Schildklierkanker en mamma.

[Lunaa]

Hallo allemaal,

Het heeft een tijdje geduurd voordat ik dit kon opschrijven, maar wil het nu toch graag delen met mensen die hetzelfde meemaken.

2 maanden geleden is er bij mijn moeder schildklier kanker ontdekt. De onderzoeken zijn allemaal erg snel gegaan toen en voor zover bekend zijn er geen uitzaaiingen. Gelukkig!
Het is allemaal zo snel gegaan dat ze de maand erna, dus nu 1 maand geleden, is geopereerd.
Ik ben ontzettend geschrokken van wat er allemaal bij komt kijken. Ik dacht, ze word geopereerd en is daarna misschien wel beter.
Het komt erop neer dat haar hele schildklier eruit is gehaald en ze aankomend weekend in Amsterdam behandeld wordt met radio actief jodium. In een volledig afgesloten ruimte.

Ik woon samen met mijn moeder en broertje, waardoor alle verantwoordelijkheden op mij neerkomen. Ik ben 18 jaar oud en heb op het moment geen school, anders was ik denk ik per direct gestopt.
De afgelopen maanden heb ik geprobeerd constant sterk te zijn voor mijn moeder en broertje, maar afgelopen week was het de druppel.
Mijn moeder heeft namelijk enorm veel stemmingswisselingen omdat die schildklier weg is en die alle hormoonhuishouding regelt.
Dus het ene moment is ze enorm vrolijk, andere moment moe en het volgende moment verdrietig of boos. Soms lijkt het wel alsof ze manisch depressief is.
De artsen zeggen dat het er allemaal bij hoort, maar ik herken mijn eigen moeder niet meer terug.

Dat ze kanker heeft, ziek is en behandeld moet worden, daar kunnen we helaas niks aan veranderen.
Maar mijn moeder was mijn praat maatje, en ik herken haar gewoon niet meer terug.
Afgelopen donderdag had ik een goed gesprek met haar, maar ze blijft ontkennen dat die stemmingswisselingen zo heftig zijn.

Ik heb voor mezelf besloten er toch maar met mensen over te gaan praten, anders ga ik er zelf aan onder door.
Vriendinnen blokken mij volledig, zelfs als ik een gesprek begin over wat niet over mij of thuis gaat..

Wie heeft er voor mij tips of woorden die misschien helpen?

Groetjes,

Luna.

[Bart1974]

Hoi Lunaa,

welkom hier !
Is het een idee dat je contact op neemt met het ziekenhuis of je eigen huisarts ? Misschien
dat je met een maatschappelijk werkster of psycholoog van het ziekenhuis hier over praten.
Zij kennen waarschijnlijk je moeders situatie en stemmingswisselingen ook waardoor je misschien
beter geholpen kan worden. Zo niet, probeer dan met je huisarts te praten.

Stemmingswisselen gebeuren vaak bij medicijnen, bij mijn moeder de morfine. Ik was ook bang
toen, ze praatte over dingen die helemaal niet waar waren. Toen ze medicijnen hiertegen kreeg, ging het
stukken beter. Voor jou komt het extra hard aan, je houdt van haar en dan merk je zulke dingen. Ik hoop
dat je daar met iemand over kan praten.

Wat betreft je vrienden; ik heb die hoop opgegeven. Veel zijn bang en durven er niet over te praten, anderen
weten niet wat ze moeten zeggen en tot slot is er een deel die het niets interesseert...Probeer je er niet teveel
druk om te maken. Ipv je te irriteren aan de mensen die je blokken, probeer "dankbaar" te zijn voor de mensen
die er nog wel voor je zijn.

Hier vindt je meer steun..mensen die helaas weten wat deze ziekte inhoud en wat erbij komt kijken..

Veel sterkte !

Groetjes,
Bart

[Luxia]

Hallo Luna,

jammer dat je dit mee moet maken.
Ook ik herken je verhaal. Ik heb ook zo "geleerd" te denken hoe Bart het ook al zei: Geen energie besteden aan de mensen die je toch alleen maar remmen op moment. Hou je vast aan mensen/dingen die je NU helpen. Ik heb vrienden meegemaakt die naar 9 jaar in eens van een op de andere dag niks meer met mij te maken willen hebben en ik heb aan de andere kant ontzettend veel steun gekregen van mensen die naast mijn schoonmoeder in ziekenhuis lagen! Krom is dat

wat de stemmingswisselingen betreft heb ik probeert niet tegen in te gaan...maar dat lukte niet meteen vanaf het begin. als zij boos is (meestijd tegenover mijn schoonvader) zeg ik dat hij het even moet slikken en aan haar machteloosheid moet denken...dat ze paniek en angst heeft en in een bijzondere situatie zit en dat het dan begrijpelijk is, dat ze zo voelt...dat hij het niet persoonlijk moet nemen en heb ik geprobeerd haar op te vangen zodra ze weer instortte.
Als zij droevig is heb ik haar gestreeld en soms merkte ik dat ze wilde praten en dan heb ik met haar mee gepraat...zo van: "ja, je hebt gelijk...het is zo gemeen en je doet zo goed je best. wij zijn zo trots op je..."
en soms zegt ze dat ze nog naar Parijs wil en dan naar Venetië en dan naar Rome. Dat is...nou ja...hoe moet ik het zeggen...ze heeft nog maar paar dagen en kan niet eens meer eten en drinken...heeft een katheter en kan niet eens meer staan, zitten en bijna niets meer zien. Maar ik heb haar gewoon aangemeld bij Stichting Ambulante Wens...ook is het te laat...maar ik wil haar laatste hoop niet kapot maken. Ze weet dat het niet meer lukt, maar wie ben ik om haar continu de spiegel voor de neus te houden en haar te vertellen dat het allemaal niet meer lukt? Zij praat altijd zelf me de artsen en weet dus heel goed wat de situatie is...maar ja, soms moet zij het voor haar zelf mooier maken dan het is. Dit is haar recept ;o) Bij HAAR werkt dat! En zo vind jou moeder ook een manier/strategie om het vol te houden.

Luna, je gaat het allemaal aanvoelen. Je bent haar praat maatje en dat blijf je ook. Alleen heeft ze nu een ander thema/probleem dan vroeger, maar met de tijd merk je aan haar feedback wel wat bij haar goed aankomt, wat ze kan hebben, wat haar opvrolijkt en wanneer je gewoon bij haar hoef te zitten en meer niet.

Soms doe ik gewoon alsof zij een van mijn kinderen is...niet met mijn stem of zo...hoe moet ik dat uitleggen...om haar te begrijpen en te voelen...ik zeg tegen mij dat ze net als een kindje niet de helderheid heeft om meteen te beseffen wat het met mij doet wat ze zegt...net als een kindje merkt ze later pas dat het niet goed was. en net als een kindje is ze soms boos en begint ze te mopperen, maar ze weet toch wel dat je dat eigenlijk niet doet ;o) Deze mensen hebben het niet makkelijk en daarom heb ik geprobeerd haar de dingen niet kwalijk te nemen. maar als zij te veel met opa (schoonvader) moppert dan zeg ik het haar wel even rustig. als ze dan met hem alleen is, dan zegt ze ook sorry tegen hem en dan is het tussen hun ook weer fijn.
Probeer altijd aan te denken dat ze niet alleen maar denkt en praat als jij er bent. Ze zegt tegen jou iets en binnen in denkt ze wat anders maar dat kwam niet over haar lippen. Probeer verder te denken dan alleen wat je met je eigen oren hoort. Dat zijn alleen maar de uitgesproken gedachten...ik zou nog 100 regels kunnen schrijven om het uit te leggen, maar ik ben bang dat de kern niet overkomt wat ik bedoel

het is naar mijn mening belangrijk om de balans te vinden tussen: bij neer te leggen / begrip te hebben <<< >>> maar wel de grenzen laten weten van wat jullie kunnen hebben.


sterkte van deze kant ;o)
Luxia

Ps: als er iets een beetje raar over komt vraag ik om excuus. ik woon wel sinds 12 jaar in nederland, maar als het om zo gevoelige topics gaat kan het nog wel gebeuren dat misverstanden op treden. juist in een forum waar men mijn stem niet hoort en mijn gezicht niet ziet.