Mijn biologische vader heeft kanker..

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Vieff
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Do 25 Apr 2013 18:30

Mijn biologische vader heeft kanker..

Berichtdoor Vieff » Do 25 Apr 2013 19:13

Ik zal mezelf even voorstellen, ik ben Vieff, ik ben 20 jaar.

Ik woon al sinds mijn geboorte met mijn moeder samen, toen ik anderhalf jaar kwam mijn broertje ter wereld, zijn vader die mij al kent vanaf mijn 1e jaar, voedde mij op en was voor mij mijn vader. Toen ik een jaar of 11 was, wou mijn moeder iets vertellen. Ze vertelde mij dat mijn broertjes vader niet mijn echte vader is, maar dat iemand anders dat is. Ze vertelde hoe hij heette, dat hij hier in het dorp woont en dat hij samen met zijn vriendin een kind heeft (een dochter, zij is nu 14). Ik kon het hele verhaal niet helemaal plaatsen, ik was pas 11. Tja en toen brak de pubertijd aan en ging ik nadenken over bepaalde dingen, dus ook hierover. Ik was zo ontzettend kwaad op hem, dat hij mij niet heeft erkend als kind, ik voelde me afgewezen, aan de kant en gedumpt. Terwijl ik er niks aan kan doen dat het tussen hem en mijn moeder niet lekker liep. Dan hoef je toch niet perse je kind aan de kant te zetten. Maja hij wel..

Ik kon er niet over dat hij mij zo behandeld heeft, toen ik 15 jaar was heb ik hem een brief geschreven en mezelf voorgesteld en de vraag gesteld of we een keer af kon spreken, ik wou namelijk alles weten, ik had zoveel vragen. Ik heb een paar weken daarna met hem afgesproken en hij vertelde mij dat hij op die leeftijd geen kinderen wou. Oké dat is duidelijk. Ik heb na dat gesprek 2 jaar geen contact met hem gehad. Totdat ik een smsje kreeg van mijn beste vriend (zijn ouders zijn goed bevriend met mijn biologische vader), hij vertelde mij dat mijn bio vader een hartinfarct had gehad en in het ziekenhuis was. Ik schrok me kapot, ik was er stil van. Ik dacht bij mezelf; ik ga me vader verliezen. Ik heb hem toen een kaartje gestuurd met die gedachte erin. Nooit iets op terug gehoord..

Tot vorig jaar Juli, vlak voor mijn verjaardag, was ik mijn beste vriendin (haar stiefvader is mijn oom). Haar moeder had mijn oom dus aan de telefoon en ze zei tegen hem; dan wil ik dat je je ook laat testen. Ze kregen ruzie aan de telefoon en ze hing boos op. In woede zei ze; Sorry Vief dat je het zo moet horen maar Cor (mijn bio vader) heeft kanker. In zijn alvleesklier en lever. Zo dan, dat hoor je dan effe zo. BAM!!! Klap in je face. Toen brak me klomp en was ik echt stil.
Een paar dagen later ben ik met hun mee geweest naar me bio vader, hij heeft alles verteld, wat het precies voor kanker is en wat het met je lichaam doet, over de chemo's uit welke ze konden kiezen enzo. Het voelde ontzettend fijn om daar even te zijn. Maar ik was zo nuchter over alles. Ik had er geen woorden voor. Die nuchterheid heeft maanden geduurd. Ik kon het allemaal niet plaatsen en ook mijn gevoel erbij kon ik niet vinden.

Nadat ik bij hun ben ik geweest ben ik heel vaak bij hun langs geweest, ik ben zelfs een keer mee geweest naar het ziekenhuis toen ze mijn bio vader het infuus met chemo ging inbrengen. Zo bijzonder. Ik zat naast hem op bed, ik voelde me net zijn kleine meisje. In Februari heeft hij de laatste chemo gehad, daarna allemaal bloedtesten, iedere week ziekenhuisbezoeken. In Maart waren de bloedwaardes iets gestegen, de kanker was eigenlijk maar een heeeeeeel klein beetje gegroeid. Nou goed nieuws. Houden zo dacht ik! Van de week was ik weer bij mijn beste vriend en de vriendin van me bio vader belde naar zijn moeder om te vertellen dat de kanker verviervoudigt is en dat ze niks meer voor hem gaan doen, geen chemo's, NIKS meer.

Oké duidelijke tekst. Ik was er stil van, kon niks zeggen en nu nog steeds niet. Het liefst lig ik de hele dag in bed, alleen zijn. Ik heb me pokerface dag/nacht op en zeg tegen iedereen dat het goed gaat met mij, maar van binnen gaat het echt KUT (sorry). Ik kan nog steeds niet vertellen hoe ik me voel. Ik ben verdrietig, that's it.
Ik merk aan mezelf dat ik er helemaal niet bij ben met me hoofd, ik doe soms dingen dat ik denk; wow. Op me werk weten ze dit ook, mijn collega's zeggen dat ik vooral langs moet gaan bij hem voordat het echt te laat is. En dat ga ik ook zeker doen.

Het voelt allemaal zo gek, want hij is me bio vader, maar hij voelt niet als mijn vader, nu in deze periode merk ik wel dat we een hechte band krijgen en dan voelt het wellis als mijn vader. Hij kan nooit de plek van mijn broertjes vader innemen, dat is namelijk mijn vader.

Het begin van het einde.. Ik ben verschrikkelijk bang voor de tijd die komen gaat. Of ik dat allemaal wel trek?! Lichamelijk en geestelijk. Ik zit nog op school, doe een BBL opleiding, zit bijna in me laatste jaar, ik ben aan het rijlessen voor autorijbewijs.. Pff wat een ellende :( Dan denk ik wellis; kutleven. Het is allemaal zo oneerlijk weetje. Waarom hij? Hij is een goede man, ondanks dat hij me niet erkend heeft enzo, maja dat is gebeurd, daar kan ik wel boos om zijn, maar dat lost niks op.

Ik zou heeel graag met iemand die in mijn verhaal herkenning ziet willen praten. Ik heb niet zo heel veel aan de mensen om mijn heen namelijk :(..

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn biologische vader heeft kanker..

Berichtdoor liddy » Zo 28 Apr 2013 13:19

Wat moet dit verwarrend voor je zijn.
Je ouders hebben je destijds zelf verteld dat je vader niet je biologische vader is. Zij vonden het
belangrijk dat jij dit van hen hoorde. Je ouders wisten dat dit kon betekenen dat je ooit je biologische vader zou ontmoeten.
Nu is dat moment daar. Helaas blijkt je biologische vader nu heel ernstig ziek te zijn.
Ga vooral naar je biologische vader toe, nu kan het nog.
Wat ik je vooral wil adviseren is om naar de huisarts te gaan.
Want dat je niet weet hoe er mee om te gaan, dat is o zo begrijpelijk. Je wereld staat op z'n kop.
Vertel hem/haar wat er aan de hand is en dat je niet weet hoe ermee om te gaan.
Samen met je huisarts kun je bekijken of er iets is wat je nu zou kunnen helpen om beter met de situatie om te gaan.
Want om de hele tijd met een pokerface op te lopen, dat helpt je niet echt.
Je kunt ook zeggen: ik voel me niet goed, er gebeurt van alles en ik weet niet hoe ermee om te gaan.
Vertel je mentor op de BBL-opleiding wat er aan de hand is.
Probeer te genieten van de bezoeken aan je biologische vader, dit is je kans.


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten