mijn broer
Geplaatst: Za 24 Mar 2007 22:18
Het was volop zomer in juli 2006 toen wij de onheilstijding hoorde, mijn broer had een tumor in zijn buik met uitzaaiingen in longen en hoofd. Levensverwachting nog enkele maanden.
Hoe kon dat nou? Mijn broer was weliswaar 64 maar hij sportte 3x per week, wandelde veel, at gezond. En nu dit.
Zo snel hij kon ontsloeg hij zichzelf uit het ziekenhuis, hij wilde naar huis.
Zijn gezichtsvermogen nam echter zo snel af en hij was zó moe dat alleen zijn onverantwoord zou zijn. Mijn oudste zus en ik hebben toen zijn verzorging op ons genomen, week op, week af. Het was vreselijk intensief, maar ook zo mooi. Ik heb zulke fijne, open en eerlijke gesprekken met Hans gehad 's avonds aan zijn bed, als de angst toesloeg.
Begin oktober moesten we de zorg uit handen geven het ging niet meer.
Hij is in een hospice opgenomen. Maar hij had het er niet naar zijn zin.
Hij zou het nergens naar zijn zin hebben gehad.
Het ging heel snel bergafwaarts. Lopen ging al gauw niet meer, dus moest hij in een rolstoel. Vrienden en kennissen kwamen hem in grote getalen opzoeken, maar als je vroeg hoe zijn dag was "ik heb niemand gezien'.
Voor mijn moeder was het heel erg, je kind verliezen als je bijna 90 bent.
Op 23 november is hij overleden, ik was gelukkig bij hem. Het was meer dan afschuwelijk die laatste uren. Ik heb geholpen hem af te leggen en dat alles ervaar ik nog steeds als een geschenk.
Een maandje geleden ben ik helemaal ingestort.
Ik heb lijst van een bipolaire stoornis en met dit erbij is het allemaal te veel.
Er is een hoekje in mijn kamer, met foto's van Hans. ZÃjn lamp, zÃjn radio, een kaarsje om elke dag te branden.
Jammer dat er zo weinig aandacht is voor het verlies van een broer of zus. Als ik iemand vertel is vaak de eerste vraag: 'was hij getrouwd'. Alsof een broer of zus niet ontzettend verdrietig kan zijn. Ik mis artikelen in de media. Misschien klim ik zelf nog weleens in de pen.
Ik hoop dat anderen wat herkenning putten uit dit verhaaltje en ik wens ze heel veel sterkte.
Marjolein
Hoe kon dat nou? Mijn broer was weliswaar 64 maar hij sportte 3x per week, wandelde veel, at gezond. En nu dit.
Zo snel hij kon ontsloeg hij zichzelf uit het ziekenhuis, hij wilde naar huis.
Zijn gezichtsvermogen nam echter zo snel af en hij was zó moe dat alleen zijn onverantwoord zou zijn. Mijn oudste zus en ik hebben toen zijn verzorging op ons genomen, week op, week af. Het was vreselijk intensief, maar ook zo mooi. Ik heb zulke fijne, open en eerlijke gesprekken met Hans gehad 's avonds aan zijn bed, als de angst toesloeg.
Begin oktober moesten we de zorg uit handen geven het ging niet meer.
Hij is in een hospice opgenomen. Maar hij had het er niet naar zijn zin.
Hij zou het nergens naar zijn zin hebben gehad.
Het ging heel snel bergafwaarts. Lopen ging al gauw niet meer, dus moest hij in een rolstoel. Vrienden en kennissen kwamen hem in grote getalen opzoeken, maar als je vroeg hoe zijn dag was "ik heb niemand gezien'.
Voor mijn moeder was het heel erg, je kind verliezen als je bijna 90 bent.
Op 23 november is hij overleden, ik was gelukkig bij hem. Het was meer dan afschuwelijk die laatste uren. Ik heb geholpen hem af te leggen en dat alles ervaar ik nog steeds als een geschenk.
Een maandje geleden ben ik helemaal ingestort.
Ik heb lijst van een bipolaire stoornis en met dit erbij is het allemaal te veel.
Er is een hoekje in mijn kamer, met foto's van Hans. ZÃjn lamp, zÃjn radio, een kaarsje om elke dag te branden.
Jammer dat er zo weinig aandacht is voor het verlies van een broer of zus. Als ik iemand vertel is vaak de eerste vraag: 'was hij getrouwd'. Alsof een broer of zus niet ontzettend verdrietig kan zijn. Ik mis artikelen in de media. Misschien klim ik zelf nog weleens in de pen.
Ik hoop dat anderen wat herkenning putten uit dit verhaaltje en ik wens ze heel veel sterkte.
Marjolein