Hoe nu verder

[Joop]

Mijn vrouw is bijna vier maanden overleden aan kanker in haar lever. Zij was 53 jaar

Begin vorig jaar kreeg zij pijn in haar buik. Zij is niet zo'n hardloopster om naar de dokter te gaan, dus zij dacht dit gaat wel over. Na een tijdje vond ik dat ze naar de arts moest gaan en zij is ook gegaan. Er is bloed afgenomen en dat was niet goed. De aanvoer van Gal naar haar alvleesklier was verstopt. Er kwam uit dat haar Gal niet de alvleesklier bereikte. De tijd dat zij voor opnamen moest wachten, zag ik haar een gelige tint krijgen. Uiteindelijk is zij geholpen. Dit was tijdelijk zodat zij nog een zware operatie moest ondergaan. Later kregen wij de uitslag, en de verstopping bleek veroorzaakt te worden door een gezwelltje in de kop van de alvleesklier. Van de 80% is maar 20% operabel. Gelukkig behoorde zij tot die 20%. Er volgde een zware operatie, die zij gelukkig goed doorstond. Tijdens de operatie werden er geen uitzaaingen gevonden, en alles was verder goed zei de arts. Niet dus. Zij had al moeite met eten en dit werd in de weken die volgde nog erger. Uiteindelijk werd er een echo gemaakt, en die was niet goed. Er waren toch kankercellen in haar lever terecht gekomen. Je weet dan dat dit het begin van het einde is. Ondanks probeerde wij positief te blijven. Zij koos voor het Hospice, een instelling als een soort vervangeng thuis. Dit was al een beetje afscheid nemen. Zij heeft 10 dagen in het Hospice gelegen en is toen overleden. Iedereen stond met verbazing te kijken dat alles zo snel was gegaan.
Maar wat had ik daaraan, ik was in één klap alles kwijt. Mijn wereld stortte ineen, en alle plannen lagen aan stukken aan mijn voeten.
Zij wilde nog zo graag blijven leven, maar dit was haar niet gegeven.
Na haar crematie begon begon het regelen van allerlei dingen. Dit helpt ook echt niet mee, omdat er vele instantie zijn die over gevoelens walsen.
Wat was er over gebleven. Verdriet, eenzaamheid, en een gemis.
Alle kennissen en vrienden waren de één op de andere dag ontvindbaar, en dat is tot nu toch nog zo. Ik heb geprobeer ondanks dat het zwaar was om zelf de mensen op te zoeken. Ook dat helpt niet. Er komt geen respons. De mensen in het flat waar ik woon, lopen met een boog om mij heen. Of zij blijven achter de deur staan tot je voorbij bent. Soms vraag ik mij af, heb ik een besmettelijke ziekte. Tot op heden heb ik van al die kennissen en vrienden twee die wel eens bellen.
Ik kan mij de tijd nog herinneren dat mijn vrouw en ik diezelfde kennissen altijd hielpen, ook als zij problemen hadden stonden wij klaar. Nu heb ik iemand nodig, en er is niemand. Alle smoesje heb ik al gehoord wat een reden het zou zijn, voor mij is dit allemaal geen reden.
Als ik zeg dat ik een vrouw één of twee keer zou willen ontmoeten, voor te praten of ergens te gaan eten, of te gaan wandelen. Schiet iedereen in de stress. Dingen waar zij aan denken komen bij niet op. Dus het wordt een probleem. Men denkt gelijk een man alleen. Onzin. Nu zit ik thuis, alleen, te verpieteren.
Vaak word het te moeilijk voor mij om er over te praten of te schrijven. Vandaar dat ik hier even mee kap.
Ik zou nog zoveel kunnen vertellen, maar dat moet dan maar tegen foto's en tegen de muur.

Let niet op de eventuele typefouten

[fambeekum2000@hotmail.com]

Beste Joop,

Zo zie je maar weer, als je een feestje geeft staan de mensen vooraan, maar als je ze nodig hebt om je verdriet een beetje te delen, of iets van begrip te krijgen, dan zijn ze er heel vaak niet. Jij bent natuurlijk niet meer de gezellige van van voorheen. Heel logisch toch! Het is mij ook heel vaak opgevallen mensen durven niet en zijn bang dat jij de hele tijd over je vrouw gaat praten. Mijn ouders verloren twee kinderen. Mijn eerste broer overleed aan een ongeluk en was 37 jaar dat stond op de voorpagina van de krant. Het was 's morgens gebeurd en de krant kwam 's avonds, dus de meeste mensen waren op de hoogte. De beste vrienden van mijn ouders kwamen direct, maar toen mijn moeder 3 maanden later over mijn broer begon te praten werd er gezegd "ben je daar nu nog niet overheen"je begrijpt deze vriendschap hield geen stand en wij merkten ook, dat heel veel mensen met een boog om ons heen liepen. Elf jaar later overleed mijn tweede broer 50 jaar aan een hartstilstand op dezelfde dag als mijn andere broer. Nou mijn ouders werden aangeschoten wild en werden toch erg eenzame mensen en zeker toen mijn vader ook nog eens ziek werd. Mijn ouders waren eigenlijk te oud om de draad weer op te pakken, maar volgens mij moet dat bij jou wel lukken je hebt nog een heel leven voor je al is het nu nog wel wat vroeg. Helaas zitten mensen zo in elkaar. Mijn moeder overleed in oktober. Ze is vier weken thuis geweest waar wij haar hebben verzorgd. Zij woonde al 48 jaar in hetzelfde huis. De naaste buren zijn niet 1 keer bij haar geweest, om te vragen hoe het met haar ging. Drie dagen voordat ze overleed vroeg de buurvrouw hoe het met mijn moeder ging. Ik zei slecht het duurt niet zo lang meer. Ze begon toen te huilen krokodillentranen, want ze heeft ons niet eens gecondoleerd. Een schande, waarschijnlijk denken deze mensen dat ze zelf onkwetsbaar zijn. Joop gooi het over een andere boeg als de scherpe randjes er een beetje af zijn en laat deze mensen los, want je blijft er toch aan denken.
Heel veel sterkte.

Els

[Joop]

Ik weet het Els, jij hebt ook wat voor je kiezen gehad, als ik het zo mag uitdrukken. Ik probeer het ook. Wat ik allemaal heb geprobeerd. Helaas vele begrijpen het niet hoe je met een rouwende het beste kan omgaan. Er wordt gedacht dat alles van mij uit moet komen, mis dus. Ik heb dit gedaan, en het vreet energie. Ik wil best, maar de buitenwacht moet ook meedoen. Je hebt gelijk een ander leven wordt het en een nieuwe weg inslaan. Dat is nu even het probleem. Niets krijg ik voor elkaar. Ik heb er de moed niet voor. Als ik bijvoorbeeld kleding moet kopen, en iemand gaat met mij mee, dan die ik het ook. Dat ziet en voelt anders aan dan dat je alleen gaat. Er komt dan niets van terecht. Ik zit zwaar en dat merk ik ook. Ik kan mij niet vrolijk voordoen als ik dat niet ben. Ik kan niet het leven is één groot feest. Ik had gedacht oud met haar te worden. Ik snap niet wat de reden is, waarom dit nu al moest gebeuren. En ik op de puinhopen zit, achter de planten.


Joop

[fabeekum2000@hotmail.com]

Joop volgens mij is het allemaal te vroeg om de dingen nu al weer op te pakken. Een klein beetje ervaring heb ik inmiddels met het rouwverwerken. En ook begin ik te herkennen. Ik ben dan het liefste thuis, daar voel ik mij beschermd en heb weinig zin om iets anders te ondernemen, dan naar mijn werk te gaan en thuis te zitten. Nu kan ik makkelijk praten, want bij mij thuis is een gezin, dus ik ben niet alleen. Als ik wegga ben ik altijd bang dat er weer iets gebeurd, maar ik weet nu dat dat na een tijdje verdwijnt. Dus er is nog hoop. Maar het leven wordt regelmatig verstoord door dingen die wij totaal niet hebben verwacht. Ga de dingen niet forceren, want daar heb je alleen jezelf mee. Ik maak het nu ook weer mee. Ik dacht een beetje troost te vinden bij mijn schoonmoeder. Fout dus! In het begin vond ze alles nog wel interressant, maar nu ben ik te negatief en heeft ze liever geen contact meer met mij. Klaar! Als ik iedere keer mijn feestneus op moet zetten voor mijn schoonmoeder, dan ben ik fout bezig. Dus ik heb sinds 3 maanden geen contact meer met haar. Dat wilde zei zo en ik denk maar op deze manier mis ik er ook niets aan. Al voelt het wel vervelend. Joop ik weet zeker dat ook voor jou een andere tijd gaat aanbreken, maar alleen als je daar zelf aan toe bent.
Groetjes Els

[Gast]

Ik weet het Els, alleen is het zo moeilijk. Er zijn veel herkenningen wat jij hebt gepost. Ik forceer niets, maar het is wel heel vervelend als je kringetje steeds kleiner wordt, omdat vele mij toch laten verpieteren. Ik vraag niet zoveel, alleen een klein beetje inlevingsgevoel. Ja ik heb verdriet, voel mij eenzaan, en een gemis. Dan voel ik het als een waardeloos leven. Voor mij is de omgang met mensen belangrijk, niet die auto die voor de deur staat. Ze slaan op tilt als ik zeg dat ik best iemand een paar keer in mijn omgeving wil, om mee te praten of te wandelen of een keer mee uit te gaan eten. Schijnt niet te kunnen, want er worden gelijk gedachten aan gekoppelt waar ik niet aan denk. Of iemand om mee te mailen. Is ook een probleem. Weet je van zulk soort dingen word ik zo moe. Ik doe niemand kwaad, en ze hollen van mij weg. Misschien heb je gelijk dat ik dingen forceer, maar dan niet bewust. Ik moet toch wel kunnen zeggen dat het alleen zijn mij heel zwaar valt. En dan doe ik niemand onrecht aan, en laat ieder in zijn waarde. IK weet niet of er voor mij een andere tijd anbreekt, zo voelt het niet. En zal wellicht voorlopig niet gebeuren, omdat ik de puf er niet voor heb om alleen ergens heen te gaan. Els, fijn dat jehet een beetje begrijpt.

Joop

[Miluska]

Joop het klinkt heel bot maar er is een gezegde die zegt, in bepaalde tijden leer je je echte vrienden kennen , en dan blijft er eigenlijk weinig tot niets over.

Ik snap ook niet waarom mensen zo zijn ingesteld dat ze met een boog om een ander heen lopen. Het is net of ze zich geen houding durven te geven maar ik vind dat niet fair tegen over de persoon die overblijft. Maar ja jij denkt ook zo, ik denk zo en met ons misschien nog wel meerdere, maar ja het blijft heel egoitisch van mensen om weg te blijven.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je de draad weer op kan pakken

Gr Miluska

[Joop]

Zal moeilijk worden Miluska. Als de omgeving het laat afweten. En ik begrijp niet waarom. Wordt de eenzaamheid groter. Ik moest iets doen om uit die neergaande spiraal te komen. Zelf weet ik het niet, en heb er ook de moet niet voor. Dus een ander mag het zeggen.

[Mar]

Hallo Joop,
Ik ben 25 en mijn vader is op 27 september 2002 overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Op het moment dat het ontdekt werd, was het al dermate uitgezaaid, dat er geen hoop meer was. Op 29 augustus kregen we het nieuws, vier weken daarna is hij thuis (in het huis waar hij is opgegroeid) in het bijzijn van mijn moeder, mijn broer en mij overleden.
In de periode dat hij ziek was, kregen we veel steun van de omgeving. Vaak uit onverwachte hoeken, vaak werden we ook teleurgesteld door mensen van wie we blijkbaar een verkeerd beeld hadden. Ook in de maanden vlak na zijn overlijden kregen we veel steun maar al snel liep die aandacht terug. Ik heb daar in het begin heel veel last van gehad en de woede en teleurstelling in sommige mensen vrat aan me. Het kostte me zoveel energie dat ik nauwelijks energie overhield voor andere dingen en op dat moment besloot ik dat het zo niet verder kon. Na een hele moeilijke periode ben ik gaan inzien dat sommige mensen meer energie kostten dan ze me gaven en dat was het mij niet waard. Het was moeilijk om bepaalde mensen los te laten maar uiteindelijk heeft het veel rust in mijn leven gebracht. De mensen die ik nog heb, koester ik en ik weet dat het de mensen zijn op wie altijd kan rekenen. Het heeft geen zin om boos te zijn op je omgeving; veel kan je er helaas niet aan veranderen. Vier maanden is heel kort en ik herken veel van je woede en teleurstelling. De raad ik je zou willen geven, is om vooral de tijd te nemen en niets te overhaasten. De omgeving mag niet van je verwachten dat je je leven nu alweer op orde hebt en alleen de tijd kan bepaalde wonden helen. Als je leven straks weer in wat rustiger vaarwater komt (wat nu misschien moeilijk voor te stellen is maar het gebeurt echt op den duur) ga je dingen misschien anders zien en zal je inzien dat je je energie wel beter kunt gebruiken.
Heel veel sterkte de komende tijd en laat nog eens weten hoe het met je gaat!

[Joop]

Ik kan hier al antwoord op geven Mar.

Het gaat niet goed. De omgeving snapper het niet, van sommige moet het maar over zijn. Ik snap ook niet hoe zij daar over iets durven zeggen, van ik ben alles kwijtgeraakt. Ik heb van de 200 kennissen en vrienden ongeveer 4 over. De rest heeft tot nu toe niet van zich laten horen. Waarschijnlijk heb ik dit al meer verteld. De omgeving verwacht van mij dingen die ik op dit moment niet kan. Wat gebeurd er, ik zit te verpieteren.
Ik probeer ook de tijd te nemen Mar, maar het is en wordt moeilijk gemaakt.
Ik kan het niet anders zien, ik zou een nieuwe weg in moeten slaan. Maar probeer dat maar te vinden, hulp van andere is daar weinig aanwezig, om je een zetje te geven.
Ik ben nu zover uit levensbegoud, dat ik diegene niet meer wil zien die mij hebben laten barsten. Ik heb daar veel energie in gestoken, en het haalt niets uit.
Ik heb al vervelende dingen meegemaakt. En wat gebeurd er op internet. Ik wordt bedolven onder e mails van van jonge vrouwen die met mij een afspraak willen maken. Omdat mij e mail adres verplicht is, zit ik met vervelende e mails waar ik niets mee kan, en wil. Dat bedoel ik, er word over je gevoelens gewalst. Ik vind het een schande dat dit er ook nog eens bijkomt.

[Gast]

Ik begrijp wat je bedoelt...
Als ik het goed begrijp heb je dus ook geen gezin waar je op terug kunt vallen. Het is allerminst mijn bedoeling om je te vertellen wat je wel of niet moet doen; ik hoop alleen dat je iets hebt aan de ervaringen van anderen die al wat verder zijn met de rouwverwerking. Het is niet makkelijk, het wordt je ook niet makkelijk gemaakt en het zal nooit makkelijk worden. Van zo'n grote vriendenkring zo weinig mensen overhouden, is inderdaad een hele klap en ik denk ook niet dat het iets is waar je je zo 1-2-3 bij neer zal kunnen leggen.
Het gevoel dat er over je heen gewalst wordt, herken ik zeker. Instanties die dingen van je vragen waar je nog niet toe in staat bent, mensen die verwachten dat je na een paar maanden je leven weer oppakt...Het is een klotegevoel, om het even Hollands uit te drukken. En die vrouwen... Ook daar herken ik wel iets in. Ik heb oproepjes geplaatst om met mensen in contact te komen die ook een ouder hadden verloren en vervolgens kreeg ik e-mails van mannen die wilden afspreken om uit te gaan...Daar zit je op zo'n moment absoluut niet op te wachten.
Heb je er wel eens aan gedacht om contact op te nemen met eventuele hulpverlening? Ze kunnen je ontzettend goed helpen om alles wat je overkomen is een plek te geven... Misschien dat het daar nu nog veel te vroeg voor is maar je zou het allicht kunnen overwegen.

[Gast]

Ja ik heb ook hulp gezicht. Alleen heb ik tot nu toe niet zoveel aan. Ik werk zelf in de hulpverlenigsector. Ik weet hoe de procedures zijn in zo'n geval. Dus het komt allemaal bekend voor. Ik dit een kans gegeven, omdat er misschien handvaten worden aangereikt, waar ik nu niet aan denkt.

[Gast]

Ja ik heb ook hulp gezicht. Alleen heb ik tot nu toe niet zoveel aan. Ik werk zelf in de hulpverlenigsector. Ik weet hoe de procedures zijn in zo'n geval. Dus het komt allemaal bekend voor. Ik dit een kans gegeven, omdat er misschien handvaten worden aangereikt, waar ik nu niet aan denkt.

Joop

[jodyi]

hoi Joop, ik heb alles een beetje gevolgd.. heb je verder weleens persoonlijk lotgenoten contact gehad? ik weet niet of je hier in een mailgroep zit? of dat je bekend bent met inloophuizen voor kankerpatienten én hun naasten? In rotterdam bijvoorbeeld zit een heel prettig huis.. de boei, achter het Daniel den Hoed... misschien kun je daar óók steun vinden en herkenning... (er zijn er meer verspreid over heel nederland)

ik weet niet of het wat is, en of je er bekend mee bent; maar ik wilde het je in elk geval even laten weten...

sterkte verder..

Jodyi

[Joop]

Wij zij nu een tijdje verder. Ik heb alles gedaan wat in mijn vermogen ligt. Ik heb hulp gezocht, wat mij niet echt help. Waarschijnlijk omdat kzelf in die branche zit. Ik heb afgedaan met zogenaamde kennissen, die zich vrienden en kennisen noemden. Ik hoorde dat er vele aan mijn toen erg zieke vrouw belofte hebben gedaan, en die niet zijn nagekomen. Ik ben dus al ware aan het ruime. Dan blijft erover, opnieuw beginnen. Moeilik, want ik heb de medewerking van andere nodig. Ik heb nu zoiets, ik wil niet alleen blijven. De eenzaamheid is zo erg. Ik vraag niet veel, alleen iemand waar ik een paar keer mee over alles en nog wat kan praten, mee kan wandelen, of ergen naar toe gaan. Dat is toch niet te veel gevraagd. Helaas schijnt dit ook een probleem te zijn. Er zijn zoveel alleenstaande, die schijnbaar alleen willen blijven. Het is hard, om alles te verliezen, en in feite te zitten wachten dat ook een einde aan mijn leven komt. Soms voelt dit zo. Ik kan er een boek over schrijven over hoe vele mij hebben behandeld. Vele schijnen niet te snappen, hoe men een rouwende moet benaderen, dus laat hem dan maar.

[xxx]

Hallo Joop

Er zijn ook mailgroepen waarin mensen zitten die hun partner hebben verloren. Misschien is dat iets voor je?
Ook heb ik in een rouwverwerkingsgroep gezeten van maatschappelijk werk. Daar kun je ook je verdriet kwijt....
ik hoop dat je er iets aan hebt.
groetjes Brigitte

[Joop]

Ik van alles al geprobeerd.
Het is niet zo vernieuwend. Ik zit zelf in die brache, dus ik weet wat er zo ongeveer komt. Ik heb eeb psycholoog, en een rouwverwerkster in de arm genomen. Dit omdat zij op iedeen komen waar ik nu niet aan denk. Ik weet wel de oplossing, maar daar heb je iemand anders voor nodig. En dat is ook moeilijk. Dus ik zit nog behoorlijk vast. Ik wil nu eens uit die put. Want ik ben het zat, ik wil nu ook weleens wat anders, dan steeds maar alleen zijn.

[Gast]

Rijkelijk laat, maar dit is mijn eerste bezoek ooit hier op deze site.
Naar aanleiding van deze berichtenreeks wilde ik toch even reageren over het leren kennen van vrienden en het verwateren van contacten.

Zelf ben ik 17 maanden geleden na een relatie van 10 jaar mijn vrouw verloren aan leverkanker. Wat wij ook regelmatig merkten/ hoorden was dat veel mensen niet weten hoe ze met zo'n situatie om moeten gaan. Vaak hoorden we dergelijke dingen via mijn ouders (zaken als 'moeten we nou wel of geen kerstkaartje sturen nu ze zo ziek is, en wat moeten we dan schrijven'). Het is veelal het gebrek aan ervaring met dergelijke situaties. Mensen zijn bang voor de confrontatie, bang voor hoe het gesprek verloopt. Stel jezelf als buitenstaander maar eens zo'n gesprek voor:
-"Hoi, hoe is het?"
-"Nou niet zo best, van de week weer chemo gehad, en ik voel me hartstikke beroerd."
Als iemand zich het gesprek zo gaat voorstellen dan weet je na het eerste antwoord al niet meer hoe het gesprek verder moet.
Gelukkig ging mijn vrouw heel goed met de situatie om, door even over de ziekte te praten, en dan over naar de orde van de dag... "hoe is het bij jou op je werk?" bijvoorbeeld. Dit bracht een stuk rust bij de bezoekers, waardoor die zich toch weer op hun gemak voelden. Later in het gesprek komt vanzelf de ziekte of het overlijden weer ter sprake wat dan opeens heel wat makkelijker praat, de eerste spanning is van het gesprek af. Het is heel goed als je over je situatie kunt en wilt praten, maar heb het ook over andere zaken, anders weet men op een gegeven moment niets anders meer te zeggen dan ' ja, het is heel erg'. Wanneer het gesprek met 'buitenstaanders' over niets anders meer gaat dan de ziekte of het overlijden dan gaat men zich daar ongemakkelijk bij voelen, de antwoorden blijven gelijk, en men weet dus niets meer te zeggen.
Juist dat veroorzaakt volgens mij dat mensen je gaan ontlopen.
Ik weet nog goed dat in de eerste week na de crematie een buurman naar me toe kwam. Hij begon letterlijk met "Hoi, ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik wilde je toch even spreken". Ik heb het eerste deel van het gesprek toen overgenomen door me wat te uitten, en vervolgens zijn we wat op een zijspoor geraakt, om zo nu en dan weer op het oorspronkelijke onderwerp te komen. Uiteindelijk vertelde hij me dat het gesprek hem, ondanks dat hij er verschrikkelijk tegenop zag, enorm meeviel. Datzelfde gevoel had hij ook gehad in de tijd dat mijn vrouw nog ziek was.
Verder is het inderdaad wel zo dat de aandacht van de omgeving vrij snel minder wordt. Ten eerste is dat omdat zij niet voortdurend met die leegte geconfronteerd worden, en dat het voor hen mogelijk gevoelsmatig al langer geleden is. Ten tweede raken de onderwerpen ook wel eens uitgeput. Ik heb het nog wel over mijn vrouw, maar meer over herinneringen, en sporadisch over hoe ik er nu mee omga.
Daarnaast heb ik het met nieuwe 'contacten' nog wel eens over het hele proces wat we samen hebben doorgemaakt. Bij deze nieuwe contacten kun je nog niet in herhaling vallen, waardoor men nog echt geinteresseerd is. Laten we wel wezen, iedereen wil met je meevoelen, maar op een gegeven moment heb je alles gezegd.
In tegenstelling tot vele verhalen kan ik geen vrienden en kennisen opnoemen waarmee het contact veranderd is.

Kort samengevat; openhartigheid, en gespreksvariatie.

Gr. René (30)