Moeder (52) gaat sterven

[MagpieQueen]

Hallo allemaal,
Ik heb dit forum net gevonden. Was op zoek naar een plek om te kunnen praten met mensen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Vooral omdat ik wil zien dat anderen hier doorheen komen, want dat wil ik zelf ook kunnen.
Mijn leven is de afgelopen paar maanden een enorm zooitje geweest, dat is allemaal weer opgelost, op 1 ding na. 1 ding wat niet op te lossen valt, en waar ik mee om zal moeten gaan. (Dat kon ik eerder niet, en daardoor heb ik er toen een rotzooi van gemaakt). Ik zal beginnen bij het begin.

Ik ben Denise, en ik ben op dit moment 20 jaar.
3 jaar geleden, overleed mijn opa plotseling (vader van moeder). Dit was een harde klap voor ons gezin, maar natuurlijk vooral voor mijn moeder. Na deze gebeurtenis had ze veel last van haar maag. Iedereen denkt natuurlijk dan aan stress, en maagzweer. Dus ze kreeg tabletten, in dan zou het na een maandje of twee toch wel minder moeten zijn. Maar nee, begin van het volgende jaar (2010), had ze nog steeds last. Er werd een afspraak gemaakt voor een echo, maar daar moet je hier in Nederland dan nog weken op wachten. Toen het zover was, was op de echo niet goed te zien wat het was. Dat is vaak zo, werd gezegd (waarom gebruikt men dan nog die methode, als daarmee heel vaak niets vast te stellen is? vraag ik me dan af, maar goed). Er zou een scan gemaakt moeten worden, wat weer de nodige weken in beslag nam van afspraak tot uitslag. Uiteindelijk kwam dus de uitslag: maagkanker, met uitzaaiingen naar de lever. Rotnieuws, maar we bleven hoop houden. Behandeling in Nederland ging te lang duren om op te wachten, zei onze belgische huisarts, dus hij hielp ons, en we konden de volgende dag (!) al terecht in een belgisch ziekenhuis voor verder onderzoek, en beginnen met kuren.

Een aantal keren was het nieuws positief, tumoren waren gekrompen, de eerste keer zelfs allemaal 50%, maar daarna werd het steeds minder. Telkens nieuwe recepten, steeds weer geen resultaat.
Tot dat de hoop door doctoren echt werd opgegeven, hielden wij onze hoop ook nog, en zelfs daarna nog een tijdje, tegen beter weten in. Begin dit jaar, januari/februari, werd ons dan verteld dat er echt niks meer te proberen viel. Nieuws wat bij mij pas een paar weken later echt binnenkwam, en toen werd het een zooitje.
Ik had al 4,5 jaar een relatie met een hele lieve jongen, die ik al mijn hele leven kende, en echt mijn beste maatje en perfecte match is. Maar, ik leerde in die periode begin dit jaar, een andere jongen kennen, en stortte me in zijn armen. Stiekem. Ik wist niet meer wat ik moest, want gevoelens had ik voor allebei. Na twee maanden, besloot ik te kiezen voor die ander, maar daar kreeg ik onmiddelijk spijt van, en gelukkig kreeg ik het voor elkaar dat mijn lieve vriend, me weer terug nam (ook al kreeg hij daarna nog een moeilijke tijd waarin hij moest zien om te gaan met zijn woede voor mij). Dat is uiteindelijk allemaal weer goedgekomen (en contact met die ander is verbroken, roze bril is af, en ik heb de goede keus gemaakt dit keer). Dus genoeg over mijn liefdesleven. School ging trouwens toen ook even wat minder, maar dat is ook weer ingehaald. Maar de situatie met mijn moeder bleef, uiteraard.

Ik krijg professionele hulp, daarmee weet ik ietsje beter hoe ik met mijn en andermans gevoelens moet omgaan, maar het wordt nu weer steeds moeilijker. Ik weet dat ik dit kan doorkomen, en dat het allemaal niet zo zal lopen in nachtmerries (waar ik doordraai en het niet wil accepteren, en roep dat ik opgenomen moet worden enzo), maar ik wil het zien. Ik wil steun van mensen die WETEN hoe het voelt. Tips als het kan, zouden ook heel fijn zijn. Ik zoek zo veel mogelijk afleiding, soms een beetje meer dan goed is misschien, waardoor ik wat vaker van huis ben, als mijn ouders zouden willen. En ik krijg volop steun van mijn vriend, en mijn vriendinnen. Ik kan nog lachen, niet zo vaak als eerder, maar het lukt.
Waar ik alleen nu mee kamp, zijn wegloopneigingen. Ik wil weglopen van de ellende. Zodra het weer tegenvalt, wordt ik kwaad, zwijg ik, en been ik weg. Naar mijn kamer, of naar buiten, en ik been opgelucht het huis uit, als ik weer wat te doen heb buitenshuis. Maar, ik moet ook steeds terugkomen.

Tegenvallers zijn er nu steeds vaker. Mijn moeder is mager, maar heeft een buik alsof ze zwanger is, ziet geel en heeft ook gele ogen. (En nog haar slordige korte multicolor kapseltje, als resultaat van eerdere chemokuren waar haar haar van uitviel). Ze kan nu steeds minder, ze wordt overal moe van, en kan nu zelfs niet meer zichzelf van de wc lichten sinds vanmorgen, of de trap op (ook niet met hulp van mijn vader dus), naar boven, waar badkamer en slaapkamer zijn. Dus vanmiddag wordt het bed gebracht. Hier wordt ik zo kwaad van.. Vanaf vanmiddag zal het dus alleen nog maar in bed liggen zijn.. Niets anders meer.
Ik wordt hier zo ontzettend kwaad van. Ik zit in een situatie, en die is niet op te lossen. Ik moet er doorheen, maar dat kan ook niet sneller dan het gaat. Soms wil ik dat, maar andere momenten ben ik weer bang dat het te snel gaat. Dat ik er niet klaar voor ben, als het moment komt.. Help..
Ik ben iemand die, als er een probleem is, of als ik iets wil, aan de slag gaat, de mouwen opstroopt, en dingen gaat oplossen. Dat maakt dit zo frustrerend, ik kan niets oplossen, ik kan mijn energie van die woede nergens in stoppen. Ik kan alleen huilen, en weglopen. Het huis uit, de natuur in, weg. Weg van alles. De leegte in. Maar ik moet terugkomen. Ik moet dit doorstaan, overleven, en doorgaan.
Geef me hoop.. Ik kan niks.

Bedankt voor iedereen die de moeite leest om dit hele verhaal te lezen. Dat waardeer ik enorm.

(Edit, voor de duidelijkheid: ik studeer, maar woon nog gewoon thuis bij mijn ouders (zou graag met mijn vriend samen wonen, maar die is ook nog student, dus daar hebben we gewoon nog geen geld voor))

[VincentH]

Aloha Denise,

Wat een zooitje allemaal. Hoop is iets waarvan ik weet dat je het kan gebruiken.

Laat ik mij voorstellen, ik heet Vincent ben een student van 25 jaar en heb iets soortgelijks meegemaakt. Een korte samenvatting; vorig jaar rond deze tijd werd er bij mijn moeder (52) dikke darmkanker gevonden met uitzaaiingen in de lever. De artsen in het AVL te Amsterdam wisten zelfs niet goed hoe zij met haar geval om moesten gaan. De tumor in haar darm werd weggehaald maar de uitzaaiingen in haar lever zaten op teveel plekken dus kreeg zij chemo.

Terwijl zij ziek was liep m'n relatie van toen stuk na ongeveer 2,5 jaar, dat hielp niet echt mee. Een hoop rotzooi met m'n ex (waar ik ook mee had samengewoond) maakte mij niet bepaald gelukkiger. Ik heb me nog nooit zo geestelijk en emotioneel kapot gevoeld als toen. Kijk ik terug naar die periode dan is het net alsof ik in een soort emotionele afgrond duur heeeeel diep en donker. Zo'n periode heeft ook gewoon invloed op jou ten opzichte van je relatie, vrienden en andere personen, want je raakt jezelf en daarmee je controle gewoon voor een deel kwijt. We zijn nou eenmaal mensen. Toen ik het gevoel had mezelf kwijt te zijn en ik als een bom ontplofte tegen m'n ex besloot ik maar even een eerstelijns psycholoog op te zoeken om te helpen zoeken naar de rails waar ik van ontspoort was. Gelukkig bleek ik de rails snel weer te kunnen vinden. Gebruik vooral goede vertrouwde vrienden om je daarbij te helpen. Vraag ze gewoon om hulp, mijn vrienden vonden het fijn er te mogen zijn en ik nog fijner. Vrienden die je na uitleg niet willen helpen kan je meteen laten vallen, het is belangrijk er voor jezelf te zijn.

Maar goed alles werd nog donkerder. De chemo sloeg niet aan...en met kerst zaten wij in spanning te wachten of een andere behandeling nog mogelijk was. Op 30 december vervloog al mijn hoop, ze had nog enkele maanden te leven. 2 januari tekende dit jaar nog grimmer, er waren alleen nog een paar weken over. Op 20 januari hebben wij euthanasie laten plaatsvinden en zelfs daarvoor hebben we nog strijd moeten leveren aangezien de huisarts opeens moeilijk deed. Die laatste dag had ook zij een geel gelaat, zelfs haar tranen waren geel...

Deze tijd zal ook voor jou nog komen, oprecht heel veel sterkte. Op dit moment voel ik mij weer mijzelf en is het niet meer zozeer verdriet maar een melancholisch gevoel van gemis dat mij van tijd tot tijd raakt. Ik kan weer lachen vanuit het hart en voel mij weer degelijk in mijn schoenen staan geestelijk en emotioneel. Je komt er wel : ) neem alleen wel een adempauze zonder school of wat dan ook. Maar niet te lang. Ga sporten of iets anders waardoor je de dopamine flink aanzet in je hersenen en je niet in een negatieve sleur komt (geen drugs! of je zakt zeker dieper). Neem een routine voor opstaan en slapen. Laat ook je vriend het weten als je af en toe alleen wilt zijn. Jij alleen zal het namelijk een plaats moeten gaan geven, onafhankelijk van anderen en daarvoor is rust en tijd nodig. Pak na een pauze weer rustig dingen op en geef goed aan aan anderen of het even teveel is. Ik pakte alles redelijk snel op, want ik had behoefte aan structuur en afleiding. Mijn zusje van 20 had juist weer behoefte aan wat meer rust, dit verschilt echt per persoon.

Zorg dat er familie voor je klaarstaat rond de tijd van overlijden. Het liefst wil je namelijk na het overlijden het lijk even opzij zetten en meteen rust nemen maar dat gaat niet. Het is dan jammer genoeg nog even doorbijten, als je het goed aanpakt met de mensen om haar heen kan de plechtigheid zelf best "fijn" zijn. Je kan al een aantal dingen doen van tevoren die misschien wat vreemd lijken maar die ik naderhand heel fijn vond. Bespreek met je moeder de plechtigheid die voor haar plaatsvind en de kleren die zij aan zou willen, muziek etc. . Hierdoor kan je de plechtigheid aanpassen naar haar smaak en heb je toch nog een beetje het gevoel alsof het echt over haar gaat. Het liefst heb je alle idiote adressen en de tekst voor de rouwkaart ook al klaar liggen. Gebroken en opgelucht tegelijk schreef ik op de ochtend na het overlijden namelijk de tekst voor haar rouwkaart, iets waar ik toen niet echt behoefte aan had. Spreek ook duidelijk je wensen uit over het opbaren van haar. Mijn moeder was geel, zo wilde ik mijn moeder niet herinneren en zij zichzelf ook niet. Wij hielden de kist dicht en plaatsten een mooie foto op de kist. Bespreek ook al de regeling over opbaartijden met de uitvaartondernemer. Het was voor ons naderhand lang niet zo makkelijk haar te bezoeken als wij waren voorgespiegeld.

Na de uitvaart komt er eindelijk een soort moment van rust, neem dit als teken dat je ook echt de pauze nodig hebt. Persoonlijk ben ik echt ongeduldig, maar telkens als ik weer teveel probeerde te doen liep ik gewoon tegen mijzelf als muur op. Het is niet zo gek om een jaar te rouwen om iemand die jou al langer kent dan jij jezelf. Als ik terugkijk zie ik een periode waarin ik ontzettend gegroeid ben als persoon. Dit had ik natuurlijk liever ingeruild voor haar leven maar dit kan niet. De groei is het enige waar je dan nog iets van profijt van hebt. Het is ook mogelijk naderhand nog te groeien, posttraumatische groei. Hier een link naar video hierover:
http://www.ted.com/talks/jane_mcgonigal_the_game_that_can_give_you_10_extra_years_of_life.html

Houd naderhand je moeder als gedachte levend. Schrijf bijvoorbeeld met het gezin herinneringen in een boek en zorg dat je film en geluidsmateriaal verzameld of zelfs nu nog vastlegd dat kan al met simpele digitale camera's en video mogelijkheid, dit is ontzettend kostbaar. Geef iedereen binnen het gezin ook zijn ruimte, ieder moet! personen zoeken in hun omgeving om mee te praten. Je kan wel als gezin met elkaar praten maar ieder heeft zijn eigen verdriet al om te verwerken, verdriet dat voor ieder anders is.

Sterkte aan jou en de rest van je gezin. Je moeder wens ik jullie liefde tot het eind toe, want dat is alles wat je haar kan geven.

Met vriendelijke groet,

Vincent

P.S. Voor verdere steun ben ik ook persoonlijk via mail of op dit formum te bereiken.

[m-elaniie]

Hoi Denise.

Ik plaatste net mijn eigen berichtje.. en toen las ik jou bericht. En ik snap helemaal hoe je je voelt. Mijn moeder
is 2 maanden terug overleden en alles wat je schrijft komt me zoo bekent voor. Ook qua uiterlijk hoe je je moeder
beschrijft.. ik zag weer helemaal mijn moeder voor me. Dikke buik, heel mager.. kort haar door die stomme chemo's.

Hoe gaat het nu met je moeder? Kan je wel goed met haar praten? Ik heb zelf met mijn moeder weinig over de dood
gepraat.. ze kon dat niet en ik vond het ook heeel moeilijk. Ik praatte maar met haar over positieve dingen, zodat we
even niet aan de negatieve dingen hoefde te denken. Ik heb hier achteraf ook geen spijt van.. Me moeder wist dat ik
van haar hield en dat ik haar zou gaan missen, dus dat hoefde ik niet de hele dag door te zeggen. Je moet gewoon
doen wat voor jou en haar goed voelt.

Ook dat stukje van dat je je machteloos voelt komt me heeel bekent voor. Ik wil ook altijd alles in eigen handen hebben, maar met deze ziekte kan dat niet. Je ziet je moeder achteruitgaan, maar kan er niets tegen doen. Dat is zo frustrerend.

Wel fijn dat je veel steun heb van je vriend en vriendinnen. Probeer zoals je zelf zegt ook genoeg afleiding te zoeken en
breng daarnaast genoeg tijd door met je moeder. Ik ben de laatste dagen van mijn moeder leven altijd bij haar geweest,
achteraf geeft dit me een goed gevoel, omdat ik alles voor haar heb gedaan wat nog kon. Mijn moeder is uiteindelijk
48 jaar geworden.

Ik wil jou heeel veel sterkte wensen, ook voor je moeder en familie. Praat en huil zoveel als je wilt, dat lucht op!
je kan me altijd een berichtje of iets sturen.

groetjes, Melanie

[MagpieQueen]

Bedankt voor jullie reacties.
(Grappig, mijn vriend heet ook Vincent)
Ik heb alles weer ietsje helderder, en hopelijk blijft dat ook zo.
Ik heb nog vaak de neiging om weg te lopen, als dingen te moeilijk zijn om aan te zien, of als ik weer eens gefrustreerd raak. Maar ik heb met mezelf afgesproken dat, hoe moeilijk ook, ik beter zo veel mogelijk erbij kan blijven, bij mijn moeder zitten en praten enzo, dan weglopen. Want daar krijg ik spijt van, dat kan ik nooit meer inhalen.

Ik kan nog goed praten met mijn moeder, ook al slaapt ze vaak, en is ze erg moe. Of er is visite.
Enige is, praten over gevoelens, met mijn vader vooral ook, of als hij erbij zit. Mijn vader zegt steeds dat we onze gevoelens maar voor onszelf moeten houden, moeten slikken, en maar doorgaan. Maar van mijn psycholoog krijg ik het tegenovergestelde advies, waar ik het mee eens ben, om juist te praten over wat we voelen en wat ons dwarszit. Niet de hele tijd, het is ook belangrijk om af en toe te focussen op de gewone dingetjes. Maar ik krijg mijn vader niet overtuigd hiervan (soms krijg ik het idee dat dat ook is omdat ik de jongste ben, dat hij meer te zeggen heeft, dat hij mijn vader is, en ouders is, en dus gelijk heeft ofzo). Maar gelukkig kan ik met mijn vriend en zijn ouders, en met mijn vriendinnen (die ik nog steeds veeeeel te weinig zie), wel over die dingen praten.

Ik zie overal nog steeds erg tegenop. Mijn moeder zal ook nooit voor euthanasie kiezen, vanwege haar geloof. Dit vond ik ook wel een erg moeilijk idee, aangezien ik zelf geen tegenstander ben van die regeling. Maar het is haar keuze, en daar zal ik mee omgaan. Ik kijk wel veel terug naar de dood van mijn opa, die ook een redelijke impact had. Dan denk ik maar terug aan de begrafenis, en de periode daarna, dat ik er wel doorheen kom. Ik heb een tijdje terug een mooie omschrijving gelezen van die emoties die je dan hebt, na zo'n soort gebeurtenis.
Het verdriet komt in golven. In het begin zijn de golven heel hoog, en ben je bang te verdrinken, en weet je niet wanneer de volgende komt. Maar naarmate de tijd voorbijgaat, zullen de golven lager worden. Je zult ze aan kunnen zien komen, en ook al zit je er midden in, je weet wat het daarna weer lager wordt, en zo kom je er elke keer doorheen. Ook zullen het er steeds minder zijn. Je moet gewoon doorgaan, volhouden. En dat wil ik absoluut, dus daar ga ik voor.

Over de plechtigheid zelf enzo hebben we het niet teveel. Dat durven wij denk ik niet zo goed hier thuis. Dat komt vanzelf wel denken we. Maar heel af en toe komt er weleens een onderdeel ter sprake, en dat onthouden we dan stilletjes, zodat we weten wat we moeten doen, als eenmaal het moment om alles te regelen, daar is.
Over opbaren hebben we het bijvoorbeeld laatst gehad. Een vriendin van ma, werd bijna kwaad, en wilde driftig gaan regelen dat ze bij ons thuis opgebaard zou liggen, op de plek waar nu haar bed staat, in de woonkamer. Maar daar was mijn moeder het absoluut niet mee eens, en mijn vader ook niet, want dan zouden we voorgoed die herinnering hebben aan die plek in huis, een naar gevoel, en tijdens die periode zou ik me ook totaal niet op mijn gemak voelen thuis. Waarschijnlijk durf ik er dan niet eens te komen. Dus dat gaat gelukkig niet door. Ik heb toen zelf ook heel duidelijk gemaakt dat ik dat ook niet wou, maar gelukkig waren ze het daar helemaal mee eens. Ze kan beter op een plek liggen, waar iedereen die wil (met een sleutel), naar toe kan, en niemand die dat niet wil, er ongewenst mee geconfronteerd wordt.

Nogmaals heel erg bedankt voor jullie reacties, jullie tijd en moeite. Ik heb er heel veel aan!

[VincentH]

Hé Denise,

Fijn dat je er wat aan hebt. Heb je nog broers of zussen waar je mee kunt praten over je gevoel of andere naaste vrienden of familieleden dicht bij het gezin?

Zo'n vader ken ik...ik heb er ook één. Hij probeert nu nog steeds voor z'n gevoel weg te lopen. Het is ook niet niks voor zo'n man, z'n vrouw op een afschuwelijke manier verliezen nadat hij met haar lief en leed heeft gedeeld en hij kan er niks aan doen dit te veranderen. Mijn pa voelt zich er ook niet echt comfortabel bij met mij of één van m'n zusjes te praten over z'n gevoel. Maar misschien kan je hem overhalen dat hij even de deur uitgaat naar een eigen broer, zus of goede vriend waar hij zich wel comfortabel genoeg voelt om zich te uiten. Geef hem vooral af en toe een extra knuffel :p

Voor sommigen is het anders maar wij vonden het ook een nare gedachte om thuis de opbaring te doen. Het slaapt denk ik niet echt fijn wetende dat in je woonkamer... Ook al bespreken jullie niet al te veel van tevoren dan kan je wel gezamenlijk afspreken dat jullie binnen het gezin beslissen hoe alles zal plaatsvinden en dat mensen buiten het gezin wel mogen helpen maar niet mogen meebeslissen. Het kan anders zo'n gedrang worden met goedbedoelde suggesties of derden die denken dat zij ook maar iets van beslissingsrecht denken te hebben.

Met vriendelijke groet,
Vincent

[MagpieQueen]

Ik heb 1 oudere broer (26, woont nog thuis).
Heel soms praat ik daar eventjes mee, kan gelukkig goed. Laatst was ik een keer verdrietig, aan tafel tijdens het eten, en hij was de enige die mij probeerde te troosten. Vader deed niks en zei later dus, dat we het maar moeten wegstoppen enzo. En moeder, die toen nog aan tafel mee at, werd eerst kwaad omdat ik niks at, en later ging ze zich schuldig zitten voelen (wat ze wel vaker doet), heb daarna nog met haar gepraat, dus dat kwam goed.

Mijn vader zou inderdaad eens wat vaker met zijn broer (de broer waar ie het het beste mee kan vinden, al sinds hun jeugd) moeten praten denk ik ja. Die heeft een paar jaar terug hetzelfde doorgemaakt. Heeft ook zijn vrouw verloren aan kanker (botkanker geloof ik, ze was al ziek zolang ik me herinner, maar pas die laatste paar jaar ging het echt definitief de verkeerde kant op).

En ik denk dat het alleen vader, oma, broer en ik zullen zijn die de beslissingen zullen nemen wat betreft de uitvaart. Ik zie er tegenop, maar ik weet ook dat het zal helpen. Zo'n punt, die plechtigheid, is nodig, en een handig hulpmiddel om te kunnen verwerken en af te sluiten een beetje. Als we dat niet zouden hebben, zou het verwerken veel langer duren denk ik.

[turnstertje]

Beste denise,

ik ben net twintig jaar geworden en heb vorige maand (26-07-12) mijn mama verloren aan borstkanker.
Mijn mama was ook 52 jaar.
Ik begrijp de gevoelens die nu allemaal door je heengaan, maar weet dat je niet alleen bent.
Probeer met volle teugen samen te genieten van de momenten die nog komen, die momenten zal je voor altijd koesteren, want het kan heel plots omkeren zoals bij mijn mama. Weet dat je me altijd mag mailen als je met vragen zit, of als je iets kwijt wil, want ik heb hetzelfde moeten doorstaan en ik kan je misschien helpen.

Mijn mama werd voor het eerst erg ziek toen ze 42 jaar was , dus zo'n tien jaar geleden. borstkanker was het verdict, een hele agressieve vorm , maar gelukkig niet uitgezaaid. ze kreeg vele chemokuren en jarenlang pillen die de kanker moesten onderdrukken indien er toch miniscule uitzaaiingen zouden zijn. Helaas die waren er, want ze werd immuun voor de pillen en herviel op haar 48e met een uitzaaiing op het borstbeen. als bij wonder kon dit goed worden behandeld en werd ze terug genezen verklaard. niks was minder waar... begin 2011 herviel ze terug, met uitzaaiingen op lever, longen en het bot. 26 juli 2012 is ze overleden. ze heeft nog lang gevochten en nog heel lang goed geweest. pas sinds mei 2012 ging het erg achteruit met haar, ze viel plots door haar benen... wat bleek, uitzaaiingen op haar ruggenmerg, ze werd onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis en is nooit meer teruggekeerd naar huis (tenzij heel af en toe een kort bezoekje). het waren verschrikkelijke 2maanden en ik wou dat ik meer kon doen... mijn mama bleef steeds erg positief, ze besefte wel dat het onomkeerbaar was, maar ze bleef positief denken , ze had niet verwacht dat ze zo snel zou heengaan. de dag voor haar dood was ze nog kleren aan het bestellen via een kledijboek. haar coordinatie in haar arm was ze kwijt, ze had een blaassonde, dikke buik (vocht), water op longen ,uitzaaiingen naar de hersenen.. ze was verlamd aan beide benen en toch bleef ze zo goed ingesteld. de dag nadien waren we haar kwijt:( ik was opreis en was te laat thuis... ik zit daar zo hard met in, ik heb geen afscheid kunnen nemen. niemand had verwacht dat ze zo snel zou gaan, wij dachten allemaal nog in maanden. de dokters waren niet eerlijk tegen ons. toen ze in mei zagen op de scans etc dat het slecht ging met mijn mama, hebben ze dit verzwegen. toen wisten ze al dat het een kwestie was van dagen, weken... maar ze zeiden tegen mijn mama dat alles goed was, achteraf gezien maar best, had ze geweten dat ze maar weken had dan was ze waarschijnlijk in haar schulp gekropen en nu heeft ze genoten tot het einde.

Houd je niet in als je me wil contacterne, ik begrijp je volledig
Ik hoop dat je mama alsnog betert en jullie mooie momenten kunnen meemaken samen.