Verdriet en onbegrip

Rouwverwerking: Hoe ga jij ermee om? Hoe gaan anderen ermee om?

(Voor gedichten zie: http://www.diagnose-kanker.nl/zakendieraken )
senna
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Do 30 Jun 2005 09:36

Verdriet en onbegrip

Berichtdoor senna » Vr 15 Sep 2006 13:18

Mijn verhaal over mijn vader. In Januari voelt mijn vader pijn onder zijn schouderblad en is met die klacht naar de huisarts gegaan, deze stuurt hem door naar het Martiniziekenhuis afdeling van Swieten, naar de longarts. Longfoto’s genomen en hij krijgt te horen dat hij pleuritis heeft. Niets bijzonders hij krijgt antibiotica en moet na drie weken weer terug komen voor controle. Maar de klachten blijven en er worden na drie weken weer longfoto’s genomen en dan blijkt dat er nog geen verbetering is en mijn vader heeft erg veel pijn. Mijn vader blijft onder controle maar na een week na zijn laatste bezoek aan de longarts verergeren de pijnklachten en ze bellen om eerder langs te kunnen komen. Dit kan de week na zijn laatste bezoek aan de longarts. Zo zegt de longarts kon je het weer geen drie weken volhouden , mijn vader heeft het gevoel of hij niet serieus wordt genomen mede om het feit dat hij nooit ziek is geweest. Er worden nog wat andere pijnstillers voorgeschreven en hij gaat weer naar huis. In April ligt mijn vader op bed de huisarts is gebeld want mijn vader is benauwd. Hij moet naar het ziekenhuis voor opname, nadat er weer longfoto’s zijn gemaakt blijkt da er vocht achter zijn longen zit en hij krijgt een drain. Er wordt een liter vocht weggehaald. Maar de pijnklachten verergeren en ze besluiten om wat weefsel weg te halen uit zijn longvlies. Hij krijgt een ruggeprik want dat zou beter zijn. Als ze beginnen te snijden blijkt dat mijn vader niet goed is verdoofd en schreeuwt het uit van de pijn, dan spuiten ze wat in zijn infuus en hij is onder gehele narcose. Na die tijd zeggen ze dat het hun spijt en dat ze niet goed hadden geprikt. Na een week komt de uitslag van het op de kweek gezette weefsel, de longarts vertelt hem met zijn duimen omhoog dat er niets aan de hand is en dat hij zeker geen kanker heeft. We zijn allemaal blij, maar de pijn blijft ze geven hem verschillende pijnstillers zoals paracetamol en morfine pillen. De pijn zou wel komen omdat ze de ribben wat uit elkaar hebben gehad om wat weefsel weg te nemen en dat kon wel een poosje duren voor dat het over zou zijn, en mijn vader mag naar huis. Maar het gaat niet goed mijn vader krijgt steeds meer pijn de huisarts komt geregeld langs en weet ook niet wat ze van dit alles moet denken ze besluit dat mijn vader weer opgenomen moet worden want de pijn is te erg. Ik breng hem naar het ziekenhuis bepakt en bezakt. We komen op de poli maar niemand weet iets van de opname. Mijn vader heeft erg veel pijn en ik zet hem in een rolstoel want het is de bedoeling dat er wat onderzoeken plaats vinden zoals foto’s van zijn longen, bloedafname, en een hartfilmpje. Na een paar uur zitten we nog steeds te wachten dan wordt hij geroepen de longarts is er en wil mijn vader onderzoeken. Hij heeft geen vocht achter zijn longen maar er zit nog steeds een ontsteking, toch vind hij het raar dat mijn vader zoveel pijn heeft van de ontsteking. Ook verteld hij dat het in het ergste geval ook nog wel eens een bijzondere vorm van kanker zou kunnen zijn. We krijgen te horen dat er geen bed vrij is en dat ze zo spoedig mogelijk bellen dus maar weer naar huis. De volgende morgen wordt er gebeld dat er een bed vrij is en we vertrekken opnieuw naar het ziekenhuis. Van zijn longarts krijgt hij te horen dat ze grotere stukjes weefsel willen gaan weghalen en opsturen naar Amsterdam dit keer onder gehele narcose dat wil mijn vader. Ook word er vertelt dat ze contact willen opnemen met een art gespecialiseerd in longvliezen deze arts zit in Amsterdam maar bij mijn weten is dit nooit gebeurd. Ik ga met mijn moeder naar het ziekenhuis want de uitslag is binnen. Al we daar in een kamertje zitten met de longarts krijgen we te horen dat er niets bijzonders aan de hand is het is een chronische ontsteking en dus hardnekkig. Ze gaan door met alle pijnstillers en morfine. Ook vragen ze zich af of het pshygisch kan zijn, we hebben veel meegemaakt het jaar daarvoor in April 2005 werd bij mijn moeder Hodgkin Non vastgesteld en in December heeft mijn moeder haar laatste chemo gehad. Het was een zware tijd voor haar met veel complicaties en was op een gegeven moment nog maar 39 kg.. Dus moet mijn vader ook maar naar een pshygoloog. Als hij zich redelijk voelt mag hij vrijdag naar huis om vervolgens zondag weer terug te komen. Vrijdagavond heeft hij veel pijn en het gaat niet goed. De volgende morgen belt mijn moeder of ik kan komen om mijn vader terug te brengen naar het ziekenhuis want hij gilt het uit van de pijn. We worden opgevangen door een verpleegster en ik geef aan, wat ik al vaker had gedaan, dat het zo niet langer kan en dat ik het ziekenhuis niet verlaat voordat ik een arts heb gesproken. Ook heb ik meerdere malen gezegd dat als ze niets voor mijn vader kunnen doen ze dit moeten aangeven, dan zou ik met hem naar een ander ziekenhuis kunnen gaan, maar daar wordt totaal niets mee gedaan. Zo langzamerhand voelen we ons machteloos er wordt niet naar ons geluisterd en mijn vader stelt zich aan dit maakt mijn vader erg verdrietig. Ook vraag ik nog even iets over zijn gebruik van de medicijnen, ze hadden het op een enveloppe geschreven wat hij het weekeinde moest hebben, waarom hij een slaappil moet innemen bij het opstaan, o jee een foutje wat overigens wel vaker voor kwam. Ze weten niet wat ze met mijn vader moeten maar de klachten blijven en hij valt ook erg af, dit wordt opgelost met tussendoortjes als worst en zoute haring. Het is inmiddels Juli en mijn vader is met nog meer pillen naar huis gestuurd. De pijn is door de grote hoeveelheid morfine wel te dragen, maar toch gaat hij erg achteruit en is soms verwart van die rommel. Het is moeilijk maar we houden de moed erin. Dan belt de longarts dat hij mijn vader naar het Academisch ziekenhuis UMG wil hebben voor een radioactieve scan dit gebeurt op 17 Juli. Op 19 Juli krijgen we te horen dat mijn moeder genezen is van kanker en we zijn allemaal dolgelukkig, nu ik nog zegt mijn vader. Op 24 Juli hebben ze een afspraak bij de longarts voor de uitslag van de scan. Ik hoef van mijn pa niet mee want er zal wel weer niets gevonden zijn net als bij al die andere scans en onderzoeken. Als ze daar samen zitten krijgen ze te horen dat mijn vader er maar van uit moet gaan dat hij borstvlieskanker heeft met uitzaaïngen in de huid waar hij nog wat cellen uithaalt om op te sturen, hij heeft gewerkt met asbest 45 jaar geleden, dan zegt de longarts ik wil je zo niet dood laten gaan ik stuur je naar Amsterdam op te bevestigen dat ik mijn werk goed heb gedaan. Er wordt verder weinig gezegd, mijn ouders waren lamgeslagen, hij moest maar doorgaan met het innemen van al zijn pillen en als hij in Amsterdam was geweest moest hij maar bellen voor een afspraak. Amsterdam is gepland op 21 Augustus 4 weken later. Maar het gaat niet goed mijn vader zakt steeds vaker door de knieën of valt, en kan eigenlijk alleen nog maar liggen er komt een bed in huis van de thuiszorg. De huisarts komt veel langs en we praten veel met haar, ze is zelf ook zeer ontevreden over hoe alles is gegaan en geeft toe dat ze zelf vaak heeft gebeld met de longarts maar heel onbevredigende antwoorden kreeg een treurige zaak zoals ze zelf zegt. Maar ze is er voor ons door dik en dun, geweldig. Van Amsterdam hebben we afgezien hij kon die reis niet meer maken. Op 18 Juli sterft mijn vader na een lange lijdensweg hij was op, kon de strijd niet winnen hoe graag hij ook wilde. De huisarts heeft nog met de specialist gebeld de week voor mijn vader is overleden omdat ik wilde weten wat mijn vader mankeerde. Ze hadden alles nog eens goed bekeken en samen met de uitslag van de nog opgestuurde cellen uit een bultje is de diagnose Mesothelioom. Voor mijn vader is het gelukkig voorbij, ik hoop alleen dat zijn longarts nog eens nog eens een cursus gaat volgen hoe hij om moet gaan met mensen het is diep triest dat deze dingen nog gebeuren anno 2006. Maar we gaan verder met mooie herinneringen aan mijn vader, die kan niemand ons afnemen, het gemis en verdriet is groot maar gelukkig hebben we elkaar.

tinus
Lid
Berichten: 9
Lid geworden op: Zo 19 Feb 2006 00:12

Berichtdoor tinus » Di 19 Sep 2006 14:18

Hallo Senna

Jeetje ,wat een verhaal. Wat een ellende hebben jullie moeten doorstaan en vooral je vader. Je kunt je niet voorstellen dat dit soort dingen tegenwoordig nog gebeuren. Ik hoop voor je dat je dit allemaal een plekje kunt geven. Goed dat je het hele verhaal zo hebt opgeschreven. Ik heb ook alles opgeschreven wat we hebben meegemaakt met mijn moeder en ik merk dat dat me wel heeft geholpen. Als er zoveel is gebeurt zoals bij jullie dan blijft dat maar in je hoofd omspelen denk ik. Dat moet een plekje krijgen. Mijn moeder is in februari gestorven en sindsdien bleef alles wat gebeurt was maar in mijn hoofd malen. Elke keer kwam er weer wat bij. Uiteindelijk ben ik alles op papier gaan zetten en dat heeft me enorm geholpen. Als er in korte tijd zoveel gebeurt zoals bij jullie dan is dat erg zwaar. Op het moment dat zoiets speelt dan ben je er en kun je veel aan, maar als alles dan voorbij is en je tot rust komt dan besef je des te meer wat er is gebeurt.

Ik wens je ontzettend veel sterkte met het verwerken van zo'n groot verlies. En wil je nog eens wat van je afschrijven, dat kan altijd hier!!!!

groetjes Tinus


Terug naar “Rouwverwerking”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten