en wat doe ik nu?

Op dit forum kun je praten over het verlies van een van je ouders. Dit forum is voor jonge mensen van 10 tot 35 jaar.
Norky
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Vr 28 Nov 2008 17:16
Locatie: Amsterdam

en wat doe ik nu?

Berichtdoor Norky » Do 05 Aug 2010 20:26

Hoi,

mijn naam is Eva. Ik ben 23 jaar oud. 9 maanden geleden ben ik mijn moeder van 55 verloren aan kanker. Ik ben iemand die altijd hard werkt en voor iedereen wil klaarstaan. Ik ben al gauw naar een haptonoom gegaan en leefde al gauw in de veronderstelling dat ik er wel doorheen was. Dat het ergste nu wel voorbij was. Van het één lijk ik in het ander te vallen. Mijn moeder overleed in November, in Januari moest ik keihard gaan werken om af te studeren. Dit heb ik dan ook gedaan in Juli. Per 1 juli heb ik ook direct een baan kunnen vinden waar ik nu 36 uur per week werk. Ik vind het geweldig. Nu ligt mijn oma, de moeder van mijn moeder in het ziekenhuis en gaat het ook slecht met haar. Het lijkt alsof ik nergens rust kan vinden. In september ga ik verhuizen en samenwonen en in juni volgend jaar ga ik trouwen...De laatste tijd geeft mijn lichaam mij signalen af van: doe even rustig aan! Maar ik kan het niet. Ik merk dat als ik thuiskom ik een gigantisch groot zwart gat val waarin ik de pijn van het verlies telkens weer en weer ervaar. Alsof mijn ingewanden eruit getrokken worden en mijn hart verpulverd wordt. Ik weet op deze momenten NIET wat ik met mijzelf aan moet. Ik kan dan alleen maar heel erg hard huilen of janken kan ik het misschien beter noemen. Mensen die dan zeggen "er voor mij te zijn" wil ik weg hebben. Ik kan er dan niet mee omgaan want....wat the f... weten zij? Ik word zo boos dan. Aan de ene kant wil ik mensen bij me hebben en aan de andere kant wil ik dat ze oprotten omdat ze het gewoon niet begrijpen. Ik heb het gevoel dat ik maar door en door ben gegaan en dat het mij nu aan het inhalen is...maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen...ik ben redelijk ten einde raad en ik hoop zo ongelooflijk erg dat er iemand is die mij begrijpt...maar ook echt begrijpt..

Graag krijg ik reacties..

liefs Eva

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: en wat doe ik nu?

Berichtdoor liddy » Do 05 Aug 2010 20:44

Natuurlijk kun je niet omgaan met mensen die voor je klaar staan.
Want ik denk dat jij heel hard aan het weglopen bent voor je verdriet.
Die mensen herinneren jou eraan dat jouw lijf geen robot is,
dat jouw lijf aandacht wil van jou.
Je kunt door blijven hollen of je afvragen wat die mensen willen.
Gelukkig kun je nog huilen en daarmee laten zien dat er nog ruimte is voor emoties.
Mijn advies, wat je helemaal niet wilt horen, is schrap zoveel mogelijk afspraken en
maak eens tijd voor jezelf.
Schrijf een brief aan je moeder. Er zijn vast dingen die haar nog wilt vertellen.
Ga naar buiten en minstens een half uur wandelen, zomaar doelloos.
Bij mij werkt een wandeling in het bos het beste.
Stop leven op een automatische piloot en probeer bij jezelf te komen.
Je hebt al een heel goed begin gemaakt door hier te schrijven.
Daarmee bewijs je dat je jezelf serieus neemt.
Nu nog de rest ...

Yvolin
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Vr 09 Feb 2007 17:49
Locatie: Rotterdam

Re: en wat doe ik nu?

Berichtdoor Yvolin » Wo 11 Aug 2010 18:59

Hoi Eva,

ook ik ben mijn moeder verloren op 55 jarige leeftijd aan darmkanker.
Dit is nu een 2,5 jaar geleden maar zo voelt het niet...
Ik denk dat ik redelijk begrijp wat je bedoeld.
Nog steeds heb ik het erg moeilijk met het verlies van mijn moeder.
Ik zat tijdens het ziekbed van mijn moeder in een laatste periode van mijn opleiding waar ik me op gestort heb toen zij overleed.
Ondertussen ook een vaste baan en alles gaat maar door. Je moet door denk je... En dat is ook wel zo maar tijd voor jezelf nemen is net zo belangrijk, waarschijnlijk nog belangrijker.
Jezelf de tijd gunnen om het verlies te verwerken, uiteindelijk kom je jezelf nl. tegen als je de signalen van je lijf negeert.
Ik heb alle lange tijd lich. klachten die waarschijnlijk alleen worden veroorzaakt door alle spanningen en het opkroppen van mijn gevoelens.
Want inderdaad, praten is belangrijk. Maar hoe weet iemand nou wat je meemaakt tenzij ze het zelf hebben meegemaakt. En dan nog is het voor iedereen anders.
Iedereen bedoeld het goed maar soms wil je alle goed bedoelde adviezen even niet horen...
Het is voor jou nog maar 9 maanden geleden. Nog maar zo kort... Ook al beweren sommige mensen dat je na zo'n tijd toch gewoon weer verder moet..
Denk asjeblieft aan jezelf en gun jezelf de tijd om het verlies te verwerken en met het verdriet om je oma om te gaan.

Persoonlijk ben ik geen prater.. En ik heb dan ook diverse vormen van hulp afgeslagen, nog steeds wil ik het graag zelf doen. Ondertussen dus echter 2,5 jr verder en heb ik nog steeds dagen dat ik het echt niet meer zie zitten... Zo lang je druk en bezig bent valt het mee, maar zodra je ook maar even stil zit komt alles weer boven.
Ik kan je dan ook alleen adviseren om niet mijn weg te volgen en jezelf tijd te gunnen en wanneer nodig evt. open te staan voor hulp...
Ik denk er nu over om mijn verhaal hier een keer neer te zetten in de hoop dat het helpt om er over te schrijven..

Ik wil jou onwijs veel sterkte wensen en hoop dat je voor jou een weg vind om met dit alles om te gaan!!
Veel liefs...

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: en wat doe ik nu?

Berichtdoor stoffeltje » Wo 11 Aug 2010 19:40

hoi yvolin,
het is idd. moeilijk als je niet kan praten over gevoelens en je emotie kan uiten.
zelf had ik er ook moeite mee, had na een tijdje gesprekken met een dominee.
en nog, er blijven momenten van zo een erg gemis.

eva ,
voor jou is het verlies nog zo vers!
je loopt jezelf voorbij om niets te voelen.
neem de tijd om te rouwen.
vraag zn. iemand van buitenaf waar je mee kan praten.

heel veel sterkte beide.
stoffeltje..


Terug naar “Voor kinderen die hun ouders verloren zijn”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten