Diagnose Kanker lotgenotenforum

Even in het kort, ondertussen 4 jaar geleden werd bij mijn moeder dikke darmkanker vastgesteld. Een operatie, bestraling en chemokuur volgden.
Alles verliep tamelijk goed, met grote spanning leefde mijn moeder naar elke volgende controle toe. Zou alles nog in orde zijn of niet? Elke keer was het een opluchting te horen dat het goed ging. Mijn moeder pakte de draad weer op, en nam de ongemakken (vooral tgv de slechte werking van haar sluitspier) erbij.

Een jaar later ging het toch weer mis, er werd een uitzaaiing op haar lever vastgesteld, opnieuw volgde een operatie, bestraling en chemo. In haar bekken zat nog een uitzaaiing, maar die kon niet geopereerd worden ... De enig remedie was het gezwelletje te onderdrukken met chemo. Na een zware maag-darminfectie (tgv de chemo) werd overgegaan op een chemobehandeling met pillen.
Eind vorig jaar kreeg mijn moeder een zware verkoudheid, de dokter schreef haar antibiotica voor ... wat volgde waren weken van diarree, krampen, ... Uiteindelijk belandde ze in het ziekenhuis en werd er geopteerd voor een stoma. Mijn moeder was blij niet meer ganse dagen naar het toilet te hoeven lopen en eens thuis leek ze weer de vrouw van voordien.
Lang heeft het niet geduurd, want na een paar weken begon ze darmkrampen te krijgen, vlotte haar stoelgang niet, ... Na twee weken is ze dan opnieuw in het ziekenhuis opgenomen, obstructie van de dunne darm. In het ziekenhuis leek ze weer herboren, geen eten en dus ook geen krampen. Na anderhalve week mocht ze naar huis. Omdat het gezwel in haar bekken toch gegroeid is, moet ze opnieuw op de 3 weken chemo krijgen. Na anderhalve week thuis zijn de krampen opnieuw begonnen en lijkt ook haar stoelgang niet te vlotten. Ik vrees dus een scenario als een paar weken geleden.
En stilaan komt ook het besef dat het vanaf nu alleen nog maar bergaf lijkt te gaan. Mijn moeder houdt zich kranig, maar haar verkrampte gezicht zegt vaak zoveel meer. En dan vraag je je af waarom het nog nodig is om het allemaal te rekken als het met zoveel pijn en ellende moet gepaard gaan? Zolang de dokter haars nog chemo voorschrijven, denk je dat ze er nog goede hoop in hebben, maar als je die brok ellende soms ziet als ze weer geplaagd wordt door krampen, denk je er toch anders over.
Ik ben ondertussen zwanger van een tweede kindje in hoop uit de grond van mijn hart dat mijn moeder er nog zal zijn als ons kindje geboren wordt!

Waarom ik mijn verhaal hier neerschrijf weet ik niet, misschien dat ik het gewoon eens kwijt moet. Of misschien dat ik hoop op reacties van andere mensen, die me misschien wat goede raad of tips kunnen geven.

Je blijft natuurlijk wel met zoveel vragen zitten, waarom kan er niets gedaan worden aan die krampen en wat gaat de toekomst brengen?

Persoonlijk heb ik in ieder geval besloten om na mijn zwangerschap en bevalling mijn darmen een grondig te laten checken. Ook al ben ik dan nog maar net 30, toch zit de schrik er goed in en wil ik voor mezelf toch iets geruster de toekomst tegemoet gaan.

Hoi Ilse,

Ook mijn moeder heeft dikke darmkanker, met uitzaaiingen in de longen. Ze is vandaag uit het ziekenhuis ontslagen na voldoende hersteld te zijn van haar stoma-operatie, die noodzakelijk was a.g.v. de ondergane bestraling (13x bestraald in twee weken, waardoor onverwacht, aldus de radiotherapeut, er een gat is ontstaan tussen de endeldarm en de baarmoeder, wat als gevolg had dat haar ontlasting niet alleen via de gebruikelijke weg verliet, maar ook ...).

Ik hoop heel hard dat haar nu voorlopig voor lange tijd nog meer ellende bespaard blijft, maar vrees elke dag weer voor (meer) slecht nieuws. Mijn hart slaat telkens drie keer over als tijdens m'n werk m'n GSM overgaat en ik in het venster haar naam of helemaal geen herkenning zie.

Binnenkort zal haar chemotherapie wel opstarten, en ik ben bang wat dat weer met haar zal gaan doen. Ze is wel een enorme knokker gebleken in de afgelopen weken, ondanks alles. Maar sinds we in januari van dit jaar te horen hebben gekregen dat ze kanker heeft, hebben we nog geen enkel goed bericht gehad. Dat doet je soms wel de moed in de schoenen zinken.

Ik deel dus je onrust en angsten volledig. Ik heb zelf nog geen kinderen, maar wil dit al een tijd erg graag. Door omstandigheden is het er bij mij en m'n vriendin (ik ben 33) nog niet van gekomen. Als ik me (regelmatig) bedenk dat mijn moeder mijn kinderen misschien niet zal kennen (en zij haar niet) wordt ik telkens weer erg gefrustreerd en verdrietig.

Ik wens je veel sterkte in de komende tijd, en hoop dat je moeder toch weer herstelt en er nog een lange tijd voor jou en je kinderen zal zijn.

Freebird

Een paar weken geleden liet ik hier een berichtje achter ivm m'n moeder en haar lijdensweg.
Ze is nadien terug opgenomen geweest in het ziekenhuis en heeft na een paar dagen een operatie ondergaan. Ze wisten op voorhand niet wat ze gingen doen, maar dat zou pas op de operatietafel beslist worden. Uiteindelijk is het een zware operatie geworden van bijna 6 uur, waarbij de chirug het halverwege bijna had opgegeven.
Dank zij de operatie is ze er nu nog, ook al heeft het er enorm om gespannen want na een paar dagen kreeg ze nog een zware bloeding en de kans op andere complicaties was zeer groot.

Uiteindelijk is ze toch nog goed hersteld en heeft ze haar levensvreugde terug sinds de chirug haar zei dat ze nu nog jaren meekan. Ze kijkt terug positief tegen het leven aan en zal genieten van elke dag die ze vanaf nu nog krijgt. Vandaag wordt ze ontslagen uit het ziekenhuis.

We zijn de chirug heel dankbaar en beseffen nu dat we heel veel geluk gehad hebben onze moeder nog bij ons te hebben nu. Het heeft weinig gescheeld, maar ze heeft het gehaald.

Je ziet, ook al ziet de toestand er soms hopeloos uit, en ben je bijna alle hoop verloren. Af en toe schijnt er toch nog een sprankeltje licht aan het eind van de tunnel.

Sterkte aan allemaal!

Ilse,

Da's nog eens goed nieuws!

Mijn moeder doorstaat haar chemotherapie (Xeloda) momenteel goed, en heeft nauwelijks last van bijwerkingen. Vermoeidheid is het enige dat echt merkbaar is.

Ze heeft nog 2 kuren voor de boeg, waarna opnieuw de balans zal worden opgemaakt. Hopelijk pakt de chemo goed uit.

Over het algemeen is ze momenteel redelijk positief, echter nu vakantieperiodes voor de deur staan, moet ze nadenken over wat ze zelf allemaal nog zou willen. Dan moet ik weer even een arm om haar heen slaan.

Zelf ga ik volgende week een weekje weg, om m'n eigen batterij weer op te laden. Ik zal echter wel met dubbele gevoelens weggaan; je voelt je een beetje schuldig en denkt toch dat je haar in de steek laat. Aan de andere kant moet je er af en toe even tussenuit, als je begrijpt wat ik bedoel.

Jullie in ieder geval goede gezondheid en veel plezier gewenst, ik hoop over enkele weken ook eens een goed bericht te kunnen plaatsen op deze site!

Groeten,
Freebird

Een paar maanden geleden postte ik hier een berichtje.
Hierbij wil ik laten weten dat mijn moeder nog heeft kunnen genieten van een mooie zomer met goede en slechte dagen. Ikzelf ben 27 september bevallen van een flinke zoon, Mats.

Diezelfde dag is het ook duidelijk geworden dat we ons moesten voorbereiden om stilletjes afscheid te nemen van mijn moeder. Gelukkig heeft mijn moeder Mats nog een paar keer te zien gekregen en heeft ze ondanks de morfinespuiten dit ook effectief nog beseft.

8 Dagen na de geboorte van Mats is mijn moeder overleden. Zonder dat we het beseften heeft ze de geboorte gezien als eindpunt.

Mvg,
Ilse

Ilse,

Late reactie, toch hoop ik dat je 'm nog eens leest.

Mijn moeder leeft nog en doorstaat haar nieuwe chemokuur beter dan de vorige, die na enige tijd toch voor problemen ging zorgen.

Met Kerst hebben mijn vriendin en ik thuis verteld dat we een kindje gingen krijgen. drie weken later kregen we echter een miskraam.....

We proberen het met hervonden moed opnieuw, maar je snapt dat dit niet in onze 'koude kleren'is gaan zitten. Jouw verhaal ontroerde me. Ik hoop van harte dat dit ons ook nog gegund is...

Ik wens jou en je gezin het allerbeste en hoop dat jullie nu een zonnigere tijd tegemoet gaan.

Het ga je goed!

Ilse schreef:Een paar weken geleden liet ik hier een berichtje achter ivm m'n moeder en haar lijdensweg.
Ze is nadien terug opgenomen geweest in het ziekenhuis en heeft na een paar dagen een operatie ondergaan. Ze wisten op voorhand niet wat ze gingen doen, maar dat zou pas op de operatietafel beslist worden. Uiteindelijk is het een zware operatie geworden van bijna 6 uur, waarbij de chirug het halverwege bijna had opgegeven.
Dank zij de operatie is ze er nu nog, ook al heeft het er enorm om gespannen want na een paar dagen kreeg ze nog een zware bloeding en de kans op andere complicaties was zeer groot.

Uiteindelijk is ze toch nog goed hersteld en heeft ze haar levensvreugde terug sinds de chirug haar zei dat ze nu nog jaren meekan. Ze kijkt terug positief tegen het leven aan en zal genieten van elke dag die ze vanaf nu nog krijgt. Vandaag wordt ze ontslagen uit het ziekenhuis.

We zijn de chirug heel dankbaar en beseffen nu dat we heel veel geluk gehad hebben onze moeder nog bij ons te hebben nu. Het heeft weinig gescheeld, maar ze heeft het gehaald.

Je ziet, ook al ziet de toestand er soms hopeloos uit, en ben je bijna alle hoop verloren. Af en toe schijnt er toch nog een sprankeltje licht aan het eind van de tunnel.

Sterkte aan allemaal!

lieve ilse,

Mag ik vragen waar je moeder geopereerd is en door welke chirurg aub??????????

Liefs yvie.