Ik mis mijn vader nog iedere minuut van de dag!!!!

[Steef0840]

Het is nu zes maanden geleden dat ik mijn vader verloren ben aan deze verschrikkelijke ziekte. In slechts vier maanden tijd is hij veranderd van een sterke, grote man in een zielig hoopje mens! Waarom hij??? Ik heb het er nog elke dag moeilijk mee, ik denk voortdurend aan hem zoals hij vroeger was en vooral ook hoe onze laatste nacht samen is geweest. Het was een verschrikkelijke nacht zo met z'n tweetjes maar ik ben zo blij dat ik bij hem was en hem vastgehouden heb toen hij me riep. Op het moment dat de kanker werd geconstateerd bij mijn vader was ik net vier dagen moeder....precies vier maanden later overleed hij! Iedereen zegt nu steeds tegen mij "wees blij dat hij je kindje nog gezien heeft" maar ik kan alleen maar denken: tuurlijk ben ik daar blij om maar ik wil dat hij mijn kindje nu kan zien, hij zou zo'n leuke opa zijn!!!!! Maar goed het leven gaat verder, hoe moeilijk het ook is! Ik vind het vooral heel moeilijk om mijn moeder zoveel verdriet te zien hebben, ik worstel daar elke dag mee! Ik heb het idee dat mijn vader ons nog elke dag volgt en dat geeft me een prettig gevoel. Ik mis hem zo!!!!

[Gast]

Beste Steef,

Ik kan me het goed voorstellen dat je hem nog elke dag mist. Het is natuurlijk fijn dat hij je kindje nog heeft kunnen zien maar je had natuurlijk graag gehad dat hij je kindje zag opgroeien. Mijn vader is 2 jaar geleden gestroven aan longkanker. Hij heeft een lang ziektebed gehad. 6 maanden een zielig hoop je mens. Die dingen die ik heb gezien zijn niet te verwerken. Het verdriet is nu ook pas op me gevallen. Ik heb me heel erg goed kunnen handhaven maar nu opeens breekt het me op. Welke invloed heeft het verdriet op jouw leven? Op dit moment ben ik verlamd. Ik kan weinig plezier beleven. Ik zou graag willen dat alles zoals vroeger was.
Mijn moeder heeft ook zoveel verdriet. Ze gaat extra hard werken om het zo te vergeten. Ik maak me ook heel veel zorgen om haar.

[steef0840]

Beste Gast,

Bedankt voor je antwoord. Het verdriet heeft dagelijks effect op mijn leven, ik doe wel alsof alles goed gaat maar van binnen heb ik zoveel pijn. Ik ben tot het laatste moment bij mijn vader geweest, de laatste nacht was ik alleen met hem en dat is echt een nacht geweest die ik nooit meer uit mijn gedachte krijg denk ik. Mijn vader was er slecht aan toe en om de 10 minuten riep hij mij. Ik ben zo blij dat ik er voor hem geweest ben. Waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat mijn vader eigenlijk drie dagen voor zijn overlijden niet meer aanpreekbaar was, hij was al helemaal in zichzelf gekeerd en wist wie we waren maar echte gesprekken konden we niet voeren. Hoe ben jij met jouw verdriet omgegaan, heb jij dat in het begin ook proberen te verbergen om maar sterk te blijven voor je moeder? Ik zou ook zo graag willen dat alles weer zo was als vroeger. Wat mij heel goed helpt is om over mijn vader en zijn laatste weken te blijven praten, want emoties wegstoppen helpt niet. Veel sterkte!

[bianca74]

beste steef,

Mijn moeder is in oktober overleden aan longkanker, ik was ook de laatste avond bij haar en ze is in mn armen gestorven, ik herken het gevoel dat je die laatste weken maar over en over wilt bepraten terwijl niemand er eigenlijk meer naar luisteren wil.

Ik herken zo goed je gevoel van proberen te verbergen dat doe ik ook, voor mn vader, en voor mijn gezin, ik wil graag de sterke dame uithangen, maar helaas dat lukt niet altijd dus zoek ik momenten alleen en lees ik gedichten, kijk ik naar haar foto,s en huil ik letterlijk alsof ze net nog overleed, terwijl raar genoeg, toen ze net overleed ik dat verdriet niet had, omdat ik sterk moest zijn.

Ik geloof niet dat het ooit overgaat, het verlies van iemand zo dichtbij, daar kom je moeilijk overheen, zeker als het zo,n oneerlijke dood is, waarom zij, of in jouw geval hij, en waarom moet dit jou nu net overkomen.

Ik wens je heel veel sterkte

liefs bianca

[Steef0840]

Beste Bianca,

Bedankt voor je lieve bericht.

Wat jij schrijft over jouw verdriet en het verbergen heb ik ook zo sterk en inderdaad het verdriet is nu erger dan toen mijn vader overleed. Ik leefde toen in een roes en was eigenlijk alleen maar opgelucht dat hem nog meer pijn bespaart bleef. Maar nu is er het gemis en de herinneringen en komen er zoveel andere gevoelens bij. Ik heb bijvoorbeeld niet meer tegen hem kunnen zeggen dat ik van hem hou omdat hij niet goed meer bij was en omdat ik het ook niet 'durfde' te zeggen omdat ik bang was het voor hem alleen maar moeilijker te maken. Had ik het maar gedaan en had ik maar nog met hem over alles gepraat want wat moet hij eenzaam en verdrietig zijn geweest om met het besef te moeten leven ons achter te laten. Maar ja dat is allemaal achteraf gepraat en we moeten verder, maar toch....

Vind jij het ook zo moeilijk om je vader zo alleen te zien en hoe redt hij zich? Daar ben ik heel benieuwd naar!

Ik wens je heel veel sterkte! Ik hoop nog iets van je te horen.

liefs,
Steef

[Gast]

Ik ben blij dat ik jullie ervaringen eens lees en zou ook graag mijn ervaringen met jullie delen. Het sterk willen zijn voor de omgeving en het "uitgestelde" verdriet is zó herkenbaar. Anderhalf jaar geleden is mijn moeder overleden en ik dacht dat het raar was dat ik nu pas aan mijn verdriet toe kom in plaats van anderhalf jaar terug. Ik leefde die tijd ook in een roes. Het lijkt ook wel of ik mezelf toesemming heb moeten geven om verdrietig te mogen zijn.

Steef, als ik jou zie schrijven over de dingen die je nog had willen zeggen is dat ook heel herkenbaar. Mijn moeder wilde op het laatste moment geen gesprekken meer met haar gezin delen. Ze wilde het afscheid niet moeilijker maken dan het al was en sloot zich emotioneel volledig af. Voor ons was het veel moeilijker om juist niet met haar te praten over de laatste dingen die je nog tegen elkaar wil zeggen. Daarom troost ik mezelf met de gedachte dat ze het tóch wel weet. Dat ze toch wel weet hoeveel we van haar hielden en nog steeds doen.

Mijn vader krijgt op dit moment een dubbele klap. Hij dreigt ontslagen te worden en het wordt hem allemaal veel te veel. Ik probeer 'm maar zo goed mogelijk te steunen maar het doet me wel veel pijn om te zien hoeveel hij onder haar verlies lijdt.

Ik wil jullie veel sterkte wensen en ik hoop dat het feit dat we onze gevoelens hier kunnen delen ons zoveel mogelijk helpt de goede herinneringen te herinneren en de moeilijke momenten een plaatsje te geven.

Groetjes Marie

[DELETED]

DELETED

[ellen2]

Oh Martijn,

Wat jij beschrijft, precies zoals het met mijn moeder is gegaan, ook ik had haar hand vast, want ze was zo onrustig van de morfine. Ook de dormicum sloeg niet goed aan. Mijn moeder is 9 maart jl. overleden, nog niet eens 1 maand terug dus. Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan, soms gaat het goed, en soms voelt het gewoon alsof er een arm bij mij is afgerukt. Ik mis haar vreselijk. Ook ik had heel veel aan haar, ze hielp me met van alles, dacht altijd mee, etc. etc. We spraken elkaar ook elke dag. Ik "functioneer"nu wel, ga gewoon naar mijn werk, sport, maak mijn huis schoon etc. maar het kost me ontzettend veel moeite!
Ook ik droom er erg veel van. Ik heb ook tegen haar gepraat vlak voor haar dood, ze wilde ook dat ik haar hand vasthield, als ik 'm losliet, ging ze meteen weer op zoek. Ze had moeite met haar laatste ademhalingen, ik heb tegen haar gezegd: "het is goed zo mam, je hebt goed voor ons gezorgd". Toen stierf ze...Een vriendin van mij die verpleegster is zei dat het gehoor het laatste is wat uitvalt, ik weet het niet, maar ik denk dat ze me gehoord heeft! En ik denk dat jouw vader je ook gehoord heeft. En put daar maar troost uit! Dat hij wist dat je bij hem was.

En voor iedereen die zijn/haar vader moet missen, heel veel sterkte!!