Waarom heeft niemand iets gezegd????

Rouwverwerking: Hoe ga jij ermee om? Hoe gaan anderen ermee om?

(Voor gedichten zie: http://www.diagnose-kanker.nl/zakendieraken )
Angeli
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Wo 21 Sep 2005 21:20

Waarom heeft niemand iets gezegd????

Berichtdoor Angeli » Wo 19 Okt 2005 22:03

Afgelopen donderdag is mijn vader overleden aan longkanker. Hij is een jaar ziek geweest maar was een superoptimist. We hebben allemaal, inclusief hijzelf, gedacht dat hij beter zou worden. Artsen waren positief, de tumor was weg uit zijn longen, er was dus veel hoop op een goede afloop. Nu blijkt dat de artsen hem al een kans gaven van 0% in december 2004. Ik had hem zoveel willen vertellen maar heb het steeds uitgesteld tot ik er een goed moment voor kon vinden. Nu kan het dus niet meer. Ik ben zo verdomde kwaad! Ik had hem zoveel willen vertellen maar die kans is me ontnomen omdat de artsen niet eerlijk zijn geweest. Over 2 maanden krijgen we een gesprek met 1 van de artsen, hij ging uitzoeken waarom er zoveel is misgelopen met de communicatie tussen de doktoren onderling. Wat heb ik daaraan, hij had het moeten vertellen! Zelfs de dag voor zijn dood hebben ze niets gezegd, ze hebben hem braaf aan de antibiotica gelegd, terwijl ze een paar uur later komen overleggen of ze een morfinepomp aan moesten sluiten zodat hij op een rustige manier kon inslapen. Ik begrijp dit niet. Ik ben boos, verdrietig. Wat moet ik hiermee??

Is er iemand die dit ook heeft meegemaakt en hoe ga je daarmee om?

Groetjes,
Angeli

Gebruikersavatar
sjelly
Lid
Berichten: 115
Lid geworden op: Do 22 Sep 2005 10:16
Locatie: Haarlem
Contact:

Re: Waarom heeft niemand iets gezegd????

Berichtdoor sjelly » Do 20 Okt 2005 17:17

Angeli schreef:Afgelopen donderdag is mijn vader overleden aan longkanker. Hij is een jaar ziek geweest maar was een superoptimist. We hebben allemaal, inclusief hijzelf, gedacht dat hij beter zou worden. Artsen waren positief, de tumor was weg uit zijn longen, er was dus veel hoop op een goede afloop. Nu blijkt dat de artsen hem al een kans gaven van 0% in december 2004. Ik had hem zoveel willen vertellen maar heb het steeds uitgesteld tot ik er een goed moment voor kon vinden. Nu kan het dus niet meer. Ik ben zo verdomde kwaad! Ik had hem zoveel willen vertellen maar die kans is me ontnomen omdat de artsen niet eerlijk zijn geweest. Over 2 maanden krijgen we een gesprek met 1 van de artsen, hij ging uitzoeken waarom er zoveel is misgelopen met de communicatie tussen de doktoren onderling. Wat heb ik daaraan, hij had het moeten vertellen! Zelfs de dag voor zijn dood hebben ze niets gezegd, ze hebben hem braaf aan de antibiotica gelegd, terwijl ze een paar uur later komen overleggen of ze een morfinepomp aan moesten sluiten zodat hij op een rustige manier kon inslapen. Ik begrijp dit niet. Ik ben boos, verdrietig. Wat moet ik hiermee??

Is er iemand die dit ook heeft meegemaakt en hoe ga je daarmee om?

Groetjes,
Angeli


Ik kan je alleen bij deze veel sterkte wensen en dat je boos bent is héél normaal

veel kracht en liefde

Elly
begin de dag met een lach

Miep

Berichtdoor Miep » Vr 28 Okt 2005 16:58

Hoi Angeli,

Héél erg veel sterkte met t verlies van je vader.
Ik heb 15 sep jl mn moeder verloren op 52 jarige leeftijd..

Groetjes Miep :wink:

En alvast sterkte met het gesprek over een tijdje.

Sabintje
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Vr 04 Jul 2008 19:10

Berichtdoor Sabintje » Zo 06 Jul 2008 12:49

eeeey angeli,

mijn naam is sabina en ik ben 17 jaar.
afgelopen zaterdag ben ik mijn beste vriendin verloren aan kanker.
Het was een zware periode want ik moest afscheid nemen toen ze nog leefde, en daarna mocht niemand meer op bezoek komen bij haar thuis.
het ging allemaal zo snel dat ik het helemaal niet verwacht had, niemand had me gezegd dat ze ingeslapen zou worden. het was een klap, maar toch ook weer niet want ik zag het al aankomen, omdat het zo slecht ging.
ik begrijp jou verwarring en woede heel erg goed, het is verschrikkelijk als je om iemand zo veel geeft , en de dokters houden je gewoon voor gek en regelen niets fatsoenlijk. In zo een situatie zouden ze je juist moeten bijstaan en alles eerlijk moeten mededelen. Bij mijn vriendin was het precies hetzelfde, de dokters hadden zoveel onderzoeken gedaan, en telkens wisten ze maar niet wat het nou was. Zoveel onzekerheid en irritatie tegelijkertijd, dat je niet weer wat je eraan moet doen.
Ik wens je heel veel sterkte, en het allerbeste wat je eraan kunt doen is je er gewoon bijneer leggen, en het een plek geven in je hart. Anders kun je er nooit mee omgaan, je moet verder .

Groetjes sabina


Terug naar “Rouwverwerking”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten