Mijn vader

Op dit forum kun je praten over het verlies van een van je ouders. Dit forum is voor jonge mensen van 10 tot 35 jaar.
platvoet
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Za 06 Okt 2007 21:00
Locatie: Delft

Mijn vader

Berichtdoor platvoet » Ma 25 Feb 2008 17:08

Afgelopen oktober kregen we te horen dat mijn vader (60jr) prostaatkanker had met uitzaaiingen in de botten (onderrug).
Hij kreeg een hormoonkuur en na 3 maanden (1feb) zouden we weer een afspraak hebben bij Oncologie om te horen of deze kuur aansloeg.

Eind december merkten we dat hij meer last van zijn benen kreeg en half januari lieten zijn blaas/darmen het afweten. Hij kon inmiddels weinig meer, dus we vreesden het ergste.
Vervolgens kreeg hij op 25jan een bloedtransfusie en op 26jan is hij in het ziekenhuis opgenomen wegens een maagperforatie. Achteraf horen we van iedereen dat je bij diclofenac een maagbeschermer krijgt, maar deze heeft mijn vader nooit gekregen voordat hij in het ziekenhuis kwam.

Vervolgens leek hij op te knappen en hadden we op 1feb toch het gesprek met de oncologe. Zij vertelde dat de kanker niet verder was uitgezaaid en dat de PSA waarde gedaald was. We kregen langzaamaan weer wat hoop. De dag erna was mijn vader ineens helemaal in de war en de artsen vertelden dat hij waarschijnlijk een longontsteking te pakken had. Dus dat was kantje boord, maar ook hiervan knapte hij op. Hij bleef alleen wel in de war en dat was een teken dat er nog iets anders aan de hand was.
De donderdag erna werd hij weer geopereerd omdat het gaatje in zijn maag weer open was gegaan. Weer een week later (woensdag) is de buikwond opengesprongen, waardoor zijn ingewanden naar buiten kwamen en is hij weer geopereerd. Ondertussen hadden wij een gesprek met de artsen en werd ons verteld dat de kanker inmiddels was uitgezaaid naar zijn lever, longen en bovenrug/ribben.
Ik wist dat zuurstof de boel kon versnellen, maar dat dat zo snel zou gaan had ik niet verwacht.
Vrijdags hebben we alles in gang gezet om pa naar huis te krijgen zodat hij thuis zou kunnen sterven. Helaas is hij vorige week zondag (17feb) in het ziekenhuis overleden.
Het is zo snel gegaan dat we het eigenlijk amper beseffen.
De afgelopen week is een roes geweest en eigenlijk besef ik het nog niet.
Hij was zo dol op mijn zoontje van 3 en ik ben zwanger van ons 2e kindje en dat had hij zo graag nog mee willen maken. Het is zo oneerlijk.
Maar goed, ik denk dat de meesten die hier het forum lezen wel weten hoe oneerlijk het leven is.

Daphne.

Kruimeltje77
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 10 Dec 2009 10:59

Re: Mijn vader

Berichtdoor Kruimeltje77 » Do 10 Dec 2009 11:22

Lieve Platvoet,

Ik zit huilend je berichtje te lezen...Wat een herkenning!
Mijn pa heeft ook prostaatkanker en heeft ook een hormoonkuur gehad. Helaas is de kanker erg aggressief en is de psa de afgelopen 3 maanden van 40 naar 200 gegaan....Hij heeft veel pijn in z'n stuitje/bekken en z'n ribben, waar hij morfinepilletjes voor krijgt.
Ze kunnen alleen nog helpen de pijn draaglijk te maken, maar helaas is aan de ziekte niets meer te doen.
Hij heeft al een tijd een catheter en nierdrain omdat dit allemaal uitgevallen is. Ook zijn er uitzaaiingen in de lever en zijn de zenuwen aangetast waardoor z'n sluitspier niet meer werkt en hij luiers moet dragen...Het is zo vreselijk om je pa zo te zien!
Hij heeft een dood gevoel in z'n bil en been...
Je moet zoveel moeite doen om iets gedaan te kunnen krijgen, niets gaat vanzelf. Je moet constant overal achteraan bellen en het lijkt of niemand luistert of begrijpt dat het wel je vader is die daar zo ziek ligt te zijn...En eens een sterke bouwvakker was!

Toen we verleden jaar oktober hoorde dat hij uitzaaiingen had, hebben we besloten dat we zouden trouwen. Zodat hij me nog weg kon geven en erbij kon zijn. Dat was echt fantastisch!
Ook mijn zoontje is 3 jaar en m'n pa is gék op hem (opa bouwer) en wij willen ook graag nog een kindje...
M'n pa is alleen dus alle zorg komt op mij en m'n zus neer, en elke keer is het weer afwachten hoe hij erbij ligt en of hij er nog is. De ene dag anders dan de andere. Nu is het ons gelukt dat hij naar een verzorgingshuis is verplaatst, dat is wel een fijn gevoel. Hopelijk mag hij daar blijven, want dat is nog de vraag. Aangezien ze eerder aan hebben gegeven dat hij nog te jong en te 'goed' daarvoor was?!?!?!?!?!

Het is een zware tijd en soms erg moeilijk te combineren met werk en gezin. Ik leef in een roes en vergeet soms zelfs dat ik geen eten heb voor 's avonds of boodschappen moet halen. Het zijn rare dingen misschien, maar het is ook een rare tijd.
Ik weet dat het een aflopende zaak is, maar hoe lang dit duurt kan niemand ons vertellen...Zolang het voor hem maar te doen is en hij nog kan genieten, dit wordt natuurlijk steeds minder. Hoop op een rustig eind.
Hoe is het bij jou verlopen allemaal? De kleine inmiddels geboren? Zal wel erg dubbel zijn allemaal he?? Zou graag van je horen hoe je ermee om bent gegaan en of je het al een plekje hebt kunnen geven?
Lieve groet,
Claudia

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: Mijn vader

Berichtdoor stoffeltje » Do 10 Dec 2009 13:36

hallo platvoet en kruimeltje,
wat ontzettend moeilijk om dit zo mee te maken.
met je gevoeelens en emotes weet je vaak ook geen raad dan.
uit ze en laat ze gaan,prop het niet op je krijgt er later anders last van.
probeer er zoveel mogelijk voor ze te zijn,maar vergeet jezelf en de kids niet.
er zijn op het forum veel die dit meemaken,je zult een stuk herkenning vinden.
het is niet niks waar jullie doorheengaan!
pratt er veel over en zoek steun idd lotgenoten bv.
wens jullie heel veel sterkte en probeer nog zo veel mogelijk mooie momenten samen te hebben,en hou deze vast.
veel sterkte stoffel :wink:

platvoet
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Za 06 Okt 2007 21:00
Locatie: Delft

Re: Mijn vader

Berichtdoor platvoet » Do 10 Dec 2009 21:24

Hallo Kruimeltje en Stoffeltje.
Bedankt voor jullie berichtjes.

Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden dat mijn vader overleden is. En 2 dagen voor wat zijn 61e verjaardag had moeten zijn is mijn dochter geboren. Steeds vaker denk ik: wat jammer dat hij haar nooit kan zien. Ze is nu zo leuk! Lopen, kletsen, jullie kennen het wel. En ik weet dat mijn vader er zo van genoten zou hebben.
Moeilijk heb ik het ook nog steeds als mijn zoontje het over opa heeft, en dat is regelmatig. Hij zit op een Christelijke basisschool en volgens hem woont God bij opa in de hemel(dus niet andersom :) ).

Het is soms ongelooflijk hoe snel de tijd toch doorgaat als er iemand die je lief hebt is gestorven. En ook dat je leven (zeker door de kids) gewoon doorgaat. Van tevoren kun je het je bijna niet voorstellen. Ik dacht eerst toen we het hoorden dat ik gek zou worden als mijn vader, MIJN VADER!, dood zou gaan. Maar toen dat gebeurde was het - gek gezegd- een opluchting. Hij had geen pijn meer en dat was uiteindelijk belangrijker dan de pijn die ik had.
Maar ik moet ook toegeven dat ik nu soms ineens een soort van besef heb, dat hij echt dood is en dat ik hem echt nooit meer zal zien. En nog steeds kan ik dan in huilen uitbarsten. Het lijkt soms nog steeds alsof hij gewoon even weg is namelijk. En als het dan ineens weer tot je doordringt...pfff.
Maar goed, over t algemeen kan ik zeggen dat het goed met me gaat. Ook met mijn moeder voor wie ik alleen maar meer respect heb gekregen, want ze gaat er fantastisch mee om.

Kruimeltje, ik wil jou veel sterkte wensen de komende tijd en ik hoop dat ook jij je rust op n gegeven moment weer kan vinden. Uiteindelijk is het helaas een gevecht wat slecht weinigen van ons kunnen winnen. Mocht de dag komen dat jouw vader overlijdt, bedenk je dan dat hij dan geen pijn meer heeft en dat hij altijd van boven op je neer zal kijken en je beschermen.

Dikke knuffel van mij!
Daphne

Sientje
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Do 11 Mar 2010 20:00

Re: Mijn vader

Berichtdoor Sientje » Do 11 Mar 2010 20:06

Lieve allemaal,

Wij kregen in jan 2009 het bericht dat mijn prostaatkanker had. Ik was op dat moment 20 weken zwanger en een kindje van 1,5 jaar. Het was een zeer agressieve vorm en geen één behandeling is aangeslagen. Januari 2010 is hij toch nog onverwachts overleden aan complicatie's. Jullie verhaal had ons verhaal kunnen zijn! Het doet me op dit moment ontzettend veel pijn dat hij er niet bij zal zijn op de 1e verjaardag van mijn jongste kindje. Ben nu ook ontzettend moe en helemaal leeg.

Kruimeltje77
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 10 Dec 2009 10:59

Re: Mijn vader

Berichtdoor Kruimeltje77 » Zo 21 Mar 2010 16:59

Lieve Platvoet, Stoffeltje & Sientje.

Ja ook bij mij is inmiddels de harde waarheid aangebroken.
En heeft mijn lieve papa zijn strijd verloren. Wij hebben hem middels euthanasie, gelukkig, uit zijn lijden kunnen verlossen.
Hij is op 28 januair 2010 overleden. Ik krijg veel te horen dat het 'beter voor hem is' en dat besef ik me heel goed, maar snappen ze dan niet dat IK m'n vader kwijt ben waar ik zo ontzettend veel van houdt!!?? Het verdriet is er niet minder om.
Natuurlijk ben ik blij dat hij geen pijn meer heeft en dat hij nu rust heeft en niet meer ziek is, maar ik en m'n zus moeten leven met het gemis....
Wat een vreselijk verdrietige tijd. Mijn vader had geen vrouw en dus hebben m'n zus en ik de gehele crematie moeten regelen, waarbij we achteraf van familie weer gezeik kregen dat we hun er niet bij hadden betrokken. Ik snap niet dat ze niet inzien dat wij altijd de kinderen blijven, ook voor ooms en tantes dus. En dat je dus niet op je 32ste gewend bent om een uitvaart te regelen. Wij vinden zelf dat deze mensen zelf wel even hadden mogen bellen om aan te geven wat ze wilden, en hoe het eigenlijk met ons ging. Maar dit is niet gebeurd.
Helaas heeft mijn schoonvader een week daarna een beroerte gekregen, en is op 7 maart overleden. Ook hier gold voor dat alleen m'n man en zijn zus er waren met aanhang om de begravenis, in dit geval, te regelen.
We hebben dus in 5 weken tijd allebei onze vader verloren. En ik moet zeggen ik ben er kapot van!!
Ook ik voel me leeg en vooral moe na alle zorgen, verzorging en (ook voor ons) strijd.
En natuurlijk moet je als vrouw zijnde ook altijd voor je gezin blijven zorgen. En je kind uitleggen waarom iedereen verdrietig is, en wat er met opa is.
We hebben het geprobeerd zo goed mogelijk uit te leggen en hem erbij betrokken.

Ik weet niet hoe het verder moet. Uiteraard ga ik door met m'n leven, en ik ben een erg gelukkig mens.
Toch zit ik nu overspannen thuis en heeft ook mijn werk geen enkel begrip voor mijn situatie. En zij gaven direct aan dat er geen plek meer voor mij is, als ik langer dan 3 dagen weg zou blijven.
Een terugkeer daarheen wordt daardoor dus erg moeilijk.
Het is natuurlijk klote dat je daar ook nog es mee bezig moet zijn op dit moment.
Vond het fijn even hier van me af te kunnen schrijven, en een beetje te lezen hoe het jullie is vergaan.
Zo te lezen zal ik er dus ook nog een tijd last van houden. Ook mijn vader zou 2 weken later jarig zijn, hij zou 71 worden.
En wij willen ook nog graag een kindje, waar hij dus nooit mee zou kunnen spelen en mee kan maken.
Toch heb ik het gevoel dat hij bij me is en dat voelt goed.
Er is nog een hoop op een rij te zetten en te verwerken. Om iemand die je lief hebt zo te zien aftakelen en zoveel pijn te zien hebben, blijft je volgens mij altijd bij.
Wat een vreselijke ziekte is het ook! Ik droom nog zoveel van alles en van m'n pa. ook ben ik bang voor m'n gezin, maar dat zal vast wel minder worden allemaal.
In je omgeving hebben mensen er wel begrip voor, maar voelen toch niet wat jij voelt omdat ze het niet hebben meegemaakt. Dat is soms moeilijk.
Ik vind het dus fijn om hier wat kwijt te kunnen, want ik lees de herkenning in jullie verhalen. En ook jullie herkenning in de mijne.

Jullie allemaal ook veel sterkte nog.
Liefs,
Claudia

Kruimeltje77
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 10 Dec 2009 10:59

Re: Mijn vader

Berichtdoor Kruimeltje77 » Zo 21 Mar 2010 17:09

Ohh ja, ik voel dat hij bij me is en ook altijd zal zijn.
Net als dat hij ook altijd m'n vader zal blijven...
Ik mis hem heel erg, maar ook voor ons was het uiteindelijk een opluchting toen hij overleed.
Er heerste een soort van rust in de kamer, middenin de strijd overleed hij...De uren ervoor waren zo'n gevecht, voor hem zowel als voor ons....
Die uren maak ik nog bijna elke nacht weer mee....
Ik ben blij voor hem, dat hij nu rust heeft en nooit meer pijn....Hij zal altijd in m'n gedachten en hart zijn...

X

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: Mijn vader

Berichtdoor stoffeltje » Zo 21 Mar 2010 19:12

hallo ,
allereerst sientje en platvoet van harte gecondoleerd met het verlies van jullie vader
en kruimeltje gecondoleerd met het verlies van je vader en schoonvader.
alle veel sterkte in de moeilijke periode"s die komen en die er al/nog zijn.

kruimeltje het is ook niet niks waar je in toch zo een korte tijd mee geconfronteerd wordt!
heb je iemand van buitenaf waarmee je kan praten,een huisarts,dominee
of een groep waar je kan praten met mensen die op dat moment hetzelfde rouwproces meemaken?
zelf had ik een dominee buiten dit forum om om persoonlijke gesprekken mee te voeren.
over jou gevoel en waar je tegenaan loopt.
ga naar de huisarts en vraag daar om hulp waar je daarmee bij terecht kunt,ook ivm. je werk.
ze mogen je daarvoor niet ontslaan!

neem de tijd om te rouwen en overhaast niks!
de eerste stap ,het hier van je afschrijven is al heel goed.
er zijn lotgenoten.
jullie vaders zullen altijd bij jullie blijven.
het is nog zo pril om nu al te zeggen dat de scherpe punten ervan afgaan.
luister naar je eigen lichaam en sta je gevoel je toe.
kan moeilijk met kinderen zijn,maar ook hun begrijpen het beter als je zegt dat je verdriet hebt.
je vader heeft nu rust en geen pijn meer!
al gaat voor jou het leven verder,lijkt nu nog moeilijk.
praat en zoek hulp!!


platvoet en sientje ook beide veel sterkte!!

stoffeltje..


Terug naar “Voor kinderen die hun ouders verloren zijn”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten