ik raakte mijn vriendin kwijt aan nierkanker
Geplaatst: Ma 27 Feb 2006 22:42
Hallo allemaal,
Graag kom ik in contact met mensen die net als ik een vriend(in) hebben verloren aan kanker.
Op dit forum lees je daar helaas ook heel weinig over.
Mijn vriendin was echt mijn maatje, mijn soulmate, mijn steun en toeverlaat. Ze was ook een stuk ouder dan ik. Ik kan wel zeggen dat ze een tweede moeder voor me was. Ze was zo'n mooi persoon, die nog zo in het leven stond. In April 2005, ontdekte de schoonheidsspecialiste een bobbel in haar nek, die daar 6 weken daarvoor nog niet had gezeten.
Die werd weggehaald, en onderzocht.......en eind April kwam het antwoordt.....nierkanker, met uitzaaiingen in de linfklieren.
Pas toen... 2 weken voordat ze naar de Daniel den Hoed kliniek moest, heeft ze het mij verteld. Ze wilde mij geen pijn doen, ze wist hoe ik het zou gaan ervaren. ik heb al meer mensen aan kanker verloren. Ze wilde het mij besparen, maar besefte dat ze het mij nu toch echt moest vertellen. Natuurlijk schrok ik heel erg.
Elke keer als ze naar de Hoed moest, ging ik met haar mee.
Ik probeerde heel stoer haar te steunen.
Al snel kreeg ze te horen dat er voor haar alleen nog maar palitatieve zorg mogelijk was. We hebben samen gehuild, maar zeker ook gelachen.
Ze heeft me mooie wijze lessen meegegeven, en ik heb haar moeten beloven een goede moeder voor mijn zoontje te zijn. En vooral het geloof dat er ook een medicijn voor kanker komt nooit op te geven.
Ik heb haar gesteund, getroost, verzorgd, alles wat in mijn mogelijkheid lag, maar ik had het gevoel vooral achter de feiten aan te rennen.
Nierkanker is zo agressief, dat wist ik niet.
Al snel lag ze vaker in het ziekenhuis,dan dat ze thuis was.
En ook al snel gaf ze zelf de moed op, dit is het dan zei ze.....dit kan het toch niet zijn....maar ik moet, ik kan dit niet meer stoppen!!!
Ze wilde graag een week doorbrengen met haar man en haar zoons, en vroeg aan haar omgeving, om hen daar de kans voor te geven.
Helaas....achteraf ben ik de enige geweest die haar wens heeft gerespecteerd!!! Aan het eind van die week belde ze me op, met de vraag waarom ik niet had gebeld, of was langsgekomen. ik vertelde haar de reden, en toen zei ze, ach meid...wat ben je toch lief daar heeft niemand zich aan gehouden, ik was die vraag al weer vergeten.
Dat was de laatste keer dat ik goed met haar heb kunnen praten, door de telefoon. ik beloofde haar in het weekend te komen.
Toen ik bij haar kwam, schrok ik enorm!!! Daar lag ze, nog maar de helft van wat ze ooit geweest was. En ik kon het zien aan haar ademhaling....ze lag te sterven. En oh wat was ze blij mij te zien. Heel de dag heb ik naast haar bed gezeten, steeds wilde ze praten als ze bij kwam, maar helaas...dat kon ze niet meer. Ik heb zitten bidden dat het snel haar tijd zou zijn, want dit was heel erg!
Maar wat was ik jalours op de mensen die de afgelopen week nog wel met haar hadden gepraat.
Ons afscheid was heel mooi en intens!! Ze was ook helemaal bij op dat moment. Maar wat zeg je tegen je vriendin als je weet dat de volgende keer dat je haar ziet zij opgebaard zal zijn.
Ik was kapot!! Gelukkig voor haar is zij drie dagen later in haar slaap rustig ingeslapen. 3 maanden na de diagnose.
Ik schrijf dit verhaal omdat ik nu na 7 maanden bij niemand meer terecht kan met mijn verdriet om haar.
Het was immers maar een vriendin, en ze was toch ook ouder.
Maar ik mis haar ontzettend, en het doet vreselijk pijn! Mijn leven is totaal veranderd sinds 28-7-2005. Ik hoop doormiddel van dit forum in contact te komen met mensen die begrijpen wat ik doormaak.
Met vriendelijke groet........haar vriendin
Graag kom ik in contact met mensen die net als ik een vriend(in) hebben verloren aan kanker.
Op dit forum lees je daar helaas ook heel weinig over.
Mijn vriendin was echt mijn maatje, mijn soulmate, mijn steun en toeverlaat. Ze was ook een stuk ouder dan ik. Ik kan wel zeggen dat ze een tweede moeder voor me was. Ze was zo'n mooi persoon, die nog zo in het leven stond. In April 2005, ontdekte de schoonheidsspecialiste een bobbel in haar nek, die daar 6 weken daarvoor nog niet had gezeten.
Die werd weggehaald, en onderzocht.......en eind April kwam het antwoordt.....nierkanker, met uitzaaiingen in de linfklieren.
Pas toen... 2 weken voordat ze naar de Daniel den Hoed kliniek moest, heeft ze het mij verteld. Ze wilde mij geen pijn doen, ze wist hoe ik het zou gaan ervaren. ik heb al meer mensen aan kanker verloren. Ze wilde het mij besparen, maar besefte dat ze het mij nu toch echt moest vertellen. Natuurlijk schrok ik heel erg.
Elke keer als ze naar de Hoed moest, ging ik met haar mee.
Ik probeerde heel stoer haar te steunen.
Al snel kreeg ze te horen dat er voor haar alleen nog maar palitatieve zorg mogelijk was. We hebben samen gehuild, maar zeker ook gelachen.
Ze heeft me mooie wijze lessen meegegeven, en ik heb haar moeten beloven een goede moeder voor mijn zoontje te zijn. En vooral het geloof dat er ook een medicijn voor kanker komt nooit op te geven.
Ik heb haar gesteund, getroost, verzorgd, alles wat in mijn mogelijkheid lag, maar ik had het gevoel vooral achter de feiten aan te rennen.
Nierkanker is zo agressief, dat wist ik niet.
Al snel lag ze vaker in het ziekenhuis,dan dat ze thuis was.
En ook al snel gaf ze zelf de moed op, dit is het dan zei ze.....dit kan het toch niet zijn....maar ik moet, ik kan dit niet meer stoppen!!!
Ze wilde graag een week doorbrengen met haar man en haar zoons, en vroeg aan haar omgeving, om hen daar de kans voor te geven.
Helaas....achteraf ben ik de enige geweest die haar wens heeft gerespecteerd!!! Aan het eind van die week belde ze me op, met de vraag waarom ik niet had gebeld, of was langsgekomen. ik vertelde haar de reden, en toen zei ze, ach meid...wat ben je toch lief daar heeft niemand zich aan gehouden, ik was die vraag al weer vergeten.
Dat was de laatste keer dat ik goed met haar heb kunnen praten, door de telefoon. ik beloofde haar in het weekend te komen.
Toen ik bij haar kwam, schrok ik enorm!!! Daar lag ze, nog maar de helft van wat ze ooit geweest was. En ik kon het zien aan haar ademhaling....ze lag te sterven. En oh wat was ze blij mij te zien. Heel de dag heb ik naast haar bed gezeten, steeds wilde ze praten als ze bij kwam, maar helaas...dat kon ze niet meer. Ik heb zitten bidden dat het snel haar tijd zou zijn, want dit was heel erg!
Maar wat was ik jalours op de mensen die de afgelopen week nog wel met haar hadden gepraat.
Ons afscheid was heel mooi en intens!! Ze was ook helemaal bij op dat moment. Maar wat zeg je tegen je vriendin als je weet dat de volgende keer dat je haar ziet zij opgebaard zal zijn.
Ik was kapot!! Gelukkig voor haar is zij drie dagen later in haar slaap rustig ingeslapen. 3 maanden na de diagnose.
Ik schrijf dit verhaal omdat ik nu na 7 maanden bij niemand meer terecht kan met mijn verdriet om haar.
Het was immers maar een vriendin, en ze was toch ook ouder.
Maar ik mis haar ontzettend, en het doet vreselijk pijn! Mijn leven is totaal veranderd sinds 28-7-2005. Ik hoop doormiddel van dit forum in contact te komen met mensen die begrijpen wat ik doormaak.
Met vriendelijke groet........haar vriendin