mijn broer

Rouwverwerking: Hoe ga jij ermee om? Hoe gaan anderen ermee om?

(Voor gedichten zie: http://www.diagnose-kanker.nl/zakendieraken )
adams48
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Za 24 Mar 2007 22:02

mijn broer

Berichtdoor adams48 » Za 24 Mar 2007 22:18

Het was volop zomer in juli 2006 toen wij de onheilstijding hoorde, mijn broer had een tumor in zijn buik met uitzaaiingen in longen en hoofd. Levensverwachting nog enkele maanden.
Hoe kon dat nou? Mijn broer was weliswaar 64 maar hij sportte 3x per week, wandelde veel, at gezond. En nu dit.
Zo snel hij kon ontsloeg hij zichzelf uit het ziekenhuis, hij wilde naar huis.
Zijn gezichtsvermogen nam echter zo snel af en hij was zó moe dat alleen zijn onverantwoord zou zijn. Mijn oudste zus en ik hebben toen zijn verzorging op ons genomen, week op, week af. Het was vreselijk intensief, maar ook zo mooi. Ik heb zulke fijne, open en eerlijke gesprekken met Hans gehad 's avonds aan zijn bed, als de angst toesloeg.
Begin oktober moesten we de zorg uit handen geven het ging niet meer.
Hij is in een hospice opgenomen. Maar hij had het er niet naar zijn zin.
Hij zou het nergens naar zijn zin hebben gehad.
Het ging heel snel bergafwaarts. Lopen ging al gauw niet meer, dus moest hij in een rolstoel. Vrienden en kennissen kwamen hem in grote getalen opzoeken, maar als je vroeg hoe zijn dag was "ik heb niemand gezien'.
Voor mijn moeder was het heel erg, je kind verliezen als je bijna 90 bent.
Op 23 november is hij overleden, ik was gelukkig bij hem. Het was meer dan afschuwelijk die laatste uren. Ik heb geholpen hem af te leggen en dat alles ervaar ik nog steeds als een geschenk.

Een maandje geleden ben ik helemaal ingestort.
Ik heb lijst van een bipolaire stoornis en met dit erbij is het allemaal te veel.
Er is een hoekje in mijn kamer, met foto's van Hans. Zíjn lamp, zíjn radio, een kaarsje om elke dag te branden.

Jammer dat er zo weinig aandacht is voor het verlies van een broer of zus. Als ik iemand vertel is vaak de eerste vraag: 'was hij getrouwd'. Alsof een broer of zus niet ontzettend verdrietig kan zijn. Ik mis artikelen in de media. Misschien klim ik zelf nog weleens in de pen.

Ik hoop dat anderen wat herkenning putten uit dit verhaaltje en ik wens ze heel veel sterkte.


Marjolein

Sassie
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Do 18 Okt 2007 23:16
Locatie: Ridderkerk

Berichtdoor Sassie » Do 18 Okt 2007 23:49

Hoi Marjolein,

Herkenning alom.
Het lijkt wel of je als zus (of broer natuurlijk) helemaal buiten spel staat.
Alles gaat over ouders die een kind verliezen, kinderen die een ouder verliezen en mensen die hun partner verliezen...
En wij dan, tellen wij niet mee?
Ik ben al een tijd aan het zoeken naar iets wat kan helpen (zoals lotgenoten, discussiegroepen enz). Maar het is allemaal net niet wat ik zoek. Net niet helemaal "mijn plekkie".

Ik ben Saskia, Ik ben 25 jaar en woon al bijna 5 jaar samen met mijn vriend. Twee maanden nadat ik het huis uit was gegaan werd er bij mijn broertje Johan, kanker gecontateerd.
Hij is erg lang ziek geweest en heeft heel veel behandlingen gehad.
In het begin goede vooruitzichten, steeds werden de vooruitzichten minder en de uitzaaiingen meer.
In april dit jaar is hij overleden na een erg lang ziekbed.
Ik ben er de laatste twee weken continu bij geweest (hij lag toen in het Daniel den Hoed) en heb op het allerlaatst zelfs in het ziekenhuis geslapen in een kamertje naast die van hem.

En nu?
Altijd die vraag van iedereen; Hoe is het met je ouders?
Ook ik heb een "altaartje" in mijn huis (foto's, rouwkaart, roos van de rouwkrans enz.)
Klinkt cliché maar ook ik ben ingestort.
Sinds een tijdje heb ik de hele dag een soort brilletje op waarop zich aan de binnenkant van de glazen het filmpje zich afspeeld (herbeleving), elke keer opnieuw.
Ook heb ik nachtmerrie's, elke nacht, stemmingswisselingen, angst, concentratieverlies, snel schrikken, stemmingswisselingen noem maar op. Ik ben ervoor naar de dokter geweest en die heeft me doorverwezen, ik heb een trauma...
Ik heb nog niets met de doorverwijzing gedaan, dat komt na mijn vakantie, maar ik ga er wel gebruik van maken. Ik hoop in iedergeval daar een beetje begrip te krijgen. En een manier te leren om er mee om te gaan.

Ik kan me zo slecht voorstellen dat er maar weinig mensen zijn die dit doormaken, wij zijn toch niet de enige die een broer verliezen? Er moeten wel meer mensen zijn die dit mee maken, maar waar zijn die?

Ik heb er misschien een beetje een lang verhaal van gemaakt maar ik moet zeggen dat het me heeft opgelucht. Eindelijk iemand die hetzelfde door heeft gemaakt als ik.
Ik vond het ook fijn jou verhaal te lezen en hoop dat het weer wat beter met je gaat aangezien het al een tijd geleden is dat je dit bericht schreef.
Maarja, tijd heel alle wonden niet...

Sterkte en bedankt,

Groeten van Saskia

Anya
Lid
Berichten: 16
Lid geworden op: Di 30 Sep 2008 10:27

Berichtdoor Anya » Di 09 Dec 2008 15:15

"Altijd die vraag van iedereen; Hoe is het met je ouders?"

Zo herkenbaar.
Mijn vader is overleden.
En iedereen zegt: zorg goed voor je moeder hoor, veel steun aan je moeder .. Prima .. maar wie zorgt er voor mij? Van wie krijg ik steun?
't Klinkt zo egoistisch want het was natuurlijk de levenspartner van m'n moeder, maar het was ook mijn vader.

Het is nog kort geleden, dus ik kan het nog niet plaatsen.
"Gelukkig" heb ik een aantal mensen om mij heen die precies hetzelfde mee hebben gemaakt.
Blijkbaar is dat normaal, want die horen het ook weer van anderen.
Dus aan elkaar hebben we dan steun, en we zorgen voor elkaar.

Ik doe m'n best voor m'n moeder, maar begin helaas weerstand van mijn kant te voelen. De tijd zal het leren ..

Sterkte ook voor jullie!!
Het altaartje is erg mooi, ik ga ook zoiets doen.


Terug naar “Rouwverwerking”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten