Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerMijn naam is Jessica en ik ben 23 jaar,bijna 24.
Mijn broer is 32 en mijn zus bijna 28
Ik heb afgelopen 8 april mijn lieve moeder verloren..
9 Jaar geleden was bij haar de diagnose eierstokkanker (de erfelijke vorm) geconstateerd.
In die 9 jaar hebben wij het geluk gehad dat zij maar 2 keer een chemokuur heeft ondergaan en 1 keer radiotherapie heeft gehad.
Mijn moeder streefde al die jaren niet voor kwantiteit van het leven maar voor kwaliteit van het leven.
Vanaf het allereerste moment dat wij de diagnose hoorden heb ik aan haar zijde meegestreden, ervoor gezorgd dat het in huis reilde en zeilde, en mijn 4 jaar oudere zus opgevangen..
Mijn moeder was een sterke vrouw en wist er elke keer weer mentaal en emotioneel beter uit te komen,mede door gebeurtenissen uit haar verleden een plek te geven.
Ik ben zo trots op haar!
Vorig jaar bleek dat de eierstokkanker weer terug was.
Het zat ter hoogte van het middenrif tot voorbij de rechter lies om de aorta en venen heen in de lymfklieren..
Daarna volgde bestralingen in november en ging het goed met haar.
Maar vanaf februari ging het slechter.
Ze was al astmatisch van zichzelf en dus gooiden we het hoesten en benauwdheid daar op...op de thoraxfoto's was nl ook niets te zien.
Eind maart begon het snel te gaan..ze kon niet meer slapen van de pijn,door de maagpijn kon ze steeds moeilijker eten maar ook drinken.
In diezelfde tijd rees ook het vermoeden dat de kanker inmiddels op de longen zat.
Er bleek namelijk pleuravocht achter haar longen te zitten.
Op 6 april heb ik haar laten opnemen, niet omdat we vermoeden dat ze stervende was, maar puur zodat ze kon aansterken.
Zo dachten alle artsen er ook over..
Maar mijn moeder dacht er anders over, zij wilde nog steeds kwaliteit van leven en niet een hulpeloos vogeltje zijn gevangen in een kooi.
Ik ben ervan overtuigd dat haar geest ervoor heeft gekozen om zich 2 dagen na opname rust te geven.
Mijn moeder was pas 52 jaar en zou gister op moederdag 53 zijn geworden.
Wij waren samen 1!
En zoals ik al die jaren naast haar zijde heb gestaan en er altijd was om haar op te vangen en dingen te regelen, heb ik ook haar begrafenis tot in detail geregeld.
Ik mis je mama, maar ik weet ook dat je nog altijd bij me bent..en dat geeft mij de kracht om de moeilijkste weg te kiezen, de weg uit alle pijn, verdriet..ik hou van je..
Samen gelachen, samen gestreden.
Samen gehuild en samen geleden.
Samen gebroken, samen gebouwd.
Samen geleefd en samen gerouwd.
Samen sterk, samen krachtig,
Samen groots en samen machtig
Samen elkaar even kwijt
Maar voor altijd
Samen een eenheid
