My story

Op dit forum kun je praten over het verlies van een van je ouders. Dit forum is voor jonge mensen van 10 tot 35 jaar.
Mik
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Di 14 Jul 2009 14:03

My story

Berichtdoor Mik » Di 14 Jul 2009 19:39

Mijn naam is Mik en ik ben 19 jaar oud. Mijn moeder is nu 2 jaar en 11 dagen geleden overleden. Om bij het begin te beginnen wil ik eerst vertellen dat voor de ziekte wij een heel gelukkig gezin waren, wij hadden alles wat we wilden ( hiermee bedoel ik niet rijkdom, maar elkaar, we waren gezond en we deelden liefde met elkaar , eigenlijk is dit ook een rijkdom ) Jammer genoeg kon dit niet voor eeuwig duren en toen gebeurde het volgende.
Op vakantie begon mijn moeder te hoesten, hefig te hoesten!! We vonden het erg vreemd , maar je gaat niet gelijk van het ergste uit en denkt oow dat komt wel als we in NL zijn, dan gaan we wel even naar de dokter. Toen we terug in Nederland kwamen besloot mijn moeder naar de dokter te gaan, hij zei tegen haar dat ze een vlek op haar longen had (dit wist ik allemaal niet, mijn ouders hebben mij en mijn zus/broer niks verteld, ze wilden ons '' beschermen''.)
Uieindelijk na vele onderzoeken is gebleken dat ze een hele agressieve vorm van kanker had.
Ik weet nog toen mijn ouders het mij vertelden, het was ochtend, en ik had mijn eerste werkdag , ik heb nog nooit zn dag gehad, ik wilde niet thuis blijven ik wilde toch gaan werken want ik kon er niet bij zijn ik wilde gewoon weg. Mijn wereld storte in, mijn moeder was een van de liefste personen op deze aardbol. Ze stond altijd klaar voor haar kinderen en was erg zorgzaam.
De tien maanden die volgden zijn de zwaarste uit mijn hele leven geweest, ik zag mijn moeder lijden, ik wou dat ik haar pijn kon wegnemen, helaas kon dit niet. Ik storte mij volledig op school en haalde goede cijfers, terwijl mijn zus/broer niet naar school ging en slechte cijfers haalde.
Zo zie je dat iedereen een eigen manier heeft van dingen verwerken/mee omgaan.
Mijn moeder overleed, dat moment was zo mooi ze lag in het ziekenhuis volgepropt met morfine ze herkende ons bijna niet meer ze was in 2 uur 10 kilo afgevallen en ze zeiden dat haar laatste uurtjes eraan kwamen. Toen zij ons verliet en naar de hemel ging was een van de mooiste momenten uit mijn leven, het regende eerst en tot zij haar laatste adem uitblies toen begon de zon te schijnen , het was alsof ze eindlijk was verlost.
Na haar dood begon het zwaar te worden, iedereen was verdrietig en niemand beseffte het, dat is erg raar want na 2 jaar besef k pas dat zij nooit meer terug komt. het lijkt alsof je eerst in een waan wereld leeft.

Een jaar na haar dood werd mijn vader ziek, van de een op andere dag kon hij niet meer lopen!!?? We begrepen er niks van, de doktoren zeiden dat hij nog 3 maanden had en dat hij ook aan kanker lijd, ik vroeg mijzelf wanneer komt er een eind aan!!??
Mijn vader is de sterkste man op aarde hij heeft gezegd nee ik ga niet dood en het is geen kanker!! En een aantal maanden gelden vertelden de artsen dat ze zich hadden vergist en dat mijn vader geen kanker had.. maar wel zeiden ze dat hij niet meer kan lopen omdat hij sarcudose heeft!
We waren zo blij, mijn vader leeft nog , hij is gelukkig, natuurlijk is zijn leven nu heel anders en vind ie het soms moeilijk. Hij blijft positief!
Mijn problemen beginnen nu, nu alles weer op orde is begint alles er uit te komen..

Ik hoop er met iemand over te kunnen praten, zelf ken ik mensen niet die soortgelijke hebben meegemaakt.

Bedankt voor het lezen!
I miss you mamma

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: My story

Berichtdoor stoffeltje » Wo 15 Jul 2009 00:10

hallo mik,
op zo een toch jonge leeftijd je moederal kwijtraken is ook erg zwaar.
zo te lezen hadden jullie samen echt een" rijke "jeugd.
gecondoleerd met het verlies van je moeder,je verwacht het ook niet.
en dat je moeder jullie wilde beschermen kan ik me voorstellen.
en iedereen reageert idd. anders dan.
jullie moeder heeft zo te lezen een mooi heengaan gehad en heeft nu rust.

gelukkig dat het met je vader een verkeerde inschatting was.

dat je gevoelens nu pas goed loskomen is heel voorspelbaar,ook jij hebt veel voor je kiezen gehad.
rouwverwerking is een heel proces.
zijn er mensen in jou buurt of een huisarts die je een verwijzing kan geven?
er zijn ook instantie"s waarbij ze mensen helpen in het traject van de verwerking hiermee.
zelf loop ik bij een dominee,dat helpt bij mij ook goed.
kan me voorstellen dat je graag lotgenoten zoekt om erover te praten.
toch wat steun van elkaar dan.
vraag zn. aan je huisarts.
veel sterkte stoffeltje. :wink:


Terug naar “Voor kinderen die hun ouders verloren zijn”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten