Als een mokerslag bij heldere hemel... mis ik Mijn vader!
Geplaatst: Do 26 Aug 2010 16:18
Hallo,
Bij toeval kwam ik op dit forum terrecht, en ik weet zo 1 2 3 niet waar ik moet beginnen...
Maar sinds 12 mei dit jaar staat mijn leven volledig op zijn kop! En kan ik de kracht niet meer vinden om dit alles te dragen!
9 mei was mijn zoon 9 jaar geworden dit jaar, een dag om nooit te vergeten... Hij zou van zijn Opa een rond vlucht krijgen, alleen heeft hij die rond vlucht alleen genomen... Hij kon niet op zijn verjaardag komen want hij voelde zich heel slecht! Op 12 mei, kregen we te horen dat ie niet lang te leven meer had en dat ie vol met Kanker zat. Er werd niks meer gezegd en hij werd gelijk die dag opgenomen in het ziekenhuis, vol onzekerheid en wanhoop werd ons gegeven...
21 mei Hebben mijn man en ik nog kunnen trouwen in het z.huis bij het bijzijn van mijn Vader, de donderdag erop kregen we het definitieve te horen dat ie miss hoog uit nog een week zou leven... Mijn Vader had lonkkanker en bot kanker in de rugwervels met uitzaaiing door het hele lichaam. Hij verging dus van de pijn!! Vrezelijk om als papa's meisje machteloos heb moeten toe staan kijken... Ik heb het nachten en nachten uitgeschreeuwd, en gebedeld om hulp!!!
Maar de zondag's 30 mei is Papa van ons heen gegaan en een ster aan de hemel geworden...
Ik zit nu met tranen in me ogen dit te schrijven, want praten lukt me niet! Ik ben enigst dochter en heb 2 zonen, waarvan 1 vernoemd is naar mijn Vader en die het verdriet en gemis ook niet kan dragen... Wanhoop is er gebleven, en alles lijkt nog een nare droom die steeds harder werkelijkheid wordt!!!
We zijn nog steeds vol ongeloof en we kregen maar in totaal zo'n twee weken om alles te kunnen begrijpen...
Tijdens het overlijden van mijn Vader, verloor mijn moeder bloed in de urine....
Naar meerdere onderzoeken is gebleken dat ook zij Kanker heeft. Ze heeft alvleesklierkanker en al met uitzaaiingen naar de lever en bijnier en aderen er na toe!
Tot nu leeft ze nog maar wordt het per dag slechter, ze heeft geprobeerd chemo tabletten te nemen, die volgens de artsen niks zouden of kunnen doen... Maar ze wilde het proberen... Tot conclusie dat ze een week hier doodziek op bed heeft gelegen
Het schommeld, ze valt vrezelijk af en der eetlust wil niet meer, ook klaagt ze vrezelijk over slakken en slijm in der keel waardoor ze niet kan eten en steeds het gevoel krijgt dat ze moet kotsen en daardoor mee pijn in der buik krijgt.
Ze krijgt thuiszorg maar vraag me wel es af waarom ze uberhaubt komen want ze doen niks. Alleen maar even kijken of ze de medicijnen wel heeft genomen en na 15 min. zijn ze weer weg.
Afijn, Ik kan het verlies van mijn Vader nog niet verwerken of mijn Moeder gaat er hard achteraan... Dit is voor mij een groot dilemma(miss wel niet het juiste woord ),
omdat ik niet weet hoe ik hier mee moet leven... Iedereen zegt en vindt me sterk, maar ben ver weg van dat!
Het liefst net als iedereen die het zelfde mee maakt en mee heeft gemaakt hoop ik ook op een wonder die nooit zal komen
Het allerergste vindt ik nog hoe ik het verdriet van mij zoontje moet aanzien want wat mist hij mijn Vader zijn Opa en vraagt me bijna iedere avond welke ster is Opa
Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken om dit op te schrijven, maar misschien helpt het een stukje met het verwerken en krijg ik te lezen hoe anderen er mee om gaan...
alvast bedankt voor het lezen!!!!
Sorry voor het warrige verhaal en de spelfouten
gr.Ettie ps ben 34 jaar...
Bij toeval kwam ik op dit forum terrecht, en ik weet zo 1 2 3 niet waar ik moet beginnen...
Maar sinds 12 mei dit jaar staat mijn leven volledig op zijn kop! En kan ik de kracht niet meer vinden om dit alles te dragen!
9 mei was mijn zoon 9 jaar geworden dit jaar, een dag om nooit te vergeten... Hij zou van zijn Opa een rond vlucht krijgen, alleen heeft hij die rond vlucht alleen genomen... Hij kon niet op zijn verjaardag komen want hij voelde zich heel slecht! Op 12 mei, kregen we te horen dat ie niet lang te leven meer had en dat ie vol met Kanker zat. Er werd niks meer gezegd en hij werd gelijk die dag opgenomen in het ziekenhuis, vol onzekerheid en wanhoop werd ons gegeven...
21 mei Hebben mijn man en ik nog kunnen trouwen in het z.huis bij het bijzijn van mijn Vader, de donderdag erop kregen we het definitieve te horen dat ie miss hoog uit nog een week zou leven... Mijn Vader had lonkkanker en bot kanker in de rugwervels met uitzaaiing door het hele lichaam. Hij verging dus van de pijn!! Vrezelijk om als papa's meisje machteloos heb moeten toe staan kijken... Ik heb het nachten en nachten uitgeschreeuwd, en gebedeld om hulp!!!
Maar de zondag's 30 mei is Papa van ons heen gegaan en een ster aan de hemel geworden...
Ik zit nu met tranen in me ogen dit te schrijven, want praten lukt me niet! Ik ben enigst dochter en heb 2 zonen, waarvan 1 vernoemd is naar mijn Vader en die het verdriet en gemis ook niet kan dragen... Wanhoop is er gebleven, en alles lijkt nog een nare droom die steeds harder werkelijkheid wordt!!!
We zijn nog steeds vol ongeloof en we kregen maar in totaal zo'n twee weken om alles te kunnen begrijpen...
Tijdens het overlijden van mijn Vader, verloor mijn moeder bloed in de urine....
Naar meerdere onderzoeken is gebleken dat ook zij Kanker heeft. Ze heeft alvleesklierkanker en al met uitzaaiingen naar de lever en bijnier en aderen er na toe!
Tot nu leeft ze nog maar wordt het per dag slechter, ze heeft geprobeerd chemo tabletten te nemen, die volgens de artsen niks zouden of kunnen doen... Maar ze wilde het proberen... Tot conclusie dat ze een week hier doodziek op bed heeft gelegen
Het schommeld, ze valt vrezelijk af en der eetlust wil niet meer, ook klaagt ze vrezelijk over slakken en slijm in der keel waardoor ze niet kan eten en steeds het gevoel krijgt dat ze moet kotsen en daardoor mee pijn in der buik krijgt.
Ze krijgt thuiszorg maar vraag me wel es af waarom ze uberhaubt komen want ze doen niks. Alleen maar even kijken of ze de medicijnen wel heeft genomen en na 15 min. zijn ze weer weg.
Afijn, Ik kan het verlies van mijn Vader nog niet verwerken of mijn Moeder gaat er hard achteraan... Dit is voor mij een groot dilemma(miss wel niet het juiste woord ),
omdat ik niet weet hoe ik hier mee moet leven... Iedereen zegt en vindt me sterk, maar ben ver weg van dat!
Het liefst net als iedereen die het zelfde mee maakt en mee heeft gemaakt hoop ik ook op een wonder die nooit zal komen
Het allerergste vindt ik nog hoe ik het verdriet van mij zoontje moet aanzien want wat mist hij mijn Vader zijn Opa en vraagt me bijna iedere avond welke ster is Opa
Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken om dit op te schrijven, maar misschien helpt het een stukje met het verwerken en krijg ik te lezen hoe anderen er mee om gaan...
alvast bedankt voor het lezen!!!!
Sorry voor het warrige verhaal en de spelfouten
gr.Ettie ps ben 34 jaar...