ik zie zo op tegen moederdag!

[antje]

afgelopen kerst heb ik mijn moeder, die al 3 jaar tegen ovariumcarcicoom( eierstokkanker) vocht, naar het ziekenhuis moeten brengen.

De kerst was alles voor haar en ze wilde die niets liever als met mij haar 2 kleinkinderen en mn vriend doorbrengen, oud jaar daar had ze een hekel aan en zag daar ook tegen op.

Ze had de 1e kerstdag zo haar best gedaan om mee te eten met het diner( ze at eigenlijk niets meer behalve vla en vloeibaar van de aphotheek). we hebben koffie met slagroom toe gedronken( hjet was immers kerstmis) en ze heeft mn oudste zoon van 2,5 de rest van de bak slagroom zitten voeren.
M,n jongste zoontje van 6 weken heeft ze nog geknuffeld en om half 10 ging ze naar bed.

De dag erna op 2e kerstdag zou ze bestraling krijgen dus maakte ik haar om 12 uur wakker en ging naar boven met de koffie om 12.15. daar vond ik haar op de grond, helemaal over haar toeren en met blauwe lippen, zo slap als een dweil.
Dokterspost gebeld, ruzie mee gehad want het zou niet een noodgeval zijn( geen hartaanval) dus toen snel het zieknhuis gebeld en die hebben meteen zelf de dokterspost gebeld)2,5 uur later waren we in het umc( 20 km verderop).

Daar werd snel duidelijk dat mijn moeder een inwendige bloeding had, 1 van de vele tumoren was gaan bloeden en ze stroomde leeg. dat was om 3 uur in de middag.
Ze heeft met al haar kracht gevochten, haar oudste kleinzoon( waar ze gek op was, waar ze eigenlijk voor leefde) heeft ze gedag gezegd op de ehbo.

Haar jongste kleinzoon heeft de laatste uren op haar bed in haar armen gelegen en niemand mocht hem weghalen( ik alleen even om hem te voeden)uiteindelijk heeft ze hem zelfs een kusje gegeven vlak voor ze in coma raakte. om half 4 snachts is ze overleden op 27 december 2006, oudjaar is haar bespaard gebleven.

Maar nu komt volgende week de 1e moederdag zonder haar... daar zie ik zo tegenop. ik wordt 32 dit jaar en ben elk jaar bij haar geweest, ook toen ik zelf moeder werd.

Ik mis haar vrezelijk en er is geen minuut dat ik niet aan haar denk, bij haar foto brand altijd een kaarsje maar moederdag sla ik liever over dit jaar.

[liddy]

Lieve Antje,

Wat een fijne herinnering heb je aan de laatste uren van je moeder.
Je zoon liggend bij jouw moeder.
Zou je moederdag ook anders kunnen benaderen?
Juist wel deze dag "vieren" en hem wijden aan je moeder.
Door samen met jouw kinderen foto's te bekijken over jouw jeugd, verhalen vertellen hoe het was toen jij klein was.
Is dit misschien een idee?
Sterkte,

Liddy

[antje]

Het is de bedoeling dat ik zondag naar haar huis ga, en dan ook naar de begraafplaats, de kinderen neem ik dan ook mee( we gaan eens in de 3 weken, want ik woon 150 km daarvan af) mn oudste heeft de vorige keer mee geholpen met aanhjarken en plantjes poten.

Ben inderdaad bezig met foto's, ben een soort plakboek aan het maken van alle dingen die ze met mn oudste heeft gedaan. vakantie in limburg, zwembad( zelfs de afgelopen zomer nog).

Ik ontdekte dat ik zwanger was op de zelfde dag dat zij wist dat ze eierstokkanker had. en ze heeft het oma zijn uitgebuit en in die 2,5 jaar alles gestopt wat een andere oma in veel meer tijd kan doen.

Dat geef ik de kids ook mee, ze waren alles voor haar.

Het trieste is ook dat ze 5 weken nadat mijn moeder stierf ook een tante( de zus van mn vriend, 34 jaar) zijn kwijt geraakt, zo blijft er voor hen wel weinig familie over. alleen de verhalen van mij en mn vriend zijn er dan nog.

Maar we komen er wel... dat ben ik aan mijn moeder verplicht

[ellen2]

Hoi,

Ik begrijp hoe je je voelt, we zijn even oud, en mijn moeder is op 9 maart jl. overleden. Alle moederdagreclames doen me pijn, en ik mis haar enorm. Misschien kun je je op je eigen kinderen focussen, en zo moederdag toch nog een beetje "vieren". Het blijft gewoon een moeilijk moment denk ik, alles voor de eerste keer. De eerste moederdag, verjaardag, kerstmis....Heel veel sterkte toegewenst!
groetjes, Ellen

[Loonz]

Mijn moeder is vorige week zondagnacht overleden. Ik kwam er ook achter dat ik zwanger was op de dag dat zij te horen kreeg dat ze darmkanker in vergevorderd stadium had. Heel naar allemaal. Zij is op 53-jarige leeftijd na 1,5 strijd overleden omdat haar lichaam het opgaf. Geestelijk wilde ze absoluut verder met ons en met Mika, haar kleinzoon van nu 10 mnd.

Inmiddels is het alweer een jaar geleden dat jij je bericht schreef, ik ben benieuwd hoe je er nu in staat? Heb je moederdag nog gevierd en heb je er een goed gevoel over?

Liefs,
Leonie

[antje]

We hebben inderdaad geprobeerd moederdag te vieren,maar dat viel best tegen.
Ik heb er een jaar over gedaan om haar huis leeg te halen( ik kon dat niet, zomaar in haar spulletjes zoeken en weggooien van dingen waar niemand meer iets aan had).
Inmiddels ben ik 6,5 maanden zwanger van de derde en dat valt best zwaar, ze weet dit niet en zou dit kleinkind helemaal niet gekend hebben.

Ook heb ik mn dna laten onder zoeken en ik blijk dus 1 van de twee mutaties te hebben die mn moeder had, brca 1 ( zij had ook brca 2).
het plan is dat ik ovcer 1,5 jaar preventief wordt geopereerd.

Verder mis ik haar natuurlijk nog steeds maar heb dat wel een plekje kunnen geven, kan met een glimlach aan mn moeder terugdenken, besef wat ik aan haar heb gehad.

[Loonz]

Ik zou dat ook nog lang niet kunnen, spullen weggooien. Ik heb nu de neiging om alles te bewaren en bepaalde kleding juist te dragen, maar het is voor mij natuurlijk nog erg kort geleden.
Ik besef eigenlijk nog steeds niet helemaal dat ze niet meer terugkomt.
Het is zo raar dat iemand ineens zomaar een herinnering is, verleden tijd. Het is zo definitief. En dan zeggen mensen dat we het aan hebben zien komen na een lang gevecht met de ziekte, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo, het kwam nog erg plotseling, totaal onverwacht.
We zijn 1,5 jaar elke dag zo intensief met elkaar bezig geweest dat het alleen maar moeilijker lijkt. En daarvoor waren we ook al een heel hecht gezin.

Goed dat je je hebt laten onderzoeken, wel spannend zo'n operatie, maar het is voor een heel goed doel natuurlijk!
Ik heb er ook wel over gedacht om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen. Mijn moeder heeft ook vaak tegen me gezegd dat ik goed op mijn darmen moet passen.

Veel succes met de operatie!

Groetjes,
Leonie

[antje]

*Het is zo definitief. En dan zeggen mensen dat we het aan hebben zien komen na een lang gevecht met de ziekte, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo, het kwam nog erg plotseling, totaal onverwacht.
We zijn 1,5 jaar elke dag zo intensief met elkaar bezig geweest dat het alleen maar moeilijker lijkt. En daarvoor waren we ook al een heel hecht gezin.
*


Oke we hebben het aan zien komen... dat hoor ik idd ook vaak... maar dan vergeten die mensen blijkbaar wel dat je dus machteloos moet toekijken hoe iemand voor je ogen hard gezegd :"wegrot"en pijn lijd.

De zus van mijn vriend overleed totaal onverwacht, ze had wel een slechte conditie maar niemand had dit verwacht, dat was voor haarzelf het mooiste geen pijn, geen ziekte bed. de familie daar ziet dat anders...dat ik maar geluk had dat ik afscheid heb kunnen nemen.

[Loonz]

Het is natuurlijk ook verschrikkelijk als iemand plotseling overlijdt en je geen afscheid hebt kunnen nemen, het is ook gewoon niet te vergelijken met elkaar.
Ik heb meerdere vrienden die kortgeleden op zo´n plotselinge wijze een ouder zijn kwijtgeraakt en dat is natuurlijk ook heel erg.

Maar ik heb inderdaad ook met eigen ogen moeten aanzien hoe mijn moeder achteruit ging, dat vond ze zelf ook verschrikkelijk, het moeten inleveren. Steeds maar weer je eigen grenzen aanpassen en zeggen ´nou, misschien knap je morgen weer iets op´.
Ze vond het ook heel erg dat wij dit moesten meemaken, maar wij vonden het natuurlijk het ergst voor haar zelf.
Ze was altijd heel actief, heeft altijd gewerkt en heel veel vrienden gehad. Ze was heel sociaal, maar de laatste tijd werd dat steeds minder natuurlijk. En zo leer je ook weer je echte vrienden kennen.

Gelukkig heeft ze nu geen pijn mee, tenminste, daar ga ik vanuit.

[antje]

sterkte.
en wat ze ook zeggen, trek je dr niets van aan.

[Loonz]

Dank je, jij ook sterkte!

[Betty_]

Ik ben nog maar 17, en heb mijn moeder ook niet meer. Moederdag lijkt mij echt een verschrikkelijke dag dan, maar tegelijkertijd kan het ook heel mooi zijn. Wij deden nooit veel aan moederdag maar toch zal het moeilijk zijn wanneer ik vrienden erover hoor praten.

Mijn moeder zal haar kleinkinderen nooit kennen. Dit doet me enorm veel pijn. Mijn moeder was nog maar 50 en was gek op kinderen. Ze paste zelfs op een paar. Toen dat ze zei dat het nu haar beurt was om op onze kinderen te passen moest ik even slikken. Ik wist dat ze ziek was en dat waarschijnlijk niet mee zou maken. Dan ben ik nog maar 17 maar hier denk ik veel over na. Tijdens de zwangerschap kan ik geen vragen stellen. Ik heb alleen maar broers, dus alleen met haar praatte ik over dit soort dingen.

Zo raar dat iemand er ineens niet meer is. Niks meer dat je kan delen, alleen een herinerring.

[Jan1977]

Hoi allemaal, ook ik ben mijn moeder kwijt en dit jaar wordt het alweer 3 jaar maar voor mijn gevoel was het gisteren ..... Mijn vader werd ziek en arbeidsongeschikt toen ik geboren werd en dus ben ik helemaal opgevoed door mijn moeder. Altijd stond ze voor me klaar, ze was er altijd. Toen ik jong was ben ik een paar keer flink ziek geweest en zij heeft me er altijd doorheen geholpen. Nu ben ik gelukkig getrouwd en heb prachtige kinderen en juist dan verlies ik binnen een jaar mijn moeder..... dat doet vreselijk pijn en ik ben ook niet meer dezelfde persoon als ik was. Iedere dag heb ik het er nog moeilijk mee en ik weet niet hoe ik dit ooit echt zal kunnen verwerken ..... Eigenlijk praat ik er nooit meer echt over, op de een of andere manier probeer je het voor jezelf te houden maar soms zou ik zo graag willen dat ik met iemand kon praten die precies wist hoe ik me voel, hoe moeilijk het is .... Allemaal heel erg veel sterkte gewenst...