf af en toe wel om haat.
Enkele dagen nadat mijn vader thuis was vertrokken (ik was een keer een weekend thuis), vertelde mijn school mij in mijn afstudeer jaar, dat ik geen eindexamen mocht doen en adviseerden me mijn ogen op iets anders te richten.
De keuzes hiervoor heb ik in mijn eentje moeten maken, de consequenties daarvan draag ik. Ik ben een nieuwe opleiding gaan volgen. Een versneld traject, omdat ik dan sneller een diploma had, en al een andere opleiding had gevolgd. De opleiding bevalt me goed, de richting die ik heb gekozen is er een waar ik gelukkig van word. wanneer ik een shitdag heb, hoef ik er maar mee bezig te zijn, en ik word weer een stukje blijer.
Wel ligt het niveau en de tempo erg hoog, hierdoor ben ik haast nooit thuis. Gelukkig heb ik wel goed contact met mijn moeder en weet ze hoe het zit, maar het blijft soms moeilijk. Het is een constante tweestrijd.
De enigste die nog contact heeft met mijn vader ben ik, ook dit verloopt niet goed, ik neem hem zoveel kwalijk, vergeven en vergeten, dat stadium is allang gepasseerd. Wat hij nu al een jaar tegen me zegt is dat hij er voor me wil zijn, ik aangeef ik het moeilijk heb, en vervolgens nog niets te horen krijg. Ook enige uitleg (heb ook ik wel recht op) komt er maar niet, hij lijkt het allemaal prima te vinden zo.
Er zijn goeie en slechte dagen. Nu het zonnetje buiten weer een beetje schijnt gelukkig weer wat meer goeie dagen. Maar in die slechte dagen voel ik me zo een slechte dochter naar mijn moeder. Wat moet ik nou straks. Het maakt niet uit hoe, maar mijn moeder zal het vrees ik niet halen voor het einde van mijn opleiding, en dan moet ik maar gewoon weer doorgaan.
Ik moet sterk blijven voor de rest in mijn familie, ik zit immers niet 24/7 in de situatie, maar af en toe trek ik het ook gewoon niet.
maya
