Ik mis me mama

[m-elaniie]

Hoi allemaal,

Ik ben Melanie, 20 jaar oud. Ik heb me nieuw aangemeld op de website omdat ik opzoek ben naar lotgenoten. In mijn omgeving snapt namelijk niemand echt hoe ik mij voel.
Ik ben mijn hele leven alleen geweest met mijn moeder.. mijn vader wilde geen kinderen en mijn moeder moest toen zij zwanger was van mij, van hem kiezen tussen hem of de baby. Mijn moeder koos voor mij en sindsdien
zijn we altijd met zijn tweetjes geweest. Geen nieuwe man, geen andere kinderen. En ik heb een super jeugd gehad.
We waren moeder en dochter, maar ook vriendinnen.
Tot 4 jaar terug. Me moeder had veel buikpijn en na vele onderzoeken bleek zij eierstokkanker te hebben. Ik zal er niet een te lang verhaal van maken, de meeste mensen op deze website weten toch wel hoe zoiets gaat.
Chemo's, operatie's, controles en onzekerheden. Wat een rot tijd was dit. Het was een zware tijd, maar opzich vielen de eerste jaren mee. Me moeder werd niet heel ziek van de chemo's, ze bleef erg sterk, was nooit aan het klagen, we bleven leuke dingen doen samen en de chemo's sloegen altijd wel een beetje aan. Ik had ook nooit het gevoel dat ze eraan dood zou kunnen gaan, ik bedoel dat hoor je alleen bij andere.. bij jezelf gebeurt dat niet.

Tot begin dit jaar. Alles kwam tegen te zitten, de chemo's sloegen niet meer aan. Me moeder at al een tijdje niets meer
omdat ze geen trek had zei ze. En wat ze at kwam er weer uit. We dachten dat het door de chemo's kwam dat ze zo
misselijk en ziek was. Toch wilde me moeder naar het ziekenhuis en na een scan bleek dat er een tumor tegen haar
darm aan drukte en deze dichtkneep zegmaar. Hierdoor kon het eten zich niet meer verteren en daardoor spuugde
ze alles uit. Me moeder was al zo zwak van het dagen niet meer eten, dat geen enkele behandeling meer zin zou hebben.
Dit kregen we in april te horen in het ziekenhuis. Naar huis gaan was geen optie meer, me moeder had overal hulp bij nodig. dus ging me moeder naar een hospice. Ik wist niet echt wat dat was, maar na het lezen van de folders stortte ik echt even in. Ik las overal ' voor mensen in hun laatste levensfase'. Toen drong het echt tot me door.. me moeder word niet meer beter en ik blijf alleen achter. Het was zo moeilijk om haar naar het hospice te brengen. Het drong toen echt tot me door
dat alles niet meer goed zou komen, me leven zou echt gaan veranderen. M'n moeder zal nooit meer thuis komen, nooit
meer gezellig samen op de bank met een filmpje, nooit meer samen koken. Nooit meer gezellig borrelen op het balkon.
Het kwam zo hard aan deze klap. Wat voelde ik me op dat moment ellendig.
Het was zo vreselijk om mijn moeder in het hospice te zien liggen. Zo'n sterkte vrouw, nu zo zwak.
Ze had al 5 weken niets gegeten en was een en al bot. Ze lag alleen maar op bed en kon niets meer. Ze was veel
aan het huilen omdat ze zoveel pijn in d'r buik had. Nu ik dit typ zie ik dat beeld weer voor me en komen de tranen weer.
Vreselijk, wat een rotziekte is het toch.

Na 6 dagen in het hospice is ze overleden. Donderdagavond bleek het al heel slecht met haar te gaan, ze heeft tegen de medewerkers gezegt dat ze niet wilde dat haar dochter gebelt werd.. ik mocht haar niet zo ziek zien. Vrijdag ochtend hebben ze me toch maar stiekem gebelt en ben ik meteen gekomen. Toen ik daar aankwam kreeg ik te horen dat ze net 10 minuten was overleden. Typisch mijn moeder.. andere niet willen belasten. Ze wilde echt niet dat ik haar zo zou zien.
Al had ik er zo graag bij geweest, zodat ze niet alleen was. Dat gun je niemand.. alleen sterven.

Ze is nu 2 maanden geleden overleden en ik voel me zo alleen. Ik ben hard opzoek naar een goede baan, zodat ik in ons
huisje kan blijven wonen. Echt veel hechte familie heb ik niet en vrienden snappen me niet echt. Die leven met me mee, maar gaan daarnaa weer naar huis, naar hun perfecte leventje. Vooral de eerste dagen is iedereen heeeel lief voor je, daarna gaan ze allemaal weer door en blijft voor jou het leven stil staan. Al die dingen die me moeder gaat missen..
dat ik ooit ga trouwen, dat ik kinderen krijg. Me moeder wilde zo graag oma worden. Ik heb een paar dagen voor haar dood nog gezegt tegen d'r dat ze nu weer naar haar eigen moeder gaat (die is 5jr terug overleden). Toen antwoordde ze met
dat ze niet haar eigen moeder wil zien, maar dat ze mijn kinderen wil leren kennen. Dat doet me zoveel pijn.
M'n moeder is maar 48 geworden.

Sorry voor me lange verhaal, ik kan nog wel uren doorpraten haha. Het is aan de ene kant zo fijn om over haar te praten.. maar niemand in me omgeving heeft hier behoefte aan lijkt wel. Ik vroeg me af of hier mensen zijn met een soort
gelijke verhaal? Het lijkt me fijn om met iemand te praten die me wel snapt.

[flappie]

Beste Melanie,

Ik kwam jou bericht tegen op dit forum.
Ik begrijp heel goed wat je schrijft.
Ook hier een dochter die toen 20 was toen zij haar moeder aan eierstokkanker verloor.
Inmiddels is het voor mij alweer 13 jaar geleden dat dit gebeurde.
Ik zie dat het bij jou nog maar zo kort geleden is.

Wat een pijn en een verdriet moet je voelen. Ook ik had geen vader meer. En een goede band met mijn moeder.
Ik kan je wel vertellen dat je met dit grote verlies om leert gaan.
Al zullen er altijd moeilijke momenten blijven.

Mocht je behoefte hebben om te praten dan kun je dat schrijven.
Als ik je ergens mee kan steunen hoor ik dit graag.

[m-elaniie]

Hoi Flappie,

Dankjewel voor je berichtje.. Wat lijken onze verhalen op elkaar zeg. Hoe heb jij dat toen gedaan op je 20ste?
Woonde je nog thuis? Ik ben nu druk bezig met de woningbouw om in mijn huis te mogen blijven wonen, daar
waar ik met mijn moeder woonde. Het is een heel gedoe en eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in nu, maarja het moet.
Ik zie het nu wel positief in.. ik heb sinds kort een vaste baan en daar ging het de woningbouw voornamelijk allemaal om.

Vind het fijn dat ik nu is iemand spreek die ook op jonge leeftijd helemaal geen ouders meer had. Ik heb wel mensen
om mij heen die bijvoorbeeld een vader of moeder zijn verloren zijn, maar nog wel een ouder over hebben.. wat natuurlijk
ook vreselijk is.. maar ze kunnen nog wel even kind zijn afentoe. Vind het moeilijk dat ik er zomaar oppeens alleen voor sta, alles alleen moeten beslissen en voor jezelf te moeten zorgen. Hoe heb jij dat ervaren?

liefs, Melanie