Het gaat zo snel

[Pitiii]

Hallo allemaal,

Begin maart heeft mijn vader van 63 te horen gekregen dat hij uitgezaaide darmkanker heeft en hij in de terminale fase zit. De keren dat hij naar het ziekenhuis moest voor onderzoeken ben ik meegeweest, alleen die ene keer niet toen hij te horen kreeg dat het niet meer te behandelen was. Verschrikkelijk.
De arts zei toen dat hij nog max. 8 maanden zou hebben.
Het is begonnen met overgeven, na bijvoorbeeld een pizza of een pastasaus. Later werd het ook ander eten wat zijn maag niet meer kon hebben. M'n vader is een harde voor zichzelf en ging eigenlijk nooit naar de huisarts. Toen ik een keer zei dat hij plastabletten moest aanvragen (hij dronk geregeld een paar biertjes, ik denk uit eenzaamheid), is het balletje gaan rollen. Hij begon geel te zien en toen er bloed was geprikt bleek dat de leverwaarden niet goed waren en van daaruit moest hij naar het ziekenhuis voor meer onderzoeken.

Onze band was de laatste jaren niet goed. Ik was flink aan het puberen (ben nu 21) en ik kon niet goed tegen zijn levensstijl. Hij heeft reuma en ging bijna nooit de deur uit. Ook heeft hij geen echte vrienden/kennissen. Hij rookte veel en dronk dus ook regelmatig. Daar werd ik vaak boos over, ik kon het niet aanzien.
Gelukkig is onze band sinds vorig jaar weer beter geworden.

De afgelopen maand ben ik extra veel bij hem geweest. Hij eet erg weinig, 's ochtends wat voorgesneden fruit en 's avonds rijst met potgroenten. Hij is erg veel afgevallen, erg verdrietig om je vader zo mager te zien. De botten steken zowat uit z'n lijf. De afgelopen week ben ik elke dag bij hem geweest, hij had namelijk teveel morfine ingenomen omdat hij zo in de war was. Gevolg was dat hij bijna niet aanspreekbaar was en sindsdien heeft hij bij alles hulp nodig. Gelukkig is er thuiszorg geregeld, maar daar zitten ook uren tussen dat mijn vader alleen is. Hij valt geregeld en rookt nog steeds, dus het is brandgevaarlijk. Vandaag wordt er als het goed is vrijwillige zorg geregeld, die komt wanneer er geen verpleegkundige is. Ik moet nu weer naar school en maak me ontzettend veel zorgen. Drinkt hij wel genoeg, geeft de verpleegkundige wel zijn medicijnen? Etc etc..

Gelukkig heb ik wel hulp van mijn moeder(ouders zijn gescheiden), maar de onrust blijft. Wanneer ik bij mijn vader ben, hou ik me sterk. Maar zodra ik wegben stort ik weer in. Ik hoop voor hem dat hij niet te lang duurt, hij zou niet zoveel moeten lijden.
Ik hou van je pap


Groetjes Pitiii

[liddy]

Heel begrijpelijk dat jij je zorgen maakt.
Het is ook niet niks de situatie waarin jij verkeert.
Bedenk dat wat je ook doet het altijd goed is. Er is geen foute manier.
Of je vader genoeg drinkt is zijn keuze.
Hij kiest ervoor om thuis te blijven. Het is zijn leven, zijn manier, zijn keuze.
Hoe graag jij het misschien ook anders zou willen.
Is er gepraat over een hospice?
Misschien is dat een tussenweg voor jullie beide.
Probeer vooral de zorg te laten bij diegene die op dat moment bij je vader is als jij er niet bent.
Zodat jij je op je eigen dingen kunt richen, die afleiding heb je zo hard nodig in deze tijd.
Je hebt ze toch wel ingelicht op school hè. Overleg over de taken die je moet doen met je mentor.
Dan weten jullie van elkaar wat de verwachtingen zijn.
Ga vooral praten met de huisarts. Want jij hebt een plek nodig waarin je jij centraal staat.
Hij/zij kan je dan begeleiden in het verdere proces.
En voel je vooral welkom hier.