ik weet nog heel goed dat ik het spotje van de kankerfonds aan het kijken was en dat die mevrouw op het eind zegt ik ben schoon,en ik dacht wat fijn voor die mevrouw dat kon mijn opa helaas toendertijd niet zeggen(overleden aan darmkanker)niet wetende dat mijn moeder 2wk later opbelde met de woorden"daan het is niet goed"ik heb kanker en het is niet goed,die woorden ik kan zo nog horen de wanhoop en het verdriet wat erin lag..je leeft in een roes,niet mijn moeder hoe is dat mogelijk.
en als je naar haar keek,dacht je ze is niet ziek want zo ziet ze er niet uit er is een fout gemaakt,maar na 2wk werd ze geel de eerste verschijnselen en dan denk je,ja het is echt zo,ze heeft alles gekregen wat bij deze ziekte hoorde,alles..ze is 2wk voor haar overlijden naar de hospice gegaan we hadden haar zo lang mogelijk thuis verzorgt,maar dat ging niet meer..in de hospice heeft ze nog genoten in de tuin gezeten,we hebben nog mijn verjaardag gevierd,waar ik mijn moeder altiid dankbaar voor zal zijn,want daar heeft ze voor gevochten om mijn verjaardag te halen en een week later is ze overleden..mijn oma een week voor mijn verjaardag en mijn moeder een week daarna,dus je begrijpt mijn verjaardag blijft iets heel apart...het enige wat troost geeft dat ze boven geen pijn meer heeft en dat ze alles weer kan doen en eten..mam hou van je en dank je voor alles wat je mij meegeven hebt in het leven..
